Το αιματοκύλισμα στη Λαττάκεια της Συρίας, με τις καθεστωτικές δυνάμεις να επιτίθενται σε μια τοπική πολιτοφυλακή Αλαουιτών (μια συριακή μετριοπαθής σέχτα Σιιτών, η οποία παραδοσιακά στήριζε την κυριαρχία των Άσαντ), η οποία έχει καταλήξει σε μαζικές δολοφονίες εκατοντάδων αμάχων, όπως και σε βίαιες διώξεις και σε άλλες εθνοτικές ομάδες, δεν περιορίζεται εκεί.
Στην πράξη δίνει ένα γενικό μήνυμα εντός Συρίας, για το τι ακριβώς περιμένει άλλες φυλετικές/θρησκευτικές ομάδες που θα επιχειρήσουν είτε να αυτονομηθούν, είτε να αντιταχθούν στην κυριαρχία της τζιχαντιστικής οργάνωσης HTS, που με έδρα την περιφέρεια του Ιντλίμπ (βορειότερα της Λατάκκειας), εξόρμησε πέρυσι προς Νότο και κατάφερε να καταλάβει τη Δαμασκό, αναλαμβάνοντας και τη διακυβέρνηση της χώρας.
Συρία: ξεπέρασαν τους 1.000 οι νεκροί στις συγκρούσεις στα προπύργια των Αλαουϊτών
Μια διακυβέρνηση βέβαια με σαφή γεωγραφικά όρια, καθώς εντός συνόρων η εξουσία της σουνιτικής ΗTS βρίσκει πολλούς άλλους δρώντες-αντιμέτωπους. Στο Βορρά και προς Ανατολή, την κυριαρχία των Κούρδων, στο Νότο τους Δρούζους και την “εισπήδηση” των Ισραηλινών Δυνάμεων, στο Βορρά πάλι τις φιλοτουρκικές συριακές ομάδες και γενικότερα πολλές ακόμη συσπειρώσεις, όπως και την πάντα ενεργή ISIS, στο κέντρο της χώρας σε ερημικές ζώνες.
Ειδικά για τους Κούρδους όμως της Συρίας, η επίθεση στη Λαττάκεια έχει ειδική σημασία, καθώς έμμεσα υποστηρίζεται από την Τουρκία, η οποία έχει προστρέξει να αναλάβει – όσο γίνεται- και την πατρωνία της HTS, την οποία όμως δεν ελέγχει πλήρως. Ενώ εντός Τουρκίας, έχει ανοίξει η μεγάλη συζήτηση για τον ιστορικό συμβιβασμό με το εκεί κουρδικό στοιχείο, κυρίως την οργάνωση PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν), το οποίο καλείται να καταθέσει τα όπλα και να προσέλθει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων, μετά και τη σχετική έκκληση του ιστορικού ηγέτη του, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος συμπλήρωσε 25 χρόνια φυλακισμένος.
Έτσι οι Κούρδοι της Συρίας διαπιστώνουν μια διπλή “επίθεση”: Τόσο διπλωματική της Τουρκίας στο συγγενικό PKK, με υποσχέσεις -αόριστες- για ειρήνευση και τακτοποίηση του κουρδικού ζητήματος, όσο και μια πολεμική επίθεση, της φιλοτουρκικής HTS κατά των Αλαουιτών εντός Συρίας, η οποία όμως μπορεί να γίνει προπομπός/παράδειγμα εις βάρος τους σε επόμενο χρόνο. Άλλωστε η HTS δια του επικεφαλής της Αλ-Σαράα έχει δηλώσει πως δεν θα δεχθεί “διάσπαση της Συρίας”, ενώ η Τουρκία παραμένει σταθερή να απειλεί πως “κουρδική αυτονομία εντός Συρίας δεν θα δεχθεί και θα την αντιμετωπίσει με κάθε τρόπο”.
Άλλωστε ήδη από τον Φεβρουάριο, οι τουρκικά ελεγχόμενες πολιτοφυλακές στη Βόρεια Συρία έχουν εξαπολύσει επίθεση κατά των Κούρδων, ως “υπενθύμιση” ότι η ζώνη τους είναι υπό αμφισβήτηση. Ενώ και η Τουρκία συνεχίζει αυτοδύναμα να πλήττει τις κουρδικές δυνάμεις, είτε αυτές του PKK εντός των συνόρων της, είτε εντός Συρίας, στοχεύοντας μονάδες της κουρδικής YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού).
Η γενική αυτή αναταραχή πάντως δείχνει και τα όρια της υποτιθέμενης συριακής τακτοποίησης, που δεν έχει ολοκληρωθεί παρά την ξαφνική κυριαρχία της HTS. Την οποία έσπευσαν να αναγνωρίσουν και να συνομιλήσουν μαζί της οι πάντες -της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης- αναγκαστικά βέβαια, γιατί εμφανίστηκε ως ο νέος κυρίαρχος της χώρας και με σημαντική αλλά όχι πλήρη λαϊκή υποστήριξη, δηλαδή στοιχείο που δεν είχε το καθεστώς Άσαντ.
Η επόμενη μέρα; Οι Αλαουϊτες που εκφράζουν αίτημα αυτοδιάθεσης στη Συρία δεν φαίνονται ικανοί να αντισταθούν σημαντικά στην HTS, αλλά με πάνω από 2,5 εκατομμύρια πληθυσμό δεν θα φύγουν από την εξίσωση διαμοιρασμού ισχύος, παρά τη σημερινή καταδίωξη τους.
Η συγκεκριμένη ομάδα έχει και ένα λόγο παραπάνω να ανησυχεί την Τουρκία, καθώς αλαουιτικός πληθυσμός υπάρχει εντός Τουρκίας, ενώ ισχυρότεροι αριθμητικά είναι οι Τούρκοι Αλεβίτες, που έχουν θρησκευτική συγγένεια με τους Αλαουίτες (δεν ταυτίζονται όμως μαζί τους). Οι Αλεβίτες, κι αυτοί αποτελούν μια σημαντική τουρκική μειονότητα και σε αρκετό βαθμό έχουν κοσμικές αντιλήψεις, οπότε στέκονται κριτικά στον σουνιτικό ισλαμισμό που διαφημίζει και προωθεί ο Ερντογάν.
Έτσι στο περίπλοκο τοπίο και της Τουρκίας και της Συρίας, οι “αντίπαλες” θρησκευτικές/φυλετικές ομάδες των σημερινών καθεστώτων Ερντογάν και Αλ-Σαράα, είτε είναι Αλαουϊτες, είτε Αλεβίτες είτε Κούρδοι, είτε Χριστιανοί οι οποίοι επίσης διώκονται, παραμένουν “αγκάθια” που η βίαιη αντιμετώπιση τους μόνο ειρήνη δεν θα παράγει.
