Χιονιάς; Πλημμύρα; Θύελλες; Καταιγίδες; Φωτιές; Χαμένοι στη θάλασσα, στα βουνά, στα λαγκάδια, στα φαράγγια; Ετοιμόγεννες σε απόμακρα χωριά, τραυματίες, πρόσφυγες, ασθενείς; Οι Ένοπλες Δυνάμεις να είναι καλά. Έτοιμες, πρόθυμες, λειτουργικές. Με ότι μέσα και αν έχουν. Από τετρακινητήριο μεταγωγικό C-130 (από όσα έχουν μείνει σε πτητική κατάσταση) μέχρι 40ετιας φορτηγό Steyer που δεν είναι σίγουρο ότι θα ξαναπάρει μπρος. Από ελικόπτερο NH90 μέχρι μεταχειρισμένο γκρέιντερ που ακόμη δεν λέει να τα παρατήσει.
Όχι δεν θα σχολιάσουμε τα δύο προφανή. Ότι ναι, προφανώς οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν υποχρέωση, ρόλο, δράση σε μεγάλες φυσικές καταστροφές, σε έκτακτα γεγονότα, σε μεγάλα συμβάντα. Και το επόμενο, ότι η δική τους δουλειά θα μπορούσε να είναι πιο εύκολη, αν όλοι εμείς κάναμε ένα καλύτερο προγραμματισμό και προετοιμασία στην καθημερινότητα μας, ειδικά όταν έχουμε ειδοποιηθεί για επερχόμενα καιρικά φαινόμενα.
Αλλά σαφώς ενοχλεί και προβληματίζει η χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων ως «καμουφλάζ» και «κουρτίνα» της οποιασδήποτε -πλέον- κρατικής και ιδιωτικής αστοχίας, αδιαφορίας, ασυνεννοησίας, και αδράνειας. Δεν γίνεται να κλείνει ο μεγαλύτερος και καλύτερος δρόμος της Αττικής και ο μόνος που να δίνει λύση, ή έστω να προσφέρει ένα μπουκάλι νερό και ένα παλιακό κρουασάν (αυτά τους έδωσαν) να είναι τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Δεν γίνεται να γράφουν χιλιάδες ώρες τα πολύτιμα εναέρια μέσα της Αεροπορίας για αερομετακομιδή ασθενών επειδή το ΕΚΑΒ «δεν έχει» ή γιατί το σύστημα Υγείας στη νησιωτική χώρα είναι σπαρμένο παντού και πουθενά, χωρίς σύγχρονη δομή, πρόβλεψη και επάνδρωση. Δεν γίνεται να απασχολείται προσωπικό ειδικών δυνάμεων (!) σε απεγκλωβισμό αυτοκινήτων. Η χώρα έχει επενδύσει σε αυτά τα στελέχη δισεκατομμύρια διαχρονικά και τους «αξιοποιούμε» -παρά τη δεδομένη διάθεση και αυταπάρνηση τους- για να κάνουν δουλειά πυροσβέστη ή οδικής βοήθειας;
Δεν απαξιώνουμε κανέναν, αλλά έλεος με την χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων ως αντικαταστάτη και υποκαταστάτη κάθε έλλειψης. Άλλος ο ρόλος τους, άλλος ο σκοπός τους, άλλη η εκπαίδευση τους, άλλα τα υλικά τους, άλλη η χρήση των μέσων τους. Στη μεγάλη ανάγκη, ναι, εκεί θα είναι και θα τα δώσουν όλα. Αλλά η κατάχρηση στην χρήση τους, η φθορά μέσων και αντοχών, η εξάντληση, ο εφησυχασμός την επομένη, και η γενική κραυγή «που είναι το κράτος» να έχει ως απάντηση «φέραμε το Στρατό» κάπου όλα πρέπει να τελειώνουν. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν την παληκαριά να προσφέρουν χωρίς ανταπόδοση, ποιος έχει όμως την παληκαριά να προγραμματίσει ένα κράτος λειτουργικό, χωρίς να κρέμεται από τους στρατευμένους ως εύκολη λύση;
