Του αναγνώστη μας, Σωτήρη Μ. Πέτρουλα
Οι μάχες στην Ουκρανία είναι ένα μεγάλο εργαστήρι που παρουσιάζει την «αλλαγή παραδείγματος» που έχει επιφέρει η νέα τεχνολογία στην διεξαγωγή πολέμου. Εστιάζοντας περισσότερο σε ένα συγκεκριμένο όπλο, το Πυροβολικό, αποδείχτηκε περίτρανα η αξία του, αλλά παράλληλα και η ευπάθεια παντός είδους εξοπλισμού και προσωπικού του, σε άμεση προσβολή αντιπυροβολικού και οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών (ΜΕΑ).
Το Ελληνικό πυροβολικό, έχοντας κατά βάση παλαιό υλικό παρουσιάζεται σε μεγάλο ποσοστό ιδιαίτερα ευπαθές σε αντίστοιχες καταστάσεις. Σίγουρα χρειάζεται άμεσα ενίσχυση σε ΜΕΑ, με την προσθήκη συστημάτων διαφορετικών χαρακτηριστικών και επιδόσεων, ώστε να επιτυγχάνεται ο γρήγορος εντοπισμός στόχων και αξιολόγηση πληγμάτων. Ενώ θέλουμε και νέο λογισμικό διοίκησης, όπως και χρήση νέας τεχνολογίας δικτύων επικοινωνιών, ώστε να μπορέσει αποκεντρωμένα να λειτουργεί με τακτικές “shoot & scoot”.
Φτάνει αυτά όμως; Όχι. Με δεδομένη την παλαιότητα του υλικού, και την υπερβάλλουσα ποσότητα ΜΕΑ που μπορεί να αντιτάξει ο αντίπαλος, υπάρχει άλλος ένας τομέας όπου το Πυροβολικό έχει «αχίλλειο πτέρνα». Και αυτή είναι ο ανεφοδιασμός. Έτσι, εστιάζοντας κυρίως στα αυτοκινούμενα πυροβόλα μας, Μ109 και PzH 2000 των 155 χιλιοστών, καθώς και τα Μ110 των 203 χιλιοστών, αυτά προβλέπεται να ανεφοδιαστούν από παλαιά φορτηγά Stayer σε υποτίθεται «ασφαλή» απόσταση από τα πρόσω, όπου βέβαια με την εμφάνιση των μη επανδρωμένων, δεν υπάρχει πλέον τέτοια. Έτσι η φάλαγγα ανεφοδιασμού θα κινηθεί στην θέση του Ουλαμού/Πυροβολαρχίας και εκεί θα αποτεθούν κασόνια με πυρομαχικά και γεμίσματα για να φορτωθούν με τα χέρια στα αυτοκινούμενα πυροβόλα.
Εδώ έρχεται τώρα η εξής ιδέα μας: Για τη μετατροπή των παλαιότερων αυτοκινούμενων πυροβόλων Μ107 & Μ110 που βρίσκονται σε υπηρεσία με τον ΕΣ, σε οχήματα ανεφοδιασμού πυροβολικού.
Αρχικά τα 12 ελληνικά Μ107 των 175 χιλ. και τα 145 Μ110 των 203 χιλ. είναι ουσιαστικά άχρηστα (αθωράκιστα, ακάλυπτα, αργά σε ταχύτητα και σε τάξη, με εξαιρετικά αργό ρυθμό βολής), ενώ με τα νέα πυρομαχικά μακράς ακτίνας των 155 χιλ. που έχουν παρουσιαστεί στην διεθνή αγορά δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης, και σπαταλούν μόνο προσωπικό. Συγκεκριμένα ενώ το Μ110 έχει εμβέλεια βολής 30 χιλιόμετρα, το πυρομαχικό 155 χιλ. IM HE-ER της Νορβηγικής εταιρείας ΝΑΜΜΟ έχει την ίδια από τα Μ109Α/Β, το ΧΜ1113ER RAP της Αμερικανικής General Dynamics φθάνει τα 40 χιλιόμετρα, το Excalibur/ GPS-GM της Αμερικανικής Raytheon, παρέχει ακριβή βολή στα 36 χιλιόμετρα με σωλήνα 39 διαμετρημάτων, και το Assegai VLAP των 155χιλ. της Γερμανικής Rheinmetall έχει εμβέλεια 41 χιλιομέτρων.
Επιπλέον, μέρος των αποστολών υποστήριξης που καλούνται να παράσχουν τα Μ110 μπορεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να παρασχεθεί με βλήματα SPIKE NLOS, εμβέλειας άνω των 30 χιλιομέτρων και με περιφερόμενα πυρομαχικά όπως τα Hero 120 και Switchblade 600.
