A-6 INTRUDER
TO REQUIEM ΕΝΟΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΑ
Τα καταστρώματα των αεροπλανοφόρων ήταν το ορμητήριό του. Από εκεί, ξεκίνησε τριάντα χρόνια πριν για να εισβάλει ορμητικά στο πάνθεον των αεροσκαφών που άφησαν εποχή -πάντα at deck level… Στο Βιετνάμ κέρδισε τα πρώτα του πολεμικά εύσημα πετώντας πάνω από τον επικίνδυνο Βορρά, στο Λίβανο και στη Λιβύη πέταξε επιχειρησιακές αποστολές σε ακήρυχτους πολέμους και στον Περσικό έδειξε ότι στην εποχή των πυραύλων, το πιστό Α-6 δεν κέρδισε χαριστικά τη φήμη του.
Πεντέμισι και πλέον δεκαετίες από τότε που το YA2F-1 βρέθηκε πρώτη φορά στον αέρα με το δοκιμαστή πιλότο Bill Smyth στα χειριστήρια και ύστερα από χιλιάδες από-προσνηώσεις, άπειρες αποστολές κι ακόμη περισσότερες ώρες πτήσης, ο «Εισβολέας» άφησε για πάντα τα καταστρώματα των «flattops» του αμερικανικού Ναυτικού και πέρασε στην Ιστορία με τον τρόπο που ήξερε καλύτερα: at deck level…
Του Αλέξανδρου Θεολόγου
Το Α-6 ήταν πολλά πράγματα, αλλά μόνο όμορφο δεν ήταν. Ήταν όμως ικανό να ρίξει στο στόχο με θανάσιμη ακρίβεια ό,τι μπορούσε να μεταφέρει από το οπλοστάσιο του Ναυτικού και των Πεζοναυτών, είτε αυτό ήταν απλές iron bombs, είτε «έξυπνες» κατευθυνόμενες βόμβες λέιζερ, είτε ακόμη πιο «έξυπνοι» πύραυλοι.
Το Intruder σίγουρα δεν ήταν όμορφο, για την ακρίβεια ήταν «τριπλά άσχημο», αλλά όσοι το πέταξαν μπορούν να ορκισθούν ότι ήταν ένα εκπληκτικό βομβαρδιστικό, «καλύτερο κι από το F-111» και άπιαστο στις προσβολές σε χαμηλό ύψος. Αν και σχεδιάστηκε ως συμπληρωματικό των Skyraider και των Skyhawk, των Μοιρών ελαφρού βομβαρδισμού του Στόλου, και ως αντικαταστάτης των A-3 Skywarrior και των A-5 Vigilante των Μοιρών κρούσης, σύντομα ο «Εισβολέας» αναδείχθηκε σε μοναδικό αεροπλάνο, εξαιρετικά αξιόπιστο και ικανό να εκτελέσει την αποστολή του με εντυπωσιακά έως θεαματικά αποτελέσματα.
Η διορατικότητα της Grumman να επενδύσει χρόνο και χρήμα στη σχεδίαση του νέου βομβαρδιστικού ως ένα ενιαίο οπλικό σύστημα συνδυάζοντας από την αρχή αεροσκάφος, ραντάρ, λογισμικό και κομπιούτερ βομβαρδισμού ναυτιλίας, έδωσε στην εταιρία τη νίκη έναντι των ανταγωνιστών της Douglas και Vought και στο αμερικανικό Ναυτικό το πρώτο πραγματικά ολοκληρωμένο οπλικό σύστημα που διέθετε αεροσκάφος του.
Το πρωτότυπο YA2F-1 ήταν ένα δικινητήριο μεσοπτέρυγο αεροσκάφος οπισθοκλινών πτερύγων, με το κάθισμα του βομβαρδιστή δίπλα σε αυτό του κυβερνήτη για καλύτερη συνεργασία του πληρώματος και εφοδιασμένο με κινούμενα προς τα κάτω ακροφύσια τα οποία υποτίθεται ότι θα έδιναν στο αεροσκάφος δυνατότητες βραχείας από-προσγείωσης.
Όταν διαπιστώθηκε ότι οι επιδόσεις STOL που προσέδιδαν, δε δικαιολογούσαν την ύπαρξη αλλά και το κόστος τους, από το όγδοο αεροσκάφος παραγωγής (BuNo 147864) και μετά τα ακροφύσια αντικαταστάθηκαν από σταθερά. Έως το Σεπτέμβριο του 1960 είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του δεύτερου και τρίτου πρωτοτύπου και τα αεροσκάφη άρχισαν τις πτητικές δοκιμές.
Τα προβλήματα δεν έλειψαν και σε ορισμένες περιπτώσεις όπως σε μια προσγείωση χωρίς κινητήρες που πραγματοποίησε το πρωτότυπο Νο 2 ύστερα από διακοπή της τροφοδοσίας με καύσιμο εξαιτίας μιας λανθασμένα τοποθετημένης βαλβίδα μόνο η εμπειρία των δοκιμαστών πιλότων της εταιρίας απέτρεψε το χειρότερο.
Το φθινόπωρο του 1960, οι συνεχιζόμενες δοκιμές κατέστησαν επιτακτική τη μετακίνηση των οριζοντίων σταθερών κατά δεκαέξι ίντσες προς τα πίσω, ύστερα από κάποια προβλήματα που παρατηρήθηκαν στη συμπεριφορά του αεροσκάφους ενώ τον επόμενο χρόνο τα αεροσκάφη προπαραγωγής υπέστησαν μερικές ακόμη αλλαγές.
Η ανεπάρκεια των αεροφρένων της ατράκτου κατά την προσέγγιση για προσνήωση ή τον κάθετο βομβαρδισμό καθιέρωσαν τα αερόφρενα στο χείλος εκφυγής των ακροπτερυγίων, η χορδή στη βάση του πηδαλίου αυξήθηκε για καλύτερη ανταπόκριση κατά την έξοδο από περιδίνηση, ο χαρακτηριστικός σωλήνας ανεφοδιασμού εν πτήσει τοποθετήθηκε στο ρύγχος του αεροπλάνου και οι οθόνες CRT του χειριστή και του βομβαρδιστή/ναυτίλου μεγάλωσαν σε μέγεθος.
Ακολούθησαν οι δοκιμές στη θάλασσα με το καμάρι του Στόλου, το πυρηνοκίνητο USS Enterprise, που έδωσαν στο βομβαρδιστικό της Grumman τη φήμη ενός σταθερού και αξιόπιστου αεροσκάφους με απίστευτη αντοχή και δυνατότητες μεταφοράς οπλικών φορτίων.
