Η απαρχή του English Electric Lightning ανάγεται στην απαίτηση της Βρετανίας για την ανάπτυξη ενός μαχητικού ικανού να ξεπερνά σε επιδόσεις οτιδήποτε άλλο πετούσε εκείνη την εποχή (1947), ή σχεδιαζόταν να πετάξει στο προσεχές μέλλον. Το πρώτο αεροσκάφος πέταξε το 1954, εξοπλισμένο με δυο κινητήρες Sapphire και στη τρίτη δοκιμαστική πτήση, θα γινόταν το πρώτο βρετανικό αεροσκάφος που θα έσπαγε το φράγμα του ήχου σε ευθεία πτήση. Τον Ιούλιο του 1957, θα έσπαγε το τότε ρεκόρ ταχύτητας των 1,72 Mach. Το νέο αεροσκάφος θα έγραφε τη δική του ιστορία, κυρίως με τον αντισυμβατικό σχεδιασμό του.
Το Lightning άρχισε να εισέρχεται σε υπηρεσία το 1959, με αρκετές βελτιώσεις σε σχέση με τα αρχικά πρωτότυπα, όπως νέους ισχυρότερους κινητήρες (Rolls-Royce Avon), προσθήκη ραντάρ Ferranti AI-23, βλημάτων Red Top και Firestreak κτλ. Ο ρόλος του θα ήταν να υπερασπίζεται τα αεροδρόμια των βομβαρδιστικών της σειράς “V” που είχαν αναλάβει το ρόλο πυρηνικής κρούσης της Βρετανίας από την απειλή των σοβιετικών βομβαρδιστικών. Περαιτέρω βελτιώσεις στην ακτίνα δράσης του, επέτρεψαν να αναλάβει και το ρόλο του “καθαρόαιμου” αναχαιτιστικού εναντίον σοβιετικών βομβαρδιστικών.
Αυτό που έκανε το Lightning να ξεχωρίζει οπτικά από όλα τα άλλα αεροσκάφη, ήταν η μοναδική διάταξη των δυο κινητήρων του που ήταν τοποθετημένοι ο ένας πάνω από τον άλλο, αντί για το συνηθέστερο δίπλα-δίπλα. Αυτό το χαρακτηριστικό του χάρισε χαμηλότερη οπισθέλκουσα και εξαιρετικά υψηλές επιδόσεις. Συγκριτικά, η οπισθέλκουσα του δικινητήριου Lightning ισοδυναμούσε, με αυτή ενός αεροσκάφους με 1,5 κινητήρες σε συμβατική διάταξη. Αυτή η διάταξη κινητήρων όμως είχε και τα μειονεκτήματά της. Για παράδειγμα, μια διαρροή υγρών του πάνω κινητήρα, θα μπορούσε να προκαλέσει ανάφλεξη εξαιτίας των υψηλών θερμοκρασιών του κάτω, ενώ και η συντήρηση τους αποδείχτηκε προβληματική για τα πληρώματα εδάφους.
Το Lightning μπορούσε άνετα να “πιάσει” τα 2 Mach (2,450 km/h), ενώ η οροφή πτήσης του (που αποτελούσε απόρρητο μυστικό), ξεπερνούσε τα 60.000 πόδια, υψόμετρο στο οποίο μπορούσε να φτάσει μέσα σε μόλις 3 λεπτά. Κατά τη διάρκεια νατοϊκής άσκησης το 1984, ο υποσμηναγός Mike Hale αναχαίτισε ένα κατασκοπευτικό αεροσκάφος U-2 σε ύψος 66.000 ποδών (20 χιλιόμετρα). Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα αρχεία, ο Hale πέτυχε εκείνη την ημέρα να ανέλθει σε υψόμετρο 88.000 ποδών (27 χιλιόμετρα!), εκτελώντας “βαλλιστική” πτήση αφού εξάντλησε όλα τα όρια των κινητήρων του. Ο ίδιος πιλότος θα δηλώσει πολλά χρόνια μετά πως σε ασκήσεις με F-104, το Lightning σημείωνε ανώτερες επιδόσεις, εκτός από περιπτώσεις υπερηχητικής πτήσης σε εξαιρετικά χαμηλά ύψη. Ένας άλλος πιλότος, ο Brian Carroll, έχει αναφέρει πως όταν πετούσε πάνω από τη Σαουδική Αραβία, πέτυχε υψόμετρο 87.300 ποδών, απ’ όπου μπορούσε να διακρίνει τη καμπυλότητας της Γης στον ορίζοντα και τον σκοτεινό ουρανό από πάνω του.
Αν και εξάχθηκε σε Κουβέιτ και Σαουδική Αραβία, το Lightning ουδέποτε είδε πολεμική δράση. Παρόλα αυτά, έχει πιστωθεί με μια και μοναδική κατάρριψη που αφορούσε αεροσκάφος Tornado στη Δυτική Γερμανία το 1972, το οποίο ο πιλότος του εγκατέλειψε νομίζοντας πως υπέστη μηχανική βλάβη, αλλά συνέχισε να πετά προς την Ανατολική Γερμανία. Για να μην δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο, αποφασίστηκε να καταρριφθεί.
Πηγή εικόνων: BAE
Πρώτη δημοσίευση 11/11/2018
