Το CL-1200 Lancer υπήρξε μια φιλόδοξη, αλλά τελικά ανεκπλήρωτη προσπάθεια της Lockheed να εξελίξει το εμβληματικό F-104 Starfighter σε ένα πιο σύγχρονο και ανταγωνιστικό μαχητικό αεροσκάφος κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του 1970.
Η ανάπτυξη του CL-1200 ξεκίνησε όταν το F-104 Starfighter, παρά την επιτυχία του ως υπερηχητικό μαχητικό αναχαίτισης, είχε αρχίσει να δείχνει τα όριά του. Το F-104 είχε σχεδιαστεί για μέγιστη ταχύτητα, αλλά υστερούσε σε ευελιξία, αυτονομία και ικανότητα εναέριας μάχης έναντι νεότερων μαχητικών, όπως το σοβιετικό MiG-21 και το αμερικανικό F-4 Phantom II.
Ο Kelly Johnson, επικεφαλής της ομάδας Skunk Works της Lockheed, ανέλαβε να δημιουργήσει ένα αεροσκάφος που διατηρούσε την ταχύτητα του F-104, βελτιώνοντας παράλληλα την ευελιξία και την εμβέλεια, με στόχο να προσελκύσει τόσο τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις όσο και διεθνείς πελάτες, στο πλαίσιο του προγράμματος International Fighter Aircraft (IFA), ενός διαγωνισμού για την προμήθεια ελαφρών μαχητικών σε συμμαχικές χώρες.
Ο κινητήρας του CL-1200 θα ήταν ο General Electric J79-GE-19, ο οποίος παρήγαγε ώση 11.905 λίβρες (52,9 kN) χωρίς μετάκαυση και 17.835 λίβρες (79,3 kN) με μετάκαυση, ενώ υπήρξε πρόταση για τον Pratt & Whitney TF30-P-100, έναν τουρμποφάν με ώση 25.000 λιβρών (111 kN) με μετάκαυση.
Το αεροσκάφος προβλεπόταν να έχει μεγαλύτερο μήκος (στα 17,45 μέτρα) από το F-104, άνοιγμα πτερύγων 8,9 μέτρα, ύψος 5,2, πτερυγική επιφάνεια 28 τετραγωνικά μέτρα, βάρος κενό 8.100 κιλά και μέγιστο απογείωσης 15.900 κιλά και εσωτερική χωρητικότητα καυσίμων 4.770 λίτρα, με το τελευταίο να είναι σημαντική αναβάθμιση από τον προκάτοχο του. Η μέγιστη ταχύτητα θα ήταν τουλάχιστον 2 Mach σε ύψος 11.000 μέτρων, το μέγιστο ύψος πτήσης 18.000 μέτρα, ο ρυθμός ανόδου 300 μέτρα το δευτερόλεπτο και η αυτονομία 1.200 χιλιόμετρα χωρίς εξωτερικές δεξαμενές ή 2.000 χιλιόμετρα με αυτές.
Αεροδυναμικά, το CL-1200 διατήρησε το σχέδιο της λεπτής άτρακτου του F-104, αλλά είχε σχεδιαστεί με μεγαλύτερες πτέρυγες στο μέσο της ατράκτου, βελτιώνοντας την ευελιξία σε χαμηλές ταχύτητες σε σχέση με το F-104. Το χαρακτηριστικό ουραίο σε σχήμα T άλλαξε σε πιο συμβατικό, και ενισχύθηκε για να υποστηρίξει τις υψηλότερες ταχύτητες και το αυξημένο βάρος, ενώ η βελτιωμένη αεροδυναμική επέτρεπε καλύτερη απόδοση σε ελιγμούς.
Ο εξοπλισμός περιλάμβανε ένα πυροβόλο M61 Vulcan των 20 χιλιοστών με 725 βλήματα και δυνατότητα μεταφοράς φορτίου έως 5.400 κιλά σε εννέα σημεία ανάρτησης, όπως πυραύλους αέρος-αέρος AIM-9 Sidewinder, πυραύλους αέρος-εδάφους AGM-12 Bullpup, βόμβες ελεύθερης πτώσης,εξωτερικές δεξαμενές κ.α.
