Βασική επιδίωξη κάθε πολεμικής αεροπορίας είναι η ικανότητα κρούσης βαθειάς διείσδυσης, η δυνατότητα δηλαδή να χτυπήσει ταυτόχρονα όλα τα κέντρα ισορροπίας του αντιπάλου και να τα καταστρέψει.
Οι ΗΠΑ επέπληξαν το Πακιστάν για την χρήση των F-16 του ενάντια στην Ινδία
“Κέντρο ισορροπίας” στη στρατιωτική διάλεκτο εννοούμε εγκαταστάσεις ή μέσα του αντιπάλου τόσο κρίσιμα για την ικανότητά του να λειτουργήσει στρατιωτικά και ως κρατικός οργανισμός που η καταστροφή τους θα τον θέσει εκτός ισορροπίας, αφαιρώντας του την ικανότητα να συγκεντρωθεί απερίσπαστος στις πολεμικές επιχειρήσεις και προκαλώντας του σοβαρά προβλήματα λειτουργίας. Τέτοια θεωρούνται σταθμοί παραγωγής ενέργειας, αποθέματα καυσίμων, σημαντικές αρτηρίες συγκοινωνίας, κέντρα επικοινωνιών, σημαντικοί κόμβοι μεταφορών (λιμένες, αεροδρόμια) αλλά και συγκεντρώσεις στρατιωτικών δυνάμεων εκστρατείας. Οι στόχοι αυτοί βρίσκονται συνήθως βαθιά στην ενδοχώρα του αντιπάλου.
Το ζητούμενο για την αεροπορία είναι να έχει τα μέσα όχι απλά να χτυπήσει αυτά τα κέντρα ισορροπίας αλλά και να τα χτυπήσει ταυτόχρονα, με ένα χτύπημα και όχι διαδοχικά, πράγμα που μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό θα δώσει χρόνο στον εχθρό να αναδιοργανωθεί χάνοντας το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.
Για το Πακιστάν, μια χώρα συγκριτικά μικρότερη από την Ινδία, με μικρότερο πληθυσμό, ένοπλες δυνάμεις, μέσα και ολόκληρο σχεδόν το έδαφός του εκτεθειμένο στο “μακρύ χέρι” των ινδικών μέσων καταστροφής, η ικανότητα κρούσης βαθειάς διείσδυσης είναι καθοριστική. Το τελευταίο διάστημα η Ινδία αυξάνει τις ικανότητές της αποκτώντας περισσότερα αεροσκάφη μακράς εμβέλειας, προωθώντας την ναυπήγηση αεροπλανοφόρων και αναπτύσσοντας τη ναυτική της αεροπορία. Σειρά θα έχουν τα σύγχρονα ινδικής ανάπτυξης υποβρύχια εξοπλισμένα με πυραύλους cruise ενώ οι υποστρατηγικοί πύραυλοι αυξάνονται σταδιακά τόσο σε εκδόσεις εκτόξευσης από πλοία, όσο και αεροσκάφη και μονάδες ξηράς.
Η απάντηση στο πρόβλημα της πακιστανικής αεροπορίας, που πλέον θα πρέπει να αμυνθεί από την ινδική αεροπορία στο χερσαίο σύνορο και να αποκρούσει και τις διεισδύσεις ινδικών μαχητικών από αεροπλανοφόρα, είναι να καταστρέψει μέρος ή όλα από τα όπλα στρατηγικού πλήγματος της Ινδίας πριν αυτά κινητοποιηθούν. Σε επίπεδο εξοπλισμών η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στην Κίνα.
Οι καλές σχέσεις του Ισλαμαμπάντ με το Πεκίνο μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την απόκτηση μαχητικών κρούσης Xi’an JH-7 δίνοντάς του την ικανότητα κρούσης βαθειάς διείσδυσης τουλάχιστον στη θάλασσα και αποδεσμεύοντας έτσι μαχητικά για να πυκνώσουν το δίκτυο αποστροπής στο χερσαίο μέτωπο του Kashmir και του Punjab. Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή το Πακιστάν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως προς την εκτέλεση αυτού του προγράμματος μέσω μιας συνεννόησης μεταξύ κυβερνήσεων.
