Το Βαλλιστικό πυραυλικό πρόγραμμα του Hitler

Η ιδέα ενός τέτοιου προγράμματος γεννήθηκε στο Hitler αρκετά νωρίς. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε μεν στη Γερμανία την μαζική παραγωγή βομβαρδιστικών αεροσκαφών, αλλά δεν ανέφερε απολύτως τίποτα για βαλλιστικούς πυραύλους. Όταν το κόμμα του ανήλθε στην εξουσία, ήδη υπήρχε μια ομάδα επιστημόνων που εργαζόταν στην εφαρμογή ενός στρατιωτικού πυραυλικού προγράμματος. Το 1936, ο επικεφαλής του – αξιωματικός του πυροβολικού Walter Dornberger, εξουσιοδοτήθηκε για την κατασκευή πυραύλου με δυνατότητα εκρηκτικής δύναμης εκατονταπλάσιας αυτής του πυροβόλου «Big Bertha» του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Hitler είχε ευστόχως αντιληφθεί την καίρια σπουδαιότητα βαλλιστικών όπλων υψηλού εκρηκτικού φορτίου.

Ένας από τους λίγους, από πλευράς των Συμμάχων, που το κατάλαβαν ήταν ο Βρετανός βουλευτής Duncan Sandys, o οποίος είχε προειδοποιήσει σε ομιλία του, στις 23 Νοεμβρίου 1944, πως μια πυραυλική δύναμη μεγάλου βεληνεκούς θα μπορούσε να ισοσκελιστεί με οποιαδήποτε ναυτική ή αεροπορική ισχύ ενός κράτους. Η επίσημη γνώμη του επικεφαλής της επιστημονικής επιτροπής του Churchill ήταν ενάντια στους ισχυρισμούς του Sandys, όντας βέβαιος για την εξαιρετική ανακρίβεια ενός τέτοιου πυραύλου, η οποία θα τον καθιστούσε ουσιαστικά άχρηστο.

Μολαταύτα, ο Hitler δεν επένδυσε νωρίς, ή έστω αρκούντως, σε αυτό το φιλόδοξο πλάνο. Στο κόστος ενός βαρέος βομβαρδιστικού με τα καύσιμα και την εκπαίδευση του πληρώματος, οι Γερμανοί θα μπορούσαν να εκτοξεύσουν 300 πυραύλους V-1 με έναν τόνο εκρηκτικών ο καθένας και υψηλή δυνατότητα ευστοχίας. Η σφοδρή επιθυμία του Hitler να εκδικηθεί τον Roosevelt με την εκτόξευση ενός πυραύλου εμβελείας μέχρι την Νέα Υόρκη γέννησε το πρόγραμμα των V-2 επί του οποίου απασχολούνταν, μόνο στη Γερμανία, 200.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου ποσοστού τεχνικών υψηλής εξειδίκευσης. Το πρόγραμμα τελικά απεδείχθη καταστροφικό, καθώς στέρησε τους Γερμανούς από την κατασκευή νέων εξελιγμένων αεροσκαφών, υποβρυχίων, ραντάρ και υπογείων διυλιστηρίων πετρελαίου. Μόνο 300 πύραυλοι εκτοξεύτηκαν, με κόστος 12.000 στερλινών έκαστος (εν αντιθέσει με το κόστος μόλις 125 στερλινών για κάθε V-1), όπου έφερε εκρηκτικό φορτίο 12.000 λιβρών και ήταν εξαιρετικά ανακριβής ως προς την στόχευση. Ο σχεδιασμός κατασκευής διηπειρωτικού πυραύλου βάρους 100 τόνων που θα έφτανε στην Αμερική περνώντας μέσα από την στρατόσφαιρα έμεινε μόνο στα χαρτιά. Η μόνη ελπίδα του Hitler ήταν η κατασκευή πυραύλων φερόντων ατομικές κεφαλές, αλλά αυτό δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθεί εντός της χρονικής κλίμακας του πολέμου.

Ωστόσο, υπήρχε ένας συνεχής φόβος από πλευράς Συμμάχων πως θα μπορούσε να το κατορθώσει, αφού από την δεκαετία κιόλας του 1920 υπήρχε μια παγκόσμια συμμετρική έρευνα επάνω στην συγκεκριμένη ιδέα. Οι φυσικοί επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Birmingham της Βρετανίας, Otto Frisch και Rudolf Peierls (γερμανικής και αυστριακής καταγωγής αντιστοίχως), είχαν εκδόσει τον Μάρτιο του 1940 ένα υπόμνημα, μόλις τριών δακτυλογραφημένων σελίδων, για το πως μπορεί να κατασκευαστεί μια βόμβα εμπλουτισμένου ουρανίου. Για τον Hitler όμως, η πυρηνική έρευνα ήταν συνυφασμένη με τον Einstein και τους «Εβραίους φυσικούς». Και μόνο η καταγωγή τους λειτούργησε αποτρεπτικά για τον ίδιον ως προς την προώθηση ενός προγράμματος που θα μπορούσε να αλλάξει τις τύχες του πολέμου υπέρ του· αλλά για αυτόν, η διάσπαση του ατόμου ήταν υποδεεστέρα της παραγωγής βαλλιστικών πυραύλων που ποτέ πάντως δεν υλοποιήθηκε σε βαθμό άκρως επικίνδυνο για τις συμμαχικές δυνάμεις.