ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΔΙΕΘΝΗF-16XL, το μαχητικό που κάποτε κόντραρε το F-15E

F-16XL, το μαχητικό που κάποτε κόντραρε το F-15E

F-16XL Ship #2 — EC96-43831-2 NASA's two-seat F-16XL research aircraft streaks over the California desert near the Dryden Flight Research Center, during its final flight in the Supersonic Laminar Flow Control (SLFC) program. The unique aircraft with its ''cranked-arrow'' delta wing flew 45 research missions in the SLFC program over a 13-month period that ended in November of 1996. The project demonstrated that laminar -- or smooth -- airflow could be achieved over a major portion of a wing at supersonic speeds by use of a suction system. The system drew a small part of the boundary-layer air through millions of tiny laser-drilled holes on a titanium ''glove'' fitted to the upper left wing. About 90 hours of flight time were logged on the aircraft during the program, much of it at speeds of Mach 2 and altitudes up to 55,000 feet. Data acquired during the program will be used to develop a design code calibration database that could assist designers in reducing aerodynamic drag of a proposed second-generation supersonic transport. October 25, 1996 NASA Photo F-16XL-2 Project DescriptionNASA Identifier: 309248main_EC96-43831-2

Το General Dynamics F-16XL είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ιστορικά κεφάλαια στην ιστορία της αεροπορικής τεχνολογίας, καθώς αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική εξέλιξη του δημοφιλούς μαχητικού F-16 Fighting Falcon. Αυτό το αεροσκάφος, αρχικά γνωστό ως F-16E, αναπτύχθηκε με σκοπό να ανταγωνιστεί το F-15E Strike Eagle, με διπλό ρόλο μαχητικού-βομβαρδιστικού, όπως το αναζητούσε η Αμερικανική Αεροπορία (USAF).

Η ιστορία του F-16XL ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε μια εποχή όπου οι ανάγκες της σύγχρονης αεροπορικής μάχης απαιτούσαν αεροσκάφη με αυξημένη ακτίνα δράσης και μεγαλύτερη ικανότητα μεταφοράς οπλισμού.

Το πρόγραμμα για την ανάπτυξη του F-16XL ξεκίνησε ως μέρος της προσπάθειας της General Dynamics να προσφέρει μια εκδοχή του F-16 με ενισχυμένες δυνατότητες για βαθιά διείσδυση και ακρίβεια στους βομβαρδισμούς. Το “XL” προήλθε από την επέκταση της πτερυγικής επιφάνειας, με σχεδίαση “διπλού δέλτα” (cranked-arrow delta wing), κάτι που επέτρεψε στο αεροσκάφος να έχει μεγαλύτερη ακτίνα δράσης και να μεταφέρει περισσότερο οπλισμό, χωρίς να χάσει την ευελιξία που έκανε το F-16 τόσο δημοφιλές.

A unique “shock fence” installed beneath the left wing’s leading edge is visible in this underside aerial view of NASA’s F-16XL #2 research aircraft. The small structure assisted researchers in NASA’s Supersonic Laminar Flow Control (SLFC) program in controlling the shock wave coming off the F-16XL’s engine air inlet when the craft flew at speeds above Mach 1, or the speed of sound. The two-seat F-16XL, one of two “XLs” flown by NASA’s Drdyen Flight Research Center, Edwards, California, flew 45 missions comprising over 90 flight hours during the SLFC project, much of it at supersonic speeds up to Mach 2 and altitudes up to 55,000 feet. The project demonstrated that laminar — or smooth — airflow could be achieved over a major portion of a wing at supersonic speeds by use of a suction system. Data acquired during the program will be used to develop a design code calibration database which could assist designers in reducing aerodynamic drag of a proposed second-generation supersonic transport.
NASA Identifier: NIX-EC96-43831-6

Το εξωτερικό τμήμα της πτέρυγας είχε σημαντικά μεγαλύτερη γωνία από το εσωτερικό, δημιουργώντας ένα μοναδικό αεροδυναμικό προφίλ. Αυτό επέτρεψε την παραγωγή μεγαλύτερης άντωσης σε χαμηλές ταχύτητες, ιδιαίτερα χρήσιμη κατά την απογείωση και την προσγείωση, καθώς και σε υψηλές γωνίες προσβολής. Παράλληλα, σε υψηλές υπερηχητικές ταχύτητες, μείωνε την αεροδυναμική αντίσταση, επιτρέποντας στο αεροσκάφος να διατηρεί την ταχύτητά του με χαμηλότερη κατανάλωση καυσίμου.

Η cranked-arrow delta πτέρυγα βοηθούσε επίσης στην εξισορρόπηση της σταθερότητας και στον έλεγχο του αεροσκάφους σε διάφορες συνθήκες πτήσης, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών ταχυτήτων και των απότομων ελιγμών.

The single-seat F-16XL, NASA 849, joins up with an SR-71A, NASA 844, as crews set up for one of the flights in the recent sonic boom research program conducted by the Dryden Flight Research Center, Edwards, California. During the missions, the F-16XL probed the shockwaves generated by the SR-71, while at lower altitudes sensors on an F-18 and on a YO-3A, and also on the ground, recorded data from the same shockwave. Information from the program, managed by NASA’s Langely Research Center, is being used for NASA’s High Speed Research Program.
NASA Identifier: NIX-EC95-43024-5

Η σχεδίαση περιλάμβανε επίσης αλλαγές στην άτρακτο του αεροσκάφους για να ενσωματώσει τις νέες πτέρυγες και να βελτιστοποιήσει την αεροδυναμική του. Έτσι το μικτό βάρος απογείωσης έφθασε τα 27.200 κιλά, σε σύγκριση με τα 17.000 του αρχικού F-16. Επίσης, το αεροσκάφος μπορούσε να πετάξει έως 2.500 ναυτικά μίλια, ενώ τα σημεία ανάρτησης οπλισμού και δεξαμενών καυσίμων αυξήθηκαν, προσφέροντας μια πιο ευέλικτη πλατφόρμα για αποστολές κρούσης.

