SSC: Αν και ταχύτερο, το αερόστρωμνο της επόμενης γενιάς… καθυστερεί

[Σε συνέχεια της ανάρτησής μας ΕΔΩ)
Η νέα κλάση αερόστρωμνων SSC (Ship-to-Shore Connector) που θα αντικαταστήσει τα LCAC του αμερικανικού Ναυτικού είναι ένα χρόνο πίσω στο πρόγραμμα λόγω τεχνολογικών προβλημάτων που θέτουν εμπόδια στην παραγωγή. Το Craft 100, το πρώτο αερόστρωμνο της αναβαθμισμένης κλάσης που χρησιμοποιήθηκε για έρευνα και ανάπτυξη, θα έπρεπε να είχε παραδοθεί στο Ναυτικό πέρυσι, αναφέρει ο ιστότοπος Star and Stripes επικαλούμενος την εκπρόσωπο της Naval Sea Systems Command.

Σύμφωνα με την NAVSEA, τα πρώτα έξι σκάφη (SSC 101-106) που θα παραλάβει το Ναυτικό αναμένεται να παραδοθούν στην βάση της Assault Craft Unit Four (ACU 4) στο Fort Story της Βιρτζίνια τον Αύγουστο του 2020. Το Craft 101 έχει αφήσει την γραμμή παραγωγής και ήδη εκτελεί δοκιμές ενώ τα υπόλοιπα πέντε βρίσκονται σε διάφορα στάδια κατασκευής.
Υπενθυμίζεται ότι η παράδοση του Craft 100 καθυστέρησε εξαιτίας μιας πυρκαγιάς το 2015 στο εργοστάσιο που κατασκευάζει τις έλικες. Προβλήματα με το σύστημα μετάδοσης κίνησης λόγω ελλιπούς λίπανσης και ορισμένα ζητήματα με τα ηλεκτρονικά απάρτια του συστήματος ελέγχου C4N (Command, Control, Communications, Computers & Navigation) επέφεραν επιπλέον καθυστερήσεις.

Τα θέματα με το σύστημα ελέγχου λύθηκαν με αναβαθμίσεις στο λογισμικό ενώ η Textron δουλεύει για την αναβάθμιση απαρτίων στο κιβώτιο μετάδοσης κίνησης ώστε να αντιμετωπισθεί το σχετικό πρόβλημα. Παρά τις καθυστερήσεις, τον Ιούλιο το Craft 100 «έβαλε» περισσότερες από 20 ώρες «πτήσης» κατά την διάρκεια δοκιμών στις εγκαταστάσεις της εταιρίας στην Λουϊζιάνα και το Ναυτικό ελπίζει να το έχει πριν τα τέλη του τρέχοντος έτους.

Η επόμενη γενιά αερόστρωμνων της Textron Systems σχεδιάσθηκε να δώσει νέες δυνατότητες στο αμερικανικό Ναυτικό και το Σώμα Πεζοναυτών για την εκτέλεση αποβατικών επιχειρήσεων, ακόμη και πέραν του ορίζοντος, στο 80% και πλέον των ακτών του κόσμου την επόμενη τριακονταετία. H κλάση LCAC 100, όπως επίσης είναι γνωστή, θα είναι πιο αποτελεσματική από τα 91 αερόστρωμνα που υπηρετούν από το 1987 μεταφέροντας Πεζοναύτες και τον εξοπλισμό τους από πλοία αμφιβίων επιχειρήσεων στην ακτή.
Ταχύτερο, απλούστερο, ικανότερο

Το αμερικανικό Ναυτικό σχεδιάζει την προμήθεια 73 σκαφών, κόστους 57,7 εκατ. δολαρίων έκαστο, αντικαθιστώντας τα παλαιότερα LCAC ένα προς ένα: για κάθε LCAC που θα συμπληρώνει το όριο ζωής του και θα αποσύρεται, ένα SSC θα παίρνει την θέση του. Αν και εξωτερικά μοιάζουν αρκετά με τα LCAC, τα νέα αερόστρωμνα διαφέρουν σε αρκετά σημεία, με έμφαση στην αυξημένη διαθεσιμότητα και μικρότερο κόστος κύκλου συντήρησης.
Τα SSC διαθέτουν τέσσερεις gas turbines που προσδίδουν ταχύτητα πλεύσης άνω των 35 κόμβων και μεγίστη 50 κόμβων ή 93 χλμ/ώρα, δυνατότητα μεταφοράς 74 τόνων φορτίου και πενταμελές πλήρωμα. Σε διαμόρφωση μεταφοράς προσωπικού –με κλειστό θάλαμο στον χώρο φορτίου– μπορούν να μεταφερθούν 145 πλήρως εξοπλισμένοι Πεζοναύτες ή 108 τραυματίες. Το δέκατο SSC που θα παραδοθεί θα έχει την δυνατότητα να αφήνει οχήματα στο νερό αντί να πηγαίνει μέχρι την ακτή για να τα αποβιβάσει. Την συγκεκριμένη δυνατότητα αναμένεται να αποκτήσουν εκ των υστέρων και τα προηγηθέντα σκάφη.

 
Η Textron προβλέπει εκτενή χρήση σύνθετων υλικών και αλουμινίου στην κατασκευή για μεγαλύτερη αντοχή στην διάβρωση, κόκπιτ δύο ατόμων με προηγμένα χειριστήρια ελέγχου (fly-by-wire) καθώς και νέου τύπου «ποδιά» για μικρότερη οπισθέλκουσα και βάρος. Οι αεριοστρόβιλοι MT7, ισχυρότεροι και πιο αποτελεσματικοί σε σύγκριση με τους Allied-Signal TF-40 των σκαφών που θα αντικαταστήσουν, αποτελούν εξέλιξη των RR T406 που χρησιμοποιεί το V-22 Osprey ενώ η ομοιότητά τους με τους Τ406 υπόσχεται λιγότερα εφοδιαστικά προβλήματα σε ανταλλακτικά στα πλοία που θα επιχειρούν με αεροσκάφη και αερόστρωμνα.
Σημειωτέον ότι στα SSC υπάρχουν μόνο δύο ανεμιστήρες άντωσης αντί των τεσσάρων που διαθέτουν τα LCAC. Η μείωση των κιβωτίων μετάδοσης κίνησης από οκτώ σε δύο μειώνει την μηχανική πολυπλοκότητα των σκαφών, κάτι που σημαίνει ευκολότερη συντήρηση και μεγαλύτερες διαθεσιμότητες.

Ο στόλος των LCAC δείχνει πλέον την ηλικία του με μια ποικιλία προβλημάτων συντήρησης που σχετίζονται με την διάβρωση από το θαλασσινό αλάτι και τα πολύπλοκα συστήματα των σκαφών. Το αρχικό όριο επιχειρησιακής ζωής του τύπου ήταν 20 χρόνια αλλά επεκτάθηκε κατά μια δεκαετία με βελτιώσεις στα συστήματα ισχύος, διοίκησης, ελέγχου, επικοινωνιών, υπολογιστών και ναυτιλίας σε 64 –μέχρι σήμερα– αερόστρωμνα. Το σχετικό πρόγραμμα SLEP (Service Life Extension Program) ξεκίνησε το 2001 και κατά την NAVSEA θα διαρκέσει ως το 2021.

Αλέξανδρος Θεολόγου