Στον απόηχο του φονικού πλήγματος στο στρατόπεδο της Ταξιαρχίας Golani με μη επανδρωμένο αερόχημα κρούσης (ΜΕΑΚ) ιρανικής σχεδίασης Ababil (που κάποιες φορές αναφέρεται ως Mirsad σε χρήση από τη Χεσμπολά), το Ισραήλ προσπαθεί να προσαρμόσει την αεράμυνά του για να αντιμετωπίσει αυτού του είδους τις απειλές, για τις οποίες, εκ των πραγμάτων, δεν φαίνεται να ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει.
Το Iron Dome, με το αναχαιτιστικό βλήμα Tamir σχεδιάστηκε για να παρέχει ασπίδα (θόλο) προστασίας από επερχόμενες ρουκέτες μικρού βεληνεκούς, βλήματα όλμων όπως και πυροβολικού, αλλά όχι απαραίτητα και απειλές όπως χαμηλά ιπτάμενα και κινούμενα με μικρή ταχύτητα ΜΕΑΚ.
Το Ababil 2, μέλος της ομώνυμης οικογένειας που ίσως χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση, είναι ένα μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο, υποτυπώδους τεχνολογίας με μέγιστο βάρος απογείωσης 85 κιλών, μήκους 2,88 m, άνοιγμα πτέρυγας 3,25 m, και ταχύτητας 250 km/h, που του επιτρέπει να αναπτύσσει ο δικύλινδρος κινητήρας των 25 ίππων. Κατασκευασμένο σε μεγάλο ποσοστό από ξύλο και πλαστικό παρουσιάζει μικρό ίχνος στα ραντάρ, ειδικά εάν πετά χαμηλά και μπορεί να «χαθεί» μέσα στις ψευεπιστροφές από το εδαφικό ανάγλυφο. [Όπως αναφέρουν πολλά ισραηλινά δημοσιεύματα το μοιραίο ΜΕΑΚ, που χτύπησε το στρατόπεδο, είχε επισημανθεί αλλά πριν εγκλωβιστεί για αναχαίτηση «χάθηκε» μέσα στο εδαφικό ανάγλυφο.
Πηγές στο Ισραήλ αναφέρουν ότι για την αντιμετώπιση των, δύσκολων να αποκαλυφθούν και να ιχνηλατηθούν MEAM/MEAK, μια άμεση τακτική είναι η μείωση του «επιπέδου κατωφλίου» (threshold level) στο σύστημα αεράμυνας, που είναι αυτό κάτω από το οποίο ίχνη απορρίπτονται ως ψευδοστόχοι. Έτσι όμως αυξάνει ο αριθμός των τελευταίων και υπάρχει κίνδυνος κορεσμού του συστήματος και άσκοπη ανάλωση πυρομαχικών.
Το Ababil όμως μπορεί να μεταφέρει έως και 40 κιλά εκρηκτικά, σε ρόλο ιπτάμενης βόμβας, που θεωρητικά δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από τις ναζιστικές βόμβες V-1, που έπλητταν το Λονδίνο πριν από 80 χρόνια.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η υφιστάμενη αεράμυνα, στην προκειμένη περίπτωση το διάσημο Iron Dome δεν είναι ικανό να το αντιμετωπίσει.
Βέβαια κανένα σύστημα αεράμυνας, πολύ δε περισσότερο αντιβαλλιστικής άμυνας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις απειλές με ποσοστό επιτυχίας 100%.
Στο παρελθόν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις έχουν καταρρίψει MEA ή ΜΕΑΚ με πυραύλους που εκτόξευσαν F-16 (αναφέρεται χρήση AMRAAM κόστους $3+ εκατ. ανά μονάδα) ή και με βλήμα συστοιχίας Patriot (κόστους $4-5 εκατ. ανά μονάδα).
