Του αναγνώστη μας Κ. Π.
Η ελληνική προσέγγιση στις σχέσεις με την Τουρκία μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε». Η προσέγγιση αυτή στηρίζεται στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν εκκρεμότητες στις διμερείς σχέσεις πέρα από την οριοθέτηση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας. Τα θέματα που εγείρει η Τουρκία, δηλαδή (α) η αποστρατικοποίηση νησιών, (β) το εύρος των χωρικών υδάτων (ΧΥ) και του εθνικού εναέριου χώρου (ΕΕΧ), (γ) καθώς και το καθεστώς κάποιων νησιών και βραχονησίδων, δεν υφίστανται και έτσι η Ελλάδα αρνείται να τα συζητήσει καθώς οποιαδήποτε συζήτηση/διαπραγμάτευση και οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα σήμαινε απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Αυτή η προσέγγιση φαίνεται αντικειμενικά σωστή και λογική. Είναι όμως, κατά την άποψή μου, κοντόφθαλμη και σε τελική ανάλυση επιβλαβής για τα δίκαια της Ελλάδας. Ξεκινώντας με τα πιο απλά, όταν η Τουρκία ζητά διάλογο «εφ’ όλης της ύλης» και η Ελλάδα αρνείται, εμφανίζεται ως αδιάλλακτη, τουλάχιστον στους μη γνωρίζοντες. Και επειδή η αντίληψη της πραγματικότητας είναι συχνά εξίσου σημαντική με την ίδια την πραγματικότητα η Ελλάδα βγαίνει εξ ορισμού χαμένη.
Δεύτερον, όταν ο άλλος ζητά διάλογο και εσύ αρνείσαι, είναι σα να παίζεις συνεχώς άμυνα. Ο άλλος διεκδικεί, εσύ αντιστέκεσαι. Όμως, όσο καλά και αν αμύνεται κάποιος, κάποιο στιγμή η άμυνά του θα δεχθεί κάποιο ρήγμα μικρό ή μεγαλύτερο. Για να υπάρχει νίκη, χρειάζεται όχι μόνο καλή άμυνα, αλλά και ισχυρή επίθεση.
Έχει χώρο η Ελλάδα για μια πιο επιθετική διπλωματία, για διεκδικήσεις απέναντι στην Τουρκία που να είναι δίκαιες και νόμιμες; Τέτοιες ώστε ακόμη και σε διάλογο εφ’ όλης της ύλης να βγει κερδισμένη; Πιστεύω πως ναι. Θα παραθέσω τέσσερα θέματα που πρέπει η Ελλάδα να βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ίσως υπάρχουν και άλλα:
- Η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει την αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, πλην αυτών που ορίζουν οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου.
Η Ελλάδα χειρίζεται το Κυπριακό ως “καυτή πατάτα” που θα προτιμούσε να μην υπήρχε, και κάνει οτιδήποτε για να πετάξει το μπαλάκι στους άλλους, κυρίως στην ίδια την Κύπρο. Στη δεκαετία του ’50 και με την δράση της ΕΟΚΑ να επηρεάζει τις ελληνοβρετανικές σχέσεις, η Ελλάδα αποδέχθηκε τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, και πίεσε τον Μακάριο να κάνει το ίδιο, για να αποκτήσει διπλωματική ηρεμία, ενώ ήταν ηλίου φαεινότερο ότι οι συνθήκες αυτές στην πράξη δεν θα λειτουργούσαν, όπως και δεν λειτούργησαν. Με αυτή την προσέγγιση βοήθησε να τεθούν οι βάσεις για τα μετέπειτα προβλήματα της Κύπρου.
Σήμερα η Ελλάδα αφήνει τις πρωτοβουλίες για εξεύρεση λύσεων στην Κυπριακή Δημοκρατία και αρκείται να παίζει υποστηρικτικό ρόλο. Όταν ήλθε στο προσκήνιο το άδικο σχέδιο Ανάν, η ελληνική κυβέρνηση ενθάρρυνε τους Κύπριους να το αποδεχθούν, έστω και αν στην πράξη ήταν φανερό ότι δεν θα λειτουργούσε, και άφηνε το πάνω χέρι στην Τουρκία. Η Ελλάδα στο σχέδιο Ανάν έδειξε την ίδια επιθυμία να ξεφορτωθεί την “καυτή πατάτα”, όπως και τη δεκαετία του 50.
