Έως και 50 παλαιά Leopard 1 διαθέτει η εταιρία Rheinmetall και μπορεί σε έξη εβδομάδες να αρχίσει να τα στέλνει στην Ουκρανία, αφού δηλαδή κάνει τις απαραίτητες εργασίες για να επανέλθουν σε λειτουργική κατάσταση. Αυτό δήλωσε στην εφημερίδα Handelsblatt ο επικεφαλής της Rheinmetall, Armin Papperger. Ο ίδιος είχε πει πως είναι διάθεσιμα και 50-60 τεθωρακισμένα Marder.
Η προσφορά-πρόταση αυτή δεν αναμένεται βέβαια να έχει άμεση επιρροή στις πολεμικές συγκρούσεις, τόσο γιατί ο χρόνος αποστολής είναι μεγάλος αλλά και γιατί θα κρατήσει 3 μήνες μέχρι να ετοιμαστούν όλα τα άρματα. Τα οποία, είναι δυτικής τεχνολογίας και φιλοσοφίας, άγνωστα στους Ουκρανούς, οι οποίοι ζητάνε βαρέα όπλα «τώρα». Έστω και έτσι όμως μπορεί να είναι μια βοήθεια.
Το θέμα όμως εδώ είναι πολύ περισσότερο πολιτικό από ότι τακτικό. Καθώς αν εγκριθεί μια τέτοια παράδοση αρμάτων από το γερμανικό κράτος, τότε ανάβει το «φως» και για μαζικές νέες αποστολές από όλη την Ευρώπη βαρέων όπλων προς την Ουκρανία. Θυμίζουμε πως αυτό έχει ήδη ξεκινήσει με την Τσεχία να στέλνει άρματα Τ-72 και τη Σλοβακία μια πυροβολαρχία S-300.
Χθες πάντως η υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, η Annalena Baerbock δήλωσε με τη σειρά της -και μάλλον σε συντονισμό με την πρόταση περί Leopard 1- πως η «Ουκρανία χρειάζεται βαρέα όπλα» και προέτρεψε και τις άλλες χώρες να προσφέρουν. Το θέμα είναι πως όλα αυτά αποκαλύπτουν μια εσωτερική σύγκρουση στο Βερολίνο όπου ο καγκελάριος Olaf Scholz φαίνεται να διαφωνεί με την κλιμάκωση των αποστολών. Ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος θέλει μια τέτοια απόφαση να ληφθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και όχι ανά χώρα, ενώ το κόμμα των Πρασίνων, που μέλος του είναι η Baerbock, ζητούν την γερμανική πρωτοβουλία.
Παραχώρηση μαχητικών αεροσκαφών MiG-29 στην Ουκρανία, εξετάζει η Σλοβακία
Τι θα κάνει η Ευρώπη; Προς το παρόν βλέπουμε τη διστακτική -ακόμη- αλλά πάντως ενεργή «προώθηση» σημαντικών οπλικών συστημάτων προς το Κίεβο. Έτσι ενώ πριν εβδομάδες η Πολωνία είχε προτείνει την παράδοση των δικών της MiG-29 στην Ουκρανία, για να συναντήσει την αμερικανική άρνηση, πλέον η ρωσική αλλαγή στρατηγικής που επικεντρώνεται στην ανατολική Ουκρανία με σαφή πρόθεση να κόψει τη χώρα στα δύο και να κατοχυρώσει ένα σημαντικό κομμάτι της ως κατεχόμενο, μάλλον ωθεί όλο το δυτικό στρατόπεδο σε μεγαλύτερη στήριξη των Ουκρανών. Με στόχο βέβαια και τη μεγαλύτερη ρωσική φθορά και τη χρονική παράταση των επιχειρήσεων της Μόσχας, ώστε να αυξηθεί το στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό κόστος του πολέμου. Οδηγώντας δηλαδή τον Πούτιν σε αδιέξοδο και σε συμβιβασμό, ιδανικά και σε αποχώρηση.
