ΑΡΧΕΙΟ ΠΤΗΣΗ: Mια Iστορία όχι χριστουγεννιάτικη, που όλοι πρέπει να διαβάσουν…

 

Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευτεί στο Τεύχος 152 της Π&Δ, Δεκέμβριος 1997. Ήταν ένα τελείως φανταστικό σενάριο, μια τροφή για σκέψη. 
ΜIA AKOMH MEPA
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 1997. Χριστούγεννα.
Αθήνα. Πρωί. Βόρεια Προάστια. 
Ο δημοσιογράφος μουρμούριζε δυσαρεστημένος. Κοίταζε τον όγκο από χαρτιά που είχε μπροστά του. Η εφημερίδα έβγαζε στο κυριακάτικο φύλλο τον απολογισμό της χρονιάς. Και ο υπεύθυνος για την πολιτική ανάλυση είχε καταφέρει μόλις χθες να αρρωστήσει. Δέχτηκε το τηλεφώνημα από τον αρχισυντάκτη του το μεσημέρι της Τετάρτης. Ο γέρος ήταν σύντομος. Το υλικό είναι μαζεμένο, ο άρρωστος συνάδερφός του έχει κάνει ήδη ένα προσχέδιο, οπότε η δουλειά ήταν μισοέτοιμη. Είχε 48 ώρες να ετοιμάσει 2.000 λέξεις για να τις δώσουν στη φωτοσύνθεση.
«Μην τα ψειρίσεις και πολύ», του είπε, «ξέρεις τώρα, γενικά πάμε καλά, συγκρατημένη αισιοδοξία, με την Τουρκία στα ίδια και μάλλον καλύτερα, Κυπριακό, ο Αμερικάνος θα βρει μια άκρη, τα Βαλκάνια περίπου στρωμένα, μόνο το Αλβανικό είναι αλλά γράψε πως κι εκεί κάτι πάει να γίνει».
Ο δημοσιογράφος καταλάβαινε πού το πήγαινε ο αρχισυντάκτης. Το κείμενο έπρεπε να είναι αισιόδοξο, μέρες που είναι, και τα πολιτικά είχαν γίνει σούπα, τι Δεξιά τι Αριστερά, όλα ίδια είχαν γίνει. Αφού στο αφιέρωμα της χρονιάς 6 σελίδες πιάνανε τα κοσμικά, τα πάρτι, τα καλλιτεχνικά, κάτι ξανθιές τραγουδίστριες, κάτι μοντέλα, 6 σελίδες και τετραχρωμία. Και άλλες 6 τα οικονομικά, τα χρηματιστήρια, μένανε μετά τις διαφημίσεις άντε το πολύ 4 σελίδες για πολιτικά, τι να πεις, να γράφεις και βαριές αναλύσεις;
Λοιπόν, σκέφτηκε ο δημοσιογράφος, να τα δούμε επιγραμματικά.
Τουρκία. Μετά τις εκλογές οι Ισλαμιστές είχαν πάρει το 30%. Αλλά αμέσως ενώθηκαν τα υπόλοιπα κόμματα και κυβερνούσαν, μια κυβέρνηση «σαλάτα», έτσι την έλεγαν, ακροδεξιοί με κεντρώους μαζί με σοσιαλιστές, όλοι ενωμένοι για να μην κάνει πραξικόπημα πάλι ο στρατός. Τα κουρδικά τα ίδια, μάλιστα τις τελευταίες μέρες είχαν οι Τούρκοι αποσύρει δυνάμεις από την Ανατολή, κάτι ακουγόταν για κάποιες διαπραγματεύσεις με το PKK, ίσως και μια ψευτοαυτονομία.
Οι συνομιλίες με τους δικούς μας τους εμπειρογνώμονες δεν πήγαιναν καλά, αλλά έτσι ήταν αυτά τα κόλπα. Σήμερα αυτοί ήταν οι αδιάλλακτοι, αύριο εμείς.
Στα Βαλκάνια τα γνωστά, πείνα και νεόπλουτοι, είχαν πέσει οι γάτοι οι δικοί μας οι βιομήχανοι, ήξεραν τα κόλπα, πήραν για ένα κομμάτι ψωμί εργοστάσια και ορυχεία και θησαύριζαν, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Στην Αλβανία μόνο δεν ήξερες τι γινόταν, πλιάτσικο, λαθρεμπόριο, συμμορίες, οι Αλβανοί σφαζόταν μεταξύ τους, χάλι απίστευτο.
Κύπρος. Είχε έρθει ο Αμερικάνος ο διαπραγματευτής, και κάπου είχαν ξεκολλήσει τα πράγματα, τα έλεγε κιόλας ο ίδιος, μέχρι τον Φλεβάρη θα είχε γίνει συμφωνία, συνομοσπονδία και αποστρατιωτικοποίηση, οι Κύπριοι αντιδρούσαν, αλλά πόσο θα άντεχαν. Aλλωστε ο Αμερικάνος το είχε πει, να γίνει η Ομοσπονδία, και μπαίνει η Κύπρος στην Ευρώπη την άλλη μέρα!
Aνοιξε το ραδιόφωνο για παρέα, και άρχισε να γράφει. Τίτλος: «Ολοταχώς προς το 2000».

Αθήνα. Πρωί. Πεντάγωνο. 
