Grumman F-14 Tomcat, o γάτος των θαλασσών (48 χρόνια μετά)

Με την αφορμή της συμπλήρωσης 48 από την πρώτη πτήση του θρυλικού «γάτου» της Grumman, αναδημοσιεύουμε το εκτενές αφιέρωμα για το μαχητικό αυτό αεροσκάφος, το βασικό αναχαιτιστικό αεροπλανοφόρων του αμερικανικού Ναυτικού για τρεις και πλέον δεκαετίες.
Σίγουρα η ιστορία του είναι πολύ μεγάλη για να καλυφθεί στα πλαίσια ενός σύντομου κειμένου αλλά έτσι ή αλλιώς και βιβλίο ολόκληρο και πάλι δεν θα ήταν αρκετό…
Το αφιέρωμα δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 91 της Π&Δ που κυκλοφόρησε το Μάιο του 1992.
~~~~~~~~~~~

Grumman F-14 Tomcat, o γάτος των θαλασσών
Ηρωποιήθηκε από το Χόλιγουντ, αγαπήθηκε από τα πληρώματά του και έχει θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Λίγα αεροσκάφη έχουν την αίγλη που έχει το Tomcat. Με μοναδικά οπλικά συστήματα, αποτελεί ένα από τα καλύτερα αεροσκάφη αναχαίτισης και αεροπορικής υπεροχής και επανδρώνεται από πληρώματα που θεωρούνται από τα καλύτερα στον κόσμο.
Από μια άποψη, το Grumman F-14 Tomcat είναι το ικανότερο αναχαιτιστικό στον κόσμο. Απόγονος μιας εντυπωσιακής γενιάς αεροσκαφών, το όνομα του κατασκευαστή του έχει πια αναπόσπαστα συνδεθεί με το Αμερικανικό Ναυτικό από την εποχή του μεσοπολέμου. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι το F6F Hellcat, το F7F Tigercat, ή το F9F Panther, πρώτο αεριωθούμενο της εταιρίας και το οποίο εντυπωσίασε με τις επιτυχίες που είχε πάνω από την Κορέα μεταξύ 1950 και 1953. H εταιρία έχει πια αποδείξει ότι παράγει αεροσκάφη αποτελεσματικά και αξιόπιστα και το Tomcat συνεχίζει επάξια την παράδοση των “γάτων” που βγήκαν από την εταιρία με έδρα το Μπέθπεϊτζ.

H γένεση του F-14
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του “50, το Αμερικανικό Ναυτικό άρχισε να ψάχνει για ένα αεροσκάφος που θα ήταν σε θέση να προστατεύσει τις Ομάδες Κρούσης Αεροπλανοφόρων (Carrier Task Forces) και να εξασφαλίσει αεροπορική υπεροχή πάνω από το πεδίο της μάχης. Ήταν μια εποχή όπου τόσο το ναυτικό, όσο και η αεροπορία είχαν μια πληθώρα ερευνητικών προγραμμάτων, πολλά από τα οποία είχαν εξαιρετικά φιλόδοξους στόχους. Το τελικό αποτέλεσμα ενσωματώνει στοιχεία από πολλά τέτοια προγράμματα. Ας αρχίσουμε από το AWG-9 της Hughes, το οποίο χαρακτηρίζεται περισσότερο σαν οπλικό σύστημα, παρά σαν απλό ραντάρ. Αρχικός φορέας του επρόκειτο να είναι το Douglas XF3D Skyknight. Ήταν ένα υποηχητικό αεροσκάφος που θα προσέβαλε εχθρικά αεροσκάφη μακριά από τα αεροπλανοφόρα, αλλά οι επιδόσεις του ήταν απογοητευτικές και το πρόγραμμα τερματίστηκε. Την ίδια εποχή η αεροπορία δοκίμαζε το F108, το οποίο εγκαταλείφθηκε και το YF-12A (πρόγραμμα που οδήγησε τελικά στην κατασκευή του SR-71). Το YF-12A επρόκειτο να φέρει έναν πύραυλο αέρος-αέρος που παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με το σημερινό Phoenix. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του “60 και το Ναυτικό δεν έχει ακόμα βρει το αεροσκάφος που ψάχνει. O τότε υπουργός Άμυνας, ΜακΝαμάρα, επιβάλλει στο Ναυτικό και στην αεροπορία να χρησιμοποιήσουν σαν βάση για τις διαφορετικές ανάγκες τους το προϊόν του προγράμματος TFX (Tactical Fighter Experimental). To αεροσκάφος αυτό δεν είναι άλλο από το F-111 της General Dynamics το οποίο επρόκειτο να κατασκευαστεί για το Ναυτικό από την Grumman σαν F-111B. Σ” αυτό το αεροσκάφος υποτίθεται ότι επρόκειτο να ενσωματωθεί το οπλικό σύστημα AWG-9 και με διαφορετικές εκδόσεις να καλύψει τους ρόλους αναχαίτισης και προσβολής για το Ναυτικό. Το αποτέλεσμα είναι ένα αεροσκάφος το οποίο είναι τόσο βαρύ ώστε δημιουργήθηκε η ανάγκη για ένα πρόγραμμα με τον αστείο τίτλο Colossal Weight Improvement Program (CWΙΡ-Κολοσσιαίο Πρόγραμμα Βελτίωσης Βάρους) και φυσικά το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Το Ναυτικό επανεκδίδει στη συνέχεια οδηγίες για ένα νέο αεροσκάφος, το οποίο ονομάζει τώρα VFX. Οι προδιαγραφές προβλέπουν ότι το μαχητικό πρέπει να είναι διθέσιο, δικινητήριο και να φέρει τους πυραύλους Phoenix. H πρόταση της Grumman είναι το σχέδιο 303-60, προϊόν του Mike Pelehach. H εταιρία κερδίζει τελικά το διαγωνισμό VFX με το σχέδιο 303E, μια βελτίωση του προηγούμενου. Το αεροσκάφος ονομάζεται F-14A, “Tomcat” και γίνεται έτσι ο τελευταίος “γάτος” της εταιρίας. Κατασκευάστηκαν δύο μακέτες σε φυσική κλίμακα και το πρωτότυπο αεροσκάφος βγήκε από το εργοστάσιο της Grumman το 1970. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα οπλικό σύστημα που μπορεί όχι μόνο να αναχαιτίσει βομβαρδιστικά και πυραύλους Κρουζ αλλά και να καταρρίψει τα εχθρικά αεροσκάφη σε κλειστές αερομαχίες.

