Η πρόσφατη επίσκεψη του Ουκρανού προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι στην Ελλάδα και η υπόσχεση της συμβολής μας στην εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων σε F-16, επανάφερε στο προσκήνιο τη φημολογία περί «κρυφής ατζέντας» για την παραχώρηση όπλων στο Κίεβο. Πέραν του δημοσιογραφικού κλισέ «κρυφή ατζέντα», το σίγουρο είναι πως υπάρχει η ανοικτή πρόσκληση του ΝΑΤΟ προς όλα τα κράτη-μέλη να συνεισφέρουν στην προσπάθεια της Ουκρανίας κατά της ρωσικής επιθετικότητας, στην οποία και έχουν ανταποκριθεί τα περισσότερα.
Η διαφορά ανάμεσα σε αυτή την ανταπόκριση των άλλων χωρών-μελών, που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα απειλής από άλλο μέλος του ΝΑΤΟ, είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραχωρήσει οτιδήποτε! Μπορεί όμως και πρέπει να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και την ευκαιρία που έχει ανοίξει, ώστε να ανταλλάξει όπλα με άλλα ικανότερα και νεότερα! Και εδώ η ανταλλαγή των Marder έναντι των BMP-1, που κατά γενική ομολογία (εκτός των εθελοτυφλούντων και μόνιμα αντιδραστικών), ήταν άκρως επιτυχημένη, αν και δεν ολοκληρώθηκε στο επιθυμητό επίπεδο, θα έπρεπε να είναι ο απόλυτος οδηγός.
Αν ανατρέξτε στις σελίδες του ιστοτόπου μας θα βρείτε πολλές αναφορές με καταλόγους δυτικού υλικού που πέρασαν σε ουκρανικά χέρια, που θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε αντίστοιχα. Ανάμεσά τους εκτοξευτές MLRS και αυτοκινούμενα πυροβόλα PzΗ2000 που βέβαια θα μπορούσαν εύκολα να ανταλλαγούν με δικά μας RM-70 και M109.
Για κάποιους οι ευκαιρίες αυτές έχουν χαθεί, αφότου οι μεγάλοι εταίροι του ΝΑΤΟ και ειδικά οι ΗΠΑ, ξεπέρασαν τους αρχικούς δισταγμούς τους και άνοιξαν τις αποθήκες μεταφέροντας στους Ουκρανούς βαρύ υλικό. Ευκαιρίες όμως εξακολουθούν να υπάρχουν και θα αναφερθούμε σε μια παρακάτω.
Έτσι λοιπόν αν και οι οι αποθήκες άνοιξαν, οι διαθέσιμες ποσότητες σε αρκετά όπλα είναι περιορισμένες, ενώ οι ουκρανικές ανάγκες με την φθορά υλικού που έχουν, ειδικά στην αργά εξελισσόμενη αντεπίθεση τους, είναι μεγάλες και γίνονται μεγαλύτερες.
Ειδικά στον τομέα των αρμάτων μάχης οι Ουκρανοί εκτός από ποιότητα (Leopard 2 και Abrams), χρειάζονται επειγόντως και ποσότητα. Οπότε μια από τις λύσεις που προτείνονται και στην οποία είχαμε αναφερθεί πριν από λίγες μέρες είναι αυτή για μεταφορά στο Κίεβο Leopard 1, τα οποία όμως είναι είδος σε ανεπάρκεια στην Ευρώπη, πέραν της Ελλάδας.
Κάτι κομμάτια που υπήρχαν σε αποθήκες Βέλγου ιδιώτη αποδείχθηκαν σε κακή κατάσταση, τέτοια που για να επιστρέψουν έστω σε βασική λειτουργία φαίνεται ότι είναι από δύσκολο έως αδύνατον.
Ουκρανία: εν αναμονή παραλαβής 50 αρμάτων Leopard 1 ιδιωτικής βελγικής εταιρείας
Η επικρατέστερη «λύση» τοποθετείτο μέχρι σήμερα στα περίπου 100 Leopard 1A5 που ο Ιταλικός Στρατός είχε βγάλει από υπηρεσία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να πουληθούν, παρέμεναν σε αποθήκευση, έως ότου αγοράστηκαν από τον ελβετικό όμιλο Ruag. Η γερμανική κυβέρνηση (που κρατά και το κλειδί της έκδοσης άδειας εξαγωγής ή/και έκδοσης πιστοποιητικού τελικού χρήστη για την αξιοποίησή τους), όπως έχουμε αναφέρει και σε άλλες αναρτήσεις, θέλει να αγοράσει αυτά τα άρματα και μετά από ταχεία επαναφορά τους σε λειτουργική κατάσταση, να τα παραχωρήσει στην Ουκρανία.
Προς το παρόν όμως η κατάσταση παραμένει στάσιμη, καθώς εδώ και κάποιους μήνες η Ruag (η οποία στο μεταξύ έχει «σπάσει» σε δυο μέρη) αντιμετωπίζει εισαγγελική έρευνα από τις ελβετικές αρχές, για παρατυπίες στη διαχείριση των Leopard 1A5 (τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται σε ιταλικό έδαφος).
