Τους τελευταίου μήνες κυκλοφορούν άρθρα και στη χώρα μας που επικαλούνται βίντεο με σκηνές από αμερικανική σειρά της δεκαετίας του ’60, που απεικονίζει το πειραματικό αεροσκάφος Χ-15, σε αποστολή “αεροψεκασμού”.
H απόλυτη απόδειξη;
Μάλλον όχι. Είναι λογικό για κάποιον που δεν έχει τη παραμικρή γνώση πάνω στη τεχνολογία πυραυλοκινητήρων, να καταλήγει σε αυθαίρετα συμπεράσματα.
Αλλά πριν δούμε τι πραγματικά είναι το ίχνος που βγαίνει από την ουρά του X-15, ας πούμε 2 λόγια για αυτό.
Το X-15 είναι διάσημο και σημαντικό μέρος της ιστορίας της αεροπορίας. Σκοπός του ήταν να πετάξει ψηλά και γρήγορα, να δοκιμάσει τις αντοχές υλικών και να υποβάλει πιλότους σε συνθήκες που θα αντιμετώπιζαν οι μελλοντικοί αστροναύτες. Πραγματοποίησε τις πρώτες επανδρωμένες πτήσεις στις άκρες του διαστήματος και ήταν το πρώτο αεροπλάνο πέταξε με ταχύτητα μεγαλύτερη από πέντε φορές την ταχύτητα του ήχου. Το X-15 ήταν ένα σημαντικό εργαλείο για την ανάπτυξη της διαστημικής πτήσης στη δεκαετία του 1960 και οι πιλότοι που πετούσαν σε υψόμετρα πάνω από 80 χιλιόμετρα, βρέθηκαν λίγα χρόνια αργότερα στο διάστημα.
Κατασκευάστηκαν 3 Χ-15 και πραγματοποίησαν 199 πτήσεις μεταξύ 1959-1968. Το πρόγραμμα ήταν ένα κοινό σχέδιο Πολεμικής Αεροπορίας / Πολεμικού Ναυτικού / NASA και τέσσερις από τους 12 πιλότους ήταν αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Ένας πιλότος, ο Maj. Michael J. Adams, πέθανε σε συντριβή X-15 το 1967. Ένας άλλος πιλότος X-15, ο Neil Armstrong, αργότερα έγινε ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι.
Το X-15 μεταφερόταν από ένα B-52 σε ύψος περίπου 45.000 ποδών. Μόλις ενεργοποιούταν ο ισχυρός του πύραυλος, το X-15 πραγματοποιούσε μια απότομη άνοδο προς τα όρια της ατμόσφαιρας. Μετά από περίπου 10 λεπτά, το αεροσκάφος επέστρεφε και προσγειωνόταν πλησίον της βάσης Edwards.
Προφανώς η χρήση του Χ-15 ως «ψεκαστικού» δεν θα ήταν πρακτική, διότι η αυτονομία των καυσίμων του πυραυλοκινητήρα, δεν ξεπερνούσε τα 10-15 λεπτά πτήσης. Και προφανώς πετώντας ουσιαστικά πάνω από την έρημο, μακριά από αδιάκριτα μάτια (απόρρητο πρόγραμμα), δεν θα ωφελούσε σε τίποτα.
Το ακροφύσιο που «ψεκάζει»
Όπως αναφέραμε πιο πάνω, το Χ-15 ήταν εφοδιασμένο με έναν πυραυλοκινητήρα. Η εξαγωγή του κινητήρα όμως, πλαισιώνεται από 2 “μυστηριώδη” ακροφύσια.
Σύμφωνα με τον διερευνητή αεροπορικών ατυχημάτων Φαίδωνα Καραιωσηφίδη, το X-15 δοκιμάστηκε αρχικά με το προσωρινό κινητήρα XLR11 που χρησιμοποιούσε αιθυλική αλκοόλη και υγρό οξυγόνο ως καύσιμα αλλά δεν είχε την δυνατότητα αυξομείωσης της ώσης (είχε πολλαπλούς θαλάμους καύσης των οποίων η λειτουργία -on/of – ήταν ελεγχόμενη). Αντικαταστάθηκε από τον XLR99, με δυνατότητα αυξομείωσης της ώσης (throttleable) , που χρησιμοποιούσε ως καύσιμα άνυδρη αμμωνία και υγρό οξυγόνο. Ο XLR99 ήταν ο κύριος κινητήρας του προγράμματος X-15.
H ασφαλής αποθήκευση των υγρών καυσίμων σε (σφαιρικές δεξαμενές στην άτρακτο) απαιτούσε την ύπαρξη σωληνώσεων «ανακούφισης»/διαφυγής/απόρριψης ώστε να αντιμετωπιστεί η αυξομείωση της πίεσης στο εσωτερικό τους.
Επιπλέον, η τροφοδοσία του πυραυλοκινητήρα με καύσιμα γινόταν μέσω στροβιλοαντλιών (turbopumps) υψηλής απόδοσης που χρησιμοποιούσαν για την κίνησή τους γεννήτριες αερίων (gas generators), που επίσης εκτόνωναν μέσω δικτύου αγωγών.
Τέλος. όπως και άλλοι πυραυλοκινητήρες υγρών καυσίμων της περιόδου οι XLR11/XLR99 χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα καύσιμά τους για την ψύξη του ακροφυσίου (μέσω σωληνώσεων στην επιφάνεια του τελευταίου) που επίσης είχαν δίοδο ανακούφισης και απόρριψης στο περιβάλλον.
Αυτό που βλέπουμε στο βίντεο λοιπόν, δεν είναι «ψεκαστίνη» αλλά η διαφυγή αυτών των αερίων στην ατμόσφαιρα μέσω της υποδομής «ανακούφισης»/διαφυγής/απόρριψης.
Θάνος Σ. Επαχτίτης – ellinikahoaxes.gr