Ο Συνταγματάρχης ήταν υπηρεσία Χριστούγεννα αλλά την Πρωτοχρονιά θα ήταν με την οικογένεια. Δεν είχε πρόβλήμα, πάντα του άρεσε μια από τις γιορτές να είναι μέσα, είχε μια γλύκα ο στρατός αυτές τις μέρες. Οι φαντάροι λέγανε κάλαντα, το έριχναν και λίγο έξω και έπρεπε να κάνεις στραβά τα μάτια χαμογελώντας, παιδιά ήταν στο κάτω-κάτω. Το φαγητό ήταν αυτές τις μέρες πολύ καλό, κάνανε και μια γιορτή και δίνανε δώρα, ένιωθε σαν παππούς που είχε γύρω τα εγγόνια του.
Κοίταξε τις πρωινές αναφορές. Τίποτα το σημαντικό. Τα δύο μεταγωγικά του Ναυτικού μαζί με δυο φρεγάτες είχαν φτάσει από χθες στην Ήπειρο. Μετέφεραν ακόμα ένα μηχανοκίνητο τάγμα εκεί πάνω. Από αύριο θα ξεκινούσαν οι φρεγάτες περιπολία ανοιχτά της Κέρκυρας, μιας και είχε παραγίνει το κακό με τους αλβανούς μαφιόζους. Τι θα γινόταν με αυτή τη χώρα κανείς δεν ήξερε. Το Επιτελείο είχε στείλει ήδη 2.000 άντρες και μπορεί να έστελναν και άλλους. Το κακό ήταν πως όσο χειροτέρευε η κατάσταση τόσο υπήρχε φόβος να έρθουν προς την Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Ο νότος σχεδόν είχε ερημώσει και τώρα κατέβαιναν από το Βορρά κάθε μέρα εκατοντάδες, άλλοι για πλιάτσικο στα μειονοτικά χωρία, άλλοι για να περάσουν παράνομα τα σύνορα.
Από το Νοέμβρη είχε ενισχυθεί η μεθόριος, τράβηξαν από τα νησιά οπλίτες για να επανδρώσουν την 8η Μεραρχία. Ξανάστειλαν και τους πεζοναύτες προς τα πάνω να είναι έτοιμοι. Όλη η προσοχή ήταν εκεί και δίπλα στα Σκόπια. Μιας και πολλοί Αλβανοί πέρναγαν λαθραία από τη διπλανή χώρα.
Η Τουρκία ήταν ήρεμη, μήνες τώρα. Το μορατόριουμ στο Αιγαίο κράτησε όλο το καλοκαίρι, ακόμα και τώρα οι παραβιάσεις ήταν ελάχιστες. Οι τούρκοι στρατηγοί είχαν γίνει πολιτικάντηδες, όλη μέρα παζάρευαν με τους βουλευτές και τα κόμματα για να μην κάνουν κυβέρνηση οι Ισλαμιστές. Κάτι μετακινήσεις Στρατού από την Ανατολή δεν είχαν ανησυχήσει το Επιτελείο. Ήταν οι μονάδες που πολεμούσαν τους Κούρδους, τους μετέφεραν για ξεκούραση στα παράλια του Αιγαίου. Οι αναφορές έλεγαν πως Ιρανοί και Σύριοι πίεζαν τους Κούρδους να συμφωνήσουν στη μονομερή ανακωχή που είχαν άτυπα αρχίσει οι Τούρκοι.
Από αύριο ξεκίναγε ακόμα μια Τουρκο-ισραηλινή άσκηση. Είχαν γίνει πλέον ρουτίνα κι αυτές, έφερναν οι Iσραηλινοί αεροσκάφη τους και έκαναν εικονικές αερομαχίες. Μερικές φορές είχαν βγει και στο Αιγαίο αλλά μόλις η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε, αυτά σταμάτησαν, πάλι καλά για τους δικούς μας τους πιλότους που είχαν λίγο ηρεμήσει επιτέλους.
Ο Συνταγματάρχης θυμήθηκε το ’95. «Πάλι ήρεμα ήταν τα πράγματα τέτοιες μέρες και το Γενάρη τρέχαμε», σκέφτηκε. Αλλά φέτος υπήρχε πρώτη φορά η αίσθηση πως ξεκίναγε μια καλή χρονιά. «Οι Tούρκοι όπως πάνε θα σφαχτούνε μεταξύ τους», είχε πει ένας Yποστράτηγος και γέλασαν όλοι. Δεν είχε άδικο. Στην Aγκυρα μετά τις εκλογές είχαν γίνει πολλές διαδηλώσεις, χτυπιόταν στους δρόμους Ισλαμιστές και Γκρίζοι Λύκοι με αριστερούς, η αστυνομία δεν επενέβαινε, ο στρατός έβγαζε απειλητικές ανακοινώσεις. Αυτή η χώρα σίγουρα πήγαινε για εμφύλιο.

Aγκυρα. Μεσημέρι. Μνημείο Ατατούρκ. 
Ο Στρατηγός στάθηκε προσοχή. Ερχόταν εδώ χρόνια, από μικρό παιδί και πάντα ένιωθε μια ανακούφιση. Λες και ο Πατέρας τον ευλογούσε και του έδινε την ευχή του. Ήξερε πως αυτά ήταν παιδιαρίσματα, μεγάλος άντρας ήταν πια, είχε μάθει πολλά και μέσα του ο Κεμάλ δεν ήταν πια η θεϊκή μορφή της νιότης.
