Από την αρχή της εβδομάδας είναι πολλές οι αναφορές σε διεθνή ΜΜΕ για παραδόσεις διαφόρων οπλικών συστημάτων από τη Μόσχα στην Τεχεράνη, οι οποίες όμως παραμένουν ανεπιβεβαίωτες.
Ανάμεσα στα όπλα που περιγράφονται, είναι συστοιχίες αντιαεροπορικών πυραύλων S-400, αντιαεροπορικά ραντάρ, εκτοξευτές βαλλιστικών πυραύλων Iskander, όπως και συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου Murmansk-BN (ένα τέτοιο εγκατεστημένο στον ρωσικό θύλακα του Καλινινγκράντ, δίπλα στην Πολωνία, δημιουργεί εδώ και μήνες σοβαρές παρεμβολές στα πολιτικά αεροσκάφη σε κοντινές διαδρομές).
Το ερώτημα είναι, πως ακόμη και να έχουν παραδοθεί τέτοια συστήματα, πόσο εύκολο και κυρίως γρήγορο είναι εφικτό να χρησιμοποιηθούν, καθώς απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό και μεγάλη εκπαίδευση. Εκτός δηλαδή αν συνοδεύονται από ρωσικό προσωπικό που θα τα λειτουργήσει, ακόμη και η έκτακτη παράδοση τους στο Ιράν δεν μπορεί να αποδώσει σε σύγκρουση με το Ισραηλ, που θεωρείται πιθανή στις επόμενες μέρες.
Η μετακίνηση όμως Ρώσων χειριστών στο Ιράν θα κλιμάκωνε την κρίση και κατά την εκτίμηση μας δεν είναι το πιθανό σενάριο. Ενίσχυση σε κάποια όπλα, μπορεί να παρέχει η Μόσχα αλλά μάλλον σε συστήματα ήδη διαθέσιμα εκεί, π.χ. πυραύλους για εκτοξευτές S-300, που ήδη λειτουργεί η ιρανική αεράμυνα.
Επίσης η επίσκεψη Σοϊγκού στην Τεχεράνη στις 5 Αυγούστου (ως γραμματέας του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας) και η συνάντηση του με τον Πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν δεν έδωσε σημάδια ανοιχτής υποστήριξης της Μόσχας προς την Τεχεράνη. Ο Πεζεσκιάν επανέλαβε πως η χώρα του θα “τιμωρήσει το Ισραήλ”, αλλά το γενικό και δημόσιο μήνυμα της ρωσικής διπλωματίας είναι “να αποφευχθεί η κλιμάκωση στην Μέση Ανατολή”. Με βάση τα παραπάνω είναι μεν πιθανή μια μεταφορά ρωσικών όπλων προς το Ιράν αλλά όχι τέτοια που να περιγραφεί ως “κρίσιμη” και ανατρεπτική της ισορροπίας στην περιοχή.
Εντωμεταξύ η “ανακοίνωση” περί ιρανικής επίθεσης, η οποία μάλιστα από διάφορες πηγές, κυρίως δυτικές, εντοπίζεται και χρόνικα (ακούγεται π.χ. ότι θα συμβεί στις 15 Αυγούστου), δείχνει περισσότερο προς μια επανάληψη της 13ης Απριλίου φέτος. Όταν δηλαδή το Ιράν εξαπέλυσε μεγάλο όγκο βαλλιστικών πυραύλων, πυραύλων cruise, μη επανδρωμένων κ.ο.κ. προς το Ισραήλ, αλλά με “τελετουργικό” τρόπο, ουσιαστικά έχοντας προειδοποιήσει για τη ενέργεια. Με αποτέλεσμα η συνδυασμένη και προετοιμασμένη αεράμυνα του Ισραήλ, της Ιορδανίας, όπως και μέσων από ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία να καταρρίψουν τα περισσότερα εισερχόμενα, χωρίς σοβαρές ζημιές.
Με αυτό τον τρόπο και οι δύο πλευρές “ικανοποιήθηκαν” στην παραδοξολογία της μεσανατολικής πολιτικής. Το Ιράν έκανε επίδειξη δύναμης, έδειξε ισχυρά νέα όπλα του (που θα μπορούσαν να φέρουν και πυρηνικές κεφαλές κάποτε), ικανοποίησε το εγχώριο κοινό αίσθημα, ενώ αναδείχθηκε εκ νέου ως “μεγάλος αντίπαλος του σιωνισμού” στα μουσουλμανικά πλήθη. Από την άλλη το Ισραήλ δεν είδε σοβαρό ρίσκο ασφαλείας, “δοκίμασε” και την δική του αεράμυνα αλλά περισσότερο και τη διάθεση να συνταχθούν μαζί του οι μεγάλες χώρες της Δύσης. Αν η αναμενόμενη νέα κρίση μείνει σε τέτοια επίπεδα, τότε θα μιλάμε για το “καλύτερο” από τα χειρότερα σενάρια αυτής της εποχής. Χωρίς όμως τίποτα να είναι δεδομένο.
Ακολουθήστε μας, στο Facebook, στο Twitter, στο YouTube και στο Viber!
