Το Blackburn Botha υπήρξε ένα από τα λιγότερο επιτυχημένα βρετανικά αεροσκάφη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό ωφείλετο στη σοβαρή έλλειψη ισχύος των κινητήρων του. Ως εκ τούτου, η δράση του στην πρώτη γραμμή δε διήρκησε περισσότερο των τριών μηνών.
Η γέννηση του Botha
Το αεροσκάφος σχεδιάστηκε ώστε να ικανοποιεί τις προδιαγραφές M.15/35 του Υπουργείου Αεροπορίας που αφορούσαν ένα δικινητήριο τριθέσιο τορπιλοφόρο-αναγνωριστικό. Δύο εταιρείες (η Blackburn και η Bristol) ανταποκρίθηκαν στο διαγωνισμό, καταθέτοντας τις προτάσεις τους για το Botha και το Beaufort αντιστοίχως. Και τα δύο σχεδιάστηκαν γύρω από τον αστεροειδή εννιακύλινδρο αερόψυκτο Bristol Perseus. H ισχύς των 850 ίππων ήταν αρκετή για το αρχικό αεροσκάφος των τριών μελών του πληρώματος. Όμως το 1936, το Υπουργείο Αεροπορίας αποφάσισε την προσθήκη ενός ακόμη μέλους. Με αυτήν την αύξηση του βάρους, ο Perseus έπαψε να είναι επαρκής.
Οι ισχυρότεροι δεκατετρακύλινδροι Bristol Taurus υπήρχαν μεν, αλλά σε περιορισμένους αριθμούς. Τοποθετήθηκαν στο Beaufort, όπου είχε μια επιτυχημένη – αν και σύντομη – δράση στην πρώτη γραμμή, πριν δώσει τη θέση του στο Bristol Beaufighter. Δεν ήταν όμως διαθέσιμοι για το Botha, και έτσι η Blackburn αναγκάστηκε να προσαρμόσει το project της στον Perseus. Μολαταύτα, το Δεκέμβριο του 1936 υπεγράφη σύμβαση για 442 αεροσκάφη, με το πρώτο να πραγματοποιεί την παρθενική του πτήση στα τέλη Δεκεμβρίου του 1938.
Δομικά χαρακτηριστικά και οπλισμός
Το πιλοτήριο του ψηλοπτέρυγου Botha ήταν τοποθετημένο σε σημείο που παρείχε στον πιλότο ιδανική ορατότητα προς τα κάτω και μπροστά. Οι θέσεις του πλοηγού και του ασυρματιστού βρίσκονταν από πίσω, ενώ το τέταρτο μέλος ήταν ο σκοπευτής ρίψεως βομβών στο ρύγχος. Ως οπλισμό, διέθετε ένα σταθερό πολυβόλο Vickers των 7,7 χλστ. και έναν ραχιαίο πυργίσκο ωοειδούς σχήματος πίσω από τις πτέρυγες, με δύο πολυβόλα Lewis Mk.III ιδίου διαμετρήματος. Μπορούσε θεωρητικώς να φέρει μία τορπίλη 18 ιντσών ή βόμβες βάρους έως 900 κιλών, αλλά με πλήρες φορτίο, η απόδοση των κινητήρων ήταν άκρως απογοητευτική.
Τα πρώτα αεροπλάνα τροφοδοτούνταν από τον Perseus X των 880 ίππων, αλλά στα περισσότερα εγκαταστάθηκε ο Perseus XA των 930 ίππων, που περιέστρεφε τρίφυλλες έλικες. Και πάλι όμως η ισχύς ήταν κατωτέρα της απαιτουμένης, ενώ και η πτήση του με έναν κινητήρα, σε περιπτώσεις δυσλειτουργίας του άλλου, καθίστατο σχεδόν αδύνατη.
Η συνέχεια στο Military History