Δοκιμές πρωτοτύπων
H πρώτη πτήση γίνεται στο Κάλβερτον στις 21 Δεκεμβρίου του 1970 και είναι μόνο μικρής διάρκειας με τις πτέρυγες σε μέγιστη γωνία. Στις 30 Δεκεμβρίου το ίδιο αεροσκάφος επιχειρεί τη δεύτερη πτήση του, η οποία καταλήγει στην καταστροφή, αφού το αεροσκάφος πέφτει μετά από διαρροή υδραυλικών υγρών και αστοχία του βοηθητικού συστήματος. Και οι δύο χειριστές εκτινάσσονται 8 μέτρα πάνω από το έδαφος. Όλες οι ατσάλινες σωληνώσεις του υδραυλικού συστήματος θα αντικατασταθούν από νέες κατασκευασμένες από τιτάνιο. Το πρόγραμμα συνεχίζεται με την πτήση του δεύτερου πρωτοτύπου στις 24 ΜαΪου 1971. Άλλα δέκα αεροσκάφη θα λάβουν μέρος στο πρόγραμμα δοκιμών. Το Νο 3 επεκτείνει το φάκελο πτήσης, ενώ στα πρωτότυπα Νο 4, 5 και 6 γίνεται η ενσωμάτωση του συστήματος AWG-9/AIM-54. Από αυτά, το Νο 5 θα χαθεί, μετά από κακή αποχώρηση πυραύλου Sparrow, στις 20 Ιουνίου 1973. Θα χαθεί επίσης και το Νο 10 σε δοκιμαστικές προσνηώσεις σε αεροπλανοφόρο. Στα πρωτότυπα Νο 9 και 11 γίνονται διάφορες δοκιμές βοηθητικών συστημάτων, ενώ το Νο 12 αντικαθιστά το πρώτο πρωτότυπο στις δοκιμές υψηλής ταχύτητας. Τα επόμενα αεροσκάφη, μαζί με το Νο 8 πάνε για περαιτέρω δοκιμές και για αρχική εκπαίδευση πληρωμάτων και μηχανικών.

Προβλήματα κινητήρων
Μέσα στις αρχικές προδιαγραφές του ναυτικού από την εποχή του TFX ήταν και η τοποθέτηση των κινητήρων TF-30-P-412 της Pratt & Whitney. O κινητήρας διατηρήθηκε στις προδιαγραφές και τελικά τοποθετήθηκε στα F-14A και F-111 της Αεροπορίας. Πρόκειται για έναν κινητήρα τουρμποφάν αξονικής ροής 5600 kg. Εξαρχής το αεροσκάφος είχε μικρότερη ώση από την απαιτούμενη και ο κινητήρας ήταν γεμάτος προβλήματα, γεγονός που οδήγησε σε σημαντικό αριθμό ατυχημάτων και σε παράπονα του Ναυτικού σε ό,τι αφορά τη συντήρηση του. Ήδη από την εποχή των πρώτων παραδόσεων σε μάχιμες μονάδες είχε υπολογιστεί ότι θα χρειαζόταν ένας ισχυρότερος κινητήρας για να μπορέσει το αεροσκάφος να αποδόσει σύμφωνα με τις προδιαγραφές του. Οι βελτιώσεις αυτές όμως ήταν εξαιρετικά αργές. Μικρές βελτιώσεις στον κινητήρα με το μοντέλο -414 πέρασαν στη γραμμή παραγωγής με το 235ο αεροσκάφος και ήταν καλοκαίρι του 1979 μέχρι να αντικατασταθούν όλοι οι κινητήρες στα αεροσκάφη σε υπηρεσία. Ήταν τόσα τα προβλήματα που μέσα στο πρόγραμμα δοκιμών, το 7ο αεροσκάφος είχε σαν αποστολή τη δοκιμή εναλλακτικών κινητήρων, ενώ το 1984 ο υφυπουργός του Ναυτικού είχε δηλώσει ότι ο συνδυασμός F-14/TF-30 είναι ο “χειρότερος που έγινε για χρόνια.” Περαιτέρω βελτίωση ήρθε με τον -414A, που άρχισε να παραδίδεται το 1981 και ο οποίος εξοπλίζει σήμερα όλα τα F-14A. Το πρωτότυπο Νο7 (s/n157986) πέταξε σαν F-14B με τον κινητήρα F401 της Pratt & Whitney στις 12 Σεπτεμβρίου 1973. O κινητήρας αποδείχθηκε πολύ ακριβός και πολύ σύνθετος και το Ναυτικό ακύρωσε σχέδια για περαιτέρω εξέλιξη. Το ίδιο αεροσκάφος δοκίμασε και τον F101DFE (Derivative Fighter Engine) της General Electric πετώντας για πρώτη φορά στις 14 Ιουλίου 1981. O F101 είναι μια έκδοση του κινητήρα του B-1B και είναι η βάση πάνω στην οποία εξελίχθηκε ο F110. Τελικά και αυτό το πρόγραμμα τερματίστηκε και το F-14A έμεινε σαν το μοναδικό μοντέλο σε υπηρεσία.

Νέα μοντέλα
Το 1984 το Αμερικανικό Ναυτικό ανακοίνωσε σχέδια για ένα καινούργιο μοντέλο, το F-14D. Επρόκειτο να φέρει τον κινητήρα F110-GE-400 της General Electric και εντελώς καινούργια
ηλεκτρονικά και ραντάρ, τα οποία όμως βρίσκονταν ακόμα υπό εξέλιξη. Σαν ενδιάμεσο μοντέλο παρουσιάστηκε το F-14A+ (A Plus), το οποίο συνδυάζει το σκάφος και τα ηλεκτρονικά του F-14A με τους τους καινούργιους κινητήρες. H πρώτη πτήση του νέου μοντέλου έγινε στις 29 Σεπτεμβρίου 1986 (πρόκειται πάντα για το ίδιο σκάφος -157986), με την πρώτη παράδοση στο Ναυτικό στις 30 Ιουνίου 1987. Και για να μπερδευτούν λίγο περισσότερο τα πράγματα, το Ναυτικό αποφάσισε το 1991 να επαναχαρακτηρίσει τα A+ σαν F-14B. Παραγγέλθηκαν 70 A+, 38 νέα αεροσκάφη και 32 ανακατασκευές από A. Οι δοκιμές του νέου F-14D άρχισαν στις 23 Νοεμβρίου 1987, και τον Απρίλιο του 1990 παρουσιάστηκε το πρώτο αεροσκάφος παραγωγής. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα διαφορετικό αεροσκάφος. Πέρα από τους κινητήρες, που είναι οι ίδιοι με το A+, έχει τοποθετηθεί ένα νέο ψηφιακό ραντάρ, το AN/APG-71 της Hughes, το οποίο βασίζεται στο APG-70 που υπάρχει στο F-15E. Υπάρχουν επίσης νέα ηλεκτρονικά, ραδιοβοηθήματα, βελτιωμένο κόκπιτ συμβατό με ατομικές συσκευές νυχτερινής όρασης, νέος προειδοποιητής ηλεκτρομαγνητικών σημάτων ALR-67 και ταυτόχρονη εγκατάσταση κάμερας τηλεόρασης και συσκευής υπέρυθρων κάτω από το ρύγχος.