Είχε περάσει δύσκολα χρόνια, είχε πολεμήσει με τα όπλα τους Κούρδους και με τα λόγια τους πολιτικούς. Χίλιες φορές στα βουνά με τους άντρες του παρά να πίνει πικρό καφέ με υπουργούς, με βουλευτές, με επιχειρηματίες. Όλοι κοίταζαν την τσέπη τους, η χώρα δεν ανάσαινε, ο κοσμάκης δεν έβλεπε αύριο. Τρεις φορές οι προκάτοχοί του είχαν κάνει πραξικόπημα. Τρεις φορές οι πολιτικοί τα διέλυσαν πάλι. Όταν έγινε το τελευταίο κίνημα ήταν ταγματάρχης, θυμόταν τους νέους αξιωματικούς να ζητωκραυγάζουν με ενθουσιασμό. Σχεδόν 20 χρόνια μετά η χώρα έμενε ακόμα φτωχή, απομονωμένη, με αδύναμη εξουσία.
Πάλι καλά που εμείς δεν έχουμε φθαρεί, σκέφτηκε. Αλλά δεν ήταν τόσο σίγουρος. Το καλοκαίρι είχε υπογράψει την απόταξη 100 αξιωματικών που κρυφά είχαν προσχωρήσει σε μια ισλαμική οργάνωση. Και ήταν σίγουρος πως υπήρχαν και άλλοι. Έμπαινε στο επιτελείο και άκουγε ψιθύρους, πολλοί συνάδελφοι δεν τον κοίταζαν στα μάτια, άλλοι του έλεγαν να προσέχει. Στην πραγματικότητα φοβόταν. Είχε μεγαλώσει με το όνειρο να δει την Τουρκία μια μεγάλη χώρα και τώρα κάθε μέρα έβλεπε τις γυναίκες με τα τσαντόρ στο δρόμο, τα καλά σχολεία να διδάσκουν το Κοράνι, τους απατεώνες να μιλάνε για τον Προφήτη. Είχε πάει επίσημη επίσκεψη πριν από χρόνια στο Ιράν και είχε τρομάξει, μια χώρα φανατικών, μια χώρα να πηγαίνει προς τα πίσω.
Με τους άλλους αρχηγούς είχαν μιλήσει ένα βράδυ με μερικούς ευρωπαίους φίλους. Τους είχαν μιλήσει ανοιχτά. Στην Ευρώπη δεν έμπαιναν. Με τόση φτώχια, με τόση αναταραχή, δεν υπήρχε πιθανότητα να γίνουν δεκτοί. Και όσο συνεχιζόταν το πολιτικό χάος έπρεπε να ξεχάσουν και επενδύσεις και τουρισμό. «Αν δε γίνει κάτι γρήγορα θα μείνετε μόνοι», είπε χαμηλόφωνα ένας πρέσβης. «Δε σας φταίνε οι Έλληνες, εσείς απομακρύνεστε από την πραγματικότητα», πρόσθεσε ένας άλλος.
Εκείνο το βράδυ όταν οι αρχηγοί έμειναν μόνοι ακούστηκε η ιδέα του κινήματος. Μόνο που δε συμφώνησε κανείς. Αν και ήταν σίγουροι πως θα ήλεγχαν την κατάσταση τις πρώτες μέρες, δεν μπορούσαν να προβλέψουν το μετά. Στις εκλογές του Οκτωβρίου οι Ισλαμιστές είχαν πάρει μια στις τρεις ψήφους. Οι μισοί δήμαρχοι ήταν δικοί τους ή συμπαθούντες. Μέσα στο στρατό είχαν σίγουρα επιρροές. Αν έκαναν κίνημα, έπρεπε να αρχίσουν εκκαθαρίσεις και οι φανατικοί δε θα έμεναν απαθείς.
«Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;» ρώτησε ο αρχηγός του Ναυτικού. «Αν μείνουμε θεατές, σε δυο με τρία χρόνια θα είναι αργά».
Τότε είπε την ιδέα του. «Μπορούμε να κάνουμε ό,τι δεν περιμένει κανείς. Μπορούμε να κερδίσουμε τη λαϊκή υποστήριξη με μια στρατιωτική νίκη. Επιτέλους είμαστε στρατιώτες και όχι πολιτευτές. Μια στρατιωτική νίκη και μετά εκλογές. Αμέσως! Ο στρατός θα στηρίξει ανοιχτά τους μετριοπαθείς και ο λαός θα ενωθεί με την ιδέα της νίκης. Και θα έχουμε πετύχει και μια από τις στρατηγικές μας επιδιώξεις». Δε γέλασε κανείς με την ιδέα. Και κανείς δεν απόρησε.
Κοίταξε το μνημείο ακόμα μια φορά και έφυγε. Το βράδυ θα κοίταζε πέρα από τη θάλασσα.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 1997. 
Δαρδανέλια 1 το πρωί.
Δύο μεγάλα κρουαζιερόπλοια περνάνε τα στενά το ένα πίσω από το άλλο. Σε λίγο θα βγουν στο Αιγαίο. Από τα καταστρώματα ακούγεται μουσική, τα παράθυρα είναι όλα φωτισμένα. Φαινόταν σαν ένα ακόμα χριστουγεννιάτικο πάρτι να ξεκινάει.
Τα καράβια επιστρέφουν από τη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ και έξι μήνες κάνουν το ίδιο δρομολόγιο, γυρνώντας τουρίστες από λιμάνι σε λιμάνι, Βάρνα, Κονστάντζα, Οδησσό, Νοβόροσισκ, Βατούμ, Πόλη. Τέλος της διαδρομής η Σμύρνη αλλά πάντα τα καράβια πιάνουν και στο μεγάλο νησί για να πάρουν και Έλληνες. Βλέπεις, πολλοί μπαίνουν για μονοήμερη εκδρομή απέναντι, φτηνά ρούχα, δερμάτινα, καλό φαΐ, καλοί άνθρωποι.
