Jerusalem Post: Θα εισβάλει ο Ερντογάν στη Συρία; (Γιατί το Ισραήλ αντιτίθεται στην αποχώρηση των ΗΠΑ)

Η ενδεχόμενη τουρκική εισβολή στη βορειοανατολική Συρία, απασχολεί σοβαρά το Ισραήλ, αλλά υπάρχουν πολλά εμπόδια που θα πρέπει να υπερκεραστούν πριν αυτή λάβει χώρα, επισημαίνει η Jerusalem Post.
Η ανακοίνωση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ στις 19 Δεκεμβρίου για την πρόθεσή του να αποσύρει γρήγορα τις αμερικανικές δυνάμεις από την ανατολική Συρία οδήγησε σε προσδοκίες μιας ταχείας επέμβασης από τις τουρκικές δυνάμεις σε ολόκληρη ή μέρος της περιοχής που ελέγχεται επί του παρόντος από το συμμαχικό προς τις ΗΠΑ, SDF στο οποίο κυριαρχεί το κουρδικό στοιχείο (YPG).
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί πως το η κουρδική πολιτοφυλακή του YPG, δεν είναι τίποτα περισσότερο από παρακλάδι του PKK και η Άγκυρα οφείλει να εξασφαλίσει τα μήκους 900 χιλιομέτρων σύνορά της με τη βορειοανατολική Συρία.
Οι Κούρδοι που έχουν τον πρώτο λόγο στο SDF, θεωρούνται ικανότατοι μαχητές. Αλλά χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ και έχοντας να αντιμετωπίσουν την τουρκική αεροπορία και το πυροβολικό, δεν θα είναι σε θέση να αντισταθούν για πολύ. Αυτό είχε ήδη αποδειχθεί από την Επιχείρηση “Κλάδος Ελαίας” τον Ιανουάριο του 2018, όταν η Άγκυρα εισέβαλε και κατέλαβε το κουρδικό καντόνι του Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία.
Για το Ισραήλ, η προοπτική μιας τουρκικής εισβολής ήταν και παραμένει ανησυχητική. Φιλοϊρανικές, ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές αναπτύσσονται κοντά στα σύνορα των περιοχών που ελέγχουν οι Κούρδοι. Σε περίπτωση τουρκικής εισβολής από το βορρά, οι μαχητές του SDF πιθανότατα θα εγκαταλείψουν το νότιο τμήμα της περιοχής ελέγχου τους για να προσπαθήσουν να σταματήσουν τις τουρκικές δυνάμεις από τα βόρεια. Αυτό θα μπορούσε να αφήσει το δρόμο ανοιχτό για μια προώθηση των σιιτικών πολιτοφυλακων στην πλούσια με κοιτάσματα πετρελαίου, επαρχία της Deir al-Zor. Εναλλακτικά, οι δυνάμεις του συριακού καθεστώτος μαζί με τις πολιτοφυλακές που σχετίζονται με το Ιράν θα μπορούσαν να προωθηθούν στην ίδια περιοχή ερχόμενες από τα δυτικά του ποταμού Ευφράτη. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν μια δραματική διεύρυνση του ιρανικού “χερσαίου διαδρόμου”, δηλαδή του χώρου δραστηριότητας για το Ιράν και των συμμάχων του. Ως εκ τούτου, το Ισραήλ αντιτίθεται σθεναρά στην εγκατάλειψη από τις ΗΠΑ των Κουρδικών συμμάχων και της περιοχής ελέγχου τους.
Ομοίως, η αμερικανική και βάση στην Tanf (νότια Συρία) βρίσκεται στην περιοχή που συνορεύει με την οδό που συνδέει την Βαγδάτη με την Δαμασκό. Η εγκατάλειψή της θα άφηνε έτσι το δρόμο ανοιχτό στη συνοριακή διάβαση Albu Kamal μεταξύ Ιράκ και Συρίας στην επαρχία Quneitra, που γειτνιάζει με τα Υψίπεδα του Γκολάν.
ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, η προοπτική μιας άμεσης εισβολής στη βορειοανατολική Συρία, φαίνεται αυτή τη στιγμή λιγότερο πιθανή από ό, τι φαινόταν πριν από μερικές εβδομάδες.