F-14 Tomcat σε υπηρεσία
Τα πρώτα αεροσκάφη πήγαν, όπως είναι φυσικό, σε μονάδες εκπαίδευσης. Πρώτη μονάδα που πήρε το νέο μαχητικό ήταν η VF-124 “Gunfighters” στη βάση Μίραμαρ της Καλιφόρνια και ακολούθησε η VF-101 “Grim Reapers” στη βάση Οσεάνα της Βιρτζίνια. Οι πρώτες μάχιμες μοίρες που παρέλαβαν το νέο αεροσκάφος ήταν οι VF-1 και VF-2, οι οποίες μάλιστα πήραν μέρος το 1975 στην εκκένωση της Σαϊγκόν πετώντας από το αεροπλανοφόρο Entreprise. Στις αρχές της δεκαετίας του “80, το F-14 είχε πια αντικαταστήσει το F-4 Phantom σε όλες τις μοίρες του ναυτικού και το 1984 παραλήφθηκε και από τις δύο μοίρες VF-301 και VF-302 της Naval Air Reserve. Συνολικά, 31 μοίρες του αμερικανικού ναυτικού πετούν σήμερα με το F-14. Μια νέα αποστολή παρουσιάστηκε στις αρχές του “80. Μέχρι εκείνη την εποχή, το Ναυτικό χρησιμοποιούσε για αναγνώριση ειδικά μοντέλα αεροσκαφών, είτε το RF-4B Phantom, είτε το RF-8G Crusader. Όταν αποσύρθηκαν αυτοί οι τύποι, δημιουργήθηκε ένα κενό το οποίο ήρθε να καλύψει ένα ειδικά κατασκευασμένο ατρακτίδιο που προσαρμόζεται στο F-14. Συνολικά 49 F-14A τροποποιήθηκαν με τις απαραίτητες καλωδιώσεις και τα χειριστήρια, για να φέρουν το ατρακτίδιο TARPS (Tactical Air Reconnaissance Pod System). Το ατρακτίδιο μεταφέρεται στους φορείς ανάμεσα στους δύο κινητήρες και περιέχει μια φωτογραφική μηχανή KS-87, μια πανοραμική κάμερα KA-99 και έναν υπέρυθρο γραμμικό σαρωτή AAD-5. Συνήθως δύο ή τρία αεροσκάφη σε κάθε πτέρυγα αεροπλανοφόρου (CVW) είναι εξοπλισμένα για να μεταφέρουν το ατρακτίδιο, τις πιο πολλές φορές χρεωμένα στη δεύτερη μοίρα της πτέρυγας (κωδ. 2xx). Όλα τα καινούργια A+ και τα F-14D διαθέτουν την ικανότητα μεταφοράς του ατρακτιδίου TARPS.

Λόγω της πολύ προηγμένης τεχνολογίας του και της τιμής του, ήταν φυσικό το F-14 να έχει περιορισμένη αγορά όσον αφορά τις εξαγωγές. Από την αρχή όμως η Grumman έψαχνε και γι” άλλους πελάτες και το είχε μάλιστα προτείνει και σαν αναχαιτιστικό μεγάλης εμβέλειας στην USAF. Την ίδια εποχή ο Σάχης της Περσίας ήθελε η χώρα του να γίνει η μεγάλη δύναμη της περιοχής και είχε αρχίσει ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα εξοπλισμού. O Σάχης ήθελε ένα αεροσκάφος που θα μπορούσε να αναχαιτίσει το σοβιετικό MiG-25, που έκανε συχνές διελεύσεις πάνω από το Ιράν. Αφού εξέτασε σοβαρά το F-15 Eagle, έκανε παραγγελία για F-16 και F-18L (έκδοση ξηράς του F/A-18 Hornet) που ακυρώθηκε τελικά, καταλήγοντας στο F-14 Tomcat. Μια πρώτη παραγγελία έγινε τον Ιούνιο του 1974 για 40 αεροσκάφη και μια δεύτερη τον Ιανουάριο το 1975 για άλλα 40. Τα αεροσκάφη που πήρε το Ιράν ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά του Αμερικανικού Ναυτικού, με πλήρη οπλισμό. H μόνη διαφορά που παραδέχονται οι Αμερικάνοι είναι το αλλαγμένο λογισμικό των Phoenix, που τους έκανε λιγότερο ανθεκτικούς σε ηλεκτρονικά αντίμετρα. Από αυτήν την παραγγελία είχαν παραδοθεί 79 αεροσκάφη και 284 από τους 714 Phoenix πριν την ισλαμική επανάσταση στη χώρα αυτή. Το 80ο αεροσκάφος είχε μείνει για δοκιμές στις ΗΠΑ και δεν παραδόθηκε ποτέ. Λίγα είναι γνωστά για τη χρήση των αεροσκάφων αυτών από την αεροπορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Πιστεύεται ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ (1980-88) τα λίγα αεροσκάφη που κρατήθηκαν σε πτητική κατάσταση πετούσαν περισσότερο σε ρόλο ιπταμένων ραντάρ (AEW) παρά σαν μαχητικά. Επίσης είναι σχεδόν σίγουρο ότι το Ιράν έδωσε ορισμένα F-14 με πλήρη οπλισμό στους Ρώσους με αντάλλαγμα άλλου είδους οπλισμό. H απόκτηση του F-14, AWG-9 και AIM-54 Phoenix οδήγησε πιθανότατα στην κατασκευή του MIG-31 και του οπλικού του συστήματος.

