Η φαντασμαγορική παρουσίαση χθες του νέου στρατηγικού βομβαρδιστικού της Αμερικανικής Αεροπορίας B-21 Raider, σχεδίασης και κατασκευής Northrop, κύλισε όπως αναμενόταν, σε ότι τουλάχιστον αφορά τις προβλέψεις για το τι θα αποκάλυπτε το επίσημο «roll-out».
Οι καταβολές του από το B-2 είναι εμφανείς, αλλά τα 30 και πλέον χρόνια που χωρίσουν τις δυο σχεδιάσεις είναι επίσης πρόδηλα των τεράστιων εξελίξεων που έχουν υπάρξει στις τεχνολογίες VLO.
Το Raider, κρίνοντας από στοιχεία γνωστών διαστάσεων, όπως το προσωπικό που το πλαισίωνε στην παρουσίαση φαίνεται να είναι σημαντικά μικρότερο του B-2. Μικρότερο βέβαια αεροσκάφος σημαίνει και λιγότερος χώρος για την μεταφορά όπλων και καυσίμων. Από την άλλη η εξαιρετικά βελτιστοποιημένη σχεδίαση ιπτάμενης πτέρυγας αναμένεται να προσδώσει στο B-21 δυνατότητες πτήσης σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, ειδικά εάν (λόγω εξαιρετικών ιδιοτήτων VLO) θα μπορεί να επιχειρεί και σε μεγάλα ύψη (βλέπε παρακάτω).
Φαίνεται να είναι επίσης και αρκετά ελαφρύτερο του Β-2, αν κρίνει κάποιος από τη διαμόρφωση των κυρίως σκελών προσγείωσης που έχουν δυο, αντί για τέσσερις τροχούς, που ήταν απαραίτητοι στο Spirit ώστε να διαμοιράζεται το βάρος του σε μεγαλύτερη επιφάνεια. Αναφορικά με το σύστημα προσγείωση, η φωλαιά του ριναίου σκέλος κλείνει με πλευρικά ανοιγόμενη θύρα η οποία μάλιστα δεν έχει τις οδοντώσεις του Spirit.
Όπως είχαν προβλέψει οι περισσότεροι παρατηρητές του χώρου και είχαμε σημειώσει και εμείς στην χθεσινή αναφορά μας, η οπτική πρόσβαση στο roll-out περιορίστηκε σε μια ματιά κατά μέτωπο. Έτσι αγνοούμε την γενική διαμόρφωση του αεροσκάφους, πέραν του ότι αφορά -όπως και το B-2- σε «ιπτάμενη πτέρυγα», αλλά δεν έχουμε καμιά πληροφορία για το χείλος εκφυγής, δηλαδή την απόληξη του συνδυασμού ατράκτου-πτέρυγας, τις επιφάνειες ελέγχου και κυρίως την δομή των ακροφυσίων των κινητήρων, που είναι ίσως το πιο ευαίσθητο χαρακτηριστικό για αρκετές από τις διαστάσεις VLO (Very Low Observable) σε ευρύ φάσμα αισθητήρων.
Το Raider δεν είναι σκουρόχρωμο αλλά (από όσο μπορεί να εκτιμηθεί από τις συνθήκες φωτισμού) είναι πολύ ανοικτό γκρι, γεγονός που έχει δώσει αφορμή για πολλές συζητήσεις και εικασίες, με κυριότερη την εκτίμηση ότι, αντίθετα με το B-2 (ή και το F-117) δεν θα περιορίζεται αποκλειστικά σε νυκτερινές αποστολές. Μια άλλη θεώρηση μάλιστα είναι ότι όχι μόνο δεν θα χρειάζεται ως σύμμαχο το σκοτάδι, αλλά προορίζεται να πετά ημέρα και σε μεγάλα ύψη.
Από την ανφάς ματιά που αποκομίσαμε δεν υπάρχει καμιά ένδειξη για επιχειρησιακό εξοπλισμό (ραντάρ, ηλεκτρο-οπτικές διατάξεις, συστήματα αυτοπροστασίας κ.ά.), κεραίες επικοινωνιών, ούτε καν αισθητήρες αεροβοηθημάτων. Δεν υπάρχουν επίσης κάποια εμφανή σημεία της δομής που να ξεχωρίζουν κατασκευαστικά, όπως «ραφές», περιοχές διαφοροποίησης των υλικών , κινούμενες επιφάνειες, θυρίδες πρόσβασης κ.ά. Το αεροπλάνο, εκ πρώτης όψεως φαίνεται λες και είναι κατασκευασμένο… μονοκόμματο, αν και δεν αποκλείεται κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά να είχαν καλυφθεί επιμελώς.
Η έλλειψη οποιοδήποτε χαρακτηριστικών στην απόλυτα ομαλή επιφάνεια, είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτη, ενώ το ίδιο εντυπωσιακή είναι και η διαμόρφωση των εισαγωγών αέρα στους κινητήρες που «χάνονται» μέσα στην δομή της πτέρυγας. Μια «αποκάλυψη» είναι ότι στο βάθος κάθε αγωγού η «οροφή» τους φαίνεται να υποστηρίζεται από κάποιας μορφής ενδιάμεσο στυλίδιο ή διαχωριστικό που αχνοφαίνεται μέσα στο άνοιγμα.
Στην απουσία εξωτερικών χαρακτηριστικών θα καταχωρήσουμε και τη έλλειψη του ρύγχους με οξεία απόληξη (τύπου «ράμφους») του Β-2. Οι δυο «ημιπτέρυγες» του B-21 συναντώνται σε μια πιο ομαλή και πεπλατισμένη απόληξη.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν αποδεσμευτεί, τουλάχιστον έξι B-21 βρισκόντουσαν σε κατασκευή στις εγκαταστάσεις της Northrop Grumman, που εμφανίζεται να είναι και ο «μαγικός αριθμός» για την επίτευξη αρχικής επιχειρησιακής δυνατότητας με το Raider. Η Αμερικανική Αεροπορία στοχεύει στο να αντικαταστήσει μεσοπρόθεσμα το σύνολο των B-2 σε υπηρεσία αλλά και όσων B-1B απομένουν, αν και ο ακριβής αριθμός των Raider που θα αγοραστεί δεν είναι γνωστός, με αόριστες μόνο αναφορές για 100 αεροσκάφη (που ενίοτε φτάνουν και τα 145).
Αν αναρωτιέστε για το κόστος ανά μονάδα, τα στοιχεία που έχει αποδεσμεύει η USAF αναφέρονται σε $550 εκατ. ανά αεροπλάνο, με την εκτίμηση του προϋπολογισμού του Οικονομικού Έτους 2010 (οπότε και άρχισε η φανερή χρηματοδότηση), κάτι που μεταφράζεται σε σχεδόν $700 εκατ. με σημερινές τιμές. Σημειώστε επίσης ότι οι τιμές αυτές εξαιρούν τις επενδύσεις έρευνας και ανάπτυξης!
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα εδώ αλλά φυσικά και στο επόμενο τεύχος μας