Αν και η άτρακτος του JH-7 παραπέμπει σε άλλες εποχές, το ίδιο το αεροσκάφος έχει υψηλές επιδόσεις και πολύ καλό εξοπλισμό για επιχειρήσεις κρούσης βαθειάς διείσδυσης υπερκαλύπτοντας τις απαιτήσεις του δόγματος του Πακιστανικού Ναυτικού που είναι να κρατήσει το Ινδικό Ναυτικό μακρυά από τα κρίσιμα λιμάνια του Karachi και του Gwadar με αποστολές απαγόρευσης πρόσβασης περιοχής (Α2/ΑD). Ο ρόλος ανήκε παραδοσιακά στον στόλο υποβρυχίων του Πακιστάν αλλά οι πρόσφατες εξελίξεις καθιστούν το επίπεδο της απειλής πολύ υψηλότερο και αναγκαίο να ενισχυθεί με νέα συστήματα αποτροπής.
Επιπλέον, η ικανότητα του JH-7Α να πετά σε μεγάλες αποστάσεις (900 χλμ. χωρίς ανεφοδιασμό, 1,760 χλμ. με ανεφοδιασμό εν πτήσει) του επιτρέπουν να απειλεί στόχους στη δυτική ακτή της Ινδίας διατηρώντας το πλεονέκτημα να πετά κάτω από το ραντάρ και να μεταφέρει 7 τόνους οπλισμού, περιλαμβανομένων και αντιπλοϊκών πυραύλων KD-88/YJ-83.
Με ταχύτητα 1.52 Mach και την ικανότητα εξαπόλυσης των πυραύλων αυτών από αποστάσεις άνω των 160 χλμ. τα πακιστανικά JH-7 θα έχουν την ικανότητα “hit-and-run” προσδίδοντας στο Πακιστάν εξαιρετικές δυνατότητες ανάλογες των αργεντινών μαχητικών στον πόλεμο των Φώκλαντς.
“Κέντησαν” τα Mirage 2000 στις επιδρομές κατά του Πακιστάν (σύμφωνα με την εκδοχή της Ινδίας)
Σχόλιο: Η διαμάχη Ινδίας και Πακιστάν έχει οπωσδήποτε κάποιες αναλογίες με την Ελληνο-Τουρκική διαμάχη. Δύο γειτονικές χώρες, με μεγάλο παρελθόν εντάσεων, αμοιβαία καχυποψία, (δήθεν) διαφιλονικούμενες περιοχές και τάση να κλιμακώνουν τις διαφορές τους με γρήγορα με πολεμικά μέσα. Αν και οι αντιστοιχίες σταματούν εδώ (η Ελλάδα και η Τουρκία δεν είναι πυρηνικές δυνάμεις, δεν διαθέτουν επαγγλεματικούς στρατούς και ευτυχώς δεν ανταλλάσουν ακόμα φιλοφρονήσεις με διασταυρούμενες αεροπορικές επιδρομές και “χαιρετισμούς” πυροβολικού, όπως εκεί) ο τρόπος που η αυξανόμενη τάση της Ινδίας να προωθήσει τις εξοπλιστικές της δαπάνες σε στρατηγικά όπλα (πυραύλους cruise, μαχητικά, αεροπλανοφόρα, υποβρύχια) και να αναπτύξει την αμυντική της βιομηχανία έχει ήδη ανατρέψει τους συσχετισμούς πυροδοτώντας άρθρα όπως το παραπάνω.
Το Πακιστάν δείχνει να αναθεωρεί ήδη την στρατηγική του προβλέποντας ορθά πως, αν δεν λάβει ριζικά μέτρα σήμερα, θα έχει ξεπεραστεί αναπόδραστα στο πεδίο της ισχύος αύριο. Η προσέγγιση Πακιστάν-Κίνας με πρόσχημα τους εξοπλισμούς έχει και γεωπολιτική χροιά. Ενώ οι ΗΠΑ υποστηρίζουν παραδοσιακά και τις δύο χώρες θεωρώντας τες εξίσου κομβικές και ισάξιες στην αλυσίδα περιορισμού της Κίνας και της Ρωσίας (σας θυμίζει τίποτε αυτό;), η προσέγγιση της Ινδίας με τη Ρωσία ωθεί το Πακιστάν πιο κοντά στην Κίνα, με την τελευταία να εμφανίζει έντονες τριβές με την Ινδία ακόμα και στο συνοριακό επίπεδο. Πριν προλάβουν μερικοί να προδικάσουν πως η αμφοτεροβαρής στρατηγική των ΗΠΑ οφείλει να μας ωθήσει σε στρατηγικές συμμαχίες με άλλα κέντρα ισχύος, θυμίζουμε πως οι αναλογίες είναι καλές αλλά κάθε περίπτωση διαφορετική, ειδικά μεταξύ γεωπολιτικών ισορροπιών.
Πηγή