Το F-14 με το Στόλο
Μέσα στη μακρόχρονη παρουσία του στα αεροπλανοφόρα του αμερικανικού ναυτικού, το F-14 είχε την ευκαιρία να δείξει τις ικανότητές του. H πρώτη ευκαιρία ήρθε τον Αύγουστο του 1981. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μιας σειράς επεισοδίων που θα συνδέσουν το Αμερικανικό Ναυτικό με τη Λιβύη, το F-14 πέτυχε τις πρώτες του καταρρίψεις, όταν δύο Su-22 επιτέθηκαν σε δύο αεροσκάφη της VF-41 “Black Aces” που εκτελούσαν αποστολή CΑΡ/αναχαίτισης. Και τα δύο λιβυκά αεροσκάφη καταρρίφθησαν και έγιναν έτσι οι πρώτες καταρρίψεις στην ιστορία από ένα αεροσκάφος με πτέρυγες μεταβλητής γεωμετρίας. Το 1986 πάλι, τα F-14 από τα αεροπλανοφόρα USS America και USS Saratoga συμμετείχαν στην επιχείρηση El Dorado Canyon, πετώντας αποστολές κάλυψης για τα επιτιθέμενα F-111 και A-6 και A-7 που βομβάρδισαν τη Βεγγάζη σε αντίποινα για τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Στις 4 Ιανουαρίου 1989, τα F-14 αναμετρήθηκαν και πάλι με τη λιβυκή αεροπορία. Δύο αεροσκάφη της VF-32 “Swordsmen” από το USS J.F. Kennedy είδαν να έρχονται εναντίον τους δύο MiG-23. Επακολούθησε αερομαχία την οποία και πάλι κέρδισαν τα F-14. Σημαντική ήταν η συνεισφορά του F-14 και κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Περσικό Κόλπο. Από τα οκτώ αεροπλανοφόρα που πήραν μέρος στην επιχείρηση, όλα μετέφεραν δύο μοίρες με F-14 σε κάθε πτέρυγα, εκτός από το Midway που είναι πολύ μικρό για να το δεχτεί. Οι δεκατέσσερις μοίρες ήταν: VF-1, 2, 74, 103, 33, 102, 14, 32, 41, 84, 21, 154, 142 και 143. Χρησιμοποιήθηκαν κυρίως σε αποστολές CAP/ αναχαίτισης, μεταφέροντας τις περισσότερες φορές ένα φορτίο 2 Sparrow, 2 Sidewinder, 1 Phoenix και δύο απορριπτόμενων δεξαμενών. Καμία συνάντηση με Ιρακινά αεροσκάφη δεν έγινε, γιατί τα F-15C που απογειώνονταν από την ξηρά ήταν συνήθως πιο κοντά στους στόχους, αλλά και γιατί φαίνεται ότι οι Ιρακινοί ήξεραν τη συχνότητα του AWG-9 από την εποχή του πολέμου με το Ιράν και μόλις τα F-14 φώτιζαν ένα στόχο, αυτός τρεπόταν σε φυγή. Τα F-14 πέταξαν επίσης και σε αποστολές αναγνώρισης με το ατρακτίδιο TARPS συνεισφέροντας έτσι σημαντικά στη συλλογή πληροφοριών και την αξιολόγηση των ζημιών μετά από προσβολές. Στις αποστολές αυτές τα αεροσκάφη πετούσαν μεταφέροντας και το ατρακτίδιο αντιμέτρων ALQ-167.
O πόλεμος στον Περσικό είδε επίσης και την πρώτη χρήση σε μάχη του νέου F-14A+, το οποίο πέταξε με τις μοίρες VF-74 και 103 από το αεροπλανοφόρο USS Saratoga, και τις VF-142 και 143 από το αεροπλανοφόρο USS Dwight Eisenhower, το οποίο όμως είχε επιστρέψει στην Αμερική όταν άρχισαν οι εχθροπραξίες. Στην VF-103 ανήκει και το μοναδικό προνόμιο να χάσει το πρώτο και μοναδικό F-14 σε μάχη, όταν το F-14A+ s/n 161430, κωδ. AA 212 επλήγη από πύραυλο εδάφους αέρος SA-2 κατά τη διάρκεια μιας αποστολής TARPS. Και οι δύο χειριστές εκτινάχθηκαν και έφτασαν ασφαλείς στο έδαφος. O χειριστής, Σ/γος Devon Jones σώθηκε με τη βοήθεια των A-10 και των ελικοπτέρων των ειδικών δυνάμεων, ενώ ο χειριστής οπλικών συστημάτων Σ/γος Lawrence Randolph δεν σταθηκε τόσο τυχερός και πιάστηκε αιχμάλωτος.

To μέλλον του F-14
H Grumman έχει προσπαθήσει πολλές φορές να πείσει το Αμερικανικό Ναυτικό να προχωρήσει σε καινούργιες παραγγελίες προσφέροντας νέα μοντέλα. Το κενό που αφήνει η ακύρωση του A-12 Avenger έχει δώσει κάποιες ελπίδες στην εταιρία που έχει κάνει τέσσερις εναλλακτικές προτάσεις για το NATF (Navy Advanced Tactical Fighter). H πρώτη από αυτές έχει την ονομασία F-14 Quick Strike και είναι μια πρόταση για ενσωμάτωση νέων διαμορφώσεων στο ραντάρ APG-71 του F-14D, κάνοντάς το εφάμιλλο του APG-71 του F-15E, ατρακτίδια LANTIRN, FLIR, και καλωδιώσεις για μεταφορά “έξυπνων” βομβών λέιζερ, HARM, SLAM και Maverick. H δεύτερη πρόταση φέρει το όνομα Super Tomcat 21 και περιλαμβάνει ριζικές τροποποιήσεις. Νέο μεγαλύτερο σταθερό τμήμα πτερύγων, μεγαλύτερα ουραία πτερύγια και καινούργια σλατς και φλαπς. Το αεροσκάφος θα φέρει πολύ περισσότερο εσωτερικό καύσιμο, αυξάνοντας την ακτίνα δράσης και θα έχει πολύ μειωμένο ίχνος στα ραντάρ με εφαρμογή της τεχνολογίας στελθ. Προβλέπονται επίσης και βελτιωμένοι κινητήρες F110 πού θα επιτρέπουν υπερηχητική ταχύτητα χωρίς μετάκαυση (supercruise) και νέα συστήματα σκόπευσης προσαρμοσμένα στο κράνος του χειριστή. H τρίτη πρόταση, η οποία συγκέντρωσε και την περισσότερη προσοχή ονομάζεται Attack Super Tomcat 21. Θα είναι το Super Tomcat 21 αλλά στο οποίο τώρα θα τοποθετηθεί το ραντάρ που εξελίχθηκε για το A-12. Τελευταία πρόταση της Grumman είναι το ASF-14, το οποίο ενσωματώνει στο σκάφος του F-14 τα ηλεκτρονικά και τους κινητήρες του F-22, προσφέροντας μια οικονομική εναλλακτική λύση. Κάνοντας έναν τελικό απολογισμό, βλέπουμε ότι το F-14 Tomcat μπήκε για πρώτη φορά σε υπηρεσία με το Αμερικανικό Ναυτικό το 1972. Μέχρι σήμερα έχουν κατασκευαστεί συνολικά 557 F-14A. Από αυτά 32 έχουν αναβαθμισθεί σε επίπεδο F-14A+/B, ενώ θα κατασκευαστούν και άλλα 38 νέα αεροσκάφη αυτού του τύπου. Τωρινά σχέδια για το νέο μοντέλο F-14D μιλούν για κατασκευή 37 αεροσκαφών με αναβάθμιση σε επίπεδο D άλλων 18 αεροσκαφών. Το τωρινό μέλλον της παραγωγής είναι αβέβαιο μετά την ακύρωση τόσων προγραμμάτων. Σε είκοσι χρόνια υπηρεσίας με το ναυτικό, το F-14 έχει αφήσει τη σφραγίδα του και θα συνεχίσει σίγουρα να είναι ένα από τα καλύτερα αναχαιτιστικά στον κόσμο.