Μέσα στο αμπάρι των πλοίων όλα τα φώτα είναι επίσης αναμμένα. Εκεί που κανονικά θα ήταν αυτοκίνητα, ίσως και καμία νταλίκα, τώρα είναι στριμωγμένα Μ60. Μπροστά στην μπουκαπόρτα είναι μόνο λίγα τεθωρακισμένα ΑIFV. Και πίσω στο βάθος φορτηγά με πυρομαχικά. Στη σκάλα που οδηγεί στις καμπίνες κάθεται ένας αξιωματικός. Μοναδική του δουλειά να ελέγχει από πάνω μήπως κανένας ανάψει τσιγάρο. Δεν είναι ώρα για τέτοια. Τα συνεργεία βάζουν μπρος κάθε άρμα με τη σειρά. Όλα πρέπει να δουλέψουν, όλα πρέπει να ελεγχθούν. Όλα πρέπει να είναι έτοιμα για το πρωί.
Στις καμπίνες και τους διαδρόμους οι στρατιώτες προσπαθούν να κοιμηθούν. Αλλά κανέναν δεν πιάνει ο ύπνος. Βλέπεις, κανείς δε θέλει να χάσει τις τελευταίες ώρες ηρεμίας. Απαγορεύεται να βγουν στα καταστρώματα και κοιτάνε τη θάλασσα από τα φινιστρίνια. Όλοι με τη σειρά περιμένουν να κοιτάξουν. Είναι τόσο όμορφη, αντανακλά τα φώτα του καραβιού, τα αστέρια, τα φώτα από την παραλία. Μακάρι να μην ξημέρωνε.

Αεροπορική βάση έξω από τη Σμύρνη. 3 το πρωί. 
Τα F-16 είναι παρατεταγμένα κατά μήκος του διαδρόμου. Aεροπλάνα από διαφορετικές Mοίρες έχουν έλθει πετώντας σε δυάδες ή τετράδες για να μην προκαλέσουν υποψίες. Tέτοιες συγκεντρώσεις δεν είναι σπάνιες, αλλά σήμερα υπάρχει κάτι ασυνήθιστο. Tριάντα από αυτά είναι φορτωμένα με κατευθυνόμενες βόμβες Paveway. Aλλα 10 με Popeye. Οι πιλότοι περιμένουν μέσα σε μια μικρή αίθουσα το σήμα.
Έξω τα KC-135 προθερμαίνουν ήδη τις μηχανές τους.
Παράλια Τουρκίας. 3 το πρωί. 
Η αντιαεροπορική πυροβολαρχία Rapier έχει ήδη στηθεί. Δίπλα της σε απόσταση ενός χιλιομέτρου έχουν σταματήσει τα MLRS. Όλα τα φώτα είναι σβηστά. Στα κοντινά χωριά έχει κοπεί το ηλεκτρικό και τα τηλέφωνα. Κανείς δε δίνει σημασία, είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Aλλωστε οι χωρικοί έχουν συνηθίσει να κοιμούνται νωρίς. Μέσα στη νύχτα το μόνο που ακούγεται είναι τα φορτηγά που έρχονται από την Ανατολή. Oι παράκτιοι σταθμοί υποκλοπών βεβαιώνονται ότι τα ραντάρ επιτήρησης εδάφους από τις ακτές του μεγάλου νησιού δε λειτουργούν. Aλλωστε το πρόγραμμα λειτουργίας τους είναι λίγο-πολύ γνωστό. Ύστερα από τόσα χρόνια παρακολούθησης έχει διαπιστωθεί ότι ακολουθούν ένα τακτικό ωράριο που ποτέ δεν παραβιάζεται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κατάσταση είναι ακόμη πιο ευνοϊκή. Tο ένα από τα δύο συστήματα έχει αποσυρθεί για αντικατάσταση από νέο σύστημα που όμως οι πληροφορίες λένε ότι δεν έχει φτάσει ακόμη λόγω καθυστέρησης της παράδοσής του.

Τουρκία, δρόμος προς την παραλία. 3 το πρωί. 
Πάνω από το δρόμο που έχει κλείσει από τη στρατονομία περνάνε εκκωφαντικά δεκάδες ελικόπτερα. Πετάνε τόσο χαμηλά που οι στρατιώτες στο έδαφος σκύβουν ενστικτωδώς τα κεφάλια. Μέχρι την παραλία είναι λιγότερο από 5 λεπτά σε ευθεία. Στο έδαφος μεγάλες φωσφορούχες λωρίδες ορατές μόνο από ψηλά σχηματίζουν μεγάλους αριθμούς και τόξα. Κάθε πιλότος ακολουθεί την κατεύθυνση που το τόξο στο έδαφος δείχνει. Ζώνη συγκέντρωσης 1, ζώνη συγκέντρωσης 2, ζώνη συγκέντρωσης 3…
Οι επικοινωνίες απαγορεύονται. Μόνο τα φώτα πορείας δείχνουν πού βρίσκεται κάθε ελικόπτερο. Οι πιλότοι δεν ανησυχούν. Ύστερα από 40 αποστολές στην οροσειρά του Zαπ μια νυκτερινή πτήση πάνω από επίπεδο έδαφος είναι παιχνιδάκι.
Μεγάλο νησί. 4 το πρωί. 
