Το Messerschmitt Me 261 ήταν ένα φιλόδοξο project που προηγήθηκε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και γεννήθηκε καθαρά για λόγους προπαγάνδας, αφού επρόκειτο να παρουσιαστεί ως ένα από τα τεχνολογικά θαύματα της ναζιστικής αεροπλοΐας που θα μετέφερε την ολυμπιακή φλόγα στην Ιαπωνία. Σκόπευε να διανύσει απόσταση 9.445 χλμ χωρίς ενδιάμεση στάση ανεφοδιασμού, καταρρίπτοντας έτσι κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Tα πάντα άλλαξαν με το ξέσπασμα του πολέμου, αφού οι αγώνες ακυρώθηκαν, ενώ το ίδιο το αεροπλάνο προορίζετο κατόπιν για μακράς εμβελείας αναγνωριστικό. Μόνο τρία κατασκευάστηκαν, τα V1, V2 και V3, ενώ κανένα από αυτά δεν έμεινε μετά τον πόλεμο.
Το Me 261 έμεινε γνωστό ως «Αδολφίνη». Αυτή ήταν η ανεπίσημη ονομασία που του δόθηκε προς τιμήν του Φύρερ. Η ιστορία του ξεκινάει το 1937 ως «Projekt P.1064». Βασίστηκε στο μικρότερο Bf 110, διατηρώντας το γενικό σχεδιασμό του, αλλά έφερε και κάποια ιδιαίτερα στοιχεία που το καθιστούσαν ένα ταχύτατο αεροσκάφος.
Δομικά χαρακτηριστικά
Ήταν εξ’ολοκλήρου μεταλλικό χαμηλοπτέρυγο δικινητήριο που κατέληγε σε διπλό κάθετο ουραίο. Η άτρακτος ήταν μοκοκόμματη και μικρής διατομής. Το πλήρωμα ήταν πενταμελές. Στο κόκπιτ, οι θέσεις των πιλότων ήταν η μία δίπλα στην άλλη, ενώ από πίσω βρισκόταν αυτή του ασυρματιστού. Πίσω από το ύψος των πτερύγων υπήρξε ξεχωριστός θάλαμος για το μηχανικό πτήσης και τον πλοηγό. Διέθετε ακόμη χώρο για την ανάπαυση του πληρώματος, ο οποίος μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί είτε για αποθήκευση φορτίου είτε για θέσεις επιβατών. Ως εκ τούτου, οι κύριες δεξαμενές καυσίμων, χωρητικότητας, περίπου 17.000 λίτρων, μεταφέρθηκαν στις πτέρυγες, ειδικά σχεδιασμένες για αυτόν τον σκοπό, με μονή μπάρα στηρίξεως.
Για την τροφοδοσία του επιλέγησαν οι υδρόψυκτοι Daimler-Benz DB 601 που περιέστρεφαν τετράφυλλες έλικες μεταβλητού βήματος και διαμέτρου 4,6 μέτρων. Λειτουργώντας σε ζεύγη με κοινό κιβώτιο κινήσεως, μετατρέπονταν σε DB 606, αναπτύσσοντας 2.700 ίππους έκαστος κατά την απογείωση. Έτσι το αεροσκάφος διέθετε κατ’ουσίαν τέσσερις κινητήρες, εγκατεστημένους σε δύο ατρακτίδια (το συγκεκριμένο σύστημα είχε αναπτυχθεί για το στρατηγικό βομβαρδιστικό Heinkel He 177, το οποίο απεδείχθη προβληματικό, παρά τις 1.169 μονάδες που παρήχθησαν κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Οι ψύκτες λαδιού βρίσκονταν κάτω από τα άκρα των κινητήρων. Οι κύριοι τροχοί του συμβατικού συστήματος προσγειώσεως ανασύρονταν στο πίσω μέρος των ατρακτιδίων των κινητήρων, ενώ ο ουραίος στην άτρακτο.
Συνεχίζεται στο Military History