Ιράν
Το Ιράν, στις αρχές της δεκαετίας του “70, είχε παραγγείλει 80 F-14A, για να αντιμετωπιστούν διεισδύσεις Ρωσικών MiG-25. Μέχρι την επανάσταση του 1979 είχαν παραδοθεί 79 αεροσκάφη, ενώ ένα είχε παραμείνει στην Αμερική για δοκιμές. Τα Ιρανικά αεροσκάφη έχουν αύξοντες αριθμούς κατασκευής από 160299 έως 160378, ενώ σε υπηρεσία πήραν τους αριθμούς 3-6001 έως 6080. Το 160378 δεν παραδόθηκε ποτέ, και πετάει τώρα με το Pacific Missile Test Center. Τα στοιχεία για τη χρήση των ιρανικών αεροσκαφών είναι λιγοστά, πιστεύεται όμως ότι η χρήση τους είναι ελάχιστη λόγω έλλειψης ανταλλακτικών.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΜΗΣ F-14A Tomcat
1. Σωλήνας Πιτό.
2. Δέκτης ραντάρ.
3. Κώνος ραντάρ από υαλονήματα.
4. Κεραία IFF.
5. Επίπεδη κεραία του ραντάρ AWG-9 της Hughes.
6. Μηχανισμός κίνησης κεραίας.
7. Κεραία συστήματος ECM ALQ-126.
8. Στόμιο πυροβόλου.
9. Διαμέρισμα ηλεκτρονικών.
10. Σύστημα αδρανειακής πλοήγησης AN/ASN-92.
11. Άρθρωση κώνου ραντάρ.
12. Σωλήνας ανεφοδιασμού εν πτήσει (ανοικτός).
13. Κεραία ραδιογωνιόμετρου.
14. Οπές απομάκρυνσης νερού.
15. Αισθητήρας εξωτερικής θερμοκρασίας.
16. Εμπρός τοίχωμα συμπίεσης.
17. Αισθητήρας γωνίας προσβολής.
18. Φως διατήρησης σχηματισμού.
19. Κάνες πυροβόλου.
20. Θυρίδες φωλεάς ρινιαίου σκέλους.
21. Θυρίδες εξαγωγής αερίων πυροβόλου.
22. Ποδωστήρια.
23. Βαλβίδα εξισορρόπησης συμπίεσης κόκπιτ.
24. Οθόνη ραντάρ πλοήγησης.
25. Χειριστήριο.
26. Κάλυμμα πίνακα οργάνων ελέγχου.
27. HUD AN/ANG-12 της Kaiser.
28. Αλεξινέμιο.
29. Καλύπτρα.
30. Λαβές εκτινασσόμενου καθίσματος.
31. Προσκέφαλο καθίσματος.
32. Εκτινασσόμενο κάθισμα Martin-Baker GRU-7A.
33. Δεξιά κονσόλα οργάνων.
34. Μανέτες ισχύος κινητήρων.
35. Αριστερή κονσόλα οργάνων.
36. Στατικός αισθητήρας Πιτό.
37. Λαβή ανοίγματος ανάγκης καλύπτρας.
38. Αναδιπλούμενο σκαλοπάτι.
39. Περιστροφικό πυροβόλο M61A-1 Vulcan.
40. Σκέλος ρινιαίου συστήματος.
41. Μπάρα πρόσδεσης στον καταπέλτη (επάνω)
42. Μπάρα πρόσδεσης στον καταπέλτη (θέση απονήωσης).
43. Δίδυμοι ρινιαίοι τροχοί.
44. Αναδιπλούμενη σκάλα επιβίβασης.
45. Πύραυλος αέρος-αέρος AIM-54A Phoenix της Hughes.
46. Ατρακτίδιο πρόσδεσης πυραύλων Phoenix στην άτρακτο.
47. Αποθήκη βλημάτων πυροβόλου.
48. Πίσω αναδιπλούμενο σκαλοπάτι.
49. Αποθήκη άδειων φυσιγγίων.
50. Κονσόλα ελέγχου οπλισμού.
51. Σκαλοπάτι πρόσβασης στο κόκπιτ.
52. Χειριστήριο ελέγχου τακτικής κατάστασης.
53. Πίνακας οργάνων χειριστή οπλικών συστημάτων.
54. Εκτινασσόμενο κάθισμα χειριστή οπλικών συστημάτων.
55. Χείλος δεξιάς εισαγωγής αέρα.
56. Τροχιές εκτινασσόμενου καθίσματος.
57. Πίσω τοίχωμα συμπίεσης.
58. Συσκευή ελέγχου ηλεκτρικού συστήματος.
59. Διαμέρισμα ραδιοβοηθημάτων.
60. Αγωγός απομάκρυνσης οριακού στρώματος.
61. Χείλος αριστερής εισαγωγής αέρα.
62. Ασφάλειες ηλεκτρικού συστήματος.
63. Χείλος προσβολής σταθερού τμήματος πτέρυγας.
64. Αριστερή εισαγωγή κινητήρα.
65. Άρθρωση πτυσσόμενου πτερυγίου.
66. Φως ναυτιλίας.
67. Θυρίδες μεταβλητής γεωμετρίας εισαγωγής κινητήρα.
68. Κανάλι απομάκρυνσης οριακού στρώματος.