Οι άντρες του είχαν πάρει τις θέσεις τους. Τους εμπιστευόταν. Η προετοιμασία τους είχε κρατήσει μόνο ένα μήνα για τη συγκεκριμένη αποστολή αλλά έτσι ήταν στο παιχνίδι. Κάτω από το λόφο έβλεπε τα φώτα του στρατοπέδου. Μέσα από τη διόπτρα μπορούσε να διακρίνει την περίπολο που έκανε το γύρο, τους Έλληνες σκοπούς στην πύλη που σκούνταγαν ο ένας τον άλλο αστειευόμενοι. Θυμήθηκε τη δική του εκπαίδευση. Όλοι οι στρατοί μοιάζουν τελικά. Λυπόταν γι’ αυτό που θα συνέβαινε. Λυπόταν ειλικρινά. Έλεγξε ακόμα μια φορά τον καταδείκτη λέιζερ. Σκόπευσε τα άρματα που ήταν αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι ήταν. Σαν κι αυτά που έπαιζε με το γιο του.

Μεγάλο νησί. 4 το πρωί. 
Στη μικρή παραλία που είχαν θάψει τις βάρκες τους είχαν φτάσει δύο αυτοκίνητα. Ο ομαδάρχης στην αρχή ανησύχησε αλλά μετά κατάλαβε. Ζευγαράκια που ήρθαν να δουν την ανατολή. Ωραία μέρα διάλεξαν σκέφτηκε. Πάνω στον κεντρικό δρόμο του νησιού. Πάνω ακριβώς σε μια από τις πολλές ενέδρες που είχαν στήσει.
Σμύρνη, αεροπορική βάση. 6 το πρωί. Ανατολή ηλίου. 
Τα F-16 αρχίζουν να απογειώνονται κατά τετράδες και από τους δύο διάδρομους. Πρέπει να βρεθούν στον αέρα όλα μαζί και σε κλειστό σχηματισμό. Να φαίνονται στα ραντάρ λιγότερα από ό,τι είναι. Την ώρα που απογειώνονται μια φωτοβολίδα πέφτει πάνω από τις ζώνες συγκέντρωσης. Τα Cougar και τα Blackhawk είναι ήδη φορτωμένα. 1000 άνδρες και βαρύς οπλισμός. Το πρώτο κύμα. Στην παραλία ένα μίλι πιο κάτω τα αποβατικά ξεκινάνε για να διασχίσουν τα λίγα μίλια.
Τα KC-135 είναι ήδη στον αέρα. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ένα Phalcon. Το είχαν ενοικιάσει από τους Ισραηλινούς πριν από ένα μήνα για αξιολόγηση. Ενδιαφερόταν για την αγορά τουλάχιστον τεσσάρων και θα χρησίμευε ακόμα στη διεξαγωγή των κοινών ασκήσεων. Οι Iσραηλινοί με τέτοια προοπτική το είχαν δώσει πρόθυμα.
Τώρα στις οθόνες του φαίνεται αναλυτικά η κατάσταση. 30 F-16 σε χαμηλή πτήση κατευθύνονται για το μεγάλο νησί. Από τα νότια και τα βόρεια έχουν αρχίσει να απογειώνονται σε ζεύγη αλλά F-16. Μέσα σε 20 λεπτά θα έχουν στον αέρα πάνω από 60 αεροσκάφη. Και οι διάδρομοι είναι γεμάτοι από αλλά δύο κύματα. Στην απέναντι μεριά έχουν απογειωθεί. μόνο τέσσερα αεροσκάφη από τη Λάρισα. Είναι αργά όμως.

Μεγάλο νησί. 6.15 πρωί. 
Ο ασύρματος δίνει το σήμα στον επικεφαλής. Αμέσως οι άνδρες του ανάβουν τους καταδείκτες. Έχουν συνεννοηθεί για τη σειρά που θα ακολουθήσουν. Κάτω στο στρατόπεδο βλέπει τον αξιωματικό υπηρεσίας να κοιτά προς την Ανατολή. Ο ήχος που ακούγεται είναι σαν βροντή.
Ο επικεφαλής πιλότος μετρά τα δευτερόλεπτα. Το ηχητικό σήμα που περιμένει πρέπει να ακουστεί σε 3, 2, 1 και… τώρα. Με τη σειρά σαν παρέλαση το ένα μετά το άλλο τα F-16 αφήνουν τις Paveway να γλιστρήσουν στον αέρα. Καθώς γυρνάνε σε μια ανοιχτή στροφή προς τα πίσω ακούει το προειδοποιητικό σφύριγμα. Ένας πύραυλος έχει κλειδώσει επάνω του. Οι φωτοβολίδες που εκτοξεύουν τα αεροσκάφη στον ουρανό μοιάζουν σαν πυροτεχνήματα. Κάτω στο έδαφος οι εκρήξεις των αρμάτων συμμετέχουν στο θέαμα.
Λιμάνι μεγάλου νησιού. 6.40 πρωί 
Τα δύο κρουαζιερόπλοια μπαίνουν αργά μέσα. Το ένα είναι στην ώρα του, και στην προβλήτα έχουν ήδη ανοίξει οι καντίνες. Μερικοί επιβάτες περιμένουν μαζεμένοι δίπλα τους πίνοντας τον πρώτο καφέ. Μόνο που όλοι κοιτάνε ήδη τον ουρανό που έχει γεμίσει αεροσκάφη. Κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι πρέπει να κάνει. Κανείς δεν τολμά να πει τη λέξη.
Το πρώτο κρουαζιερόπλοιο κατεβάζει την καταπακτή πριν οι εργάτες δέσουν τους κάβους. Μέσα από τα αμπάρια ακούγεται ένας απίστευτος θόρυβος. Η καταπακτή ακουμπά και τα τεθωρακισμένα ξεχύνονται προς τον κεντρικό δρόμο. Οι επιβάτες που περιμένουν να επιβιβαστούν για να πάνε απέναντι στη Σμύρνη τότε μόνο καταλαβαίνουν.

Μεγάλο νησί. 7.30 πρωί. 