Πρώτον και πιο σημαντικό, η απόσυρση των ΗΠΑ, η οποία μόνη της θα έκανε δυνατή την τουρκική εισβολή στη Συρία, φαίνεται σήμερα λιγότερο επικείμενη, παρά τη σύγχυση από τις αντικρουόμενες δηλώσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ (με πρώτο και καλύτερο τον Αμερικανό Πρόεδρο).
Ένας δεύτερος τομέας ανησυχίας για τον Τούρκο ηγέτη είναι η ρωσική στάση. Η Ρωσία έχει αναδειχθεί ως ο βασικός παίκτης μεταξύ όλων των χωρών που επιδιώκουν να δράσουν στο χώρο της Συρίας (με εξαίρεση τις ΗΠΑ). Η Μόσχα επέλεξε να επιτρέψει την τουρκική εισβολή στο Αφρίν τον Ιανουάριο του 2018, πιθανώς ως μέρος μιας προσπάθειας να αποσπάσει την Τουρκία από την παραδοσιακή δυτική ευθυγράμμιση της.
Ωστόσο, οι δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων αυτή την εβδομάδα δείχνουν ότι η Ρωσία προτιμά τα εδάφη που επί του παρόντος διαχειρίζονται οι Κούρδοι να επιστρέψουν στον έλεγχο του καθεστώτος Άσαντ. Η Μόσχα προφανώς θέλει να είναι σε θέση να παρουσιάσει το τέλος του συριακού εμφυλίου, όσο το δυνατόν συντομότερα. Μια νέα αντιπαράθεση μεταξύ μιας μεγάλης, ελεγχόμενης από την Τουρκία περιοχής της βόρειας και ανατολικής Συρίας, και του καθεστώτος Άσαντ δεν θα το διευκόλυνε αυτό. Ο Ερντογάν δήλωσε την Τετάρτη ότι θα επισκεφθεί τη Μόσχα στο εγγύς μέλλον, πιθανώς με την πρόθεση να διευκρινίσει αυτό το θέμα.
Εν τω μεταξύ, οι Κούρδοι προτιμούν να επιτρέψουν υπό το καθεστώς Άσαντ, και να του επιτρέψουν να αναλάβει εκ νέου τον έλεγχο των περιοχών τους, αντί να αντιμετωπίσουν μια επίθεση από τους Τούρκους.
Αλλά, βεβαίως, όσο η αμερικανική θέση παραμένει διφορούμενη και η αμερικανική απόσυρση δεν φαίνεται άμεση, οι Κούρδοι είναι απίθανο να αποδεχθούν την επικυριαρχία του Άσαντ. Όπως φάνηκε σε έναν προηγούμενο κύκλο επαφών το καλοκαίρι, το καθεστώς δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από την ανάληψη της πλήρους κυριαρχίας των περιοχών ανατολικά του Ευφράτη. Αυτό θα σημάνει τον τερματισμό της κουρδικής αυτονομίας που ισχύει την τελευταία πενταετία. Οι Κούρδοι είναι πιθανόν να συμφωνήσουν σε αυτούς τους όρους παράδοσης εάν οι Αμερικανοί φύγουν και οι Τούρκοι επιτεθούν.
Τέλος, δεν είναι σαφές πόσο αποτελεσματικά η Τουρκία, με τους αντάρτες (σουνίτες) συμμάχους της, θα μπορούσε να αστυνομεύσει τα εδάφη που θα κατακτήσουν από το SDF. Οι κούρδικες επιθέσεις στις τουρκικές δυνάμεις στο Αφρίν είναι ένα συχνό φαινόμενο. Η περιοχή που θα καταληφθεί σε περίπτωση μεγάλης επιχείρησης στη βορειοανατολική Συρία θα αποτελούσε ένα πολύ μεγαλύτερο και πιο περίπλοκο χώρο.
Έτσι, παρά τους λεονταρισμούς Ερντογάν για εισβολή κατά των Κούρδων, παραμένουν σημαντικά εμπόδια πριν αυτή μπορέσει να λάβει σάρκα και οστά στην βορειοανατολική Συρία.