Όταν αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις επαναλαμβάνουν ότι η μόνη μας διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, στην ουσία αποποιούνται ευθυνών για την Κύπρο. Λανθασμένα καθώς η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη. Και έχουμε το εξής εξωφρενικό: η Τουρκία να απαιτεί την απομάκρυνση του ελληνικού στρατού από ελληνικά νησιά, και η Ελλάδα να μην απαιτεί την απομάκρυνση του κατοχικού τούρκικου στρατού από την Κύπρο! Οποία ηττοπάθεια και αποποίηση ευθυνών! Οπότε στην κορυφή οποιουδήποτε ελληνοτουρκικού διαλόγου, η Ελλάδα θα πρέπει να βάλει την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού από την Κύπρο.
- Ελλαδίτες αγνοούμενοι. Το θέμα των αγνοούμενων στην Κύπρο είναι πολύ ευαίσθητο και για τους Ελληνοκύπριους, αλλά και για τους Τουρκοκύπριους καθώς έχουν και αυτοί αγνοούμενους. Τα Ηνωμένα Έθνη εργάζονται με σκοπό την εύρεση και ταυτοποίηση όσων περισσότερων γίνεται, με μικρή όμως πρόοδο.
Πέρα όμως από τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, υπάρχουν και Έλληνες από την Ελλάδα που αγνοούνται, στρατιώτες που πολέμησαν το 1974 στην Κύπρο. Αναφορές λένε ότι κάποιοι μεταφέρθηκαν στην Τουρκία και πέθαναν εκεί. Η Ελλάδα έχει χρέος προς τον εαυτό της και προς τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων, να μάθει τι απέγιναν, να αποδώσει ευθύνες, και να φέρει τα οστά τους πίσω για μια αξιοπρεπή ταφή.
Εδώ μπορούμε να διδαχθούμε από το Ισραήλ το οποίο καταβάλει κάθε προσπάθεια να φέρει πίσω στη χώρα μέχρι και τον τελευταίο νεκρό στρατιώτη του. Γιατί λοιπόν η Ελλάδα έχει ξεχάσει αυτούς τους αφανείς ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα; Μήπως επειδή δεν θέλει να ενοχλήσει τους γείτονες;
Η Ελλάδα έχει και δικαίωμα και υποχρέωση να φέρει πίσω τους νεκρούς της. Αν το Ισραήλ τα καταφέρνει με τους φανατικούς της Χαμάς ή της Χεζμπόλα δεν θα έπρεπε να τολμήσουμε κι εμείς το ίδιο με την «πολιτισμένη» υποτίθεται Τουρκία; Και να το θέσουμε ως ύψιστη προτεραιότητα.
- Η Ίμβρος για τους Ίμβριους και η Τένεδος για τους Τενέδιους. Η συνθήκη της Λοζάνης έδινε ευρεία αυτονομία στα νησιά της Ίμβρου και της Τένεδου που κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Έλληνες.
Σχεδόν από την αρχή, αλλά κυρίως από τη δεκαετία του ’50 και μετά, η Τουρκία καταπάτησε παράφορα την αυτονομία των νησιών αυτών και με διάφορους καταπιεστικούς νόμους και πρακτικές, κατάφερε να διώξει σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού και να πάρει τις περιουσίες τους. Η Ελλάδα δεν έκανε και δεν κάνει τίποτε για αυτή την μεγάλη αδικία.
Η εθνοκάθαρση των δυο νησιών δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που διέπραξε η Τουρκία. Έχουμε τις σφαγές και τους εκτοπισμούς εκατομμυρίων Ελλήνων, Αρμενίων, και Χριστιανών Ασσυρίων στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, το διωγμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τένεδου, των Ελληνοκυπρίων από την κατεχόμενη Κύπρο, και πιο πρόσφατα των Κούρδων από την βόρεια Συρία. Μόλις πριν μερικές εβδομάδες, με την ενθάρρυνση και βοήθεια της Τουρκίας, οι τουρκόφωνοι Αζέροι έδιωξαν 120.000 Αρμένιους από το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτές τις τεράστιες αδικίες. Αλλά ούτε πρέπει να τις σπρώξουμε κάτω από το χαλί σα να μην έγιναν ποτέ. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να απαιτήσει τουλάχιστον την επιστροφή των περιουσιών αλλά και των ίδιων των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τένεδου.
