Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, υποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία μόλις 44 ετών. Έγινε ευρύτερα γνωστός καθώς στα πλαίσια της υπηρεσίας του κι ακόμα περισσότερο είχε καταφέρει να σώσει περισσότερους από 5000 πρόσφυγες στη Μυτιλήνη.
Στήριξη της οικογένειας του Υποπλοιάρχου ΛΣ Κυριάκου Παπαδόπουλου | Hellenic Coast Guard https://t.co/jXE8DhmYin via @HCoastGuard
— ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΣΩΜΑ (@HCoastGuard) October 10, 2018
Μάλιστα ήταν βασικό πρόσωπο στο ντοκιμαντέρ «4,1 μίλια» της Δάφνης Ματζιαράκη που διεκδίκησε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στα περσινά βραβεία της αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Μικρασιατικής καταγωγής, ο κυβερνήτης του ΠΛΣ 602 μεγάλωσε στο νησί της Λέσβου και σπούδασε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων των Οινουσσών. Μετά τη ναυτολόγηση του στο Εμπορικό Ναυτικό μεταπήδησε στο Λιμενικό Σώμα, που υπηρέτησε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Με την αφορμή του πρόωρου θανάτου του, το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με δηλώσεις θλίψης και συμπαράστασης στην οικογένειά του, όχι μόνο από «ανώνυμους» πολίτες, αλλά και από «επώνυμους».
Πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλους σελέμπριτις διψασμένους για λίγη προβολή και δημοσιότητα.
To Λιμενικό είναι υπερήφανο για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο. pic.twitter.com/WrCiwKejyg
— Φώτης Κουβέλης (@fotiskouvelis) October 10, 2018
Φυσικά η αναγνώριση της προσφοράς ενός δημόσιου λειτουργού υπεράνω του καθήκοντός του είναι εκ των ων ουκ άνευ και σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν θα ήταν αυτονόητη. Στην Ελλάδα του 2018 δεν είναι.
Τα Σώματα Ασφαλείας εξ αντικειμένου έχουν πολλούς, πάρα πολλούς νεκρούς κάθε χρόνο εν ώρα υπηρεσίας, κυρίως σε συμπλοκές με κακοποιούς και τροχαία ατυχήματα.
Δυστυχώς δεν απολαμβάνουν όλοι την ίδια αναγνώριση και προβολή. Για πολλούς δε, μόνο οι συγγενείς και κάποιοι συνάδελφοι θα πάνε στην κηδεία τους. Για κάποιους θα ακουστούν ακόμα και μηδενιστικά / κυνικά σχόλια τύπου «ας πρόσεχε, αυτός το διάλεξε, καλά να πάθει κτλ».
Αναμφίβολα οι επιλεκτικές ευαισθησίες είναι ένα σημείο των καιρών και δείγμα της παθογένειας της κοινωνίας μας, όταν οι υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας αντιλαμβάνονται δυο διαφορετικά μέτρα και σταθμά στην συμπεριφορά και αντιμετώπιση όχι μόνο της κοινωνίας αλλά και των πολιτικών τους προϊσταμένων, και το αντιλαμβάνονται καθημερινά.
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος έκανε ευσυνείδητα την υπηρεσία του πέρα και πάνω από τις συμβατικές του υποχρεώσεις. Δεν θα περίμενε κανείς τίποτα λιγότερο από όσους υπηρετούν την πατρίδα και την ελληνική σημαία.
Επομένως, κατά τεκμήριο δικαίως έχει την αναγνώριση που έχει και ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος για τις συνθήκες που υπερεβαλε εαυτόν και κατά πόσο έπρεπε όντως να το κάνει αυτό, ή να κάνει τα στραβά μάτια.
Την ίδια αναγνώριση θα έπρεπε να είχαν κι όλοι οι υπόλοιποι νεκροί των Σωμάτων Ασφαλείας όμως. Αυτό δεν συμβαίνει δυστυχώς για εντελώς άσχετους λόγους.
Συν βέβαια το γεγονός ότι κι ο ίδιος ο Παπαδόπουλος υπήρξε ένα σύμβολο των θυσιών των στελεχών των Σωμάτων Ασφαλείας που έχουν κάνει για το προσφυγικό όλα αυτά τα χρόνια. Τα ίδια στελέχη που κάποιοι κάποτε – οι ίδιοι που σήμερα τρέχουν να «ακουστούν» πάνω από το θάνατό του -τους κατηγορούσαν πως… πνίγουν κόσμο στο Αιγαίο.
Υ.Γ. Το διαδίκτυο εκτός από τα παραπάνω σχόλια γέμισε και από άλλου τύπου ρατσιστικά σχόλια. Εννοείται ότι δεν έχουν θέση στον παρόν ιστότοπο.
