Αν και δεν έχουν επιβεβαιωθεί, αξίζει να αναφέρουμε τις φήμες που κυκλοφορούν σε τουρκικά ΜΜΕ, για υποτιθέμενη ένταξη της Αιγύπτου στην ανάπτυξη του τουρκικού μαχητικού Kaan, που εξελίσσει η Turkish Aerospace Industries.
Αρχική πηγή των φημών φαίνεται να είναι το λιβανέζικο Tactical Report, μια έκδοση αμυντικών αναλύσεων που έγραψε σχετικά πρόσφατα. Όπου υποτίθεται το Kaan μελετάται τόσο από την Αίγυπτο όσο και από τη Σαουδική Αραβία, αλλά και άλλες χώρες του Κόλπου ως μια λύση απόκτησης “μαχητικού επόμενης γενιάς”, χωρίς αμερικανική εξάρτηση.
Για το Kaan πάντως πέρα από την Τουρκία, ξέρουμε σίγουρα για τη συμφωνία που έγινε με την Ινδονησία για αγορά 48 αεροσκαφών σε βάθος χρόνου (όπου υποτίθεται αυτά θα φέρουν και τουρκικό κινητήρα, άρα μιλάμε για αρκετά μετά το 2030, εφόσον κάτι τέτοιο ολοκληρωθεί και τεχνολογικά, που αποτελεί πολύ μεγάλης φιλοδοξίας στόχο). Ακόμη, Πακιστάν και Αζερμπαϊτζάν, έχουν υπογράψει συμφωνίες τεχνολογικής συνεργασίας με το πρόγραμμα χωρίς όμως δέσμευση για αγορά του μαχητικού. Κατ’ ουσία, η Τουρκία έχει καταφέρει να προσεγγίσει τρεις χώρες με τις οποίες ήδη έχει σημαντική γεωπολιτική σχέση και συνεργασία, και να τις εντάξει σε ένα πλαίσιο συνεργασίας, που όμως παραμένει κυρίως (για Πακιστάν/Αζερμπαϊτζάν) στην εξέλιξη του μαχητικού.
Αν σε τέτοιο πλαίσιο ενταχθεί και η Αίγυπτος αυτό θα αποτελέσει σημαντική αλλαγή πολιτικής, μιας και οι δύο χώρες έχουν μεν αξιόλογες σχέσεις (που ενισχύθηκαν πρόσφατα και με επίσκεψη του Αλ Σίσι στην Άγκυρα το 2024) αλλά και αμοιβαία καχυποψία: τόσο για ζητήματα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, και εκμετάλλευσης ενεργειακών πόρων, όσο και για την πρόθεση της Τουρκίας να “ηγηθεί” του μεσανατολικού μουσουλμανικού κόσμου (ρόλος που μέχρι σήμερα ανήκει στην Αίγυπτο). Μα πολύ περισσότερο εξαιτίας της στήριξης που προσφέρει η Άγκυρα στο κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων και τις παραφυάδες του. Το οποίο παραμένει ως ισχυρή ριζοσπαστική δύναμη εντός Αιγύπτου και προσπαθεί η εκεί εξουσία του Αλ Σίσι να περιορίσει, καθώς αποτελεί τον πυρήνα του αραβικού ισλαμικού εθνικισμού.