Κι εδώ μπορούμε να διδαχθούμε από την Παλαιστινο-Ισραηλινή διαμάχη. Οι Παλαιστίνιοι απαιτούν την επιστροφή των προσφύγων που διώχθηκαν από την Παλαιστίνη το 1947-8 από τους Ισραηλινούς. Οι Ισραηλινοί φυσικά ουδέποτε θα αποδεχθούν κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, είναι μοχλός πίεσης των Παλαιστινίων προς το Ισραήλ και οι συνθήκες του Όσλο είχαν πρόβλεψη για μερική επιστροφή τους.
Το να μπει το θέμα της Ίμβρου και της Τένεδου στα ζητήματα που μας χωρίζουν από την Τουρκία όχι μόνο θα δώσει διπλωματικά όπλα ενάντια στην Τουρκία, αλλά θα είναι ένα βήμα προς την αποκατάσταση μιας παράφορης αδικίας που υπέστη ο Ελληνισμός, και μια ένδειξη ότι η Ελλάδα δεν θα ανεχθεί παραβατικές συμπεριφορές.
- Απαίτηση διαλεύκανσης και αναγνώρισης της γενοκτονίας Ποντίων Ελλήνων, Αρμενίων, και Ασσυρίων. Στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα διαπράχθηκε η σφαγή περίπου 2,5 εκατομμυρίων Ελλήνων του Πόντου, Αρμενίων, και Ασσυρίων Χριστιανών, και ο εκτοπισμός άλλων 2 εκατομμυρίων. Λέγεται ότι όταν μερικά χρόνια αργότερα ο Χίτλερ ρωτήθηκε πως θα αντιδρούσε η διεθνής κοινότητα στο ολοκαύτωμα των Εβραίων, απάντησε, «ποιος θυμάται τους Αρμένιους;». Η λέξη «ολοκαύτωμα» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τους Αρμενίους.
Η Γερμανία έχει αναγνωρίσει το ολοκαύτωμα των Εβραίων και πληρώνει αδρά μέχρι και σήμερα, και με διάφορους τρόπους τους απογόνους των αδικοχαμένων. Η Τουρκία όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το δικό της ολοκαύτωμα, αλλά αυθαδιάζει και κουνά το δάχτυλο, και κατηγορεί μάλιστα την Ελλάδα για γενοκτονία των Τούρκων στην Τριπολιτσά το 1821!
Η Ελλάδα έχει ύψιστο χρέος προς την ιστορία της, αλλά και ιδιαίτερα προς τους Έλληνες ποντιακής καταγωγής, να εγείρει αυτό το θέμα ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και ενώπιον της Τουρκίας. Και έχει επίσης χρέος προς τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, που δεν έχουν κανένα ισχυρό διεθνές έρεισμα για να στηρίξει τα δίκαιά τους. Όποιος δεν μιλά υπέρ των αδυνάτων, γίνεται σύμφωνος της καταπίεσής τους.
Συμπερασματικά η φράση «δεν διεκδικούμε τίποτε» δείχνει μια πολύ περιορισμένη προσέγγιση στα θέματα διεθνούς διπλωματίας. H Ελλάδα έχει ιστορικό χρέος να θέσει αυτά τα θέματα στο τραπέζι. Πέραν τούτου, θα έχει και διπλωματικά οφέλη, καθώς η Τουρκία από την θέση του διαρκώς επιτιθέμενου θα βρεθεί ξαφνικά στην θέση του αμυνόμενου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δε ξέρω κατά πόσο η Ελλάδα θα καταφέρει να κερδίσει κάτι το χειροπιαστό. Κατ’ ελάχιστον, θα πρέπει να φέρει πίσω τους νεκρούς του 1974. Αλλά ακόμη και αν τα χειροπιαστά κέρδη είναι ελάχιστα, και μόνο το ότι θα φέρει αυτά τα πολύ σημαντικά θέματα στο προσκήνιο και στην θέα της διεθνούς διπλωματικής σκηνής, θα έχει ήδη κερδίσει πολλά.
