Εξαιρετικά πιθανή η επανεκλογή Μαδούρο σε μια χώρα που διαλύεται στα εξ ων συνετέθη

Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα με τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που βρίσκεται ωστόσο στο χείλος της καταστροφής εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια. Με τον ετήσιο πληθωρισμό να βρίσκεται πάνω από 13.000%, την ανεργία στο 33%, η ανθρωπιστική κρίση που πλήττει την λατινοαμερικανική χώρα, είναι άνευ προηγουμένου. Παρόλα αυτά, ο τωρινός ηγέτης Νίκολας Μαδούρο, αναμένεται να κερδίσει με ευκολία τις αυριανές (20/5) πρόωρες εκλογές.
Ο θάνατος του Ούγκο Τσάβες το 2013, αποτέλεσε σημείο καμπής για τη Βενεζουέλα. Τα πρώτα δείγματα μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης είχαν κάνει την εμφάνισή τους το 2012 και οδήγησαν σε σοβαρές κοινωνικοοικονομικές αναταράξεις με αποκορύφωμα τις μεγάλες διαδηλώσεις μεταξύ 2014-17.
Η οικονομική “άνοιξη” των πρώτων χρόνων της νέας χιλιετίας για τη Βενεζουέλα, ήταν αποτέλεσμα των αυξημένων τιμών του πετρελαίου που επέτρεψαν την αύξηση των δαπανών και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων. Στις αρχές του 2010 όμως, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια συρρίκνωσης της οικονομίας που αρχικά αποδόθηκαν στις υπέρογκες δαπάνες και τον έλεγχο τιμών. Μέχρι τη στιγμή που η εξουσία περνά στα χέρια του Μαδούρο το 2013, ήδη υπάρχουν ελλείψεις αγαθών και υψηλός πληθωρισμός. Το 2014 είναι χρονιά-σταθμός στα οικονομικά της χώρας, όταν η τιμή του πετρελαίου, δηλαδή του βασικού εξαγωγικού της αγαθού, πέφτει από τα $100 στα $50 το βαρέλι. Ο πληθωρισμός εκτοξεύεται στο 69% για το 2014, 181% για το 2015, 800% το 2016 και 4.000% το 2017. Σήμερα βρίσκεται άνω του 13.000%. Έως το Νοέμβριο του 2017, το χρέος της χώρας φτάνει τα $105 δισεκατομμύρια.
Σύμφωνα με έρευνα τριών πανεπιστημίων της Βενεζουέλας που γνωστοποιήθηκε στις αρχές του 2017, το 75% του πληθυσμού έχουν χάσει κατά μέσο όρο 8,7 κιλά βάρους λόγω ελλείψεων σε βασικά αγαθά. Το φαγητό μέσω δελτίου έγινε καθημερινότητα με τους κατοίκους να σχηματίζουν τεράστιες ουρές, ενώ οι παιδιατρικές κλινικές γέμισαν με υποσιτισμένα παιδιά. Όλα αυτά σε μια χώρα που όταν οι τιμές του πετρελαίου ήταν υψηλές, οι εισαγωγές βασικών αγαθών κάλυπταν τις ανάγκες, αλλά όταν διολίσθησαν δεν μπορούσαν να συνεχιστούν.
Ο Νίκολας Μαδούρο αποδίδει τη τραγική κατάσταση που βιώνει η χώρα του στο “πόλεμο” που έχει κηρυχτεί εναντίον της από τη μείωση των τιμών του πετρελαίου που επέβαλε η Ουάσιγκτον. Άλλες φορές παρουσιάζει τη Βενεζουέλα ως “παράπλευρη απώλεια” του οικονομικού πολέμου ΗΠΑ-Ρωσίας, με τη πρώτη να επιχειρεί να στραγγαλίσει οικονομικά τη δεύτερη (που επίσης βασίζει σε μεγάλο βαθμό την οικονομίας της στους υδρογονάνθρακες που εξάγει) και τη Βενεζουέλα να πληρώνει το τίμημα. Πέρα όμως από τη μείωση της τιμής του πετρελαίου (στο οποίο βασίζονται το 95% του συνόλου των εξαγωγών και το 50% του ΑΕΠ με τη γεωργία να αντιπροσωπεύει μόλις το 3%), η Βενεζουέλα υποφέρει από οικονομική δυσκαμψία, υψηλό ποσοστό διαφθοράς και λάθη στη διαχείριση του ελέγχου των τιμών και των εθνικοποιήσεων που απέτρεψαν τυχόν νέους επενδυτές από το να έρθουν στη χώρα.
Το περασμένο Φεβρουάριο ανακοινώθηκαν πρόωρες εκλογές για τις 22 Απριλίου 2018 που τελικά μετατέθηκαν για τις 20 Μαΐου. Αντίπαλοι θα βρεθούν ο τωρινός πρόεδρος Ν. Μαδούρο του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ο Χένρι Φαλκόν της Προδευτικής Ανάπτυξης και ο ανεξάρτητος υποψήφιος Χαβιέ Μπερτούτσι. Για τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο και η νίκη Μαδούρο θεωρείται εξασφαλισμένη. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οι αυριανές εκλογές είναι στημένες και το αποτέλεσμα προκαθορισμένο, με τους ισχυρότερους ηγέτες της αντιπολίτευσης να βρίσκονται στη φυλακή ή σε κατ’ οίκον περιορισμό, χωρίς να έχουν δικαίωμα να κατέβουν σε εκλογές. Υπάρχουν μέχρι και μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετέχουν σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μαδούρο για να πάρουν τρόφιμα που μοιράζουν οι διοργανωτές.
Φαίνεται λοιπόν πως η Βενεζουέλα, μια χώρα που έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει οικονομικά, θα επιλέξει (θέλοντας και μη)πάλι για πρόεδρο το Νίκολας Μαδούρο, ο οποίος θα κρατήσει τα ηνία της χώρας για τα επόμενα έξι χρόνια. Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει καμία ελπίδα στον ορίζοντα για αναστροφή της τραγικής κατάστασης που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της χώρας.