Το F-35 θα ήταν μια εξαιρετική πτητική μηχανή, αόρατη στα εχθρικά ραντάρ, που όμως θα είχε τη δυσκολότερη αποστολή από όλες όσες είχαν ποτέ τα μαχητικά των ΗΠΑ. Θα έπρεπε να αντικαταστήσει το επιτυχημένο F-16, το μαχητικό που αντικατέστηκε επάξια το F-4 Phantom στην USAF. Ένα μαχητικό, που πλέον, εκτός από χαμηλό κόστος απόκτησης, έχει και χαμηλό κόστος συντήρησης και διατήρησης σε υπηρεσία. Η αντικατάσταση των F-16 των αεροποριών του ΝΑΤΟ είναι μια δύσκολη άσκηση, που πολλοί φοβούνται πως θα καταλήξει σε… χρεωκοπία των αεροποριών.
Επίσης, υπάρχει ένας φόβος πως τα F-35 ποτέ δεν θα γίνουν τόσα πολλά, ώστε να αντικαταστήσουν όλα τα F-16, και έτσι, οι αεροπορίες του ΝΑΤΟ, θα υστερούν σε σχέση με τις “άλλες”, όποιες κι αν είναι οι άλλες. Αν δε μπει σε παραγωγή και το Checkmate (δύσκολο, αλλά οκ), τότε η Δύση θα έχει “στίφη” από … 50χρονα F-16 ενώ οι αντίπαλοι ολοκαίνουργια J-10, Su-75, TF-X, J-17 και πάει λέγοντας. Χρειάζεται λοιπόν ένα νέο “F-16”, ένα F-16EX αντίστοιχο του F-15EX, απλά, τώρα θα βασίζεται στο F-16 κι όχι στο F-15. Ας δούμε λιγάκι πως προσέγγισε το θέμα ο “γνωστός” σε όλους τους φίλους της Αεροπορίας, “Hushkit.net”.
Το F-35 είναι μια Ferrari, το F-22 μια Bugatti Chiron – η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών όμως χρειάζεται ένα Nissan 300ZX. Τόσο το F-35 όσο και το F-22 έχουν υψηλότερα επίπεδα τεχνολογίας από ό,τι απαιτεί η USAF για τη συντριπτική πλειονότητα των καθημερινών αποστολών της. Είναι πολύ δύσκολα και δαπανηρά για συντήρηση, λειτουργία και αναβάθμιση. Αυτό που απαιτείται σύμφωνα με τον Γενικό Διευθυντή Προσωπικού της USAF, Charles Brown J,r είναι ένα οικονομικό, ελαφρύς μαχητικό που θα αντικαθιστά το F-16 σε όλες τις αποστολές του τελευταίου. Πρέπει να είναι πιο γρήγορο να αναπτυχθεί και να αναβαθμιστεί από το F-35 και δεν χρειάζεται να διαθέτει τέτοιες εξαιρετικές και δαπανηρές τεχνολογίες από το 35άρι…
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει η USAF από την εξαιρετικά αργή και δαπανηρή διαδικασία ανάπτυξης ενός νέου μαχητικού είναι η εξής:
Μια πολύ γρήγορη διαδικασία καθορισμού του έργου. Μια λογική λύση χαμηλού κινδύνου για σκληρό και λογισμικό επιλέγεται και παγώνει μέσα σε ένα χρόνο. Προγραμματίζονται τακτικές ενημερώσεις λογισμικού. Μια φάση preliminary design ενός έτους φαίνεται σχεδόν αδύνατη αφού υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ LM και Boeing. Απαιτείται λοιπόν προμήθεια χωρίς διαγωνισμό. Η προσέγγιση της απόκτησης είναι πιθανό να είναι ένας κύριος εργολάβος και προμηθευτής κινητήρων (P&W, με την αιτιολογία ότι το F-119 θα τεθεί ξανά σε παραγωγή μέσω αυτού του προγράμματος).
Στη συνέχεια, ένα πρόγραμμα του τύπου Skunk Works μοιάζει με ένα καλά καθορισμένο, αλλά μικρό, σύνολο υποχρεωτικών απαιτήσεων, με ελευθερία στον κύριο ανάδοχο να επιλέγει υπεργολάβους. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα καθορίσει την προσαρμογή των όπλων, τις ψηφιακές διεπαφές για datalinks και όπλα, όλους τους άλλους υπεργολάβους που θα επιλεγούν από την prime. Το συμβόλαιο θα δοθεί κίνητρο για ταχεία παράδοση, με πληρωμές σταδίου για την επίδειξη επιτυχούς ολοκλήρωσης συγκεκριμένων αισθητήρων και οπλικών συστημάτων.