Yστερόγραφο: Η Ελλάδα αρνείται διάλογο σε θέματα που θεωρεί ότι δεν ισχύουν, επειδή όταν διαπραγματεύεσαι δικά σου πράγματα, οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα επιφέρει απώλειες. Η αλήθεια όμως δεν είναι έτσι. Αν και εφόσον το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας, και εφόσον φέρουμε τις δικές μας διεκδικήσεις στο τραπέζι όπως αναλύθηκε παραπάνω, δεν χρειάζεται η Ελλάδα να φοβάται τον εφ’ όλης της ύλης διάλογο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Βρετανία που έχει πολύ μικρότερη νομική στήριξη στην ενσωμάτωση των νήσων Φώκλαντς από ότι έχουμε εμείς για τα Δωδεκάνησα και τις παρακείμενες νησίδες. Η Αγγλία μπήκε σε διάλογο με την Αργεντινή χωρίς φόβο. Έπειτα από δυο δεκαετίες συζητήσεων συμφώνησαν ότι διαφωνούν, χωρίς την παραμικρή υποχώρηση της Βρετανίας. Και το θέμα τελείωσε.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει στο κείμενο της Λωζάνης η δήλωση ότι η Τουρκία παραιτείται από κάθε κυριαρχικό δικαίωμα πέρα από τα 3 ναυτικά μίλια; Αν ναι, τότε ο οποιοσδήποτε διάλογος θα βγει προς όφελος της Ελλάδας καθώς η Ελλάδα θα υπογραμμίσει αυτή την πραγματικότητα ενώπιον όλων και θα φανούν πόσο έωλες είναι οι αιτιάσεις της Τουρκίας.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει το δίκαιο κάθε κράτους να έχει ΕΕΧ και χωρικα ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια; Υπάρχει. Άρα η Ελλάδα δεν έχει καμία υποχρέωση να παραδώσει κάτι στην Τουρκία. Ένας δημόσιος διάλογος θα δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα να το τονίσει αυτό ξανά και ξανά.
Τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο: Εξωφρενική αύξηση που απαιτεί νέα πολιτική
Μπράβο.Συμφωνώ απόλυτα.Η πολιτική του κατευνασμού ανοίγει περισσότερο την όρεξη στους τούρκους. Μία πιο επιθετική διπλωματία και η υπενθύμιση όλων αυτών των θεμάτων ξεχασμένων στο συρτάρι, θα έβαζε σε δεινή θέση και θα ξάφνιαζε τους τούρκους που όλοι τους χρωστάνε, ενώ μας έχουν πάρει και το βόδι.
Πολύ, πολύ σωστά. Όταν δεν ζητάς τίποτα και πάς σε διαπραγμάτευση θα χάσεις ( μοιραστείς) κάτι απ’τα δικά σου για να είναι και ο άλλος ευχαριστημένος. Άρα πρέπει να μπουν και απ’το δικό σου μέρος διεκδικήσεις, όσο τρελές και απίθανες μπορεί να είναι όσο και διεκδικήσεις τεκμηριωμένες σαν αυτές του άρθρου παραπάνω. Να πω κι εγώ άλλη μία να φύγουν όλες οι αποβατικές δυνάμεις τής Τουρκίας από τα παράλια της Μικράς Ασίας, αυτό σε ανταπόδοση του αιτήματος αποστρατικοποίησης των νησιών αφού φύγει ο αποβατικός στόλος και αποβατικές δυνάμεις τούς θα αισθανόμαστε μικρότερη απειλή. ” σύμμαχοι” είμαστε άλλωστε. Επαναλειτουργία της Αγιά Σοφιάς ως μουσείο και λειτουργία ως εκκλησία στη γιορτή τής. Είπαμε θέλει φαντασία και τρέλα όταν μιλάς με τέτοιους ανθρώπους.
Απ τα θεματα που αναφερετε η Ελλαδα δεν εχει τιποτα να κερδισει, ειναι σαν ντουφεκια στον αερα, ετσι για να εχουμε και μεις κατι να λεμε
Εννοειται οτι αν ανοιξουμε την συζητηση με τις ανεξοδες για τους τουρκους δικες μας διεκδικησεις αυτοι θα βαλουν πανω στο τραπεζι δικες τους διεκδικησεις που εχουν μεγαλο δυνιτικο κοστος για μας. Βουτυρο στο ψωμι των τουρκων θα ειναι δηλ.