Ο Οκτώβριος του 1962 θα βρει το A2F με νέο όνομα καθώς το Ναυτικό αποφασίζει να καταργήσει το παλαιό σύστημα ονοματολογίας των αεροσκαφών του. Το βομβαρδιστικό ονομάζεται A-6A Intruder και τέσσερις μήνες αργότερα η Μοίρα VA-42 «Green Ρawns» του Στόλου του Ατλαντικού και η VA-75 «Τhe Sunday Ρunchers» γίνονται οι πρώτες Μοίρες που εξοπλίζονται με τους «Εισβολείς».
Κάθε αρχή και δύσκολη
Το όνομα του αεροσκάφους επιλέχθηκε ανάμεσα από 4.000 υποψήφια ονόματα και ήταν ενδεικτικό των δυνατοτήτων αυτού του βομβαρδιστικού. Η καρδιά του Α-6, το ολοκληρωμένο ψηφιακό σύστημα προσβολής και ναυτιλίας DIANE (Digital Integrated Attack and Navigation Equipment), επέτρεπε στο πλήρωμα να πλήττει προεπιλεγμένους στόχους, είτε στόχους ευκαιρίας με μια ποικιλία όπλων σχεδόν υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και τακτικές, χωρίς ο πιλότος ή ο βομβαρδιστής να χρειαστεί να κοιτάξουν έξω από το κόκπιτ.
Όπως κάθε καινούριο σύστημα, όμως, το ψηφιακό σύστημα DIANE κράτησε αρκετό καιρό απασχολημένους τόσο τους τεχνικούς της Grumman όσο και του Ναυτικού. Κατά την ανάπτυξη των αεροσκαφών της VA-75 στην περιοχή του Ειρηνικού με το αεροπλανοφόρο Independence, οι υψηλές θερμοκρασίες και η φοβερή υγρασία επιδείνωσαν τα προβλήματα προσαρμογής κάνοντας θραύση στα ηλεκτρονικά συστήματα των βομβαρδιστικών, με αποτέλεσμα η αξιοπιστία μόνο του ραντάρ να αγγίζει μόλις το 40%… Τα περισσότερα A-6A παρέμεναν καθηλωμένα, κάτι που ενοχλούσε τα πληρώματα πιο πολύ κι από τα MiG ή τα αντιαεροπορικά του εχθρού.
Επίσης, ένα άλλο πολύ σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετώπισαν τα πληρώματα των «Sunday Ρunchers» στις πρώτες αποστολές πάνω από το Βόρειο Βιετνάμ τον Ιούλιο του ’65, είχε σχέση με τον αποχωρισμό του οπλικού φορτίου από τους πτερυγικούς φορείς. Κατά τις πρώτες επιχειρήσεις των Α-6 τουλάχιστον τρία αεροσκάφη χάθηκαν αιφνιδίως εξαιτίας της πρώιμης έκρηξης των βομβών τους τη στιγμή της άφεσης.
Η λύση δόθηκε με την αντικατάσταση όλων των μηχανικών φορέων με τους πολλαπλούς φορείς MER (Multiple Ejector Racks) της Douglas, οι οποίοι χάρη σε έναν εκρηκτικό μηχανισμό «έδιωχναν» τις βόμβες σε μια αλληλουχία που αφενός απέτρεπε την τυχαία σύγκρουση μεταξύ τους, αφετέρου εξασφάλιζε ότι σε περίπτωση πρώιμης έκρηξης αυτές δε θα ήταν κοντά στο αεροπλάνο.
Οι βόμβες Mk 82 Snakeye των 500 λιβρών ήταν από τα πιο συνηθισμένα οπλικά φορτία των Α-6 αλλά εκεί όπου τα βομβαρδιστικά ξεχώρισαν ήταν στις αποστολές ναρκοθέτησης με Μk 36, του υψίστης στρατηγικής σημασίας λιμανιού της Χαϊφόνγκ. Από ένα σημείο και μετά, οι αποστολές «Seeding» (σποράς), όπως τις έλεγαν οι χειριστές της Μοίρας VMA (AW)-224 «Βengals» των Πεζοναυτών, απέκτησαν τέτοια πολιτική σημασία που ακόμη και σήμερα πολλοί Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι η ναρκοθέτηση της Χαϊφόνγκ κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Linebacker II ήταν ένα από τα γεγονότα του πολέμου που έφεραν την κυβέρνηση του Ανόι πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Α-6Β «Ιron Ηand»
Τα αρχικά προβλήματα δεν εμπόδισαν τα πληρώματα να θεωρούν το Intruder ως το καλύτερο αεροσκάφος κρούσης πάνω στο «Ιndy». Η επίθεση που εξαπέλυσαν οι «Εισβολείς» κατά των γεφυρών στο Bac Bang εκείνον τον Ιούλιο, δεν ήταν παρά η αρχή. Σύντομα, τα πληρώματα θα πετούσαν μερικές από τις πιο επικίνδυνες αποστολές του πολέμου.
Γνωστές με τα αρχικά SEAD (Suppression of Enemy Air Defences), οι αποστολές καταστολής αεράμυνας ήταν μάλλον απλές στη σύλληψή τους: πήγαινες σε μια περιοχή πραγματική «σφηκοφωλιά» από αντιαεροπορικά ή πυραύλους SAM και… προκαλούσες την τύχη σου σε μια προσπάθεια να τραβήξεις την απειλή μακριά από τα φίλια αεροσκάφη που ακολουθούσαν.
Το κόλπο ήταν ότι την ώρα που οι χειριστές του εχθρικού ραντάρ εγκλώβιζαν το αεροπλάνο, ένας πύραυλος αντιραντάρ πετούσε προς το μέρος τους ακολουθώντας την ακτινοβολία του ραντάρ τους όπως ο καρχαρίας το αίμα. Η ώρα που αντίπαλος θα γνώριζε το «Σιδερένιο Χέρι» του Ναυτικού είχε φθάσει… Τα Intruder που θα πετούσαν αποστολές «Ιron Ηand» ήταν απλά Α-6, ειδικά τροποποιημένα ώστε να φέρουν τον πύραυλο ΑGΜ-78Α Standard ARM (Anti-Radiation Missile), ένα βλήμα με μια φονική προτίμηση στα ραντάρ του αντιπάλου.
Τα πρώτα δέκα Α-6Β, όπως ονομάστηκε η έκδοση καταστολής της εχθρικής αεράμυνας, ήταν αεροσκάφη της έκδοσης Α από τα οποία όμως είχε αφαιρεθεί ο εξοπλισμός προσβολής στόχων, ενώ τα επόμενα τρία ήταν A-6A τα οποία προήλθαν από τη γραμμή παραγωγής και διαμορφώθηκαν ως PAT/ARM (Passive Angle Tracking/Anti-Radiation Missile). Η τελική έκδοση Α-6Β Μod 1 TIAS ξεχώριζε από τους δέκτες του συστήματος αναγνώρισης και πρόσκτησης στόχων TIAS (Target Identification Acquisition System) οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί στο κέντρο και τα πλευρά του καλύμματος του ραντάρ, στο ρύγχος του αεροπλάνου.