Αυτή η προσέγγιση πρέπει να ανταποκρίνεται στους στόχους της USAF για την ταχύτητα, διασφαλίζοντας παράλληλα μια λογική κατανομή του κινδύνου μεταξύ κυβέρνησης και βιομηχανίας. (Αν οι Αμερικανοί κάνουν διαγωνισμό στη φάση PD, θα χρειαστεί Boeing, LM και Northrop Grumman να χτυπηθούν μεταξύ τους, και ίσως προστεθεί τουλάχιστον ένα χρόνο στο πρόγραμμά). Ο Joe Coles προτείνει κάτι διαφορετικό στη USAF, να δανειστεί την αγγλική εμπειρία από την παλιά πολιτική προμηθειών στο Ηνωμένο Βασίλειο: Χωρίς αποδεκτή τιμή, Χωρίς συμβόλαιο, και να ασχοληθούν μόνο με την LM.
Σημαντικές ζημιές σε 2 αμερικανικά F-35B από χτύπημα κεραυνού, σε πτήση
Αυτό που προτείνει ο Hushkit είναι το εξής:
- Αφαίρεση της διαγωνιστικής διαδικασίας!
- Διορισμός ενός “Λουδίτη Τσάρου” που δεν θα επιθυμεί με τίποτα την εισαγωγή νέων αδοκίμαστων τεχνολογιών!
- Μακριά από περίεργες επιχειρησιακές απαιτήσεις!
- Χρησιμοποιείται η μικρότερη δυνατή γραμμή παραγωγής με τη χαμηλότερη τεχνολογία. Τα σχέδια γίνονται και περιλαμβάνουν ταχεία επέκταση εάν υπάρξουν μεγάλες παραγγελίες.
5. Υφιστάμενες τεχνολογίες θα χρησιμοποιούνται για κινητήρες, αισθητήρες και υλικά.
6. Σχέδιο με πλεόνασμα όγκου, και πλεόνασμα ηλεκτρικής ισχύος. Περιορισμένη ευφυΐα (επεξεργαστική ισχύ) στον υπολογιστή και μέγιστη διασύνδεση δεδομένων. Δυνατότητα για απομακρυσμένη καθοδήγηση ως βελτίωση φάσης 2 και μόλις ωριμάσει η τεχνολογία.
7. Ένα απλό σχήμα ατράκτου με πλεόνασμα όγκου που θα μπορούσε ενδεχομένως να φιλοξενήσει έναν νέο κινητήρα στο μέλλον.
8. Λιγότερη έμφαση στη χαμηλή υπογραφή ραντάρ από ότι τα F-35 και F-22.
9. Τρισδιάστατη εκτύπωση για την κατασκευή εξαρτημάτων.
10. Ο στόλος των πρωτοτύπων θα παραμείνει επιχειρησιακός για να δοκιμάζονται λύσεις και αναβαθμίσεις.
Αναρωτηθήκαμε πώς μπορεί να μοιάζει ένα θεωρητικό «F-36» *; Ο Hushkit ζήτησε τη βοήθεια του Stephen Mcparlin που πέρασε 22 χρόνια στο RAE / DRA / DERA / QinetiQ στο Farnborough, χρησιμοποιώντας αεροδυναμικές σήραγγες, και τον James Smith, ο οποίος είχε αναλάβει σημαντικούς τεχνικούς ρόλους στην ανάπτυξη των κορυφαίων στρατιωτικών αεροπορικών προγραμμάτων του Ηνωμένου Βασιλείου, από το ASRAAM και το Nimrod, το JSF και το Eurofighter Typhoon, καθώς και τον εικονογράφο Andy Godfrey από το Teasel Studio για την δημιουργία της οπτικής αναπαράστασης.
* Η επιστροφή στην ονομασία F-20 φαίνεται αναχρονιστική, και θα συνεπαγόταν την επίλυση του “γρίφου” του YF-24. Αυτός είναι ο λόγος που ο Hushkit επέλεξε την ονομασία F-36, το αμέσως επόμενο δηλαδή από το F-35! Ας δούμε λίγο τη σχεδίαση.