Αυτο που αντιθετα μπορουμε να διεκδικησουμε και να το φωναζουμε συνεχως οπου και να βρισκομαστε ειναι η απειλη πολεμου των τουρκων σε περιπτωση που εμεις εξασκησουμε ενα κυριαρχικο μας δικαιωμα. Την επεκταση των χωρικων μας υδατων στα 12 μιλια που δεν εχουμε να δωσουμε λογαριασμο σε κανεναν για να το κανουμε και που αν δεν υπηρχε η τουρκικη απειλη πολεμου θα το ειχαμε εξασκησει τα τελευταια 30 χρονια.
Απτα και ρεαλιστικα πραγματα, οχι να ζηταμε απ τους τουρκους να αναγνωρισουν τις γενοκτονιες που εχουν κανει ή να αποσυρουν τον στρατο τους απ το ψευδοκτατος οταν εν μια νυκτη μπορουν να βαφτισουν τους στρατιωτες τους τουρκοκυπριους και να μας πουν εμεις δεν εχουμε πια στρατο στην Κυπρο, σειρα σας τωρα παρτε τον στρατο σας απ τα νησια του Αιγαιου.
Beggars can’t be choosers.
Για να διεκδικήσει κάτι η Ελλάδα πρέπει να μπορεί και να το υποστηρίξει.
Εδώ έχουμε το φαινόμενο της μαζικής παραβίασης εθνικού χώρου και ούτε μια κατάρριψη, δεν ρίχνουμε ούτε τα drone που στην τελική η μεγαλύτερη απώλεια είναι το βλήμα που θα ρίξουμε και το ζοχαδιασμα του Τούρκου χειριστή drone που θα πρέπει να συμπληρώσει μια στοίβα χαρτιά στο debriefing.
Καλή η στρατηγική ψυχραιμία αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις λίγο και τον ψυχακια να γυαλίζει το μάτι..
θα προσθετα :
> Αγια Σοφια
> Θεματα Πατριαρχειου (οπως ελληνορθοδοξοι ναοι)
> Σεβασμος της αρχαιοελληνικης κληρονομιας
> Τζαμπατσηδες τουρκοι ψαραδες
Επισης ενας δημοσιος διαλογος … ενα forum … σε επιπεδο πχ ακαδημαικων θα μπορουσαν να “πεσουν” δημοσια ολα οσα μας “χωριζουν” ωστε να “διαρρευσει” η ολη η αληθεια.
Εγω αντικειμενικα (οσο μπορω) δεν βλεπω που ακριβως η χωρα μας ειναι λαθος σε σχεση με την Τουρκια … εαν εξαιρεσει καποιος τα ασυμετρα συνορα μας (θαλασσια,εναερια) το οποιο ειναι ανορθοδοξο αλλα νομιμο και θα ειχε διορθωθει εαν δεν υπηρχε το casus belli δεν βλεπω κατι αλλο.
ακομα και στο θεμα της ΑΟΖ του καστελλοριζου αντιλαμβανομαι οτι ενα τοσο μικρο νησι σιγουρα δεν μπορει να διεκδικισει το 100% της ΑΟΖ του … εαν ειχα γειτονα την Ιταλια, την Γαλλια θα το συζητουσα αλλα με την Τουρκια δεν κανω βημα πισω …. οχι για λογους εγωισμου ή αντιδρασης … αλλα η τουρκια την λογικη προσεγγιση την αντιλαμβανεται ως αδυναμια επομενως δεν αφηνει περιθωρια.
Οπως το ελληνικο πολιτικο συστημα δεν αντιλαμβανεται την τουρκικη νοοτροπια ετσι και το τουρκικο πολιτικο συστημα δεν μπορει να αντιληφθει την ελληνικη νοοτροπια.
Εαν το δικο μας πολτικο συστημα το ειχε κατανοησει ολες οι τουρκικες διεκδικισεις θα ειχαν κοπει μαχαιρι … και εαν το τουρκικο πολιτικο συστημα ειχε κατανοησει εμας θα μας ειχε παρει μεχρι και την ΑΟΖ του σαρωνικου.
Το θέμα είναι πως η Ελλάδα την στιγμή αυτή προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.
Οποιαδήποτε απόπειρα διεκδίκησης από μεριάς μας αυτή την στιγμή κρίνω πως θα οδηγούσε σε βάρβαρη τουρκική αντίδραση.
Ας μην αναιρουμε την γεωπολιτική βαρύτητα της Τουρκίας. Δεν πιστεύω πως οι “σύμμαχοι”, η Δύση γενικά, θα υποστήριζε αβίαστα μια τέτοια διαφοροποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής.
