Η “απάντηση” του Λουκασένκο στη Δύση και ιδιαίτερα στην Ευρώπη δεν έμεινε στην απέλαση ξένων πρεσβευτών και τις αιχμηρές δηλώσεις αλλά κλιμακώνεται πλέον επικίνδυνα, με την προώθηση χιλιάδων μεταναστών στα σύνορα με την Πολωνία. Ένας ηγέτης που θυμίζει πλέον έντονα Ερντογάν και τις παρόμοιες ενέργειες στον Έβρο. Με τη διαφορά ότι έχει στο πλάϊ του έναν ισχυρότατο σύμμαχο: τη Μόσχα.
Επισήμως, η Ρωσία εξέφρασε την ανησυχία της για την κατάσταση στα σύνορα Λευκορωσίας – Πολωνίας, αλλά κατά άλλα υπογραμμίζει το… υπεύθυνο έργο των λευκορώσων αξιωματούχων που έχουν αναλάβει την κατάσταση.
Οι στενές σχέσεις των δύο χωρών είναι γνωστές και έχουμε αναφερθεί ξανά για τον Λουκασένκο και το ρόλο που παίζει στην περιοχή . Σήμερα βέβαια βλέπουμε και την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου, προκειμένου να ασκηθεί πίεση στην Ευρώπη, κάτι που εξυπηρετεί και τις επιδιώξεις της Μόσχας.
Και αυτό γιατί η Ρωσία θέλει να δώσει τα δικά της μηνύματα στη Δύση και κυρίως στο ΝΑΤΟ – που ήταν από τους πρώτους οργανισμούς που έσπευσαν να καταδικάσουν τα γεγονότα στα λευκορωσικά σύνορα -. Η πίεση που δέχεται η Μόσχα από την επέκταση της βορειοατλαντικής συμμαχίας είναι έντονη, η κριτική από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ για την καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων μεγάλη, όπως άλλωστε και οι κυρώσεις των οποίων αποδέκτης είναι πλέον και η Λευκορωσία.
Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι η δημιουργία μιας κατάστασης τεχνητής έντασης (σ.σ.: πληροφορίες θέλουν τους μετανάστες να φθάνουν και με κυβερνητικά μέσα στα σύνορα) δημιουργεί ευκαιρίες. Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές έγινε γνωστό ότι μετά την τηλεφωνική επικοινωνία Πούτιν – Λουκασένκο όπου συζητήθηκε το θέμα, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ πρότεινε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση να παράσχει οικονομική βοήθεια στη Λευκορωσία για να την… ενθαρρύνει να εμποδίζει τους μετανάστες να περνούν στην ευρωπαϊκή επικράτεια.
Με δυο λόγια δηλαδή, ο Λουκασένκο ως άλλος Ερντογάν ζητάει ζεστό χρήμα για να “συγκρατήσει” τους μετανάστες, αναγκάζοντας παράλληλα τη Δύση να αναγνωρίσει de facto την εξουσία του, παίρνοντας και την “εκδίκησή” του. Διπλά κερδισμένος με μια κίνηση δηλαδή, όχι κι άσχημα…
Ο πρόεδρος Πούτιν από την άλλη μεριά, θέλει να κάνει μια επίδειξη ισχύος αλλά και μια κίνηση ουσίας. Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η Ευρώπη εξαρτάται ενεργειακά από τον ίδιο, ανακοινώνει μεν ότι θα ανοίξει τη στρόφιγγα του φυσικού αερίου και θα αυξήσει τα ευρωπαϊκά αποθέματα, αλλά αποφεύει να πει το… πότε θα γίνει αυτό.
Και έτσι, ενώ βλέπει τους ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να δέχονται τα πρώτα δείγματα κοινωνικής αντίδρασης από τους “φουσκωμένους” ενεργειακούς λογαριασμούς, τις χτυπάει κι άλλο, σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα: στο μεταναστευτικό, με την αγαστή βοήθεια του Λουκασένκο προφανώς.
Η αντίδραση της Ευρώπης σε όλα αυτά δεν αναμένεται δυναμική. Ειδικά όμως στην περίπτωση Λουκασένκο – που δεν είναι πρόεδρος μιας χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ και κοντά στη Δύση ( ή τέλος πάντων ήταν…) όπως η Τουρκία- θα δυσκολευτεί να δώσει χρήματα σε κάποιον που τον θεωρεί “δικτάκτορα”. Επίσης, πώς θα πείσει τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να βοηθήσουν μια χώρα – δορυφόρο της Ρωσίας, όταν οι Βαλτικές χώρες, που είναι μέλη της ΕΕ, ζητούν συνεχώς αυστηρότερες κυρώσεις προς τη Μόσχα;
Η λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα στα σύνορα της Πολωνίας δεν θα λυθεί εύκολα. Η Πολωνία στέλνει στρατιώτες στα σύνορα και η Λευκορωσία ενισχύει τις δυνάμεις ασφαλείας της στην περιοχή. Ένα λάθος θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρή ένταση με αλλες προεκτάσεις.
Εκτός και η ρωσική κυβέρνηση αναλάβει “πυροσβεστικό” ρόλο στην κρίση με το… αζημίωτο, διαπραγματευόμενη τις δικές της απαιτήσεις στις Βρυξέλλες. Υποθετικό σενάριο σίγουρα και δεν διαβάζουμε το μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι δεν δημιουργήθηκε ένα τέτοιο θέμα για το … τίποτα!
