Τρία πρωτότυπα κατασκευάστηκαν. Το XA-26 ήταν το πρώτο της σειράς και είχε πολλά κοινά στοιχεία με το A-26C. Έφερε ρύγχος από πλεξιγκλάς, καθώς και δύο πυργίσκους (στη ράχη και κάτω από την άτρακτο) που ενεργοποιούνταν με τηλεχειρισμό. Η παρθενική του πτήση έγινε την 10η Ιουλίου του 1942 και ήταν αυτό όπου χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από τα άλλα δύο στις γενικές δοκιμές. Μπορούσε να δεχθεί εσωτερικές και εξωτερικές βόμβες συνολικού βάρους 5.000 λιβρών. Ο οπλισμός του αποτελείτο από δύο εμπρόσθια πολυβόλα των 12,7 χλστ. (όπως και το A-26C), ενώ δύο ακόμη του ιδίου διαμετρήματος ήταν εγκατεστημένα σε κάθε πυργίσκο. Η μακέτα επιδείχτηκε στις αρχές του 1941, ενώ το συμβόλαιο υπεγράφη τον Ιούνιο του ιδίου έτους. Στην αρχή γινόταν αναφορά για μόνο δύο πειραματικά, το XA-26 ελαφρύ βομβαρδιστικό και το XA-26A νυκτερινό μαχητικό.
Το δεύτερο πρωτότυπο ήταν το XA-26A και προοριζόταν για νυκτερινές αποστολές. Σχεδιάστηκε με πυργίσκο τεσσάρων πολυβόλων, αλλά τελικώς κατασκευάστηκε με τέσσερα πυροβόλα των 20 χλστ. σε γόνδολα κάτω από την άτρακτο. Διέθετε μακρύτερο ρύγχος για την προσθήκη του ραντάρ, πλήρωμα δύο μελών και κανέναν πυργίσκο, ενώ είχε και δυνατότητα μεταφοράς βομβών βάρους 2.000 λιβρών. Οι κινητήρες που επελέγησαν ήταν οι Pratt & Whitney R-2800-27, ισχύος 2.000 ίππων έκαστος. Το πρόγραμμα του XA-26A εγκαταλείφθηκε όταν απεδείχθη πως δεν υπερτερούσε του Northrop XP-61 «Black Widow» του οποίου οι πτητικές δοκιμές ήταν ήδη εν εξελίξει και η μαζική παραγωγή του είχε προαποφασισθεί. Ως αποτέλεσμα, ένα και μοναδικό αεροσκάφος βγήκε από το εργοστάσιο της Douglas.
Το τρίτο, το XA-26B, προσετέθη στο πρόγραμμα μετά τα δύο πρώτα. Τροφοδοτείτο με τους ιδίους τύπους κινητήρων της Pratt & Whitney και σχεδιάστηκε για προσβολή στόχων από χαμηλό υψόμετρο. Μετέφερε, εσωτερικώς και εξωτερικώς, βόμβες 6.000 λιβρών και φιλοξενούσε τριμελές πλήρωμα. Εμφανισιακώς έμοιαζε πολύ με το XA-26A. Η ουσιώδης διαφοράς τους ήταν το πυροβόλο των 75 χλστ. στο δεξιό τμήμα του ρύγχους το οποίο προστατευόταν με ανασυρόμενο κάλυμμα. Στη θεωρία έδειχνε ιδανικό όπλο και το XA-26B ήταν και το μόνο που δοκιμάστηκε με αυτό (το ίδιο πυροβόλο είχε τοποθετηθεί και στο B-25 Mitchell, αλλά απεδείχθη λανθασμένη επιλογή κυρίως λόγω του αργού ρυθμού πυρός του). Στην πράξη όμως παρουσίαζε εμπλοκές, αλλά και η συντήρησή του ήταν περίπλοκη. Τα εν λόγω προβλήματα ανάγκασαν την Douglas σε εναλλακτική λύση, με χρήση πυροβόλου των 37 χλστ. ή βαρέων πολυβόλων ή και των δύο επιλογών ταυτοχρόνως. Αρχικώς κατέληξε σε έξι ρυγχαία πολυβόλα των 12,7 χλστ., αλλά και αυτή η απόφαση αργότερα τροποποιήθηκε με την εγκατάσταση οκτώ πολυβόλων του ιδίου διαμετρήματος. H USAAF ενέκρινε τελικώς το συγκεκριμένο σχέδιο στις 30 Ιουνίου του 1943.
Οι παραλλαγές του αεροσκάφους παρουσιάζονται στο: Military History