Είναι ορθή η άποψη σας αλλά πιστεύω πως για να φτάσουμε εκεί χρειαζόμαστε ένα νέο σχεδιασμό που στην καρδιά του θα υπάρχει μια συμπαγή, διακομματική θέση στα ελληνοτουρκικά ως minimum προϋπόθεση.
Και αυτή η συνθήκη απαιτεί να συνοδεύεται από ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.
Όπως και να έχει Ναι, κάποια στιγμή οφείλουμε να βγούμε από την ζώνη άνεσης μας.
Συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να ασκήσουμε επθετική και διεκδικητική πολιτική απέναντι στην Τουρκία, ανοίγοντας τον μέγιστο δυνατό αριθμό μεγάλων και μικρών ζητημάτων που είναι δυνατόν να υποστηριχθούν, ακόμη και με ισχνή επιχειρηματολογία. Με σκοπό όχι τόσο να αποκομίσουμε κάτι χειροπιαστό από αυτά ως κέρδος αλλά κυρίως να δημιουργηθεί ένας δικός μας ασφαλής χώρος δυνητικής υποχώρισης σε μια μελλοντική διαπραγμάτευση, η οποία όμως να είναι πρακτικά ανώδυνη για μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν οψέποτε επιτευχθεί κάποιος συμβιβασμός χωρίς πόλεμο, θα είναι με την διαμεσολάβιση τρίτων δυνάμεων, οι οποίες θα μας πιέσουν αφόρητα σε κάποια παραχώριση, στη λογική πάντα των μεσοβέζικων μέσων λύσεων στις οποίες καταλήγουν διαχρονικά αυτές οι διελκυνστίνδες. Εκεί είναι αδιάφορο ποιός έχει το δίκο με το μέρος του, η αμοιβαία υποχώρηση είναι αυτονόητος κανόνας. Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, η Τουρκία έχει μπόλικο χώρο να υποχωρίσει από εξωφρενικές απαιτήσεις, θυσιάζοντας μόνο λίγα από αυτά που είναι ήδη δικά μας και απολύτως τίποτα από αυτά που είναι δικά της. Άρα θα βγει 100% κερδισμένη ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Εμείς από την άλλη, δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το παραχωρίσουμε κάτι δικό μας, βγαίνοντας 100% χαμένοι, πάλι ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Άρα πρέπει να παίξουμε κι εμείς το παιχνίδι των γειτόνων, ώστε η όποια μελλοντική παραχώρισή μας να αφορά όχι τα δικά μας αλλά μέρος της διεκδίκησής μας από τα “δικά τους”.
Εκεί που θα διαφωνίσω είναι η προτροπή για αποδοχή συζήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων τα οποία είναι ξεκάθαρα καθορισμένα από τις συνθήκες και δεν επιδέχονται άλλης ερμηνείας, ασχέτως αν η ερμηνεία αυτή διαστρέφεται κατάφορα από τον αντίπαλο. Αυτό είναι δικό του πρόβλημα και πρέπει να παραμένει τέτοιο χωρίς εμείς να αποδεχτούμε την συμμετοχή μας σε αυτό. Αλοίμονο αν καθίσουμε να ανοίξουμε κουβέντα για το αν π.χ. η Τουρκία έχει θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη, χωρίς να μεσολαβούν τα Δωδεκάνησα και η Κρήτη…
Greece is a country that can survive with European funds and has a debt of 500 million euros. It is a country whose army goes from barracks to home and from home to barracks and spends its days doing gun training and firing a few times a month.
Προς το παρόν, ας σώσουμε την Ζουράφα που πάνε να την φάνε (και αυτήν) και διεκδικούμε αργότερα…..
Άλλωστε έχουμε δείξει διαχρονικά ότι είμαστε πολύ χαλαροί με τα δικαιώματα μας.
Η Ελλάδα θα αρχίσει να διεκδικεί όταν μπει σε παραγωγή ο Αρχύτας.