Έξω από την πόλη έχουν ενωθεί το πρώτο αερομεταφερόμενο κύμα και τα τεθωρακισμένα από το λιμάνι. Τα δυο κρουαζιερόπλοια συνεχίζουν να ξεφορτώνουν. Και σε 2 λεπτά φτάνει και το δεύτερο κύμα με ελικόπτερα. Πρέπει να κρατήσουν τουλάχιστον 3 ώρες. Μετά θα έχει φτάσει το κυρίως σώμα απόβασης. Μπορεί και να τα καταφέρουν. Ο ουρανός από πάνω μοιάζει να έχει καλυφθεί από αεροσκάφη. Όποτε κάποιο πέφτει, κανείς δε χαίρεται. Δεν ξέρουν σίγουρα αν είναι των αντιπάλων. Και ήδη έχουν αρχίσει να δέχονται σποραδικά πυρά.
Στον κεντρικό δρόμο μια φάλαγγα από λίγα ελληνικά τεθωρακισμένα και φορτηγά κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος περνάει πάνω από μια μικρή παραλία ενώ από την άλλη μεριά υψώνεται ένας λόφος. Δύο αντιαρματικές ρουκέτες σταματούν το πρώτο τεθωρακισμένο. Τα υπόλοιπα οχήματα συγκρούονται μεταξύ τους. Οι άνδρες πετάγονται στο δρόμο και ακροβολίζονται. Ο επικεφαλής αξιωματικός βλέπει τον αποκλεισμένο δρόμο από τα φλεγόμενα οχήματα και ειδοποιεί με τον ασύρματο. Η ίδια σκηνή όμως έχει γίνει σε άλλους τρεις κεντρικούς δρόμους. Οι ενισχύσεις έχουν σταματήσει, και χωρίς άρματα δεν μπορούν να ανοίξουν εύκολα δρόμο. Και τα πολλά ναρκοπέδια στο νησί τώρα είναι εναντίον τους. Καθώς δεν μπορούν να κινηθούν μέσα από τα χωράφια. Πολύτιμος χρόνος περνάει.

Πεντάγωνο.10 το πρωί. 
«…Τα μεγάλα αρματαγωγά μόλις ξεκίνησαν από την Αλβανία μαζί με τις φρεγάτες. Όμως δεν πρόκειται να φτάσουν σήμερα. Μια ακόμα φρεγάτα είναι σε επισκευή, δύο επιστρέφουν από Κρήτη. Τα μικρά μεταγωγικά είναι έτοιμα αλλά ακόμα δεν έχουν φτάσει οι μονάδες για να επιβιβαστούν».
Ο υποναύαρχος που δίνει την αναφορά καταλήγει πως στην καλύτερη περίπτωση να έχουν σχηματίσει μια νηοπομπή αργά το απόγευμα. Δηλαδή να φτάσουν στο νησί την άλλη μέρα το πρωί. Αν καταφέρουν να περάσουν από τον τουρκικό στόλο χωρίς απώλειες.
Η αεροπορική ανάλυση είναι ακόμα χειρότερη. Οι Tούρκοι έχουν ένα απλό σύστημα. Μαζικές επιθέσεις στο νησί και μετά επιστροφή κάτω από την κάλυψη F-16 με AMRAAM. Τα επίγεια ραντάρ τους μαζί με το ιπτάμενο τούς επιτρέπουν να εξαπολύουν τις επιδρομές όταν τα ελληνικά μαχητικά πρέπει να αποχωρήσουν γιατί τους τελειώνουν τα καύσιμα. Μια αντιαεροπορική πυροβολαρχία στα παράλια τούς έχει αποκλείσει τη ζώνη φόρτωσης των αποβατικών. Στο νησί δεν έχουμε ραντάρ. Το ένα χτυπήθηκε από ειδικές δυνάμεις, το δεύτερο έχει ήδη χάσει τις κεραίες από τουρκικούς Harm.
Οι τουρκικές απώλειες είναι μεγάλες, αλλά δείχνουν να έχουν μεταφέρει σχεδόν το σύνολο των αεροσκαφών τους από την Ανατολή. Και με τα ιπτάμενα τάνκερ έχουν πάντα στον αέρα κάλυψη. Οι δικές μας απώλειες δεν είναι λίγες. Ήδη στην Κύπρο έχει αρχίσει το πυροβολικό να χτυπάει τις θέσεις μας. Και δεν μπορούμε να τους αφήσουμε ακάλυπτους.
Ο αντιστράτηγος που παλιά είχε κάνει διοικητής στο νησί ξέρει πως και τα δικά του νέα δεν είναι καλά. Στο επιτελείο από τότε είχε αναφέρει την πιεστική ανάγκη να ενισχυθεί το νησί. Και τώρα βλέπει πως είχε δίκιο. Οι αρχηγοί περιμένουν την αναφορά του.
«Καταφέραμε να εκκαθαρίσουμε τις εχθρικές μονάδες ειδικών δυνάμεων. Τουλάχιστον τις περισσότερες. Όμως οι κεντρικοί δρόμοι του νησιού είναι ακόμα κλεισμένοι. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί μας έχουν περιορίσει τις κινήσεις. Τα περισσότερα άρματα καταστράφηκαν στον πρώτο βομβαρδισμό. Έχουμε προωθήσει ό,τι έχει απομείνει αλλά δεν αρκούν για μια μετωπική επίθεση.