Το μείζον ζήτημα της αντιμετώπισης των MEAK αυτής της κατηγορίας είναι ο εντοπισμός τους. Διαχρονικά, τόσο η Χαμάς, όσο και η Χεσμπολά, και πιο πρόσφατα οι Χούθι δοκιμάζουν διαρκώς και με πολλούς τρόπους την ισραηλινή αεράμυνα αναζητώντας τα αδύναμα σημεία της.
Το πλήγμα με το Ababil/Misrad, φαίνεται να εκμεταλλεύτηκε αυτή την γνώση και ίσως έγινε φονικότερο με επιπλέον πληροφορίες για τον χρόνο που έπρεπε να εκδηλωθεί (ώρα του δείπνου στο στρατόπεδο με τις τραπεζαρίες γεμάτες από νεοσύλλεκτους). Στο παρελθόν, σε αντίστοιχα πλήγματα αμερικανικών στρατοπέδων-βάσεων στο Ιράκ, είχε παρατηρηθεί αντίστοιχη κατάσταση. Σε μια περίπτωση ένα MEAK, που διαπέρασε (την ελλιπή, έτσι και αλλιώς) άμυνα, έπληξε θάλαμο που είχε κατοικηθεί μόλις την προηγούμενη ημέρα, μετά από επισκευές.
Η αποκάλυψη των ΜΕΑΚ εν πτήσει παραμένει το μείζον πρόβλημα του όποιου «anti-drone θόλου». Σύμφωνα με ισραηλινά δημοσιεύματα, πέραν του κλασικού ραντάρ αναζητούνται και άλλες μέθοδοι, όπως ακουστικός εντοπισμός (που είχε χρησιμοποιηθεί και στις V-1 το 1944), χρήση πολυφασματικών οπτικών ερευνητών, μικροκυματικών «φρακτών», LIDAR («ραντάρ λέιζερ») κ.ά, υποστηρίζομενα φυσικά από ΑΙ (Τεχνητή Νοημοσύνη) για να μειωθούν οι ανεπάρκειες των υφιστάμενων υποδομών.
Πέραν της δυσκολίας του εντοπισμού των ΜΕΑΚ ώστε να εμπλακούν και να αντιμετωπιστούν, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια πανσπερμία μοντέλων που αντιγράφουν τα αρχικά ιρανικά και πολλά άλλα στο επίπεδο της ιδιοκατασκευής, που χρησιμοποιούν οι διάφορες οργανώσεις στο Ιράκ, την Υεμένη, τον Λίβανο και την Γάζα.
Σύμφωνα με την Jerusalem Post, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα μια εκτεταμένη δοκιμή διαφόρων προτάσεων ισραηλινών εταιριών για την αντιμετώπιση των ΜΕΑΚ με δοκιμές σε πεδίο στην έρημο Νεγκέβ, κατά την οποία παρουσιάστηκαν πολλά συστήματα, ανάμεσά τους:
* το TYPHOON της Rafael, σύστημα εγγύς άμυνας με πυροβόλο των 30 mm.
* το Precise Falcon από την ΙΑΙ, επίσης με βλήμα με ικανότητα αναχαίτισης σε μεγάλες αποστάσεις
* το IRON HAWK της Elbit με αναχαιτιστικό drone.
* το PITBULL της GENERAL ROBOTICS, ένα σύστημα αναχαίτησης μέσου βεληνεκούς.
Παρουσιάσεις έκαναν επίσης οι: AIROBOTICS (με επαναχρησιμοποιούμενο UAS αναχαίτισης), AXIOMA (σε συνεργασία με την Elbit), FORTEM (επίσης σε συνεργασία με την Elbit), SMARTSHOOTER (με υποδομή εντοπισμού και καθοδήγησης για ευρύ φάσμα μεθόδων αναχαίτισης.
Οι φωτογραφίες του ισραληνινού υπουργείο Άμυνας προέρχονται από τις δοκιμές των διαφόρων συστημάτων, στα οποία χρησιμοποιήθηκαν τηλεκατευθυμόμενα αερομοντέλα μεγάλης κλίμακας.
