του Dominique Moisi είναι εκ των ιδρυτών του Γαλλικού Ινστιτούτου διεθνών σχέσεων
Η Ευρώπη διαθέτει τις στρατιωτικές, οικονομικές και χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες για να εμπλακεί στις διαπραγματεύσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εχω αμφιβολίες όμως για την πολιτική της βούληση, που μένει να αποδειχθεί αν υπάρχει. Οι τελευταίες δηλώσεις του Τραμπ για τον Ζελένσκι αποτελούν μια μορφή επίθεσης, ξαναβρίσκουμε εδώ τον τόνο του Οβάλ Γραφείου του περασμένου Φεβρουαρίου. Γι’ αυτό είχε σημασία να συναντηθούν ο Στάρμερ, ο Μερτς και ο Μακρόν με τον Ζελένσκι στο Λονδίνο, ώστε να δείξουν στον κόσμο και τους Ρώσους ότι το Κίεβο δεν είναι μόνο του. Η Ουκρανία δεν θα ανακτήσει τα χαμένα της εδάφη, αλλά γιατί να παραδώσει εδάφη που εξακολουθεί σήμερα να ελέγχει και να δεχθεί μείωση των ενόπλων της δυνάμεων;
Ο λόγος που δεν προσκλήθηκε η Ιταλία στο Λονδίνο είναι ότι υποστηρίζει ενδιάμεσες, και μερικές φορές αμφιλεγόμενες, θέσεις. Η Τζόρτζια Μελόνι προσπαθεί να διατηρήσει μια προνομιακή σχέση με την Ουάσινγκτον, κάτι που είναι κατανοητό σε εσωτερικό επίπεδο, αλλά που εισπράττεται από άλλες πρωτεύουσες ως αποδυνάμωση της Ευρώπης. Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παίζουν πια τον παραδοσιακό τους ρόλο, η Ευρώπη πρέπει να ενηλικιωθεί.
Η Ευρώπη δεν είναι όμως έτοιμη για έναν συσχετισμό δυνάμεων με την Ουάσινγκτον. Ο Μακρόν χρησιμοποίησε αυθόρμητα σε μια ιδιωτική συνάντηση τον όρο «προδοσία» για τον Τραμπ, προτού σπεύσει να διορθώσει τον εαυτό του. Ακόμη κι εκείνος προσπαθεί να μην αντιταχθεί στον Τραμπ. Θεωρώ τη στάση αυτή εσφαλμένη και επικίνδυνη. Ο κατευνασμός ενισχύει τον Τραμπ και τη θέση του ότι όλα επιτρέπονται. Η Ευρώπη πρέπει να αντισταθεί με αποφασιστικότητα, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα στο «after Trump». Αργά ή γρήγορα αυτή η στιγμή θα έρθει, αλλά σήμερα το χάσμα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική είναι τεράστιο. Μιλάμε για το τέλος ενός κύκλου ογδόντα ετών. Στην Place Concorde υπάρχει μια πινακίδα που δείχνει το σημείο όπου υπεγράφη το 1947 το Σχέδιο Μάρσαλ. Ανάμεσα στη γενναιοδωρία εκείνης της Αμερικής, που βοήθησε την Ευρώπη να ανοικοδομηθεί, και τον σημερινό κυνισμό του Τραμπ, που κάνει τα πάντα για να αποδυναμώσει το ευρωπαϊκό σχέδιο, η απόσταση είναι ιλιγγιώδης. Δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας.
Σήμερα έχουμε στα σύνορά μας έναν στρατιωτικό εχθρό, τη Ρωσία, και στο εσωτερικό μια ιδεολογική απειλή, την Αμερική του Τραμπ. Η ομιλία το;y Μονάχου και το νέο δόγμα για τη στρατηγική ασφάλεια έχουν τον ίδιο σκοπό, την αποδυνάμωση της ηπείρου. Εμμέσως καλούν σε ψήφιση των ακροδεξιών. Ο Τραμπ υποστηρίζει τη Μόσχα στον πόλεμο και τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις στους κόλπους της Ευρώπης. Πρέπει να πολεμήσουμε και στα δύο αυτά μέτωπα. Πρέπει επίσης να πείσουμε τους πολίτες ότι μια ήττα της Ουκρανίας θα αποτελούσε στρατηγική και ηθική ήττα για την Ευρώπη.
Πηγή: συνέντευξη στη Repubblica