69. Υδραυλικοί μηχανισμοί κίνησης θυρίδων εισαγωγής.
70. Σωληνώσεις συστήματος κλιματισμού.
71. Υπολογιστής ναυτιλίας.
72. Μετατροπέας θερμότητας.
73. Εξάτμιση μετατροπέα θερμότητας.
74. Εμπρός δεξαμενή καυσίμου ατράκτου.
75. Άρθρωση καλύπτρας.
76. Σωληνώσεις προστασίας καλωδίων.
77. Καλωδιώσεις συστήματος ελέγχου πτήσης και ηλεκτρικών.
78. Κεραία UHF και TACAN.
79. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης πτερυγίου.
80. Δεξιό πτερύγιο (ανοικτό)
81. Δομή πτερυγίου κυψελοειδούς κατασκευής.
82. Φως ναυτιλίας.
83. Καταπακτή κυρίου σκέλους προσγείωσης.
84. Εισαγωγή αέρα.
85. Δοκός κίνησης χείλων προσβολής πτερύγων.
86. Κάλυμμα ατράκτου.
87. Άνω δοκός ατράκτου.
88. Δοκός κίνησης χειλέων προσβολής πτερύγων.
89. Υδραυλική γεννήτρια εκτάκτου ανάγκης.
90. Μηχανισμός κίνησης δευτερεύουσας θυρίδας εισαγωγής κινητήρα.
91. Δευτερεύουσα θυρίδα εισαγωγής κινητήρα.
92. Αριστερή εισαγωγή κινητήρα.
93. Κάλυμμα άρθρωσης αριστερής πτέρυγας.
94. Τηλεσκοπική δοκός ελέγχου χείλους προσβολής.
95. Άρθρωση αριστερής πτέρυγας.
96. Κιβώτιο στήριξης πτερύγων από τιτάνιο.
97. Δεξαμενή καυσίμου κιβωτίου στήριξης πτερύγων.
98. Ένωση δοκών ατράκτου και πτερύγων.
99. Κεραίες IFF και UHF.
100. Θυρίδα πρόσβασης κυψελοειδούς κατασκευής.
101. Ραχιαίες αεροτομές
102. Άρθρωση δεξιάς πτέρυγας.
103. Μειωτήρας δοκού ελέγχου χείλους προσβολής.
104. Δομική δεξαμενή καυσίμου δεξιάς πτέρυγας.
105. Δοκός ελέγχου χείλους προσβολής.
106. Οδηγοί κίνησης χείλους προσβολής.
107. Χείλος προσβολής.
108. Δεξιό φως ναυτιλίας.
109. Φως διατήρησης σχηματισμού.
110. Ακροπτερύγιο.
111. Τμήμα δεξιού φλαπ.
112. Αερόφρενα ελέγχου (ως προς εγκάρσιο άξονα)
113. Υδραυλικοί μηχανισμοί κίνησης αερόφρενων.
114. Εσωτερικό φλαπ υψηλής άντωσης.
115. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης εσωτερικού φλαπ.
116. Δοκός κίνησης φλαπ.
117. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης πτέρυγας.
118. Άρθρωση δεξιού κυρίου σκέλους προσγείωσης.
119. Πτερύγια συμπιεστή δεξιού κινητήρα.
120. Πλακίδια σφράγισης σταθερού τμήματος πτέρυγας.
121. Κινητήρας διπλής ροής Pratt & Whitney TF30-P-412.
122. Πίσω δεξαμενές καυσίμου ατράκτου.
123. Ένωση δοκού ατράκτου.
124. Σύστημα υποβοήθησης χειριστηρίων.
125. Μηχανισμοί ελέγχου πτερυγίων ουράς.
126. Υποδοχή δεξιού κινητήρα.
127. Ελαστική πλάκα σφράγισης υποδοχής πτέρυγας.
128. Αεροδυναμικό κάλυμμα βάσης κάθετου σταθερού.
129. Ενώσεις δομής κάθετου σταθερού.
130. Χείλος προσβολής δεξιού κάθετου σταθερού.
131. Μονομπλόκ πηδάλιο ύψους-βάθους.
132. Δεξιά πτέρυγα.
133. Κεραία RWR του συστήματος AN/ALR-45
134. Επικάλυψη κυψελοειδούς κατασκευής.
135. Αεροδυναμικό κάλυμμα κεραιών κάθετου σταθερού.
136. Πίσω φως ναυτιλίας.
137. Κεραία ECM.
138. Πηδάλιο διεύθυνσης κυψελοειδούς κατασκευής.
139. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης πηδαλίου διεύθυνσης.
140. Μετακαυστήρας κινητήρα.
141. Μηχανισμός κίνησης πτερυγίων ακροφυσίου.
142. Αερόφρενο.
143. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης αερόφρενου.
144. Ακροφύσιο δεξιού κινητήρα.
145. Φως αποφυγής συγκρούσεων.
146. Πίσω φως διατήρησης σχηματισμού.
147. Κεραία ECM.
148. Αριστερό πηδάλιο διεύθυνσης.
149. Αεροδυναμικό κάλυμμα ουράς.
150. Στόμιο απόρριψης καυσίμου.
151. Κεραία ECM.
152. Άγκιστρο προσνήωσης (κλειστό)
153. Σύστημα εκτόξευσης φωτοβολίδων και αερόφυλλων AN/ALE-29A.
154. Πλακίδια σφράγισης αριστερού κινητήρα.
155. Ακροφύσιο αριστερού κινητήρα.
156. Δομή κυψελοειδούς κατασκευής ουραίου πτερυγίου.
157. Κεραία RWR του συστήματος AN/ALR-45
158. Επικάλυψη πτερυγίου από νήματα βορίου.
159. Αριστερή πτέρυγα.
160. Δομή πτερυγίου.
161. Άρθρωση πτερυγίου.
162. Δοκός στήριξης κινητήρα.
163. Κεντρική δοκός στήριξης πτερυγίου και κάθετου σταθερού.
164. Οπές αερισμού.
165. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης πτερυγίου ύψους-βάθους.
166. Υδραυλικό σύστημα.
167. Φως διατήρησης σχηματισμού.
168. Εισαγωγή αέρα ψυγείου λαδιού.
169. Αριστερό κοιλιακό πτερύγιο.
170. Διαμέρισμα παρελκομένων κινητήρα.
171. Θυρίδες πρόσβασης στον κινητήρα.
172. Δεξαμενή υδραυλικού συστήματος.
173. Σωληνώσεις απόρριψης αέρα.
174. Υποδοχή αριστερού κινητήρα.
