Για τον «Στρατόσαυρο» οι απογειώσεις και προσγειώσεις με το ανεμούριο «τσίτα» από τον εγκάρσιο άνεμο δεν είναι πρόβλημα εδώ και εξήντα χρόνια. Επειδή ένας πυρηνικός πόλεμος μπορούσε να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή, τα B-52 της Strategic Air Command σχεδιάστηκαν με ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που τους επέτρεπε να επιχειρούν υπό συνθήκες απαγορευτικές για άλλα αεροσκάφη. Μια ενδεχόμενη κρίση δεν έπρεπε να βρει τα βομβαρδιστικά στο έδαφος, ανήμπορα να πετάξουν.
Ερχόμενοι για προσγείωση υπό συνθήκες έντονου crosswind, οι πιλότοι φροντίζουν να διατηρούν το ρύγχος και την ουρά του αεροσκάφους τους προς την κατεύθυνση του πνέοντος ανέμου και να ισιώνουν την τελευταία στιγμή, ευθυγραμμιζόμενοι με τον διάδρομο λίγο πριν «πιάσουν» ή αμέσως μετά. Εναλλακτικώς, η τεχνική ‘crab’ χρησιμοποιείται σε ολισθηρό διάδρομο, «πιάνοντας» με το ρύγχος ακόμη προς τον εγκάρσιο άνεμο και διορθώνοντας (de-crab) μόλις οι τροχοί αγγίξουν το έδαφος. Το Β-52 δεν έχει ανάγκη από αυτά.
Το μυστικό του ‘BUFF’ είναι η δυνατότητα του συστήματος προσγείωσης να στρέφεται έως και 20ο εκατέρωθεν του διαμήκους άξονα του αεροπλάνου, τόσο κατά την απογείωση όσο και την προσγείωση. Με τον τρόπο αυτό οι τροχοί παραμένουν ευθυγραμμισμένοι με τον διάδρομο ενώ το βομβαρδιστικό… κοιτάει αλλού. Μπορεί να δείχνει σαν να το παρασέρνει ο άνεμος εκτός διαδρόμου, αλλά στην πραγματικότητα απλώς αντισταθμίζει την επίδραση του εγκάρσιου ανέμου.
Αναμφίβολα θέλει «χέρι» για να πετάξεις έναν οκτακινητήριο «δεινόσαυρο» 160 τόννων με τεράστια πτερυγική επιφάνεια και αργή ανταπόκριση στις εντολές και το τεράστιο αλεξιπροχώριο σίγουρα βοηθά στον έλεγχο του αεροπλάνου μετά το ‘touch’. Σκεφτείτε όμως ότι το ευφυές αυτό σύστημα σχεδιάστηκε πόσο καιρό πριν. Δείτε στο ακόλουθο βίντεο το Β-52 να αψηφά crosswind που θα δυσκόλευε άλλα αεροπλάνα. Γιατί «ο παλιός είναι αλλιώς».
Αλέξανδρος Θεολόγου