Ένα σχόλιο πάνω στο υστερόγραφο: το μόνο επιχείρημα που έχει η Αργεντινή για να ζητάει τα Φώκλαντς είναι η σχετική γεωγραφική τους εγγύτητα σε σχέση με τη Βρετανία, και αυτό δεν έχει νομική υπόσταση. Τα Φώκλαντς ποτέ δεν ανήκαν στην Αργεντινή ούτε κατοικούνταν ποτέ από Αργεντινούς. Για κάποια περίοδο τον 18ο αιώνα ανήκαν στην Ισπανία, οπότε η Αργεντίνοι χρησιμοποιούν αυτό σαν πάτημα, με το σκεπτικό ότι είναι οι διάδοχοι της Ισπανικής αντιβασιλείας στην περιοχή, αλλά αυτό είναι πολύ ασθενέστερο της Οθωμανικής κατοχής των Δωδεκανήσων για αιώνες, μέχρι το 1911, οπότε πέρασαν υπό Ιταλική κατοχή.
Χαίρομαι πραγματικά για τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Όχι απαραίτητα γιατί συμφωνώ με τη γνώμη που εκφράζεται ή τις προτάσεις και τα επιχειρήματα του συντάκτη. Στην πραγματικότητα μάλλον διαφωνώ αλλά αυτό δεν έχει σε τελική ανάλυση καμία σημασία.
Αυτό που μετρά και αντιλαμβάνομαι ως ουσία, είναι η ανάδειξη του ελλέιμματος αναλυτικής και ολοκληρωμένης πολιτικής εθνικής ασφάλειας της χώρας μας. Κρυβόμαστε πίσω από όρους όπως στρατηγική΄ψυχραιμία και ατάκες του στυλ πως η Ελλάς δεν διεκδικεί τίποτα αλλά και δεν παραχωρεί τίποτα. Ακόμα και μια πρόχειρη εξέταση τους όμως, εύκολα αποδεικνύει πως δεν σημαίνουν τίποτα.
Για παράδειγμα, η αύξηση των χωρικών μας υδάτων είναι κάτι πολύ περισσότερο από αναφαίρετο εθνικό μας διακαίωμα. Είναι πράξη διεκδίκησης πλήρους ελέγχου του αρχιπελάγους και κατά συνέπεια της πρόσβασης στα στενά των Δαρδανελλίων και στα δυτικά παράλια της Ανατολίας. Από την άλλη, η μερική ή μη άσκηση του δικαιώματος αυτού, είναι παραχώρηση.
Εξού και η άποψη πως η πρόταση πως η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα και δεν παραχωρεί τίποτα είναι μια αντίφαση, στερούμενης περιεχομένου. Μια πρόταση που έχει ως σκοπό να κρύψει το γεγονός πως η εξωτερική πολιτική (και όχι μόνο) της χώρας είναι στον αυτόματο.
Σαφώς μπορεί – και πρέπει -να υποστηριχθεί το αντίθετο και εκεί θέλω πραγματικά να καταλήξω. Πως πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος για την γεωπολιτική πραγματικότητα και την ελληνική διάδραση με αυτήν. Γι’ αυτό και ελπίζω να υπάρξει συνέχεια στην αρθρογραφία, στο ποντκαστ, στο κανάλι στο γιου τουμπ, έτσι ώστε να διαχυθεί αυτή η συζήτηση στο σύνολο της κοινωνίας μας. Μια συζήτηση θαρρώ πιο ουσιαστική από την οποιαδήποτε φρεγατιάδα και που τουλάχιστον, αφορά σίγουρα ένα μεγαλύτερο κοινό.
Ορθα τα γραφεντα. Ομως , θα μπορεσουμε να τα υποστηριξουμε? Απεναντι μας , εχουμε ενα εμπειροπολεμο και αδιστακτο αντιπαλο. Εναν αντιπαλο, που ειτε μας αρεσει ειτε οχι , ειναι αρκετα μπροσα απομας σε κρισιμους τεχνολογικους τομεις . Επισης , διαθετει φιλα προς σε αυτον πλυθησμους εντος των μεγαλων μας αστικων κεντρων σε μεγαλους αριθμους. Απο μερια μας , παρα τι φιλοτιμες προσπαθειες και τα κατορθωματα της κυβερνησης ο πυρηνας μας ειναι ”μαλακος” . Δεν υπαρχει διαθεση τροπον τινα αυτοαμυνης. Νομιζουμε πως αυτα ειναι παρελθοντα , φασιστικα , ντεμοντε η οπως εκαστος το ερμηνευει. Ελαχιστοι προσερχονται στις κυριακατικες συγκεντρωσις εφεδρων , ενω η επαφη της κοινωνιας με τα οπλα ειναι σε πολυ περιορισμενο βαθμο. Σε οικογενειακο επιπεδο τωρα , θεωρουμε ( για ακατανοητο σε μενα λογο ) πως το σουπερ θα ειναι παντα εκει , η βρυση θα τρεχει παντα νερο και η νυχτα θα φωταγωγειται. Αν ελουμε να υποστηρξουμε τα δικαια που μας εδωσαν οι Προπατορες μας πρεπει να ειμαστε ετοιμοι απο την βαση , την ελληνικη οικογενεια. Θεωρω παραδοξο να ασφαλιζουμε το αμαξι μας , και να μην εχουμε ”λιγο παραπανω” στο ντουλαπι για μια κακια στιγμη . Δεν κοστιζει , δεν θα το πεταξεις . Ως ελεγε η γιαγια μου ”Eat what you store, store what you eat!