EC96-43418-3 NASA’s single-seat F-16XL on a research flight over the desert near the Dryden Flight Research Center, Edwards, California. The aircraft was most recently used in the Cranked-Arrow Wing Aerodynamics Project (CAWAP) to test boundary layer pressures and distribution. Previously it had been used in a program to investigate the characteristics of sonic booms for NASA’s High Speed Research Program. Data from the program could be used in the development of a high speed civilian transport. During the series of sonic boom research flights, the F-16XL was used to probe the shock waves being generated by a NASA SR-71 and record their shape and intensity. February 15, 1996 NASA Photo / Jim Ross
NASA Identifier: 399639main_EC96-43418-3

Από την πλευρά του, το ανταγωνιστικό F-15E είχε δύο κινητήρες Pratt & Whitney F100-PW-220 ή -229, οι οποίοι του επέτρεπαν μέγιστη ταχύτητα πτήσης στα 2,5 Μαχ, σε σύγκριση με τα 2,05 Μαχ του F-16XL. Αυτό, μαζί με την ικανότητα πτήσης σε υψόμετρο έως 60.000 πόδια (έναντι 50.000 πόδια του F-16XL), το καθιστούσε ιδανικό για αποφυγή αντιαεροπορικών πυραύλων. Επιπλέον, η δικινητήρια διάταξη προσέφερε αυξημένη ασφάλεια και επιβιωσιμότητα σε περίπτωση αστοχίας ή πλήγματος του ενός κινητήρα, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για αποστολές πάνω από εχθρικό έδαφος.

Η ευελιξία του F-15E σε αποστολές αεροπορικής υπεροχής και βομβαρδισμού ήταν επίσης εξαιρετική, με την διάταξη των δύο θέσεων (ένας πιλότος και ένας WSO) να επιτρέπει την καλύτερη διαχείριση των συστημάτων όπλων και πλοήγησης. Η USAF εκτίμησε επίσης ότι η ανάπτυξη του F-15E θα απαιτούσε λιγότερη επένδυση σε νέα τεχνολογία, καθώς ήταν ήδη ένα δοκιμασμένο αεροσκάφος, μειώνοντας έτσι το ρίσκο και το κόστος ανάπτυξης σε σύγκριση με το F-16XL, το οποίο θα απαιτούσε σημαντική εξέλιξη μέχρι να καταλήξει σε μοντέλο παραγωγής.

Έτσι παρά τις εντυπωσιακές επιδόσεις και τις υποσχέσεις για μια πιο οικονομική λύση σε σύγκριση με το F-15E, το F-16XL δεν κατάφερε να προχωρήσει. Και η USAF, μετά από εκτενείς δοκιμές και αξιολογήσεις, προτίμησε το Strike Eagle.

EC96-43831-1 The perforated titanium overlay mounted on the upper surface of the left wing is clearly evident on this view of NASA 848, a highly modified F-16XL aircraft flown by NASA’s Dryden Flight Research Center in the Supersonic Laminar Flow Control (SLFC) research program. The two-seat, single-engine craft, one of only two ”XL” F-16s built, concluded the SLFC project with its 45th data collection mission. The project demonstrated that laminar–or smooth–airflow could be achieved over a major portion of a wing at supersonic speeds by use of a suction system. The system drew a small part of the boundary-layer air through millions of tiny laser-drilled holes in the ”glove” fitted to the upper left wing. October 25, 1996 NASA Photo F-16XL-2 Project Description
NASA Identifier: 309236main_EC96-43831-1

Η ακύρωση του F-16XL ήταν πλήγμα για τη General Dynamics, ωστόσο, αυτό δεν ήταν το τέλος της ιστορίας του. Δύο πρωτότυπα δόθηκαν στη NASA για έρευνα σε τομείς όπως η αεροδυναμική, η διαχείριση καυσίμων, και η βελτίωση της αποδοτικότητας. Ένα από τα πιο σημαντικά προγράμματα ήταν το High-Speed Research (HSR), όπου το F-16XL χρησιμοποιήθηκε για να μελετήσει την πτήση σε υψηλές ταχύτητες. Άλλο πρόγραμμα ήταν το Cranked-Arrow Wing Aerodynamics Project (CAWAP), όπου μελετήθηκε η ιδιαίτερη πτέρυγα του κάτι που ήταν κρίσιμο για την ανάπτυξη νέων εμπορικών υπερηχητικών αεροσκαφών. Έτσι το F-16XL αν και δεν έγινε ποτέ “μαχητικό” άφησε κληρονομιά στον τομέα της έρευνας και της ανάπτυξης αεροσκαφών, την οποία βλέπουμε και σήμερα σε πολλές σύγχρονες σχεδιάσεις που φέρουν κάτι από το “δελταπτέρυγο Falcon”.

Ακολουθήστε την ΠΤΗΣΗ στα παρακάτω

κανάλια επικοινωνίας στα social media:

Ακολουθήστε το flight.com.gr στο Google News

Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε:

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στο flight.com.gr εκφράζουν τους συντάκτες τους
κι όχι απαραίτητα τον ιστότοπο. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς γραπτή
έγκριση. Σε αντίθετη περίπτωση θα λαμβάνονται νομικά μέτρα. Ο ιστότοπος
διατηρεί το δικαίωμα ελέγχου των σχολίων, τα οποία εκφράζουν μόνο το συγγραφέα
τους.