Η σχεδίαση βασίζεται σε αυτή του F-16XL. Το cranked arrow ή “σπαστό βέλος”, είναι μια προηγμένης αεροδυναμικής σχεδίασης, με αυξημένη άντωση, και δυνατότητα για υψηλές υπερηχητικές ταχύτητες. Η μικρή ταχύτητα του F-35 είναι αναμφίβολα ένα μειονέκτημα του αεροσκάφους, άρα το F-36 θα μπορούσε να ήταν ένα ιδανικό “συμπλήρωμα” στο F-35. H πτέρυγα του F-16XL αφήνει αρκετό χώρο για επιπλέον καύσιμο, αλλά και έχει αρκετά σημεία για ανάρτηση επιπλέον φορέων οπλισμού. Η πτερυγική φόρτιση θα ήταν πολύ χαμηλότερη από αυτή του F-35, ενώ αναμένεται το F-36 να καταφέρνει να επιτυγχάνει ταχύτητες μεταξύ 1,8 και 2 μαχ.
Σε ότι αφορά την ευελιξία, η μεγάλη πτέρυγα προσφέρει μεγαλύτερο βαθμό στροφής (ελιγμών), και μεγαλύτερη ευελιξία. Βέβαια το F-36 θα είναι επικεντρωμένο σε αποστολές αέρος-αέρος BVR, συνεπώς η υψηλή ευελιξία δεν είναι τόσο σημαντική. Πάντως υπάρχει χώρος για εσωτερική μεταφορά όπλων.
Κινητήρας
Λογική επιλογή θα ήταν ο κινητήρας του F-15EX’s F110-GE-129, που θα προσέφερε ομοιοτυπία στη USAF, αλλά δεν θα είχε την ισχύ που έχει ο F135 του F-35 που όμως έχει αρκετά τεχνικά θέματα. Έτσι ο Hushkit προτείνει μια απλοποιημένη έκδοση του F119 του F-22. Μάλιστα η επανέναρξη της παραγωγής του F119 θα είχε ευεργετικές συνέπειες για τα υπηρετούντα F-22. Καθώς η επανέναρξη παραγωγής για τον F119 θα έπαιρνε περίπου 3,5 έτη, τα πρωτότυπα του F-36 θα δανείζοντας κινητήρες από το απόθεμα των F-22. Βέβαια, ο F110-GE-129 παραμένει μια ασφαλής, χαμηλού ρίσκου επιλογή. Σε αντίθεση με το F-22 , το F-36 δεν θα έχει thrust vector control. Αν τώρα κριθεί πως η επανέναρξη παραγωγής για τον F119 είναι ακριβή, τότε ένας F110 όπως γράψαμε παραπάνω, ή ένας βελτιωμένο F135 είναι επίσης λύσεις.
Αισθητήρες
Ας μην πάμε μακρυά. Το AN/APG-83 AESA είναι ένα εξαιρετικό ραντάρ, και θα μείνει για πολλά χρόνια σε παραγωγή. Επίσης, θα μπορούσε να τοποθετηθεί ένα and an IRST που θα βασιστεί στον αισθητήρα του LEGION POD.
Cockpit
Αν και πολλοί θεωρούν πως το κόκπιτ του F-35 λίγο περισσότερο από the state-of-the-art εντούτοις οι πιλότοι διαμαρτύρονται για την έλλειψη HUD (παρά το κορυφαίο κράνος). Το F-36 cockpit θα έχει πάλι ένα HUD ευρείας οθόνης, σε συνδυασμό με μια εξέλιξη του Joint Helmet-Mounted Cueing System (JHMCS), μια πολύ φθηνότερη λύση από το πανάκριβο κράνος του F-35.
Πυροβόλο
Το F-36 θα φέρει το M61 Vulcan, εκεί που το φέρει και το F-16. Αν και το πυροβόλο θεωρείται πλεονασμός για μαχητικά που εμπλέκουν εχθρικά αεροσκάφη σε BVR, εντούτοις υπάρχει μια κακή προϊστορία για όσους έκαναν το λάθος να μην βάλουν πυροβόλο. Συνεπώς, το παλιό, καλό, φθηνό, Μ61 είναι η καλύτερη λύση.
Ο Hushkit έδειξε τα σχέδια και τις απόψεις που έγραψε στον Bill Sweetman (αεροπορικός συντάκτης και συγγραφέας δεκάδων βιβλίων αεροπορικού περιεχομένου) ο οποίος είπε “I think Harry Hillaker would have approved” (ο Harry Hillaker -σχεδιαστής του F-16- θα το ενέκρινε).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όλα τα παραπάνω είναι απλά εικασίες του Hushkit.net. Με την ευκαιρία, καθώς ξέρουμε πως πολλοί “κατακλέβουν” τα κείμενά μας, στην περίπτωση που κλαπεί αυτό το άρθρο, θα υπάρξει σκληρή νομική αντίδραση.