175. Πτερύγια συμπιεστή αριστερού κινητήρα.
176. Υδραυλικός μηχανισμός κίνησης πτέρυγας.
177. Σκέλος κυρίου συστήματος προσγείωσης.
178. Μηχανισμός ανάσυρσης σκέλους.
179. Επικάλυψη πτέρυγας.
180. Σωληνώσεις συστήματος καυσίμου.
181. Πίσω δοκός πτέρυγας.
182. Άρθρωση φλαπ.
183. Αερόφρενα ελέγχου (ως προς εγκάρσιο άξονα)
184. Άρθρωση φλαπ.
185. Δομή φλαπ κυψελοειδούς κατασκευής.
186. Ακροπτερύγιο.
187. Φως διατήρησης σχηματισμού.
188. Αριστερό φως ναυτιλίας.
189. Νευρώσεις πτέρυγας.
190. Δομική δεξαμενή καυσίμου αριστερής πτέρυγας.
191. Εμπρός δοκός πτέρυγας.
192. Νευρώσεις χείλους προσβολής.
193. Ράγες κίνησης χείλους προσβολής.
194. Τμήματα του χείλους προσβολής.
195. Χείλος προσβολής κυψελοειδούς κατασκευής.
196. Τροχός αριστερού κυρίου σκέλους.
197. Αμορτισέρ κυρίου σκέλους.
198. Δοκός κίνησης θυρίδας κυρίου σκέλους.
199. Θυρίδα καταπακτής κυρίου σκέλους προσγείωσης.
200. Κοιλιακός πυλώνας.
201. Εξωτερική δεξαμενή καυσίμου.
202. Ειδικός φορέας για πυραύλους Sparrow.
203. Πύραυλος αέρα-αέρα AIM-7 Sparrow.
204. Στήριξη πυλώνα.
205. Πυλώνας σταθερού τμήματος πτέρυγας.
206. Φορέας εκτόξευσης πυραύλου Sidewinder.
207. Πύραυλος αέρα-αέρα ΑΙΜ-9 Sidewinder.
208. Φορέας εκτόξευσης πυραύλου Phoenix.
209. Πύραυλος αέρα-αέρα AIM-54 Phoenix.
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΦΟΡΤΙΟΥ F-14 TOMCAT

ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ CΑΡ/ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗΣ
1 x περιστροφικό πυροβόλο Vulcan M61A1 των 20 χιλ.
6 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-54C Phoenix σε κοιλιακούς και πτερυγικούς φορείς.
Το Τοmcat έχει σαν πρωταρχική αποστολή την άμυνα των σκαφών επιφανείας του Αμερικανικού ναυτικού. Χάρη στο οπλικό σύστημα AWG-9 και τους πυραύλους Phoenix, έχει τη δυνατότητα να αναχαιτίσει ταυτόχρονα 6 στόχους που βρίσκονται 250 km μακριά. H διαμόρφωση αυτή όμως είναι εξαιρετικά σπάνια, διότι κάθε AIM-54C κοστίζει 2 εκατ. δολ. και το F-14 μπορεί να προσνηωθεί πίσω στο αεροπλανοφόρο με μέγιστο φορτίο 4 Phoenix, γεγονός που σημαίνει ότι θα πρέπει να απορρίψει δύο πριν την προσνήωση.
ΤΥΠΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗΣ
1 x περιστροφικό πυροβόλο Vulcan M61A1 των 20 χιλ.
4 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-54C Phoenix σε κοιλιακούς φορείς.
2 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-7M Sparrow σε πτερυγικούς φορείς.
2 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-9M Sidewinder σε πτερυγικούς φορείς.
Χάρη στη δυνατότητά του να μεταφέρει ένα μεγάλο φορτίο, το F-14 επιδεικνύει ικανότητες μεγαλύτερες από άλλα αναχαιτιστικά. Οι τρεις αυτοί τύποι πυραύλων αέρος-αέρος καλύπτουν όλες τις δυνατές αποστάσεις αναχαίτισης και συμπληρώνονται από συστήματα τηλεόρασης και υπέρυθρων για θετική αναγνώριση σε μεγάλη απόσταση.
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗΣ/ΑΕΡΟΜΑΧΙΑΣ

1 x περιστροφικό πυροβόλο Vulcan M61A1 των 20 χιλ.
4 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-7M Sparrow σε κοιλιακούς φορείς.
4 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-9M Sidewinder σε πτερυγικούς φορείς.
H βασική αποστολή και δυνατότητα του F-14 είναι η αναχαίτιση πέρα από τον οπτικό ορίζοντα, χάρη στο οπλικό σύστημα AWG-9 και τους πυραυλους Phoenix. Μεταβάλλεται όμως και σε ένα δυνατό αντίπαλο σε αερομαχίες, χάρη στο αυτόματο σύστημα ελέγχου της γωνίας προσβολής των πτερύγων μεταβλητής γεωμετρίας.
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ME AMRAAM

1 x περιστροφικό πυροβόλο Vulcan M61A1 των 20 χιλ.
6 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-120 AMRAAM σε κοιλιακούς και πτερυγικούς φορείς.
Με την ασάφεια που επικρατεί σήμερα σε ό,τι αφορά τα σχέδια αντικατάστασης των αεροσκαφών του αμερικανικού ναυτικού, το F-14 μάλλον έχει ακόμα μπροστά του πολλά χρόνια υπηρεσίας και πρόκειται να αντικαταστήσει τους πυραύλους Sparrow με τον καινούργιο αλλά πολύ καθυστερημένο AIM-120 AMRAAM.
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ
1x περιστροφικό πυροβόλο Vulcan M61A1 των 20 χιλ.
2 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-7M Sparrow σε πτερυγικούς φορείς.
2 x πυραύλους αέρος-αέρος AIM-9M Sidewinder σε πτερυγικούς φορείς.
Ατρακτίδιο TARPS σε κοιλιακό φορέα.
2 x δεξαμενές καυσίμου των 1010 λίτρων σε φορείς κάτω από την εισαγωγή.
Ανάμεσα στο 1980 και 1981, 49 αεροσκάφη δέχτηκαν τις κατάλληλες καλωδιώσεις για να μεταφέρουν το ατρακτίδιο αναγνώρισης TARPS (Tactical Ait Reconnaissance Pod System) το οποίο διαθέτει φωτογραφικές μηχανές και σύστημα υπέρυθρης σάρωσης. Μετά την απόσυρση από την υπηρεσία των RF-8G Crusader και RF-4B Phantom είναι το μόνο σύστημα αναγνώρισης που διαθέτει το Αμερικανικό Ναυτικό.
