Ξυπνώντας από ένα λήθαργο που διήρκεσε τουλάχιστον μια δεκαετία, που εν μέρη αποδίδεται στην οικονομική κρίση, η Ελλάδα αποφάσισε να επανεξοπλιστεί για παν ενδεχόμενο, είτε αυτό είναι η επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο, είτε η προάσπιση των συμφερόντων της στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Τουρκία, αντιμετώπισε τις εξελίξεις ποικιλοτρόπως. Από τη μια, επιχείρησε να τις υποβαθμίσει και από την άλλη, να απαντήσει με λεονταρισμούς. Τούρκοι αξιωματούχοι μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να εκφράσουν την κροκοδείλια “λύπη” τους για τους Έλληνες, που στενάζουν κάτω από το βάρος των δημοσιονομικών προβλημάτων.
Αν όλα πάνε καλά, η Ελλάδα, το 2026, θα διαθέτει 24 Rafale F3R, το μεγαλύτερο μέρος των 84 F-16 Viper, τρεις “ψηφιακές” φρεγάτες αεράμυνας και φυσικά, όλα τα όπλα που θα κάνουν τη διαφορά, FOS κτλ.
Από το 2026 όμως, μας χωρίζουν 5 χρόνια. Τι γίνεται όμως μέχρι τότε, με δεδομένο πως από το 2026 και μετά, θα ανατραπεί η ισορροπία δυνάμεων, δραματικά υπέρ της Ελλάδας. Ας σχηματίσουμε ένα υποθετικό σενάριο: Πόσο πιθανό θα ήταν η Τουρκία να επιχειρήσει να προλάβει τις εξοπλιστικές εξελίξεις και να αποφασίσει να “χτυπήσει” πριν αυτές υλοποιηθούν;
Η Τουρκία, ως γνωστόν, εφαρμόζει τακτικά τη λεγόμενη “διπλωματία των κανονιοφόρων”, δηλαδή την απειλή χρήσης των όπλων της, για να επιτύχει γεωπολιτικά κέρδη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η κρίση στο Αιγαίο το 2020, όταν η Φ/Γ «Λήμνος», επακούμβησε “φιλικά” την «Κεμάλ Ρέις», στέλνοντάς την σε φανοποιείο στην Αττάλεια.
Job well done? Για εκείνο το περιστατικό, ναι. Μιλώντας πάντα για μια ασταθή Τουρκία και έναν παρανοϊκό ηγέτη, ουδείς θα μπορούσε να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας σοβαρής ελληνοτουρκικής κρίσης, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα τοπικό ή ευρύτερο θερμό επεισόδιο, πριν η Ελλάδα αποκτήσει ποιοτική υπεροχή σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Που θέλουμε να καταλήξουμε; Θα ήταν μεγίστη παράληψη και τραγικό λάθος, η Ελλάδα να επαναπαυτεί, ειδικά πριν ολοκληρωθεί ο επανεξοπλισμός της (και μετά εννοείται). Το ίδιο ισχύει και για τις λεγόμενες ρήτρες κοινής αμυντικής αλληλοϋποστήριξης με τη Γαλλία. Ναι μεν είναι μια θετική εξέλιξη, μπορεί ωστόσο να προκαλέσει τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας, εξαιτίας μιας υποτιθέμενης γαλλικής εμπλοκής σε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, ή έστω ένα θερμό επεισόδιο.
Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, λέει ο θυμόσοφος λαός. Η Ελλάδα, το κατάλαβε αυτό κάπως αργά, εξ ου και οι αστραπιαίες αποφάσεις για προμήθεια υπερσύγχρονου αμυντικού υλικού, που θα αποτελέσει μέγιστο εργαλείο αποτροπής, αλλά μετά το 2026.
Στο ενδιάμεσο, δε νοείται να υπάρξει επανάπαυση. Το τουρκικό καθεστώς είναι μεν θρασύτατο, αλλά “κοτεύει” εκεί που ξέρει ότι το κόστος θα είναι δυσανάλογο του δυνητικού οφέλους. Για αυτό το λόγο, η Ελλάδα θα πρέπει να διατηρήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις της στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, με τα μέσα που διαθέτει ΑΥΤΗ τη στιγμή και να αποδείξει πως θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ τη χρήση τους, όπου και όποτε χρειαστεί.