Οι άντρες μας μάχονται γενναία αλλά όλες οι μονάδες του νησιού δεν είναι ούτε στο 50% της επάνδρωσης. Οι χριστουγεννιάτικες άδειες έχουν διώξει το 1/4 από τα μέσα της εβδομάδας. Υπάρχει επάρκεια πυρομαχικών αλλά δεν μπορούμε να τα μεταφέρουμε εύκολα. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις τηλεπικοινωνίες. Οι Τούρκοι στα κρουαζιερόπλοια που έχουν στο λιμάνι έχουν ισχυρούς παρεμβολείς. Το ένα το χτυπήσαμε πριν από μια ώρα αλλά συνεχίζει να εκπέμπει.

Υπολογίζουμε πως στο νησί έχουν αποβιβαστεί ήδη πάνω από 6.000 άνδρες. Και σε λίγο πρέπει να αναμένουμε το δεύτερο αποβατικό κύμα. Οι πυροβολαρχίες μας είναι προς το παρόν αδρανείς. Περιμένουμε το δεύτερο κύμα για να τις αποκαλύψουμε. Αν χτυπήσουν τώρα το προγεφύρωμα θα δεχτούν αεροπορική επίθεση. Έχουμε ήδη μεγάλες απώλειες πληθυσμού.»
«Η εκτίμηση σας;» τον ρωτάει ο υπουργός. «Οι Τούρκοι δεν έχουν κινηθεί στο Έβρο. Φαίνονται αποφασισμένοι να περιορίσουν τη σύγκρουση στην κατάληψη του νησιού. Έχουν τοπική αεροπορική υπεροχή και όσο περνάει η ώρα αυτή αυξάνεται. Τη νύχτα εμείς δεν μπορούμε να διεξάγουμε επιχειρήσεις το ίδιο αποδοτικά. Αν συγκεντρώσουμε όλες τις αεροπορικές και ναυτικές μας δυνάμεις μπορούμε οριακά να σώσουμε το νησί. Αλλά…»
«Αλλά τι ;» «Διακινδυνεύουμε απώλειες που θα μας αφήσουν χωρίς αεροπορία και ναυτικό».
Ο Πρωθυπουργός στο βάθος της αίθουσας σηκώθηκε και πέρασε στο διπλανό δωμάτιο. Μαζί τον ακολούθησαν οι Αρχηγοί και οι Υπουργοί του.
Ουάσιγκτον, Οβάλ Γραφείο. 
Στο τηλέφωνο είναι η υπουργός Εξωτερικών. «Κύριε Πρόεδρε, μόλις είδα τον τούρκο Πρέσβη. Μου έδωσε μια ανακοίνωση που αποκαλεί την επίθεσή τους επιβεβλημένη. Η Ελλάδα έχει λέει προκλητικά παραβεί τη Συνθήκη της Λοζάνης που προέβλεπε την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Η επίθεση έγινε γιατί είχαν πληροφορίες πως στα νησιά όχι μόνο οι Έλληνες είχαν συγκεντρώσει στρατό αλλά ετοιμαζόταν και να επεκτείνουν στα 12 μίλια τα χωρικά τους ύδατα. Ακόμα, μου επανέλαβε πως στο συγκεκριμένο νησί οι Έλληνες εκπαιδεύουν κούρδους τρομοκράτες.» Ο Πρόεδρος γέλασε σιγανά. «Μάλιστα. Πρέπει να παραδεχτείς πως ξέρουν να βρίσκουν δικαιολογίες. Τι του είπες ακριβώς;»
«Κύριε Πρόεδρε, όπως τα είπαμε στη συνεδρίαση. Είμαστε κάθετα αντίθετοι στη χρήση βίας ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων. Τους κάλεσα να σταματήσουν αμέσως τις εχθροπραξίες και να αρχίσουν συνομιλίες.»
«ΟΚ, σε ευχαριστώ, έλα αμέσως μόλις δεις και τον έλληνα πρέσβη».
Ο Πρόεδρος θυμήθηκε τη μελέτη που είχε παραλάβει πριν από μια βδομάδα από τις μυστικές υπηρεσίες. Η Τουρκία ετοιμαζόταν να κάνει το μεγάλο βήμα. Αν πετύχαινε, θα άλλαζε συνολικά η μορφή της Μέσης Ανατολής. Δύο τοπικές υπερδυνάμεις, το Ισραήλ και η Τουρκία ελεγχόμενες από μας. Με επιθετικές βλέψεις προς όλους τους γείτονες, με άριστο εξοπλισμό και βαθύτατα αντιαραβικές. Μια ιδανική τανάλια που θα ήλεγχε τη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγική περιοχή στον κόσμο.
Οι επιπτώσεις; Μηδαμινές. Το Ιράν και το Ιράκ δεν τολμούσαν να κουνηθούν έτσι κι αλλιώς. Η Ρωσία είχε μόλις ζητήσει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ακόμα ένα τεράστιο δάνειο. Δε θα το θυσίαζε για να στηρίξει τους Έλληνες.
Η Ελλάδα φυσικά θα έμενε στη γωνία, αλλά εκεί ήταν από καιρό. Το καλοκαίρι στη σύνοδο του G8 ο καγκελάριος τού είχε πει πως η επέκταση της Ευρώπης είναι στους βόρειους λαούς και όχι στην περιφέρεια. Έχουμε να ενσωματώσουμε την Τσεχία, την Ουγγαρία και την Πολώνια, είπε με έμφαση. Οι νότιες χώρες, αν προλάβουν, έχει καλώς. Αλλιώς, είναι άξιες της μοίρας τους. «ΟΣΟ ΑΣΧΗΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ». Το τελευταίο το είπε κοιτώντας τον στα μάτια. Δεν αμφέβαλλε κανείς τι εννοούσε. Μόνο ο καναδός πρωθυπουργός που ήταν κοντά κοίταξε τα χαρτιά του σαν να έψαχνε κάτι να πει.