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ

Μέγιστη ταχύτητα με 4 πυραύλους αέρος-αέρος Sparrow στα 49.000 πόδια. Μάχ 2,4 (2550 km/h)
Μέγιστη ταχύτητα στο επίπεδο της θάλασσας Μάχ 1,2 (1470 km/h)
Ταχύτητα πλέυσης 925 km/h
Ταχύτητα απώλειας στήριξης 215 km/h
Αρχικός ρυθμός ανόδου 9144 m/min
Χρόνος ανόδου στα 60.000 πόδια. 2 min 10 sec
Ελάχιστο μήκος απογείωσης 395 m
Ελάχιστο μήκος προσγείωσης 825 m
Ακτίνα δράσης, αποστολή hi-lo-hi με εξωτερικές δεξαμενές και 14 Mk82 1165 km
Ακτίνα δράσης, αποστολή CAP με 6 Sparrow και 4 Sidewinder 1230 km
Εμβέλεια 3220 km.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΟΡΟΦΗ
– MiG-25 “Foxbat-A” 80.000 πόδια
– MiG-23 “Flogger-B” 61.000 πόδια
– F-15C Eagle 60.000 πόδια
– F-14A Tomcat 50.000 πόδια
– Tornado F Mk 2 50.000 πόδια
– F/A 18 Hornet 50.000 πόδια
– Sea Harrier 50.000 πόδια
– Yak-38 “Forger-A” 40.000 πόδια
ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΜΒΕΛΕΙΑ
– Tornado F Mk 2 4800 km
– F-15C Eagle 4600 km
– F/A 18 Hornet 3700 km
– F-14A Tomcat 3220 km
– MiG-25 “Foxbat-A” 2900 km
– MiG-23 “Flogger-B” 2600 km
– Sea Harrier 1500 km
– Yak-38 “Forger-A” 1000 km
ΜΕΓΙΣΤΗ TAXYTHTA ΣΕ ΥΨΟΣ
– MiG-25 “Foxbat-A” Μάχ 2,83
– F-15C Eagle Μάχ 2,5
– MIG-23 “Flogger-B” Μάχ 2,35
– F-14A Tomcat Μάχ 2,34
– Tornado F Mk 2 Μάχ 2,16
– F/A 18 Hornet Μάχ 1,8
– Yak-38 “Forger-A” Μάχ 0,95
– Sea Harrier Μάχ 0,9
ΜΕΓΙΣΤΗ TAXYTHTA ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ
ΘΑΛΑΣΣΑΣ
– F-14A Tomcat Μάχ 1,2
– F-15C Eagle Μάχ 1,2
– MiG-23 “Flogger-B” Μάχ 1,2
– Tornado F Mk 2 Μάχ 1,1
– F/A 18 Hornet Μάχ 1
– MiG-25 “Foxbat-A” Μάχ 0,85
– Sea Harrier Μάχ 0,85
– Yak-38 “Forger-A” Μάχ 0,8
TAXYTHTA ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ
– Sea Harrier 0 km/h
– Yak-38 “Forger-A” 9,25 km/h
– Tornado F Mk 2 210 km/h
– F-15C Eagle 230 km/h
– F-14A Tomcat 250 km/h
– F/A 18 Hornet 250 km/h
– MiG-23 “Flogger-B” 250 km/h
– MiG-25 “Foxbat-A” 270 km/h

TEXNIKA ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Grumman F-14A Tomcat (Κινητήρες TF-30-P-414A)
Πτέρυγες
Εκπέτασμα με ελάχιστη γωνία προσβολής 19,55 m
Εκπέτασμα με μέγιστη γωνία προσβολής 11,65 m
Επιφάνεια 52,49 m2
Άτρακτος και Ουρά
Μήκος 19,10 m
Ύψος 4,88 m
Εκπέτασμα ουραίων πτερύγων 9,97 m
Σύστημα προσγείωσης
Μεταξόνιο 7,02 m
Μετατρόχιο 5 m
Βάρη
Κενό 18190 kg
Απογείωσης, χωρίς φορτίο 27085 kg
Μέγιστο απογείωσης 33725 kg
Μέγιστο προσγείωσης 23510 kg
Εσωτερικό φορτίο καυσίμων 7350 kg
Μέγιστο εξωτερικό φορτίο καυσίμων 1725 kg
Μέγιστο εξωτερικό οπλικό φορτίο
6580 kg

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ F-14A Tomcat
F-14A: Ονομασία των 12 πρωτοτύπων που χρησιμοποιήθηκαν για τις δοκιμές και στη συνέχεια η ίδια ονομασία διατηρήθηκε για την παραγγελία 485 αεροσκαφών που ακολούθησε. Συνολικά κατασκευάστηκαν 557 F-14A.
F-14B: Αρχική ονομασία του 7ου πρωτοτύπου (s/n157986) που δοκίμασε το 1973 τον κινητήρα F-401-P-400 της Pratt & Whitney. Το αεροσκάφος δέχτηκε για σύντομο χρονικό διάστημα την ανεπίσημη ονομασία Super Tomcat. Δεν υπήρξε συνέχεια. Το ίδιο αεροσκάφος έκανε τις δοκιμές με τον κινητήρα F101-DFE της General Electric, ο οποίος και στη συνέχεια, με μικρές αλλαγές έγινε ο F110-GE-400. O κινητήρας αυτός εφοδιάζει σήμερα το βελτιωμένο μοντέλο F-14A+, το οποίο όμως το Αμερικανικό ναυτικό ονομάζει F-14B.
F-14C: Βελτιωμένη έκδοση του πρώτου F-14B (κινητήρας F-401), το οποίο δεν κατασκευάστηκε ποτέ.
F-14A/TARPS: 49 αεροσκάφη που διαθέτουν τις απαραίτητες καλωδιώσεις και διαφορετικό πίνακα οργάνων συγκυβερνήτη, για να μπορούν να μεταφέρουν το ατρακτίδιο αναγνώρισης TARPS (Tactical Air Reconnaissance Pod System).
F-14D: Πρώτη πτήση του πρωτοτύπου στις 8 Δεκεμβρίου 1987. Διαθέτει τους κινητήρες F-110-GE-400 και καινούργια ηλεκτρονικά και ραντάρ. Το AWG-9 έχει αντικατασταθεί από το AN/APG-71, μια βελτιωμένη έκδοση του APG-70 του F-15E. Έχουν παραγγελθεί 38 νέα αεροσκάφη και ανακατασκευή άλλων 18 σε επίπεδο D.