Κάθε Μοίρα Intruder των αεροπλανοφόρων διέθετε συνήθως δύο με τρία αεροσκάφη «Ιron Ηand» που πετούσαν ψάχνοντας για τη λεία τους:
ραντάρ που κατηύθυναν πυραύλους SAM και αντιαεροπορικά πυροβόλα ή ραντάρ αναχαίτισης GCI που καθοδηγούσαν τα βορειοβιετναμικά MiG. Οι «Sunday Ρunchers», η πρώτη Μοίρα των Α-6 που πέταξε πολεμικές αποστολές στη νοτιοανατολική Ασία, το Μάρτιο του 1968 σημείωσε μια νέα πρωτιά εξαπολύοντας τον πρώτο Standard εναντίον εχθρικού ραντάρ.
Στις αποστολές «Ιron Ηand», εκτός από τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό και τους πυραύλους της General Dynamics κάτω από τα φτερά, ο κυβερνήτης και ο βομβαρδιστής έπρεπε να είχαν πείρα, γρήγορη σκέψη και ακόμη πιο γρήγορα αντανακλαστικά αν ήθελαν να μείνουν ζωντανοί. Και φυσικά ατσάλινα νεύρα. «… Έξω κυριαρχεί το Απόλυτο Μαύρο πράγμα που δε μας ενοχλεί καθόλου, αν σκεφθείς τις τρομερές αποστολές Alpha Strikes στο φως της ημέρας. Όσο για τη βροχή, τα πληρώματα των βομβαρδιστικών την λατρεύουν.
Ξαφνικά, το προειδοποιητικό φως του Missile Warning αρχίζει να αναβοσβήνει για να το ακολουθήσει σχεδόν ταυτόχρονα το σταθερό φως του Missile Launch. Αυτό ήταν… SΑΜ, στην ώρα 3. Δύο από δαύτους’, ακούγεται η φωνή του ΒΝ στα ακουστικά μου. Κάντους τρεις’ ακούγεται πάλι, ανεπαίσθητα πιο ανήσυχη αυτή τη φορά.
Ένα από τα καλά της νύχτας είναι ότι εντοπίζεις ευκολότερα τον επερχόμενο πύραυλο από τη λάμψη του κινητήρα του εφόσον δεν επικρατεί χαμηλή νέφωση. Το συνηθισμένο νούμερο’ αποτελείται από την εκτέλεση όσο πιο απότομων ελιγμών αντέχει το αεροπλάνο για να αποφύγεις τον πιο κοντινό πύραυλο την ώρα που ο ΒΝ δίνει συνεχώς συμβουλές μέχρις ότου να εγκλωβίσουμε το ραντάρ που εγκλωβίζει εμάς για να τους στείλουμε τον Standard.
Πάντα απορούσα πώς αυτοί οι τύποι κατορθώνουν και κάνουν τη δουλειά τους, σκυμμένοι πάνω από την οθόνη τους, υπό συνθήκες που θα έφερναν οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο στα πρόθυρα εμετού καθώς το αεροπλάνο τρέμει ολόκληρο τραβώντας άγρια g σε όλους τους άξονες στο χώρο…»
«Τα πράγματα περιπλέκονται, όταν το προειδοποιητικό φως ανάβει και πάλι, αλλά έχεις ξεμείνει από Standard. Βρισκόμασταν σε άνοδο με κλίση 30 μοιρών όταν ρίχνοντας μια ματιά στην οθόνη είδα τον πύραυλο να κατευθύνεται προς το μέρος μας από την ώρα 6′ το χειρότερο δυνατό σημείο για να σε βρει SAM. Πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου, ο κυβερνήτης έριχνε το αεροπλάνο σε μια δεξιά στροφή τεσσάρων g (κάτι τουλάχιστον ασυνήθιστο, λόγω της περιορισμένης ορατότητας που έχει ο πιλότος προς τα δεξιά εξαιτίας της διαρρύθμισης του cockpit, ιδίως τη νύχτα).
Στα 900 πόδια ρίχναμε ακόμη chaffs σαν τρελοί, όταν ο Λάρι κατάφερε τελικά να ισιώσει το αεροπλάνο με το δείκτη του υψομετρικού ραντάρ στα 180 πόδια! Σχεδόν ταυτόχρονα, ο πύραυλος πέρασε από πάνω μας και εξερράγη περίπου 600 γιάρδες μακριά μας με μια εκτυφλωτικά λευκή λάμψη που πλημμύρισε το κόκπιτ. Προφανώς, δεν ήταν η νύχτα μας να πεθάνουμε…»
Στις 28 Αυγούστου, το 151561, ένα αεροσκάφος «Ιron Ηand» της VA-85 δεν επέστρεψε στο αεροπλανοφόρο του. Εκείνη τη φορά νίκησαν οι SAM.
Νέες εκδόσεις, νέες αποστολές
Πρώτο το Σώμα των Πεζοναυτών συνειδητοποίησε την ανάγκη για μια εξειδικευμένη εναέρια πλατφόρμα με αποκλειστική αποστολή τη συλλογή ζωτικών πληροφοριών για τα ραντάρ και τις επικοινωνίες του εχθρού. Το ΕΑ-6Α ήταν το κατάλληλο εργαλείο για τη δουλειά: Το αεροδυναμικό κάλυμμα που δέσποζε στην κορυφή του καθέτου σταθερού φιλοξενούσε μερικές από τις 30 κεραίες του ηλεκτρονικού συστήματος επιτήρησης ALQ-86 και αρχικά τα αερόφρενα στα ακροπτερύγια απαλείφθηκαν για να τοποθετηθούν οι κεραίες του παθητικού δέκτη ALQ-53.
Παρά την αφαίρεση ενός μεγάλου μέρους του ηλεκτρονικού πακέτου προσβολής, τα αεροπλάνα διατηρούσαν μερικές από τις επιθετικές ικανότητες παντός καιρού των Α-6Α αλλά τα κύρια «όπλα» των «Εlectric Ιntruder» ήταν οι συνδυασμοί ατρακτιδίων ηλεκτρονικών αντιμέτρων που έφεραν στους πτερυγικούς φορείς και στον κεντρικό φορέα της ατράκτου τη συνηθισμένη θέση του ατρακτιδίου AN/ALQ-86.
Το σύστημα παρεμβολής επικοινωνιών ALQ-55 συμπλήρωνε το έργο του τακτικού παρεμβολέα ALQ-76 της Raytheon (το ίδιο ατρακτίδιο που διέθεταν και τα αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου EKA-3B Skywarrior) ενώ οι εκτοξευτές αεροφύλλων αλουμινίου ALE 32 και -41 αναλάμβαναν ό,τι άφηναν οι παρεμβολείς ALQ-31B ή οι ΑLQ-51.