Αν οι Έλληνες έκαναν κάποιο θαύμα την τελευταία στιγμή και πάλι δεν άλλαζε τίποτα. Η Τουρκία θα ήταν ακόμα πιο εξαρτημένη μετά την ήττα και ένα πραξικόπημα θα απορροφούσε τους εσωτερικούς κραδασμούς.
Η πόρτα χτύπησε και μπήκε ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας. «Οι Τούρκοι μόλις έστειλαν το δεύτερο κύμα. Έχουν απώλειες αλλά τώρα εξαπολύουν ATACMS από τα παράλιά τους. Πρέπει το 70% του κύματος να φτάσει σώο».
«Οι Έλληνες;»
Κρατούν καλά στο νησί, αλλά δε θα λάβουν ενισχύσεις. Σε μια ώρα οι Τούρκοι αποβιβάζονται και σε ένα μικρό νησάκι, το «Καστελάζο» ή κάπως έτσι, για αντιπερισπασμό. Σε 5 ώρες νυχτώνει, και οι Έλληνες δεν έχουν δυνατότητες μεγάλων νυκτερινών επιχειρήσεων. Οι Τούρκοι το βράδυ θα έχουν στείλει τρίτο κύμα και το πρωί αύριο ίσως και τέταρτο. Η κατάσταση δε νομίζω πως είναι αναστρέψιμη».
Ο Πρόεδρος θυμήθηκε τη γυναίκα του που ήταν ενθουσιασμένη με την Ελλάδα. Κι αυτός στα νιάτα του διάβαζε αρχαία τραγωδία. Κρίμα, σκέφτηκε. Κρίμα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στην ιστορία.
«Πες να ετοιμάσουν μια ανακοίνωση για την τηλεόραση. Θα βγω σε 2 ώρες. Να είναι συγκρατημένη και να διαβεβαιώνει πως θα εργαστούμε για την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων. Να είναι αυστηρή προς τους Τούρκους αλλά όχι υπερβολές. Ξέρεις».

Μεγάλο νησί. 6 το απόγευμα. 
Η πόλη καιγόταν. Το λιμάνι ήταν γεμάτο από μισοβυθισμένα αποβατικά. Στους δρόμους που οδηγούσαν στο εσωτερικό οι νεκροί σαν να έδειχναν το δρόμο. Από πάνω περνούσαν λιγοστά ελικόπτερα. Κάθε φορά ήταν και λιγότερα αλλά δε σταματούσαν να ξαναέρχονται. Και στον ορίζοντα είχαν φανεί πάλι τα μαχητικά.
Ο Στρατηγός κατέβηκε από το τζιπ. Είδε άντρες του να τραβάνε καύσιμα από ένα βενζινάδικο στην παραλία. Χαμογέλασε. Η ιδέα να αποβιβαστούν στο κεντρικό λιμάνι είχε πολλά πλεονεκτήματα. Aμεση πρόσβαση στους δρόμους, τους αμάχους για όμηρους, καύσιμα ακόμα και τρόφιμα από τα μαγαζιά. Το προγεφύρωμα δεν είχε προχωρήσει πολύ από το πρωί αλλά ήταν σταθερό. Το βράδυ θα περνούσε μια ταξιαρχία με πλήρη οπλισμό. Και ο υπεύθυνος αεροπορικών επιχειρήσεων ήταν σαφής. Τα F-16 με τα LANTIRN θα ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι. Aλλωστε οι κατασκοπευτικές φωτογραφίες από το δορυφόρο ήταν τόσο λεπτομερείς που όλο το νησί ήταν στοχευμένο. «Δε χρειάζεται καν να πλησιάζουμε το νησί», του είπε. «Από τρία μίλια έξω μπορούμε να αφήνουμε τις βόμβες».
Ο Στρατηγός ένιωσε ήρεμος. Το βράδυ θα ήταν κρίσιμο αλλά η κατάσταση ήταν υπέρ τους. Ίσως σε 48 ώρες να μπορούσε να τελειώσει. Και τότε θα επέστρεφε στην Aγκυρα. Σαν νικητής. Αλλά με πολύ αίμα στα χέρια του. Δεν του άρεσε η ιδέα. Αλλά μερικές στιγμές πρέπει να κάνεις πρώτος το βήμα, έστω κι αν χάσεις τον ύπνο σου μετά.
Σιχαινόταν τον πόλεμο. Αλλά πάνω από όλα σιχαινόταν την ήττα.
Τέλος 
Χρήστος Γ. Κτενάς 
Σημείωση. 
Το κείμενο αναφέρεται σε φανταστικά γεγονότα. Μόνο που το πολιτικό υπόβαθρο είναι το σημερινό. Το ίδιο και σε μεγάλο βαθμό η στρατιωτική κατάσταση στο Αιγαίο. Η εξέλιξη των γεγονότων είναι η χειρότερη δυνατή. Αλλά αυτό είναι συγγραφική επιλογή. Μόνο που στο χαρτί ο επίδοξος συγγραφέας μπορεί να αλλάξει με μια παράγραφο την εξέλιξη, να φέρει το ιππικό, να κατασκευάσει ήρωες, να κάνει άθραυστες τις μηχανές και τους ανέμους αληγείς. Η πραγματικότητα δυστυχώς ποτέ δεν είναι έτσι.
Η ιδέα της απόβασης με καμουφλαρισμένα επιβατηγά πλοία ανήκει εν μέρει στον Tom Clancy (στο βιβλίο του Red Storm Rising)