Ακούγεται κάπως παράξενο στην εποχή των μαχητικών 5ης γενιάς και με εκείνα της 6ης γενιάς να είναι ήδη κάπου στον -μακρινό- ορίζοντα να ανακοινώνει η Boeing, πως εξελίσσει την αύξηση του ρυθμού παραγωγής του F-15EX Eagle II! Δηλαδή ενός σχεδίου της δεκαετίας του ’70, το οποίο ούτε stealth είναι, ούτε φθηνό είναι και ούτε φημίζεται για την απλότητα συντήρησης του.
Κι όμως, στόχος της Boeing είναι να μπορεί από το 2026 να παραδίδει 2 τέτοια μαχητικά το μήνα (24 το έτος), στη γραμμή παραγωγής της, στο St Louis των ΗΠΑ, η οποία παραμένει σε λειτουργία για το Eagle, επί 50 χρόνια!
Ο λόγος για την επαύξηση του ρυθμού εντοπίζεται σε 3 κυρίως λόγους: Το F-15EX αν και παλαίου σχεδιασμού, στην τελευταία του έκδοση έχει μετασχηματιστεί -σε μια μακρά διαδικασία εξέλιξης πολλών προηγούμενων – σε ένα ιδιαίτερα ώριμο αεροσκάφος, με πολύ σύγχρονα ηλεκτρονικά, με “λυμένα” τα όποια προβλήματα και βέβαια διατηρώντας υψηλότατες επιδόσεις, τόσο σε ταχύτητα/υψόμετρο/εμβέλεια, αλλά κυρίως σε ικανότητα μεταφοράς όπλων σε βάρος/ποικιλία/αριθμό τους.
Το τελευταίο είναι και το κεντρικό στοιχείο που το κάνει ιδιαίτερα επίφοβο, καθώς μεταφέροντας έως και 10 τόνους όπλα (συν εξωτερικές δεξαμενές καυσίμων, είτε σε ανάρτηση είτε ως σύμμορφες στο πλάι της ατράκτου) υλοποιεί την ιδέα του “bomb truck” (“φορτηγό βομβών”) που παραμένει σημαντική στον τομέα των σύγχρονων αεροπορικών επιχειρήσεων. Ως ικανότητα δηλαδή το αεροσκάφος να εξαπολύει σημαντικό αριθμό βλημάτων κάθε τύπου, από απόσταση π.χ. κατευθυνόμενες βόμβες, βλήματα cruise, αλλά και πυραύλους αέρος-αέρος, φέροντας παράλληλα και ατρακτίδια στόχευσης, ενώ μπορεί να μείνει σε πτήση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ενώ η μεταφορική του ικανότητα επιτρέπει και την εξαπόλυση ιδιαίτερα μεγάλων σε όγκο/βάρος όπλων, που τα νεότερα μαχητικά stealth δεν μπορούν να μεταφέρουν εντός των συγκεκριμένου μεγέθους αποθηκών βομβών τους.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως στο διεθνή συναγωνισμό για αύξηση εξοπλισμών, ένα τέτοιο μαχητικό προβλέπεται να έχει ζήτηση για αρκετά χρόνια ακόμη. Ήδη το Ισραήλ έχει παραγγείλει 50 τέτοια, η Αμερικανική Αεροπορία έχει ζητήσει 80 με πρόβλεψη για 104 και ίσως για ακόμη περισσότερα, ενώ για το αεροσκάφος, είτε ως νέα παραγωγή, είτε ως κιτ αναβάθμισης παλαιότερων F-15, έχει εκφράσει ενδιαφέρον η Σαουδική Αραβία, η Ιαπωνία, η Ινδονησία και πιθανά και άλλες χώρες.
Ο τρίτος λόγος είναι ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες διατηρούν ένα μεγάλο στόλο προηγούμενων εκδόσεων F-15, τόσο C/D που αποσύρονται, όσο και Ε που έχουν ήδη αρκετά χρόνια υπηρεσίας. Άρα η διάδοση του μαχητικού είναι μεγάλη, υπάρχει σημαντική βάση πιλότων και τεχνικών εξειδικευμένων σε αυτό, γνώση και εμπειρία χρήσης, και βέβαια η ανάγκη για “βαρύ μαχητικό” παραμένει που να μπορεί να εκτοξεύει κάθε σημερινό αλλά και μελοντικό όπλο.
Επίσης, ενώ το F-15EX είναι ακριβότερο του F-35A σε “flyaway” τιμή, με το πρώτο να είναι στα κάπου 94 εκατ. δολάρια και το δεύτερο στα 82 εκατ. (εδώ μιλάμε για αρχική βασική τιμή αγοράς, όχι ως πακέτο σχετικών υπηρεσιών, υποδομών κ.α. που εκτοξεύουν το νούμερο), η κατάσταση αντιστρέφεται σε κόστος πτήσης ανά ώρα και σε διαθεσιμότητα. Όπου ο “παλιός” εμφανίζεται φθηνότερος με κόστος πτήσης κάπου 30.000 δολάρια, έναντι 40.000+ δολαριών για το stealth μαχητικό, και η διαθεσιμότητα του Eagle νέας παραγωγής ξεπερνά το 75%, ενώ του F-35Α παραμένει κάπου στο 50%. Έτσι ειδικά για την Αμερικανική Αεροπορία, η συνεχιζόμενη επένδυση στο F-15EX σε ρόλο “bomb truck”, αλλά και ως μαχητικού εναέριας υπεροχής για την υπεράσπιση των μητροπολιτικών ΗΠΑ, όσο και ως “2η γραμμή αμύνης” στον Ειρηνικό έναντι της Κίνας έχει λογική.
Με όλα τα παραπάνω, η Boeing βλέπει πως η γραμμή της στο St Louis, μπορεί να έχει δουλειά για πάνω από μια δεκαετία ακόμη, ίσως και περισσότερο, ενώ υπάρχει και η γενική “καλή διάθεση” της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ για το συγκεκριμένο μαχητικό. Καθώς η πρώτη παραγγελία της νέας έκδοσης έγινε στην 1η θητεία Τραμπ, και θεωρήθηκε τότε ως “δώρο” για την εταιρεία, αλλά τελικά και ως μια καλή επιλογή ενίσχυσης της αεροπορικής ισχύος, έστω και ως “βήμα προς τα πίσω” τεχνολογικά.