Ακόμη περισσότερο ας φανταστούμε την εικόνα μια πυροβολαρχίας Μ110 σε ετοιμότητα βολής, παρατεταγμένα σε σειρά, με φόρτους πυρομαχικών σε απόθεση πίσω τους. Και μετά μια σειρά φορτηγών που μεταφέρουν τα υπόλοιπα πυρομαχικά και την ομοχειρία. Τώρα νοητικά δείτε την όλη παράταξη, ως στόχο στα οπτικά ενός εχθρικού ΜΕΑ που μεταδίδει δεδομένα σε μια εχθρική μονάδα MLRS ή περιφερόμενων πυρομαχικών, ή σε ένα UCAV που είναι σε αναμονή.
Έτσι η μετατροπή αυτών των παλαιών αυτοκινούμενων πυροβόλων σε ανεφοδιασμού θα βελτιώσει την απόδοση των πιο σύγχρονων 155 χιλιοστών που διαθέτουμε. Με την αφαίρεση των πυροβόλων και των εδράνων τους δημιουργείται φέρουσα ικανότητα τουλάχιστον 6 τόνων. Οπότε μπορούμε να τοποθετήσουμε μια χαλύβδινη ή αλουμινένια/κεραμική υπερκατασκευή επιτρέποντας, με μέσο βάρος πυρομαχικού /γεμίσματος τα 45 κιλά, να φέρονται τουλάχιστον 80-90 βλήματα/γεμίσματα. Και αυτή η ποσότητα επιτρέπει σε ένα όχημα να ανεφοδιάζει έστω με 30 βλήματα, 3 πυροβόλα Μ109 ή PzH 2000, για γρήγορη επιστροφή τους στην μάχη. Ακόμη το μετασκευασμένο παλαιό πυροβόλο θα μπορεί να ακολουθήσει το πιο σύγχρονο και στο πιο δύσκολο πεδίο, και να προσφέρει -έστω μια υποτυπώδη- κάλυψη στο προσωπικό του.
Να πούμε ακόμη πως η λύση που συζητάμε δεν είναι «πρωτόγνωρη». Δεδομένου ότι εκτός του αντίστοιχου αμερικανικού οχήματος Μ992Α2 FAASV σε σκάφος Μ109 για να ανεφοδιάζει τα Μ109, υπάρχει το Νοτιοκορεάτικο K10 ARV για τον ανεφοδιασμό των πυροβόλων Κ9 Thunder, ενώ και οι Τούρκοι παρουσίασαν το Poyraz ARV για να ανεφοδιάζει το T-155 FIRTINA, αντίγραφο του Κ9.
Τοποθετώντας μάλιστα έναν τροχιόδρομο ο ανεφοδιασμός μπορεί να γίνεται αυτόματα, χωρίς το προσωπικό να εκτεθεί καθόλου και το πιο σημαντικό, χωρίς να χρειαστεί αθωράκιστα Stayer να μεταβούν στην πρώτη γραμμή και οι πυροβολητές να ανοίγουν κασόνια για να βγάλουν το φορτίο.
Έτσι με 12 Μ107 και 145 Μ110, έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια μάζα 157 οχημάτων αναπλήρωσης πυρομαχικών, με διάθεση δύο ανά πυροβολαρχία (ένα ανά τρία αυτοκινούμενα πυροβόλα).
Μια ακόμη εναλλακτική: Θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε 6Χ6 ή 8Χ8 θωρακισμένα φορτηγά, με υψηλό όμως κόστος. Ακόμα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τεθωρακισμένα Μ113 για τον ίδιο ρόλο εφοδιασμού, αλλά σε αυτήν την περίπτωση θα χρειαζόμασταν πολλά από αυτά. Όταν τα πλεονάζοντα Μ113 από την εισαγωγή Marder και Μ1117, θα πρέπει να διατεθούν σε αποστολές που τώρα ο Ελληνικός Στρατός χρησιμοποιεί αθωράκιστα οχήματα ή σε αποστολές που δυστυχώς δεν έχει ακόμα «ανακαλύψει». Όπως μεταφοράς Προωθημένων Παρατηρητών Πυροβολικού, μεταφοράς τάγματος μη επανδρωμένων ή περιφερόμενων πυρομαχικών.
Θα είναι η μετατροπή που προτείνουμε χωρίς κόστος; Προφανώς όχι, όμως αυτό θα είναι ένα μικρό κλάσμα των εναλλακτικών και θα μπορεί να ανακατευθυνθεί εντός της Ελληνικής βιομηχανίας. Ακόμη, τα σκάφη των Μ107 και Μ110 έχουν τα ίδια κινητήρια μέρη με τα οχήματα περισυλλογής Μ578, σε χρήση στον ΕΣ αλλά και παντού στον κόσμο, επιτρέποντας την υποστήριξη τους. Ενώ η μετατροπή μπορεί να γίνει σε Προκεχωρημένο Εργοστάσιο Βάσης, που παρέχει υποστήριξη στα Μ578 του ΕΣ ή στην ΕΛΒΟ με απάρτια Ελληνικών εταιριών (πχ υπερκατασκευή ΜΕΤΚΑ, θωράκιση EODH κ.τ.λ.) επιτρέποντας 100% ελληνική συμμετοχή.