Έξι ανακατασκευασμένα αεροσκάφη της έκδοσης Α και 15 καινούρια, συν τα πρώτα έξι «Εlectric Ιntruder», παραδόθηκαν στις Μοίρες VMCJ-1 και VMCJ-2 για να αντικαταστήσουν στο Βιετνάμ το αποτελεσματικό αλλά σαφώς γερασμένο EF-10B (την έκδοση ηλεκτρονικού πολέμου του F3D-2Q Skyknight της Douglas).
Τα αεροσκάφη των δύο Μοιρών υπηρέτησαν μαζί με τα ΕΑ-6Α της VMCJ-3 μέχρι το 1975, μετά εντάχθηκαν στη VMAQ-2 και στη συνέχεια στη VMAQ-4 των Εφεδρειών. Αργότερα, με την παραλαβή των πρώτων ΕΑ-6Β Prowler και τη μετάβαση στο νέο τύπο, τα ΕΑ-6Α πέρασαν στις Μοίρες ηλεκτρονικού πολέμου του Ναυτικού VAQ-33 «Firebirds», VAQ-209 «Star Warriors» και VAQ-309 «Αxemen» από τις οποίες η πρώτη παίζει το ρόλο του «εχθρού» για την εκπαίδευση της φίλιας αεράμυνας ενώ οι δύο τελευταίες ανήκουν στις αεροπορικές Εφεδρείες του Ναυτικού.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 4 Ιανουαρίου 1989: Αερομαχία στον κόλπο της Σύρτης
Στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, 11 αεροσκάφη εκσυγχρονίσθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος RECAP αντικαθιστώντας τα συστήματα ΑΝ/ΑLQ-41 και ALQ-100 με τα πολύ πιο ικανά ΑΝ/ΑLQ-125 και -126B, αποκτώντας νέους δέκτες προειδοποίησης εγκλωβισμού καθώς και έναν νέο πίνακα οργάνων για τον κυβερνήτη.
Αν και διέθετε δυνατότητα βολής πυραύλων αντιραντάρ AGM-45 Shrike, η πρώτη εκτόξευση τέτοιου βλήματος δεν έγινε υπό συνθήκες μάχης αλλά κατά την ετήσια μετεκπαίδευση της Μοίρας VAQ-209 στο πεδίο βολής του Ναυτικού στην China Lake. Σήμερα το ΕΑ-6Α μπορεί να μην είναι πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες απειλές (γι’ αυτό άλλωστε δεν κρίθηκε σκόπιμος ο περαιτέρω εκσυγχρονισμός του) αλλά μπορεί να παινεύεται ότι υπήρξε ο Δάσκαλος του «ηλεκτρονικού Μάγου», του ΕΑ-6Β Prowler.
Εφοδιασμένα με επιπλέον αισθητήρες στο χαρακτηριστικό ατρακτίδιο που έφεραν στον κεντρικό πυλώνα της ατράκτου, τα αεροσκάφη της έκδοσης C ξεχώρισαν από τα άλλα Intruder για έναν ακόμη λόγο: ήταν τα μόνα που πέρασαν το στάδιο δοκιμών και αξιολόγησης πετώντας ταυτόχρονα πολεμικές αποστολές!
Ο στόχος του προγράμματος TRIM (Trails, Roads, Interdiction Multisensor Program) του Ναυτικού ήταν να μπορούν τα πληρώματα των Α-6 να αναγνωρίζουν οπτικώς τους στόχους τους από τη στιγμή που αυτοί θα εμφανιζόταν στις οθόνες των βομβαρδιστών, δυνατότητα την οποία θα έδινε η προσθήκη ενός δέκτη Doppler, ενός ηλεκτρο-οπτικού αισθητήρα LLLTV (Low Light Level TV) και ενός συστήματος υπερύθρων FLIR, συνδεμένων με το κύριο ραντάρ.
Η προσθήκη του νέου εξοπλισμού υπαγόρευσε ορισμένες αλλαγές τόσο στο κόκπιτ όσο και στο λογισμικό του υπολογιστή των Α-6C, η δυνατότητα μεταφοράς οπλικών φορτίων μειώθηκε με την απώλεια του φορέα της ατράκτου και των πτερυγικών σταθμών 2 και 4 ενώ το μεγαλύτερο βάρος των αεροσκαφών οδήγησε στην υιοθέτηση του αγκίστρου ανασχέσεως των ΕΑ-6Α.
Η δοκιμή των αισθητήρων υπό συνθήκες πραγματικής μάχης από τα A-6C των αεροπλανοφόρων America και Ranger έδωσε στους ανθρώπους του Ναυτικού πολύτιμα στοιχεία τα οποία αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στην ανάπτυξη του συστήματος TRAM των Α-6Ε, της τελικής έκδοσης του Intruder.
Οι χειριστές μάλιστα της VA-35 «Ρanthers» δοκίμασαν αρκετές φορές την τεχνική του «φωτισμού» του στόχου με ακτίνες λέιζερ από ένα αεροσκάφος και την προσβολή του από ένα άλλο με κατευθυνόμενες βόμβες τύπου Mk 82 Paveway των 1.500 λιβρών. Ωστόσο, η οπισθέλκουσα που προσέθετε το ευμέγεθες ατρακτίδιο δημιούργησε αρκετά προβλήματα στα πληρώματα σε σημείο ορισμένοι χειριστές της Μοίρας VA-165 «Βoomers» να παραπονούνται ότι ισοδυναμούσε με την προσθήκη 28 βομβών Mk 82.
Ιδίως τις υγρές, χωρίς φεγγάρι νύχτες, η απονήωση των A-6C ήταν μια μικρή περιπέτεια, αλλά τα αεροσκάφη του τύπου παρέμειναν σε υπηρεσία μέχρι τα τέλη του 1975, οπότε και εκσυγχρονίστηκαν όλα στο επίπεδο Ε βάσει του προγράμματος CILOP (Conversion In Lieu Of Procurement).
Πολύ πριν η Grumman αρχίσει την ανάπτυξη της έκδοσης τάνκερ ΚΑ-6D για τη συμπλήρωση και αργότερα αντικατάσταση των γερασμένων KA-3B Skywarrior στο ρόλο του εναέριου ανεφοδιασμού, το Intruder αναλάμβανε όποτε χρειαζόταν αποστολές ανεφοδιασμού των αεροσκαφών του Στόλου χρησιμοποιώντας τη μέθοδο «buddy- buddy».
