«Θες να σου στείλω φρεγάτες να περιπολούν στο Αιγαίο;» ή αλλιώς «όταν δεν μπορείς να ξυστείς μόνος σου…»

Η παραπάνω φράση στον τίτλο ειπώθηκε από το Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα χθες κατά την Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου συζητήθηκε το ενδεχόμενο υιοθέτησης πιο σκληρής στάσης κατά της Τουρκίας
Για την ιστορία δεν πέρασε κάτι τέτοιο καθώς εκφράστηκαν επιφυλάξεις για τις διατυπώσεις αλλά και αίτηση περισσότερου χρόνου για την εξέταση των προτεινόμενων κυρώσεων από την πλευρά της Γερμανίας και της Ολλανδίας.
Ανεξάρτητα από αυτό όμως, η προσφορά του Γάλλου προέδρου είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εκληφθεί κυριολεκτικά. Υποτίθεται ότι θα «έστελνε φρεγάτες» να περιπολούν στο Αιγαίο», όπως είπε. Η πρόταση αυτή είνια προβληματική σε πολλαπλά επίπεδα.
Αρχικά, το γαλλικό Ναυτικό δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, όπως εξάλλου μπορεί να ειπωθεί για όλες τις ευρωπαϊκές ναυτικές δυνάμεις, όντας σκιά του παλιού του εαυτού με αριθμητικά τουλάχιστον πολύ λιγότερες κύριες μονάδες επιφάνειας, αν και επιχειρησιακά σαφώς πολύ ανώτερες.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν ο αριθμός των πλοίων είναι δεδομένος και δεν αυξάνεται με ένα μαγικό ραβδάκι, αυτό σημαίνει ότι τα πλοία δεν μπορούν να είναι σε δυο μέρη ταυτόχρονα. Η Γαλλία έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα και στρατηγικά ενδιαφέροντα ανά την υφήλιο κι είναι υποχρεωμένη προκειμένου να υπερασπίζεται τα συμφέροντα αυτά να διατηρεί δυνάμεις στις αντίστοιχες περιοχές.
Με λίγα λόγια ακόμα κι αν υποθετικά η Γαλλία όντως έστελνε πλοία στο Αιγαίο, τα πλοία αυτά δεν θα μπορούσαν να ήταν πολλά και δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, όντας έτσι «δώρον άδωρον» γιατί πολύ απλά το τουρκικό Ναυτικό αν υποθετικά υποχρεωνόταν να κρατήσει παθητική στάση, αυτό θα ήταν για πολύ μικρό διάστημα.
Έπειτα, ακόμα κι αν υποθετικά γινόταν κάτι τέτοιο, με ποιους ακριβώς κανόνες εμπλοκής θα επιχειρούσαν τα γαλλικά πλοία στο Αιγαίο; Σε περίπτωση διαχείρισης θερμού επεισοδίου, πόσο μακριά θα ήταν διατεθειμένος να φτάσει ο κ. Μακρόν προκειμένου να τιμήσει την δέσμευσή του;
Οι πλοίαρχοι των γαλλικών πλοίων τι στάση θα τηρούσαν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις; Αν για παράδειγμα ένα επεισόδιο εξελισσόταν με μία τουρκική φρεγάτα που θα έπλεε στα 8 ναυτικά μίλια από ελληνικό νησί, θα την καλούσαν να υποχωρήσει, τασσόμενοι σαφώς υπέρ των ελληνικών θέσων περί χωρικών υδάτων 12 μιλίων που η Τουρκία απορρίπτει μετά βδελυγμίας κι έχει χαρακτηρίσει ως casus belli;
Αν έπεφταν πάνω σε μία σχεδία με λαθρομετανάστες, τι ακριβώς θα έκαναν; Θα επιχειρούσαν επαναπροώθηση στα τουρκικά παράλια; Κι αν παρεμποδίζονταν από την τουρκική ακτοφυλακή τι θα έκαναν, θα άνοιγαν πυρ;
Και τέλος, όλη αυτή η προσφορά αβροφροσύνης από τον Γάλλο πρόεδρο, ακόμα κι αν υποθετικά μπορούσε να υλοποιηθεί και να υλοποιηθεί απρόσκοπτα, με τι ανταλλάγματα θα ήταν αυτό άραγε;
Τίποτα δεν είναι δωρεάν σ’ αυτήν την ζωή, και στην διπλωματία ακόμα περισσότερο. Για τον λόγο αυτό επιβάλλεται να μπορείς να λύσεις τα προβλήματά σου μόνος σου με ιδία μέσα, κοινώς να μπορείς «ξυστείς» μόνος σου για να μην έχεις ανάγκη τρίτους.
Ο Μακρόν ασφαλώς δεν έκανε την προσφορά του τυχαία. Γνωρίζει, γιατί προφανώς τον ενημέρωσαν, ότι οι κύριες μονάδες του Πολεμικού μας Ναυτικού δεν είναι στην κατάσταση που θα θέλαμε να πιστεύουμε κι ελπίζουμε και που θα ήταν απαραίτητη για διαρκή, δυναμική κι αποτρεπτική παρουσία στο Αιγαίο ενάντια στην απειλή που ακούει στο όνομα τουρκικό Ναυτικό.
Δυστυχώς όσο η κατάσταση αυτή δεν αλλάζει, ο (εκάστοτε) Έλληνας πρωθυπουργός θα είναι υποχρεωμένος να δέχεται τις «προσφορές» κι «αβρότητες» του Μακρόν και του κάθε Μακρόν και… μάλλον να λέει κι ευχαριστώ από πάνω.