Σε μια γρήγορη επίσκεψη του υπουργού Άμυνας του Ισραήλ, Μπένι Γκαντς, στο Μπαχρέιν πριν λίγες μέρες, υπεγράφη και συμφωνία συνεργασίας σε ζητήματα ασφαλείας των δύο χωρών, κυρίως σε ανταλλαγή πληροφοριών, βιομηχανική συνεργασία κ.ο.κ. Αυτή η συμφωνία είναι η πρώτη τόσο εξειδικευμένη που κάνει το Ισραήλ με τις χώρες του Κόλπου, οι οποίες μόλις πριν ένα χρόνο εξομάλυναν τις σχέσεις τους μαζί του με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ».
Το Ισραήλ έτσι προβάλλει πλέον ως σταθεροποιητική δύναμη και εγγυήτρια ασφαλείας σε μεγάλη μερίδα του Αραβικού κόσμου, και κυρίως στον Κόλπο, εκεί δηλαδή που παραμένει η αναστάτωση από το Ιράν και τον εμφύλιο στην Υεμένη ο οποίος έχει γύρει πλέον υπέρ των ανταρτών Χούθι, που υποστηρίζονται από την Τεχεράνη.
Το ενδιαφέρον είναι πως οι αραβικές χώρες της περιοχής, βλέπουν στο Ισραήλ ένα πιο «προσιτό» εταίρο (είναι νωρίς ακόμη να μιλάμε για «σύμμαχο») που καταλαβαίνει την κουλτούρα τους, μπορεί να συνεννοηθούν μαζί του, έχουν κοινό εχθρό το Ιράν ενώ γνωρίζουν ότι δεν τους απειλεί ούτε γεωγραφικά ούτε πολιτισμικά. Το τελευταίο είναι κρίσιμο για τα αραβικά βασίλεια, καθώς διατηρούν την καχυποψία για εθνικιστικές, φυλετικές και θρησκευτικές ταραχές, είτε μεταξύ τους είτε στο εσωτερικό τους. Κάτι όμως που το Ισραήλ δεν έχει λόγο να προμοτάρει, είτε ανοιχτά είτε υπόγεια (εξαιρούνται εδώ οι Παλαιστίνιοι). Αντίθετα το Τελ Αβίβ επιδιώκει τη σταθεροποίηση της περιοχής σε μια έστω ένοπλη ειρήνη, όπου αν ξεσπάσει πολεμική κρίση θα είναι ενδοαραβική και όχι ισραηλινή-αραβική. Και φυσικά το Ισραήλ έχει την εμπειρία διαχείρισης των αραβικών ευαισθησιών, ενώ δεν έχει τον αμερικανικό ελιτισμό, που π.χ. πότε «εφορμά» στην Αραβική χερσόνησο για να αποσπάσει όσο περισσότερα συμβόλαια μπορεί (όπως έκανε ο Τραμπ), και πότε «θυμάται» ότι εκεί παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα οπότε κόβει τις πωλήσεις όπλων (όπως κάνει ο Μπάιντεν).
Έτσι η ισραηλινή προσέγγιση που γίνεται βέβαια παράλληλα με την αμερικανική (ο Γκάντς επισκέφθηκε την τεράστια βάση του 5ου Αμερικανικού Στόλου στο Μπαχρέιν ενώ τον δέχθηκε και ο βασιλιάς Hamad bin Isa Al Khalifa) δημιουργεί ένα ιδιαίτερο «δίκτυο» επαφών και συνεννόησης, διπλωματικά αλλά και στρατιωτικά. Με το ίδιο το Ισραήλ σε ιδανικό ρόλο, τέως εχθρού-νυν αξιόπιστου συνομιλητή!