Αν και θεωρητικώς όλα τα A-6A που μετετράπηκαν σε ιπτάμενα τάνκερ διατηρούν τη δυνατότητα ημερησίου βομβαρδισμού, τα περισσότερα οπλικά συστήματα έχουν αφαιρεθεί χάριν της εξοικονόμησης βάρους για την μεταφορά συνολικά 3.844 γαλ. καυσίμου στις νέες εσωτερικές δεξαμενές της ατράκτου και των πτερύγων του αεροσκάφους καθώς και σε πέντε εξωτερικές δεξαμενές των 300 γαλονιών (τέσσερις στους πτερυγικούς φορείς και μια στον κεντρικό φορέα της ατράκτου εφοδιασμένη με το «εναλλακτικό» D-704 «buddy- buddy» pod της McDonnell Douglas).
Όπως ήταν φυσικό, στα ΚΑ-6D τοποθετήθηκε το σύστημα hose-and-reel του Ναυτικού το οποίο αναπτυσσόταν από το «κλουβί», στο κάτω μέρος της ατράκτου, εκεί όπου στα βομβαρδιστικά βρισκόταν ο εξοπλισμός ναυτιλίας.
Εκτός του μικρότερου επιχειρησιακού κόστους ανά ώρα πτήσης από κάθε άλλο τακτικό αεροσκάφος, τα ΚΑ-6D μπορούσαν να ανεφοδιάζουν όλα τα αεροπλάνα του Ναυτικού, από τα F-14 έως τα Viking, κάτι που τα έκανε πολύτιμα σε κάθε αεροπλανοφόρο. Κάθε Μοίρα Intruder διέθετε τρία-τέσσερα τάνκερ τα οποία συχνά ήταν και ο τελευταίος τύπος που επέστρεφε στο πλοίο τα βράδια.
«Τρία πράγματα είναι σίγουρα στη ζωή: ο θάνατος, οι φόροι και η νυχτερινή απονήωση του τελευταίου recovery tanker», συνήθιζαν να λένε τα πληρώματα που έβλεπαν τα ονόματά τους στον πίνακα αποστολών, αφού, ό,τι και να γινόταν, δεν υπήρχε περίπτωση το τάνκερ επιφυλακής να μη βρεθεί στον αέρα!
Στις επιχειρήσεις τα τάνκερ άξιζαν το βάρος τους σε χρυσάφι, αλλά παρά το ζωηρό ενδιαφέρον του Ναυτικού για την προμήθεια 42 αεροσκαφών ΚΑ-6Η (μιας βελτιωμένης έκδοσης με συνολική χωρητικότητα 32.882 λιβρών καυσίμου), ο τότε υπουργός Αμυνας Χάρολντ Μπράουν είχε άλλη γνώμη, και το 1979 η πρόταση της Grumman απορρίφθηκε οριστικά.
Α-6Ε και Α-6Ε TRAM
Εξωτερικά μπορεί να θύμιζε τα αεροσκάφη της έκδοσης Α αλλά στον τομέα των ηλεκτρονικών το Α-6Ε ήταν ένα εντελώς διαφορετικό αεροπλάνο. Εφοδιασμένο με ένα εκσυγχρονισμένο σύστημα βομβαρδισμού/ναυτιλίας στη θέση του προγενέστερου συστήματος DIANE, οι επιχειρησιακές δυνατότητες των Α-6Ε αυξήθηκαν δραματικά με τις νέες ικανότητες ανίχνευσης και άφεσης όπλων που παρείχε ο ισχυρότερος υπολογιστής.
Τα πληρώματα «λάτρεψαν» τον ψηφιακό υπολογιστή AN/ASQ-133 και το ραντάρ πολλαπλών λειτουργιών ΑΝ/ΑΡQ-148 της Norden και οι τεχνικοί λάτρεψαν ακόμη περισσότερο τη μείωση των εργατωρών για κάθε ώρα πτήσης και την ευκολία στη συντήρηση που επέφερε η απλοποίηση του ηλεκτρονικού εξοπλισμού και ειδικότερα η ενσωμάτωση συστημάτων εντοπισμού βλαβών.
Η VA-85 «Βlack Falcons» ήταν η πρώτη επιχειρησιακή Μοίρα Intruder που εξοπλίσθηκε με τα νέα Α-6Ε το Δεκέμβριο του 1971. Επίσης, μέχρι το 1980 παραδόθηκαν περίπου 240 αεροσκάφη παλαιοτέρων εκδόσεων τα οποία είχαν αναβαθμιστεί στο πλαίσιο του προγράμματος CILOP (το κόστος ενός αναβαθμισμένου Α-6Α ήταν 1,6 εκατομμύρια δολάρια την ώρα που ένα Α-6Ε παραγωγής στοίχιζε περίπου 9,2 εκατομμύρια).
Ακολούθησαν τα Α-6Ε CAINS (Carrier Airborne Inertial Navigation System) εξοπλισμένα με το ίδιο αδρανειακό σύστημα της Litton που διέθεταν τα F-14A και τα S-3A Viking και τα Α-6Ε TRAM, η έκδοση με τον πιο προηγμένο ηλεκτρο-οπτικό εξοπλισμό που διέθετε ποτέ επιθετικό αεροσκάφος του Ναυτικού.
Χάρη στο χαρακτηριστικό πυργίσκο TRAM (Target Recognition Attack Multisensor) κάτω από το ρύγχος, η απόλυτη έκδοση του Intruder ήταν ικανή να ανιχνεύει, να αναγνωρίζει και να πλήττει σε μια μόνο διέλευση με επίφοβη ακρίβεια διαφορετικούς στόχους, ημέρα ή νύχτα, ασχέτως καιρού.
Στην οθόνη του, ο ΒΝ μπορούσε να βλέπει στόχους μέχρι πρότινος αθέατους κάτω από την πυκνή βλάστηση, το σκοτάδι ή την προσεγμένη παραλλαγή με τη βοήθεια του ευαίσθητου συστήματος FLIR που παρείχε τη δυνατότητα εγκλωβισμού συγκεκριμένων σημείων, όπως π.χ. την ίσαλο ενός πολεμικού ή την περιοχή του μηχανοστασίου του.
Οι πύραυλοι Harpoon θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το μηχανικό κυκλώπειο «μάτι» του Intruder: αν κάτι δεν «έβλεπε» το σύστημα υπερύθρων, το έβλεπε ο δέκτης FAC (Forward Air Controller) του συστήματος LRT (Laser Receiver/ Transmitter) είτε οι επικείμενοι στόχοι «φωτιζόταν» με ακτίνες λέιζερ από ένα άλλο αεροσκάφος είτε από κάποιον προωθημένο παρατηρητή στο έδαφος.
Ο περιστρεφόμενος πυργίσκος παρείχε στο βομβαρδιστή δυνατότητα σάρωσης 360 μοιρών και συνεχούς παρακολούθησης/εγκλωβισμού του στόχου ανεξαρτήτως των ελιγμών του αεροπλάνου, ενώ αργότερα στα Α-6Ε TRAM προστέθηκαν το σύστημα DRS (Detection and Ranging System) και το σύστημα IRVAT (Infra-Red Video Automatic Tracking) της Northrop με σκοπό την αυτοματοποίηση της ιχνηλάτησης. Το πρώτο από τα νέα Α-6Ε πέταξε τον Ιανουάριο του 1977 με τα διακριτικά των «Βoomers» από το αεροπλανοφόρο Constellation.
