Blohm & Voss BV 144: Ο καινοτόμος αερομεταφορέας που ο 2ος Παγκόσμιος καθήλωσε στο έδαφος

Το 1940, η Deutsche Lufthansa είχε αποφασίσει την προκήρυξη διαγωνισμού για την κατασκευή ενός νέου μεταφορέως που θα ξεπερνούσε σε χωρητικότητα το πεπαλαιωμένο Junkers Ju.52. Οπότε θα καθίστατο ιδιαιτέρως επικερδής, λόγω της αναμενομένης αυξήσεως των ταξιδίων στη μεταπολεμική εποχή. Να σημειώσουμε πως αυτή ήταν η περίοδος όπου ο πόλεμος προχωρούσε ευνοϊκά για τη Γερμανία, οπότε ήδη είχε ξεκινήσει σχεδιασμούς πιστεύοντας στην ταχεία και οριστική της επικράτηση.

Το BV.144, που δημιουργήθηκε από την Blohm & Voss βάσει των απαιτουμένων προδιαγραφών, κρίθηκε απολύτως ιδανικό, με αποτέλεσμα η Lufthansa να προχωρήσει σε επίσημη παραγγελία δύο πρωτοτύπων. Το αεροσκάφος έπρεπε να συνδυάζει οικονομία και επαρκή μεταφορική ικανότητα.

Επειδή δεν υπήρχε η δυνατότητα για την εταιρεία να απασχοληθεί εν καιρώ πολέμου με μεταπολεμικά projects, οι περισσότερες από τις εργασίες σχεδιασμού πραγματοποιήθηκαν από γάλλους μηχανικούς και ολοκληρώθηκαν στις αρχές του 1941. Η κατασκευή των πρωτοτύπων ξεκίνησε αμέσως μετά και ανατέθηκε στο εργοστάσιο Societe Louis Breguet στο Anglet κοντά στη Bayonne, όπου εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν αδρανές, αφού η χώρα είχε ήδη υπογράψει την άνευ όρων παράδοσή της.

Μόνο ένα από τα δύο πρωτότυπα τελικώς ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1944. Έχει λεχθεί πως ένας από τους λόγους των εξαιρετικά χρονίων διαδικασιών ήταν η σκόπιμη αργοπορία των Γάλλων εργατών, δεδομένης της απροθυμίας τους να συνδράμουν στην τεχνολογική ανάπτυξη των ναζιστών κατακτητών.

Το BV.144 ήταν ψηλοπτέρυγο με άτρακτο χωρητικότητας 23 επιβατών η οποία κατέληγε σε διπλό κάθετο ουραίο. Η πιο αξιοπρόσεκτη τεχνολογική του καινοτομία ήταν η δυνατότητα αλλαγής της γωνίας των πτερύγων έως 9° με τη χρήση μίας σωληνοειδούς δοκού. Η ρύθμιση πραγματοποιείτο από πέλματα με ρουλεμάν ενωμένα με το οπίσθιο τμήμα της, επιτρέποντας την κίνηση των ηλεκτρομηχανικών στροφέων κοντά στα χείλη προσβολής. Ο σχεδιασμός ήταν επίτευμα του επικεφαλής μηχανικού της εταιρείας, Richard Vogt και αναπτύχθηκε με βάση λεπτομερείς δοκιμές σε σήραγγα αεροδυναμικής. Δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στο υδροπλάνο πολλαπλών ρόλων Blohm & Voss Ηa 140V-3 με επιτυχία.

Το νέο επιβατικό διέθετε τρίκυκλο σύστημα προσγειώσεως με ριναίο τροχό, το οποίο ήταν πρωτότυπο και ασύνηθες για την εποχή του. Έτσι η άτρακτος παρέμενε σε οριζόντιο επίπεδο, πράγμα αρκετά βολικό  για τους επιβάτες. Η εξάλειψη του πάγου στις άκρες των πτερύγων και την ουρά με τη χρήση ζεστού αέρος από την καύση πετρελαίου αποτελούσε μία ακόμη σημαντική ιδιαιτερότητα του αεροσκάφους.

Άλλο αξιοσημείωτο ήταν οι έλικες μεταβλητού βήματος, προς μία ακόμη διευκόλυνση των επιβατών, όπως είχε ζητήσει η Lufthansa. Αυτό βοηθούσε την απογείωση και την προσγείωση άνευ ταλαντώσεων. Πλεονέκτημα από πλευράς αεροδυναμικής ήταν επίσης και η ροή γύρω από την άτρακτο με χαμηλό συντελεστή οπισθέλκουσας από όλες τις γωνίες προσβολής που βελτίωνε τη σταθερότητα.

Αφού εγκαταστάθηκε και ο ραδιοεξοπλισμός ενός Ju.88 σε ξεχωριστό χώρο από το διθέσιο κόκπιτ, το BV.144V-1 κατέστη έτοιμο για αξιολόγηση στις 15 Αυγούστου. Το μόνο που απέμενε ήταν η ολοκλήρωση μιας σειράς δοκιμών των κινητήρων που επρόκειτο να δεχθεί. Αυτοί θα ήταν δύο αερόψυκτοι δεκαοκτακύλινδροι BMW 801 MA, των 1.600 ίππων, οι οποίοι τοποθετήθηκαν και σε άλλα αεροσκάφη κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Βάσει του προγράμματος, ο νέος μεταφορέας θα πετούσε από το Anglet  προς τη Γερμανία, αλλά η πτήση τελικώς αναβλήθηκε επ’ αόριστον. Επειδή τα πράγματα είχαν ανατραπεί για τους Γερμανούς στον πόλεμο, το δεύτερο πρωτότυπο, το BV.144V-2, παρέμεινε σε πρώιμο στάδιο κατασκευής.

Μετά τη γερμανική υποχώρηση, το πρώτο ολοκληρωμένο και το δεύτερο ημιτελές πρωτότυπο παρέμειναν στο Anglet, οπότε και πέρασαν στα χέρια των Γάλλων. Κατόπιν, μεταφέρθηκαν οδικώς στην Τουλούζ όπου έλαβαν χώρα οι σχετικές δοκιμές. Αργότερα αποσυναρμολογήθηκαν και τα δύο με την ιστορία τους να τελειώνει εκεί.

Τεχνικά χαρακτηριστικά