Όπως έχουμε πει, ενώ το Πολεμικό Ναυτικό θέλει ως μια “ενδιάμεση λύση”, πολύ ειδικά τις LCS Freedom 13, 15, 17 & 19 (όπως πρώτη είχε γράψει η σελίδα μας), που όμως παραμένουν σε υπηρεσία στο Αμερικανικό Ναυτικό, αφήνει σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες πληροφορίες, ανοιχτή την πιθανότητα να δει και παλιότερα πλοία του ίδιου τύπου, αλλά υπό αυστηρές προϋποθέσεις.
Έτσι η προσέγγιση του ΠΝ είναι κυρίως οικονομική στο συγκεκριμένο θέμα. Στην περίπτωση των LCS, αν αυτές προχωρήσουν (με έμφαση στο “αν”), δεν θα κρυφτούν έξοδα “κάτω από το χαλί” όπως έγινε με τα προγράμματα των FDI αλλά και των ΜΕΚΟ200ΗΝ. Αντίθετα, είναι προϋπόθεση να υπάρχει καθαρή εικόνα του πόσο ακριβώς θα στοιχίσει μια τέτοια επιλογή. Για παράδειγμα, για τα αποσυρμένα σκάφη Freedom, τα LCS 5, 7, 9, και 11 είναι άγνωστο το κόστος επαναφοράς σε υπηρεσία. Αν τώρα οι Αμερικανοί αποφασίσουν να απορροφήσουν τα κόστη επανεργοποίησης, τότε το ΠΝ θα δει με την σειρά του διαφορετικά το ζήτημα.
Ακόμη στο άθροισμα κόστους θα μπουν τα πάντα, από τα κόστη μεταφοράς, εκπαίδευσης, δημιουργίας γραμμής υποστήριξης, αλλά και των όπλων, και των συστημάτων που λείπουν. Έτσι το ΠΝ βάζει τα κόστη ενσωμάτωσης sonar (CAPTAS-2 ή LFATS), το σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου, της τοποθέτησης αντιπλοϊκών πυραύλων (μάλλον από το απόθεμα των RGM-84 Harpoon σε πρώτη φάση), αλλά και της ενίσχυσης της αντιαεροπορικής άμυνας των πλοίων, με σχέδια τοποθέτησης πυραύλων ESSM (χωρίς να μπορούμε να πούμε κάτι περισσότερο).
Αν όλο το άθροισμα βγει στα περίπου 600 εκατ. ευρώ για 4 σκάφη, τότε το ΠΝ θα αξιολογήσει πιο θετικά την απόκτηση, καθώς εκτιμά πως θα έχει και οικονομικό απόθεμα για παραγγελία ακόμη μιας FDI, και περίσσευμα αν χρειαστεί, για εξτρά στην αναβάθμιση των ΜΕΚΟ. Αν όχι…
H συνέχεια στο Naval Defence
