Άρθρο του Victor Davis Hanson στο NationalReview
Η Ελλάδα βρίσκει νέα θέση ως παίκτης στην παγκόσμια σκηνή
Μετά την “επιτυχημένη” φιλοξενία στην Ελλάδα για ζεύγος αμερικανικών drone Reaper, ο (τέως) υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος είπε το περασμένο φθινόπωρο ότι «είναι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναπτύξουν στρατιωτικά στοιχεία στην Ελλάδα, σε πιο μόνιμη βάση». Πράγματι, η Ελλάδα έλαβε τον περασμένο μήνα 70 στρατιωτικά ελικόπτερα από τις Η.Π.Α. και υπήρξαν συζητήσεις για τη υποστήριξη αμερικανικών αεροσκαφών, όπως ιπτάμενων τάνκερ κτλ στην ελληνική επικράτεια.
Εν τω μεταξύ, η COSCO, μια κρατική κινεζική εταιρεία ναυτιλίας και υπηρεσιών logistics, έχει επενδύσει περισσότερα από 3,5 δις ευρώ στην “ανακαίνιση” του ιστορικού ελληνικού λιμένα του Πειραιά, το οποίο είναι σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου. Η Κίνα ισχυρίζεται ότι σύντομα θα γίνει το πιο πολυσύχναστο. Η μαζική ανακαίνιση είναι μέρος της 35ετούς μίσθωσης της Κίνας σε δύο τερματικά σταθμών εμπορευματοκιβωτίων του λιμένα και της κινεζικής αγοράς πλειοψηφικού μεριδίου της λιμενικής αρχής του Πειραιά.
Σε άλλο “μέτωπο”, η Ρωσία του Βλ. Πούτιν παραμένει υποτιθέμενος σύμμαχος της Ελλάδας, δεδομένου του ιστορικού θρησκευτικού δεσμού και του οράματος ολοκλήρωσης ενός αγωγού φυσικού αερίου που θα προμηθεύει ρωσικό φυσικό αέριο στην ενεργοβόρα Ελλάδα.
Επίσης, η Ελλάδα έχει μια “περίπλοκη σχέση” με τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την καταστροφική χρηματοοικονομική κατάρρευση σχεδόν προ 10ετίας πλέον, και τους συχνά “Ντικενσιανούς” όρους μεταρρύθμισης και αποπληρωμής που ζητούν οι Γερμανοί τραπεζίτες. Ωστόσο, η Ελλάδα εκτιμά ότι περισσότερα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εισέρχονται στη χώρα απ’ όσα εξέρχονται, έστω κι αν πολλοί Έλληνες δυσανασχετούν στα πικρές γερμανικές υπαγορεύσεις – και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, ως το πρώτο κέντρο διαμετακόμισης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που κατακλύζουν την Ευρώπη από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980, η Ελλάδα ήταν περισσότερο ή λιγότερο, αντι-Ισραηλινή (όπως και μεγάλο μέρος της Ευρώπης). Όχι πλέον. Οι δύο χώρες γίνονται γρήγορα φίλοι.
Η νέα πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας θα μπορούσε να συνοψιστεί καλύτερα στο διάσημο ρητό του Βρετανού πρωθυπουργού του 19ου αιώνα, Λόρδου Palmerston: «Τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους ή συμμάχους, έχουν μόνο μόνιμα συμφέροντα – Nations have no permanent friends or allies, they only have permanent interests»
Η Ελλάδα φαίνεται να έχει πλέον βρει πολλά ημι-μόνιμα συμφέροντα… Με άλλα λόγια, η σχετικά μικρή και ευάλωτη αλλά στρατηγικά τοποθετημένη Ελλάδα ζει σε μια σκληρή γειτονιά, με ιστορικούς εχθρούς όπως η Τουρκία και ριζοσπάστικες ισλαμικές ομάδες. Ως παράθυρο πρόσβασης στη Μεσόγειο και σε τρεις ηπείρους, η Ελλάδα βρίσκεται στη διασταύρωση αντιπαραθέσεων μεγάλων δυνάμεων, μεταξύ Ευρώπης, Αμερικής, Κίνας και Ρωσίας.
Παλαιότερα, η Ελλάδα, μέλος τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, πίστευε ότι τα μεγάλα “αδέλφια” της Ευρώπης και της Αμερικής την θεωρούσαν “δεδομένη”, είτε ως ασήμαντη ή ως δευτερεύουσα, παρά τη στρατηγική της θέση και την θεώρηση της ως γενέτειρα του Δυτικού πολιτισμού.
Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει – και συχνά προς όφελος της Ελλάδας: Η Ελλάδα έχει περάσει από τον παραδοσιακά “προκλητικό” (αν όχι ανασφαλές) ρόλο της ως “αποκλίνουσα” σε εκείνον του γνώστη των “εσωτερικών” πραγμάτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για το νέο ελληνικό καθεστώς, πέρα απ το ότι “έμαθε” από τα λάθη του παρελθόντος.
Η άνοδος μιας νεο-οθωμανικής Τουρκίας, με πληθυσμό επτά φορές μεγαλύτερο από εκείνο της Ελλάδας, έκταση έξι φορές μεγαλύτερη και με “ανανεωμένες εδαφικές φιλοδοξίες” στο ελληνικό Αιγαίο, έκανε την Ελλάδα να στραφεί προς τον στρατό των ΗΠΑ για “προστασία”. Η Αμερική, επίσης, ανησυχεί όλο και περισσότερο για τις ισλαμιστικές, αντι-αμερικανικές και μεσογειακές ατζέντες του Τουρκικού προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Αντί της εμπιστοσύνης προς τα άλλα μέλη της ΕΕ, η Ελλάδα τους βλέπει έναν “βοηθό” για τον προγραμματισμό της αποπληρωμής του χρέους και την παροχή κρίσιμων τουριστικών δολαρίων.
Η συνεργασία με την Κίνα είναι επικίνδυνη, δεδομένης της κινεζικής νεο-ιμπεριαλιστικής δράσης, η οποία κατά καιρούς οδήγησε σε (κραυγαλέο) κινεζικό εκβιασμό και εκφοβισμό των ευάλωτων “πελατών” της. Ωστόσο, η κινεζική παρουσία έχει “σπρώξει” δισεκατομμύρια ευρώ στην προβληματική ελληνική οικονομία, υπενθυμίζοντας στην ΕΕ ότι η Ελλάδα έχει και άλλες επιλογές όσον αφορά τις ξένες επενδύσεις, τις υποδομές και το εμπόριο.
Λίγα έθνη εμπιστεύονται τον Πούτιν, καθώς όταν ο Ρώσος πρόεδρος θέτει εαυτόν ως υπερασπιστή του Ορθοδόξου Χριστιανισμού και ως προστάτη της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων από “τον γερμανικό εκφοβισμό και την ισλαμική ταραχή”, όμως οι Έλληνες θεωρούν ότι μπορεί να τον βρουν χρήσιμο στην παροχή ενέργειας και στην επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής, μέσω “τριγωνικής” διπλωματίας.
Το Ισραήλ έχει επίσης αναβαθμιστεί σε χρήσιμο σύμμαχο/πλεονέκτημα για τη δημοκρατική Ελλάδα. Όπως και άλλοι παραδοσιακά διωγμένοι λαοί, οι Έλληνες και οι Ισραηλινοί μοιράζονται μια δυσπιστία για τις μεγάλες δυνάμεις. Το Ισραήλ τώρα σχεδιάζει να κατασκευάσει έναν υποθαλάσσιο αγωγό για τη σύνδεση του φυσικού του αερίου με την Ελλάδα και την Κύπρο. Τόσο η Ελλάδα όσο και το Ισραήλ έχουν δυσαρέσκεια εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και οι δύο έχουν δυσπιστία στην Τουρκία του Ερντογάν. Και οι δύο βασίζονται στην στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ. Και οι δύο δεν εξαρτώνται πλέον από ασταθείς αραβικές χώρες για εισαγόμενο αέριο και πετρέλαιο.
Η Ελλάδα, βέβαια, περπατάει σε τεντωμένο σχοινί. Ισορροπώντας μεταξύ των αντιπάλων και την εύρεση νέων φιλικών συμφερόντων, η Ελλάδα μεγενθύνει τη δική της παρουσία και θέση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, γίνεται όμως ταυτόχρονα ένα ακόμα μεγαλύτερο σημείο εστίασης “αντιπαλότητας” μεγάλης ισχύος και παγκόσμιων εμπορικών ανταγωνιστών.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει πολύ η τωρινή ελληνική realpolitik. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έδωσε στον κόσμο τον Θεμιστοκλή, τον πολεμιστή-στρατηγό-πολιτικό του 5ου πχ αιώνα, ο οποίος αύξησε την αρχαία αθηναϊκή εξουσία με το να ενδιαφέρεται για όλους και να μην συμμαχεί με κανέναν…