Τον επόμενο χρόνο η κρίση των αμερικανών ομήρων στο Ιράν βρήκε την VA-35 πάνω στο Νimitz αλλά παρόλο που οι υπόλογοι είχαν βάψει τα αεροπλάνα με πορτοκαλί και μαύρες λωρίδες για την εύκολη αναγνώρισή τους από τα μαχητικά συνοδείας, τα βομβαρδιστικά δεν έλαβαν μέρος στη μοιραία Επιχείρηση Eagle Claw. Η ευκαιρία για δράση θα ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα, στη Μέση Ανατολή.
Στο μονοπάτι του πολέμου
Η κατάσταση στον Λίβανο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ειδικά η εισβολή του ισραηλινού Στρατού, έφερε τα αεροπλανοφόρα Independence και John F. Kennedy στα ανοικτά των λιβανέζικων ακτών. Η απόφαση για μια επίδειξη δύναμης ελήφθη και τα πληρώματα ετοιμάστηκαν για μια επιδρομή στην κοιλάδα Μπεκάα, την «Κοιλάδα των SΑΜ»…
Η ούτως ή άλλως ελλιπώς σχεδιασμένη επιχείρηση μετατράπηκε έπειτα από μια σειρά λαθών, αλλαγών της τελευταίας στιγμής και προβλημάτων επικοινωνίας από νυχτερινή επίθεση σε ημερήσια προσβολή στόχων. Αν και οι απονηώσεις των Α-6 και των Α-7 είχαν προγραμματιστεί για τις 11:00 πμ, τα πληρώματα έφυγαν νωρίτερα το πρωί, με τον ήλιο στα μάτια. Πολλά βομβαρδιστικά δε μετέφεραν καν πλήρη οπλικά φορτία (ένα Α-6Ε μάλιστα άφησε το κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου του με… δύο βόμβες ανηρτημένες στους ΜΕR).
Επίσης, τα ΕΑ-6Β Prowler που είχαν προηγηθεί δεν ήταν αρκετά για να εξουδετερώσουν τα συριακά ραντάρ, κάτι που έγινε οδυνηρά κατανοητό με την κατάρριψη ενός Corsair και ενός Α-6. Η επιχείρηση ήταν πραγματικό φιάσκο: δεν είχε σαφή αντικειμενικό σκοπό, έπασχε από συντονισμό και ήταν σχεδιασμένη «στο γόνατο». Τα σφάλματα αυτά δε θα επαναλαμβανόταν στις επιδρομές κατά της Λιβύης.
Η τρομοκρατική επίθεση σε μια ντισκοτέκ του Δυτικού Βερολίνου όπου σύχναζαν
αμερικανοί στρατιώτες και ο θάνατος μερικών από αυτούς έδωσε στην Ουάσινγκτον την αφορμή για την Επιχείρηση Prairie Fire. Επιχειρώντας πρώτη φορά από το αεροπλανοφόρο Coral Sea, τα Prowler της VAQ-136 «Gauntlets» άνοιξαν το δρόμο στους «Εισβολείς» των Μοιρών VA-34 «Βlue Βlasters» και VA-85 που επιτέθηκαν σε μια λιβυκή Combattante II χτυπώντας την αρχικά με έναν πύραυλο Harpoon και αποτελειώνοντάς την με περιλήπτες βομβίδων Mk 20 Rockeye.
Την ίδια νύχτα, τα Intruder κατάφεραν πλήγματα και σε άλλα λιβυκά σκάφη (ανάμεσά τους κι ένα περιπολικό που επιχείρησε να πλησιάσει το Saratoga χωρίς επιτυχία). Την επόμενη μέρα, ένα Α-6Ε της Μοίρας VA-55 «Warhorses» πέτυχε μια πυραυλάκατο κλάσης Nanuchka II η οποία είχε αφήσει τη Βενγκάζη και κατευθυνόταν προς τα αμερικανικά πλοία. «Το Α-6Ε από το Coral Sea ράντισε το λιβυκό πολεμικό με Rockeye και αυτό άρχισε να καίγεται.
Τη χαριστική βολή την έδωσε ένα Α-6 της VA-85 το οποίο από απόσταση 15 μιλίων εξαπέλυσε έναν πύραυλο AGM-84A Harpoon που έκοψε την πυραυλάκατο στα δύο. Η πλώρη της σηκώθηκε και μέσα σε 10′ η Nanuchka είχε βυθισθεί… Αν και όλες οι επιθέσεις έγιναν εντός της εμβελείας των SA-2, κανένας SAM δεν εκτοξεύθηκε εναντίον μας καθώς πετούσαμε στα 300 πόδια -μπορεί και χαμηλότερα! Ούτε ΜiG εμφανίσθηκαν όμως, παρόλο που είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο της Μπενίνα…»
Τον επόμενο μήνα τα αμερικανικά αντίποινα κατά του Συνταγματάρχη Καντάφι συνεχίστηκαν. Στην Επιχείρηση El Dorado Canyon, τα αεροσκάφη του Ναυτικού θα χτυπούσαν στόχους κοντά στη Βεγκάζη την ώρα που τα F-111 της USAFE θα βομβάρδιζαν την Τρίπολη.
Στις 14 Απριλίου 1996, στις 11:55 μμ, έξι Intruder και ισάριθμα Α-7 που είχαν απονηωθεί από το America ανέφεραν «feet dry» (δηλαδή ότι πετούσαν πάνω από ξηρά) ταυτόχρονα με τα οκτώ Α-6 και τα έξι Hornet του Coral Sea. Τα αντιαεροπορικά πυρά ήταν πυκνά μεν αλλά άστοχα, καθώς γι’ αυτό είχαν φροντίσει τα EA-6B και οι πύραυλοι HARM που εξαπέλυαν τα F-18 και τα Corsair τα οποία είχαν αναλάβει την καταστολή της λιβυκής αεράμυνας.
«Βρισκόμασταν περίπου δύο λεπτά από το στόχο, όταν ρίχνοντας μια ματιά έξω από το κόκπιτ είδα τη λάμψη των κινητήρων δύο SAM να ανεβαίνουν σαν αστέρια στον ουρανό. Αντίθετα με τους πυραύλους που είχαν εκτοξευθεί πριν, οι λάμψεις αυτές δεν άλλαζαν πορεία αλλά γινόταν όλο και μεγαλύτερες. Μια εξήγηση υπήρχε γι’ αυτό: αυτοί οι δύο ερχόταν καταπάνω μας! Δεξί Βreak!’, φώναξα στον πιλότο μου.
Χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ακριβώς τι συνέβαινε, ο Μπιλ αντέδρασε ενστικτωδώς. Ωστόσο, επειδή αισθανόταν λίγο άβολα με αυτή τη δεξιά στροφή μέσα στη νύχτα, έστρεψε και πάλι αριστερά τραβώντας g. Σχεδόν ταυτόχρονα, ένα υπέροχο λευκό φως γέμισε το κόκπιτ και έσφιξα τα δόντια περιμένοντας την έκρηξη. Τίποτα… Οι πύραυλοι πέρασαν χωρίς να εκραγούν…»
«Ο ελιγμός SAM Break μπορεί να σε γλιτώσει από τους πυραύλους αλλά μόνο καλό δεν κάνει στο αδρανειακό σύστημα ναυτιλίας. Λοιπόν; Θα τα καταφέρουμε;’ ρώτησε ο Μπιλ βλέποντας τα φωτάκια που προειδοποιούσαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι το σύστημα τα είχε παίξει’… Ευχαρίστησα από μέσα μου το Θεό και τους εκπαιδευτές μου στη Σχολή. Χιλιάδες ώρες σκληρής δουλειάς τώρα έπιαναν τόπο… Ναι, θα τα καταφέρουμε’ είπα με αυτοπεποίθηση. Όλη μου η προσοχή ήταν συγκεντρωμένη στον εντοπισμό και την αναγνώριση του στόχου. Προβαίνοντας στις τελευταίες διορθώσεις στη σκόπευση, ενημέρωσα τον πιλότο: Μaster Arm – ON, In ΑΤΤΑCΚ’. Έχω καλά σύμβολα. Προχωρώ’. ήλθε αποφασιστικά η απάντηση.
Δευτερόλεπτα αργότερα, το σύμβολο που έδειχνε τον εναπομένοντα χρόνο πριν από την άφεση των όπλων άγγιζε τη βάση της οθόνης του χειριστή. Απελευθερωμένο από το βάρος των βομβών, το Α-6 τραντάχθηκε ελαφρά, ενώ από τους καθρέπτες μας παρατηρούσαμε τις πορτοκαλί φλόγες των εκρήξεων των βομβών πίσω μας. Εξήλθαμε της περιοχής του στόχου με υψηλή ταχύτητα και κατευθυνθήκαμε προς την ακτή.
Αισθανόμουν λιώμα… Από τη μια ήθελα να ουρλιάξω από ανακούφιση, από την άλλη ένιωθα μουδιασμένος, σκεπτόμενος τι να έκαναν οι άλλοι. Σιωπηλοί, ακούγαμε από τον ασύρματο το ένα Intruder μετά το άλλο να αναφέρει ‘feet wet’, μέχρι που ακούσθηκε και το τελευταίο. Όλοι γύριζαν ασφαλείς…»
Παραμένοντας στην πρώτη γραμμή
Με την ηλικία των αεροσκαφών να πλησιάζει το ένα τέταρτο του αιώνα, η κόπωση μετάλλου ‘κυρίως στις πτέρυγες’ καθήλωνε όλο και περισσότερα Intruder με ρωγμές στα φτερά ενώ πολλά βομβαρδιστικά είχαν επιτρεπόμενο όριο τα 3 g, μερικά δε και λιγότερο… Τότε το Ναυτικό ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την παράταση της επιχειρησιακής ζωής των Α-6Ε ΤRΑΜ με την αντικατάσταση των καταπονημένων πτερύγων.
Παρόλο που η Grumman είχε έτοιμη μια νέα πτέρυγα από αλουμίνιο, το Ναυτικό ανέθεσε στην Boeing Military Airplanes την κατασκευή μιας πτέρυγας από σύνθετα υλικά, η οποία έχοντας τις ίδιες διαστάσεις και βάρος με την παλαιά θα επέτρεπε αύξηση του μεγίστου βάρους απογειώσεως κατά 18%, θα προσέδιδε καλύτερες επιδόσεις συν έναν ακόμη εξωτερικό φορέα ανάρτησης βλημάτων αέρος-αέρος για την αυτοπροστασία του αεροσκάφους και θα αύξανε τη ζωή των Α-6 κατά 8.000 ώρες.
Ο αρχικός στόχος ήταν να παραμείνει σε υπηρεσία ο τύπος μέχρι την έλευση της βελτιωμένης έκδοσης Α-6F. Παράλληλα, από τη στιγμή που τα αεροπλάνα θα βρισκόταν έτσι κι αλλιώς στο υπόστεγο, θα αναβαθμιζόταν στο πλαίσιο του προγράμματος SWIP (Systems Weapon Integration Program) το οποίο θα έδινε στα Intruder τη δυνατότητα εκτόξευσης όπλων από μεγάλες αποστάσεις όπως βλήματα ΑGΜ-65Ε/F Maverick (με σύστημα καθοδήγησης ακτίνων λέιζερ/υπέρυθρης απεικόνισης), τους βελτιωμένους AGM-62 Walleye, πυραύλους κατά στόχων επιφανείας AGM-84A Harpoon Block 1C/D και AGM-84D, AGM-84E SLAM (Stand-off Land Attack Missile) και βλήματα αντιραντάρ AGM-88A HARM, πιστοποιημένα ήδη στα Prowler των Μοιρών ηλεκτρονικού πολέμου από τον Αύγουστο του 1986.
Ωστόσο, έπειτα από μια σειρά προβλημάτων και καθυστερήσεων, το Σεπτέμβριο του 1993 το Ναυτικό ακύρωσε το πρόγραμμα της αντικατάστασης των πτερύγων, αφού προηγουμένως όμως ολοκληρώθηκε η τοποθέτησή τους σχεδόν στο 85% του στόλου των Intruder δημιουργώντας δύο «παραλλαγές»: τα Α-6Ε SWIP (με τις μεταλλικές πτέρυγες) και τα πανομοιότυπα Α-6Ε SWIP Block 1 με πτέρυγες από σύνθετα υλικά. Τα αεροσκάφη που θα εφοδιάζονταν με το αδρανειακό σύστημα ναυτιλίας ASN-139, δορυφορικό σύστημα GPS, με νέο HUD και το TACAN ARN-118 θα ξεχώριζαν αποκτώντας την ονομασία Α-6Ε SWIP Block 1A.
Υιοθετώντας τους «άκαπνους» F404-GE-400D της General Electric με 15% περισσότερη ισχύ και εξοπλισμένο με ένα εντελώς καινούριο ραντάρ της Norden, ψηφιακό πίνακα οργάνων και πέντε οθόνες πολλαπλών λειτουργιών, το Α-6F έμελε να ήταν ο πιο εντυπωσιακός σε επιδόσεις «Εισβολέας» με δυνατότητα μάλιστα εκτόξευσης βλημάτων AIM 120A AMRAAM.
