Σύμφωνα με το διάταγμα N230 της 29ης Ιουλίου του 1939 και την επίβλεψη του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ, το 22ο εργοστάσιο αεροσκαφών υποχρεώθηκε να προβεί στην κατασκευή εκσυγχρονισμένων ταχέων βομβαρδιστικών (Skorostnoi Bombardirovschik) με σκοπό την επίτευξη των 500 χλμ/ώρα σε ύψος 6.500 μέτρων. Ως εκ τούτου, το γραφείο σχεδιασμού του μηχανικού αεροναυπηγικής Arkhangelsky ξεκίνησε από τις αρχές του 1940 να εντατικοποιεί τις εργασίες επάνω στη βελτίωση των συστημάτων ασφαλείας και την αεροδυναμική των νέων του projects.
Arkhangelsky MMN: το εφαλτήριο της αναβαθμίσεως των σοβιετικών βομβαρδιστικών μεγάλης ταχύτητας
Το δεύτερο πρωτότυπο Arkhangelsky MMN (στο οποίο αναφερθήκαμε εκτενώς σε προηγούμενο άρθρο) ήταν έτοιμο το Δεκέμβριο του 1939, ενώ τον επόμενο μήνα άρχισε τις πτήσεις με κινητήρες M-104. Εν τω μεταξύ, οι εργοστασιακές δοκιμές του ταχέως βομβαρδιστικού N18/206, εφοδιασμένου με M-103 και στροβιλοσυμπιεστές TK-2, ήταν ήδη εν εξελίξει, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα, οπότε δε δόθηκε η σχετική έγκριση. Βάσει ενός νέου διατάγματος της 1ης Ιουνίου του 1940, το 22ο εργοστάσιο όφειλε, έως την 1η Σεπτεμβρίου, να έχει δοκιμάσει τους TK-2 και στους M-105 που θα τοποθετούνταν σε τρία ταχέα βομβαρδιστικά. Λόγω όμως δυσκολιών στη ρύθμιση των στροβιλοσυμπιεστών, μόνο δύο αεροσκάφη ετοιμάστηκαν εντός της ζητουμένης προθεσμίας, χωρίς την πολυτέλεια χρόνου για εργοστασιακές δοκιμές.
Παραλλήλως, άλλες εργασίες λάμβαναν χώρα για την αύξηση της εμβελείας και των οπλικών συστημάτων των ταχέων βομβαρδιστικών παραγωγής. Το 1939 έγιναν δοκιμές επάνω σε τακτικές βομβαρδισμών με νέους πυλώνες PB-3 για την ασφαλή ρίψη βομβών κατά τη διάρκεια καθέτων εφορμήσεων και περιοριστή υπερφόρτωσης όταν το αεροσκάφος έβγαινε από αυτές. Στις 15 Ιουλίου του 1940 ξεκίνησαν πτήσεις πέντε βομβαρδιστικών στην έκδοση καθέτου εφορμήσεως με κινητήρες M-105, έλικες VISH-22E και πυλώνες βομβών PB-3. Σε αυτές συμπεριελήφθησαν αργότερα και Ilyushin DB-3 με έλικες VISH-23, ομοίως και βομβαρδιστικά SB-RK με νέες γρίλιες φρένων.
Στις δοκιμές καινούριων οπλικών συστημάτων περιλαμβάνονταν και νέες ρουκέτες διαμετρήματος 82, 132 και 203 χλστ. για την προσβολή τεθωρακισμένων στόχων (χερσαίων ή θαλασσίων), ενώ εξελίσσετο ταυτοχρόνως και εκπαίδευση επάνω στη μεθοδολογία και τις τακτικές εκτοξεύσεώς τους κατά τη διάρκεια βυθισεων από γωνίες 45-60 μοιρών. Το πλεονέκτημά τους ήταν η μεγάλη ακρίβεια πυρός, όπως και η διατρητική ικανότητα των κεφαλών. Σε αυτά τα πλαίσια, προτάθηκαν οι ρουκέτες RBS μικρού διαμετρήματος για τα Polikarpov I-15bis ή I-16 και του μεγίστου διαμετρήματος για τα Ilyushin DB-3. Οι εκτοξευτές θα βρίσκονταν είτε κάτω από τις πτέρυγες, είτε σε γόνδολα στο χώρο των βομβών. Για την τοποθέτηση απαιτούνταν 1-3,5 ώρες, αναλόγως του τύπου του αεροσκάφους και του διαμετρήματος των ρουκετών, από εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό των αεροπορικών μονάδων.
Από τον Ιούνιο ως το Σεπτέμβριο του 1940, δοκιμάστηκαν οι μεσαίου διαμετρήματος RBS-132 για εκτόξευση από βομβαρδιστικά και γωνίες μεταξύ 45 και 50 μοιρών. Παρά τα εν γένει θετικά αποτελέσματα, αποφασίστηκε να μη χρησιμοποιηθούν τελικώς με τέτοιους τύπους αεροσκαφών λόγω της παραμόρφωσης που υφίσταντο οι πτέρυγές τους από ισχυρούς πίδακες αερίων. Συνάμα, οποιεσδήποτε αλλαγές στον όλο σχεδιασμό της εγκατάστασης ρουκετών κρίθηκαν ασύμφορες. Οι δοκιμές όμως των RBS στα Sukhoi Su-2, Ilyushin Il-2 και Petlyakov Pe-2 το καλοκαίρι του 1941 πήγαν σαφώς καλύτερα, καθώς σε κανένα από αυτά δεν παρουσιάστηκαν αντίστοιχα προβλήματα παραμορφώσεων. Ως αποτέλεσμα, εγκρίθηκαν για τα συγκεκριμένα αεροσκάφη στην υπηρεσία της Πολεμικής Αεροπορίας Στρατού και Ναυτικού εναντίον εδαφικών ή θαλασσίων στόχων.
Οι εργασίες εκσυγχρονισμού των βομβαρδιστικών κάθετης εφόρμισης συνέχισαν να μεταβάλλονται με βάση τις εξελίξεις των προαναφερθέντων δοκιμών. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονταν και τα αποτελέσματα του σχεδιασμού ενός νέου ταχέως βομβαρδιστικού μικρής εμβελείας. Για τις περαιτέρω βελτιώσεις του SB-RK ελήφθησαν υπόψιν και οι κρατικές αναφορές των πειραματικών MMN 2M-105 και SB-RK 2M-105, που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου του 1939, καθώς και το Μάϊο του 1940.
Η συνέχεια στο Military History