Απολογούμαι που θα χαλάσω το επιθετικό κλίμα. Τα 4 ζητήματα που τίθενται είναι ελάσσονος στρατηγικής σημασίας για μια ουσιαστική διαπραγμάτευση. Εξηγούμαι:
Θα μπορούσαν να δεχτούν το 2ο, σε ένδειξη καλής θέλησης και ανθρωπισμού πετώντας το μπαλάκι σε εμάς.Τους δίνουμε δηλαδή το δικαίωμα να το παίξουν ανθρωπιστές οι διαχρονικοί σφαγείς!
Θα μπορούσαν να δεχτούν κατ
επίφαση το 3ο (ίμβρος - Τένεδος) ζητώντας αντίστοιχα ανταλλάγματα για νησιά, των οποίων της κυριότητα αμφισβητούν (το κατεπίφαση το έχουν ξανακάνει).Το θέμα της Κύπρου και των στρατευμάτων εκεί μπορούν να το προσπεράσουν, ισχυριζόμενοι πως δεν μας αφορά ή ακόμα χειρότερα να το συνδέσουν με την από μέρους μας αποστρατιωτικοποίηση κάποιων νησιών.
Το τέταρτο και τα περί γενοκτονιών φυσικά και θα τα αρνηθούν ενώ αν θελήσουν να περάσουν στην αντεπίθεση, θα μπορούσαν να ζητήσουν το ίδιο για Τριπολιτσά κλπ, ώστε να να τα βάλουν στο ίδιο καζάνι και να υποβαθμίσουν τον όρο γενοκτονία, ανάγοντάς τον σε πολεμικές επιπτώσεις.
Συμπερασματικά, θα έλεγα πως τα συγκεκριμένα επιχειρήματα ίσως οδηγούσαν σε αυτογκόλ. Αντίστοιχη άποψη έχω για επιχειρήματα που άπτονται του διεθνούς δικαίου και των δικαιωμάτων, τύπου Αγία Σοφία και Θεολογική Σχολή.
Αν έχουμε σκοπό να θέσουμε ζητήματα αυτά θα πρέπει να είναι υψηλής σημασίας και περισσότερο στρατιωτικής υφής.
Άσχετο με το θέμα, υπάρχει μια παραφιλολογία τώρα τελευταία σχετικά με μια βραχονησίδα στη Σαμοθράκη και μια τουρκική ΝΟΤΑΜ για μια άσκηση που την περιλάμβανε, μπορείτε να γράψετε ένα άρθρο για να έχουμε μια πιο έγκυρη και εμπεριστατωμένη ενημέρωση γι αυτό το ζήτημσ;
Πιο πολλές πιθανότητες έχω εγώ να πιάσω το 10πλό jackpot στο joker, να γίνω ο Πάπας του Βατικανού, ή Πρόεδρος της ΑΜΕΡΙΚΗΣ παρά να διεκδικήσει το τελειωμένο με ημερομηνία λήξης κρατίδιο.
Και εγώ που νόμιζα ότι τόσο καιρό με την ίδια κυβέρνηση διεκδικούσαμε ήδη…
Γιατί λοιπόν η Ελλάδα έχει ξεχάσει αυτούς τους αφανείς ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα; Μήπως επειδή δεν θέλει να ενοχλήσει τους γείτονες;
Απλούστατα, είμαστε φοβικοί απέναντι στους Τούρκους, και εάν δεν αποβάλουμε αυτό το σύνδρομο, θα εξαλειφτούμε σαν κράτος