Ωστόσο, οι δραστικές περικοπές στις αμυντικές δαπάνες και οι ένθερμοι υποστηρικτές του A-12 Avenger, του επαναστατικού αεροσκάφους stealth που προοριζόταν να εξοπλίσει τις Μοίρες κρούσης των αεροπλανοφόρων τον 21ο αιώνα (ασχέτως αν κι αυτό έπεσε θύμα καθυστερήσεων και τραγικών υπερβάσεων κόστους) οδήγησαν στη ματαίωση του προγράμματος στερώντας από το Ναυτικό το καλύτερο ίσως αεροπλάνο που διέθετε για τη δουλειά.
Το προτεινόμενο A-6G, η τελευταία ελπίδα του Ναυτικού και της Grumman να σωθούν οι καινοτομίες της έκδοσης F έστω και χωρίς αντικατάσταση των κινητήρων J52, είχε την ίδια κατάληξη. Σε περίπτωση που χρειαζόταν, οι «Εισβολείς» θα πολεμούσαν με ό,τι είχαν…
Operation Desert Storm: Αποχαιρετισμός στα Όπλα
Η λήξη του τελεσιγράφου των Ηνωμένων Εθνών που καλούσε το Ιράκ να αποχωρήσει από το Κουβέιτ βρήκε στην περιοχή του Περσικού Κόλπου έξι αεροπλανοφόρα με εννέα Μοίρες Intruder: το John F. Kennedy με την VA-75 «Sunday Ρunchers», το America με την VA-85 «Βuckeyes», το Ranger με τις VA-145 «Swordsmen» και VA-155 «Silver Foxes», το Theodore Roosevelt με τις Μοίρες VA-36 «Roadrunners» και VA-65 «Τigers», το Saratoga με τη VA-35 «Βlack Ρanthers» και το Midway με τις Μοίρες VA-115 «Εagles» και VA-185 «Νighthawks».
Εκτός από αυτή την εντυπωσιακή συγκέντρωση ισχύος στη θάλασσα, στην αεροπορική βάση Sheikh Isa στο Μπαχρέιν στάθμευαν και δύο Μοίρες του Σώματος Πεζοναυτών, η VMA (AW)-224 «Βengals» και η VMA (AW)-533 «Ηawks» -η δεύτερη Μοίρα των Πεζοναυτών που πέταξε με τον τύπο στο Βιετνάμ επιχειρώντας από το Chu Lai και η τελευταία μονάδα του Σώματος που αντικατέστησε τους «Εισβολείς» της με Hornet.
Τη νύχτα που ξέσπασε η Καταιγίδα ο ουρανός έβρεχε φωτιά… Επί ώρες τα κύματα των βομβαρδιστικών διαδεχόταν το ένα το άλλο συντρίβοντας την αντίσταση και το ηθικό του αντιπάλου στο έδαφος. Δύο ημέρες αργότερα, την 19η Ιανουαρίου 1991, δύο Intruder της Μοίρας VA-75 προσέβαλαν ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στον ποταμό Τίγρη, βορείως της Βαγδάτης, με δύο πυραύλους AGM-84E SLAM τους πρώτους που εκτοξεύοντο υπό συνθήκες πραγματικής μάχης. Το πρώτο βλήμα χτύπησε ακριβώς στην αίθουσα του στροβίλου του εργοστασίου. Ο δεύτερος SLAM μπήκε από την τρύπα που άνοιξε ο πρώτος…
Δύο ακόμη πύραυλοι αποτελείωσαν τη δουλειά. «Ήταν σαν εκείνα τα κινούμενα σχέδια, όπου ένας πύραυλος μπαινοβγαίνει στις αίθουσες ενός εργαστηρίου ψάχνοντας για το γραφείο του διευθυντή ώσπου το βρίσκει, χτυπά την πόρτα, μπαίνει και τον τινάζει στον αέρα!» έλεγε αργότερα ένας από τους πιλότους. Τα αεροσκάφη Α-6Ε SWIP της Μοίρας πέταξαν επίσης αποστολές καταστολής αεράμυνας εξαπολύοντας AGM-88B HARM κατά των ιρακινών ραντάρ που γλίτωσαν από τα F-4G Wild Weasels της Αεροπορίας.
Όσο κράτησαν οι επιχειρήσεις, τα Α-6Ε των αεροπλανοφόρων και των Μοιρών των Πεζοναυτών προσέθεταν κι άλλους στόχους στο ενεργητικό τους: φάλαγγες αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων και παντός τύπου οχημάτων, μια εκπαιδευτική φρεγάτα, ένα περιπολικό σκάφος κλάσης TMC-45 εξοπλισμένο με πυραύλους Exocet, ένα περιπολικό κλάσης Zhuk, μια ναρκοθέτιδα κλάσης Spacilac, ένα αερόστρωμνο «Winchester»…
Βόμβες ναπάλμ Mk 77 Mod 7, περιλήπτες βομβίδων CBU-87, Mk 7 και Mk 20 Rockeye II, βόμβες Mk 82, Mk 83 και Mk 84 των 2.000 λιβρών, κατευθυνόμενες βόμβες GBU-12 Paveway II των 500 λιβρών, GBU-16 των 1.000 εφοδιασμένες με πυραυλοκινητήρα Mk 78 Shrike για άφεση σε χαμηλά ύψη, θηριώδεις GBU-10 των 2.000 λιβρών και βόμβες LGB -μια παραλλαγή της αντίστοιχης βρετανικής των 1.000 λιβρών, όλα χρησιμοποιήθηκαν με φοβερά αποτελέσματα αλλά όχι ατιμωρητί. Πέντε Intruder δε θα γύρισαν πίσω…
Ύστερα από 1.000 ώρες, η Καταιγίδα κόπασε. Τα πλοία έφυγαν, οι βάσεις άδειασαν από τα εκατοντάδες αεροσκάφη και οι σχεδιαστές των επιχειρήσεων άρχισαν την ανάλυση των διδαγμάτων. Από τα μαθήματα όμως του πολέμου στον Περσικό τα Intruder θα απουσίαζαν. Η μια μετά την άλλη, οι Μοίρες του Στόλου άλλαζαν τα αεροπλάνα τους με τα νεότερα F/A-18D, ένα μαχητικό το οποίο, ακόμη κι αν ξεπεράσει σε αριθμούς τα αεροπλάνα της Grumman, είναι αμφίβολο αν θα κερδίσει τον σεβασμό που απολάμβαναν τα Α-6. Γιατί μπορεί τα κατορθώματα των μαχητικών να γίνονται ταινίες, όμως τα βομβαρδιστικά είναι αυτά που γράφουν ιστορία. Το Α-6 ήταν ένα τέτοιο αεροπλάνο.