Το ραντάρ Westinghouse AN/APQ-113 προσέφερε δυνατότητες ανίχνευσης και στόχευσης πέρα από την οπτική εμβέλεια, αν και εξετάστηκε και το απλούστερο AN/ASG-14 για μείωση κόστους.
Το Northrop F-5E Tiger II, ο ανταγωνιστής του CL-1200 στον διαγωνισμό IFA, είχε μήκος 14,7 μέτρα, εκπέτασμα 8,13 μέτρα, ύψος 4,07 μέτρα, βάρος κενό 4.400 κιλά, μέγιστο απογείωσης 11.192 κιλά και εσωτερική χωρητικότητα καυσίμων 2.500 λίτρα. Εξοπλισμένο με δύο κινητήρες General Electric J85-GE-21, που παρήγαγαν 5.000 λίβρες (22,2 kN) ο καθένας με μετάκαυση, έφτανε μέγιστη ταχύτητα τα 1.700 χιλιόμετρα την ώρα (Mach 1,6) σε 11.000 μέτρα, μέγιστο ύψος πτήσης 15.800 μέτρα, ρυθμό ανόδου 175 μέτρα το δευτερόλεπτο και είχε αυτονομία 890 χιλιόμετρα χωρίς εξωτερικές δεξαμενές ή 2.480 χιλιόμετρα με αυτές.
Ο οπλισμός του περιλάμβανε δύο πυροβόλα M39A2 των 20 χιλιοστών με 280 βλήματα το καθένα και έως 3.200 κιλά φορτίο. Το ραντάρ Emerson AN/APQ-153 (ή το AN/APQ-159 σε μεταγενέστερες εκδόσεις) ήταν απλούστερο, με μικρότερη εμβέλεια από το AN/APQ-113 του CL-1200.
Στη σύγκριση μεταξύ των δύο, το CL-1200 υπερείχε σε ταχύτητα, μέγιστο ύψος πτήσης και εσωτερική χωρητικότητα καυσίμων. Επιπλέον, διέθετε πιο ισχυρό ραντάρ και μεγαλύτερη ικανότητα μεταφοράς όπλων, καθιστώντας το πιο κατάλληλο για αποστολές αναχαίτισης και αέρος-εδάφους. Ωστόσο, το F-5E ήταν ελαφρύτερο, πιο ευέλικτο, και κυρίως προϋπολογιζόταν φθηνότερο στην παραγωγή και στη συντήρηση, κάτι που το έκανε πιο ελκυστικό για μικρότερες αεροπορίες.
Τελικά το CL-1200 ακυρώθηκε το 1971 μετά την ήττα του από το F-5E στον διαγωνισμό IFA. Η Lockheed κατασκεύασε μόνο ένα στατικό πρωτότυπο. Υπήρξε και πρόταση για το X-27, μια μικρότερη εκδοχή του αεροσκάφους που θα χρησιμοποιούνταν για έρευνα, αλλά ούτε αυτό προχώρησε. Περαιτέρω προσπάθειες να αναβιώσει το σχέδιο και να επαναπροταθεί ως CL-1200-2/CL-1600 επίσης δεν είχαν τύχη.
Η αποτυχία του CL-1200 να υλοποιηθεί αντικατοπτρίζει τις προκλήσεις προσαρμογής της φιλοσοφίας του F-104 στις νέες απαιτήσεις, καθώς και τον ανταγωνισμό από πιο απλά και οικονομικά σχέδια, όπως το F-5E. Ενώ η μετέπειτα στροφή της αεροπορικής βιομηχανίας προς την τεχνολογία stealth και τα υπερευέλικτα μαχητικά τύπου F-16, εξαφάνισε τις όποιες προοπτικές του.
