Νέο πολυηχητικό όπλο εναντίον πλοίων από την DARPA για το F-35

Η Lockheed Martin αποκάλυψε ένα ακόμα νέο υπό ανάπτυξη όπλο για το F-35, αυτή τη φορά μία πρόταση της DARPA για έναν πύραυλο με κινητήρα που χρησιμοποιεί αέρα για την λειτουργία του (air breathing) και το οποίο προορίζεται για χρήση σε ναυτικό περιβάλλον κατά βάση εναντίον πλοίων.

Η παρουσίαση έγινε στα πλαίσια του συνεδρίου SAS 2-19 (Sea-Air-Space) που διοργανώνεται υπό την αιγίδα του αμερικανικού Ναυτικού. Το συγκεκριμένο όπλο θα εξοπλίζει κατά κύριο λόγο το F-35 αλλά δεν αποκλείεται να πιστοποιηθεί και σε άλλες πλατφόρμες όπως για παράδειγμα το έτερο μαχητικό αεροσκάφος του αμερικανικού Ναυτικού, το Super Hornet ειδικά στην έκδοση Block III.
Το ότι χρησιμοποιεί αέρα για την λειτουργία του σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι θα διαθέτει εισαγωγή / ές από τις οποίες θα εισρέει αέρας στον κινητήρα του. Εκεί ο αέρας θα αναμιγνύεται με καύσιμο θα αναφλέγεται και τέλος θα εξέρχεται από την εξαγωγή του όπλου με πολλαπλάσια ταχύτητα από αυτήν με την οποία εισήλθε. Έτσι παράγεται η απαραίτητη ώση που σπρώχνει το όπλο στις προσδοκώμενες πολυηχητικές ταχύτητες, ήτοι άνω των τριών μαχ ή τρεις φορές την ταχύτητα του ήχου.
Σε αντιδιαστολή, αν έφερε πυραυλοκινητήρα δεν θα είχε ανάγκη παροχή αέρα, οπότε δεν θα είχε και περιορισμό υψομέτρου (που εδώ δεν έχει σημασία εφόσον μιλάμε για όπλο εναντίον πλοίων δηλαδή χρήση σε περιβάλλον με άφθονο αέρα) αλλά η εμβέλειά του θα ήταν αναλογικά περιορισμένη.
Το όπλο δεν κατέστη δυνατό να αναπτυχθεί σε διαστάσεις κατάλληλες ώστε να χωράει στην αποθήκη οπλισμού του F-35, έτσι στην παρούσα του μορφή τουλάχιστον προβλέπεται να φέρεται μόνο επί εξωτερικών πυλώνων. Αυτό σημαίνει ουσιαστική αύξηση του ίχνους του αεροσκάφους-φορέα στα εχθρικά ραντάρ, οπότε περιορίζονται κάπως οι αποστολές στις οποίες μπορεί να φέρει το όπλο με ασφάλεια.
Από την άλλη πλευρά βέβαια και λόγω της καμπυλότητας του ορίζοντα αλλά και της μεγάλης προσδοκώμενης εμβέλειας του όπλου, το αεροσκάφος φορέας θα μπορούσε να πλησιάσει αρκετά κοντά στον στόχο του παραμένοντας αθέατο με πτήση σε χαμηλό υψόμετρο.
Προφανώς κάτι τέτοιο θα είχε νόημα ενάντια σε ναυτικούς στόχους που δεν θα είχαν αεροπορική υποστήριξη από οργανικά εναέρια μέσα έγκαιρης προειδοποίησης όπου και πάλι όμως τα περιθώρια αντίδρασης θα ήταν πολύ λίγα δευτερόλεπτα χωρίς πολλές δυνατότητες αντιμέτρων από το πλοίο-στόχο.
Το αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι το αμερικανικό Ναυτικό και πολλές εταιρείες είχαν πειραματιστεί με υπό ανάπτυξη όπλα της κατηγορίας ή έστω «απλούς» υπερηχητικούς πυραύλους εναντίον πλοίων εδώ και πολλές δεκαετίες ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή αυτό το όπλο που παρουσιάστηκε δεν είναι κάτι νέο.
Ωστόσο για διάφορους λόγους, έκριναν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο κι έτσι όλο το αντιπλοϊκό επιχειρησιακό δόγμα της Δύσης μέχρι σήμερα περιστρέφεται γύρω από υποηχητικούς αντιπλοϊκούς πυραύλους. Αυτό τώρα δείχνει να αλλάζει, ενδεχομένως λόγω της αλλαγής (εξέλιξης – αναβάθμισης) και της απειλής.