Οι πληροφορίες λένε λοιπόν ότι από καιρό υπάρχει στο τραπέζι γερμανική πρόταση προς την Ελλάδα (που τροφοδότησε και κάποιες φήμες κατά καιρούς), για την ανταλλαγή 100 άμεσα λειτουργικών ελληνικών Leopard 1A5 με το απόθεμα των πρώην ιταλικών που θα αγοράσει στο μεταξύ η γερμανική κυβέρνηση. Για να προλάβουμε τους… αλαλαγμούς περί «αφοπλισμού» και «προδοσίας», να εξηγήσουμε και να το τονίσουμε ότι πρόκειται για πρόταση ανταλλαγής και όχι παραχώρησης.
Πιο συγκεκριμένα προτείνεται η ανταλλαγή έως και 100 ελληνικών Leopard 1A5 (ή όποιος αριθμός προκύψει) στη βάση ένα προς ένα, με άρματα μάχης από το παραπάνω απόθεμα, αλλά με το εξής μεγάλο όφελος για την Ελλάδα: Τα πρώην ιταλικά άρματα με τα οποία θα ανταλλαγούν, θα υποστούν, με κόστος που θα αναλάβει πλήρως το η γερμανική κυβέρνηση, πλήρη γενική επισκευή και αποκατάσταση (σε ελληνικές εγκαταστάσεις ή όπου επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση), ενώ επιπροσθέτως θα τοποθετηθεί καινούργιο θερμικό περισκόπιο, ενός εκ των δυο μοντέλων που «φορά» το Leopard 2. Ακόμα θα ενισχυθεί η θωράκισή τους με σύγχρονη συλλογή (πιθανότατα από ελληνική εταιρία), που θα παρέχει παθητική προστασία πολλαπλώς υπέρτερη από τη υπάρχουσα.
Μεταφέροντας τις όποιες πληροφορίες υπάρχουν (και με την επιφύλαξη ότι υπάρχουν και δεδομένα που δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά), η ανταλλαγή θα γίνει με επίσημη δέσμευση της γερμανικής κυβέρνησης με βάση επιστολή προθέσεων, με τον ίδιο τρόπο της τριγωνικής ανταλλαγής που έγινε και με τα BMP-1. Δηλαδή για κάθε Leopard που θα εισέρχεται για επισκευή/εκσυγχρονισμό θα αποδεσμεύεται και ένα ελληνικό.
Το ποια Leopard 1A5 θα επιλεγούν είναι θέμα ελληνικής πλευράς, αλλά η γενική απαίτηση είναι να είναι… λειτουργικά. Ας σημειωθεί όμως ότι από το ελληνικό απόθεμα που υπάρχει σήμερα, πιστεύεται ότι υφίσταται ένας αριθμός μερικών δεκάδων που δεν είναι ενταγμένος σε επιχειρησιακές μονάδες, ενώ υπάρχουν και άλλα που χρησιμοποιούνται για εκπαίδευση.
Επιπλέον τα Leopard 1A5 από τότε που παραλήφθηκαν από τον ΕΣ, εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, δεν έχουν υποστεί την παραμικρή επέμβαση εκσυγχρονισμού και ήδη πάσχουν εδώ και καιρό από την απαξίωση κρίσιμων συγκροτημάτων τους. Προεξάρχοντος του θερμικού περισκοπίου, η υποστήριξη του οποίου από την κατασκευάστρια εταιρία δεν υπάρχει εδώ και χρόνια.
Εδώ να θέσουμε το εξής ερώτημα: Πόσο πιθανό είναι να εκσυγχρονιστεί ο στόλος των ελληνικών Leopard 1A5 με δικά μας έξοδα, ειδικά όταν ακόμη δεν υπάρχει απόφαση για το -απόλυτα κρίσιμο- πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των Leopard 2A4 (που ήδη ακολουθούν τον ίδιο δρόμο με τα LEO 1A5 που περιγράψαμε παραπάνω); Ρεαλιστικά… είναι απολύτως απίθανο. Οπότε η αποδοχή του παραπάνω γερμανικού αιτήματος δημιουργεί μια μεγάλη ευκαιρία για να γίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα χωρίς κόστος για τον Ελληνικό Στρατό, αρκεί βέβαια να υπάρξει άμεση αντίδραση και ευελιξία.
Μα άλλα λόγια, με κόστος (υπολογίζεται σε κάποια εκατομμύρια ευρώ ανά μονάδα, τα οποία εμείς δεν θα δίναμε ποτέ) που θα αναλάβει το γερμανικό δημόσιο, θα μπορέσει ο Ελληνικός Στρατός να αποκτήσει αρκετά άρματα μάχης για τον εξοπλισμό δυο μεγάλων μονάδων τεθωρακισμένων, τα οποία θα είναι σημαντικά ικανότερα από αυτά που διαθέτει σήμερα και που σε αντίθετη περίπτωση θα αναγκαζόταν να αποσύρει σε κάποια χρόνια.
Όπως όμως είπαμε χρειάζεται ευελιξία και ρεαλισμός…
