Το αεροσκάφος Northrop N-205 ήταν μια πρόταση για ένα ειδικό τύπο “διαστημικού” εκπαιδευτικού, ως μια παραλλαγή του T-38 Talon. Το Τ-38 με τη σειρά του είναι “συγγενής” του γνωστού μας F-5, που υπηρέτησε πιστά την ΠΑ για δεκαετίες! Το Ν-205 όμως δεν ήταν ένα τυπικό F-5, καθώς αντί για κινητήρες τζετ, θα χρησιμοποιούσε τρεις πυραυλοκινητήρες για κατακόρυφη εκτόξευση.
Αυτό το πρωτοποριακό αεροσκάφος σχεδιάστηκε για να μπορεί να επιτύχει ταχύτητες Mach 3,2 στην πορεία του προς το ύψος των 200.000 ποδιών. Η ανάπτυξη του τοποθετείται στη δεκαετία του 1950 στις ΗΠΑ, μια εποχή που η εκτόξευση του δορυφόρου Σπούτνικ από την Σοβιετική Ένωση -στις 4 Οκτωβρίου 1957- προκάλεσε σημαντική αλλαγή στην αντίληψη των Ηνωμένων Πολιτειών για την τεχνολογική τους υπεροχή.
Αυτή η εξέλιξη οδήγησε σε μία περίοδο έντονων διεργασιών για το πώς θα έπρεπε να αντιδράσει η χώρα απέναντι στους Σοβιετικούς. Μία από αυτές τις προτάσεις ήταν κι ένα φιλόδοξο σχέδιο της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ για ένα επανδρωμένο όχημα με πτέρυγες που θα μπορούσε να εκτελεί εξωατμοσφαιρική πτήση. Αυτό σχεδιάζονταν όχι μόνο ως ερευνητικό όχημα αλλά και ως πλατφόρμα αναγνώρισης, ακόμη και ως στρατηγικό όπλο, όπου υποτίθεται οι Σοβετικοί δεν θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν.
Η USAF εξέτασε την ιδέα, ζητώντας και λαμβάνοντας 9 προτάσεις από 12 εταιρείες το Μάρτιο του 1958, με την Boeing να βγαίνει νικήτρια τον Ιούνιο του 1959, με το σχέδιο X-20 Dyna-Soar (Dynamic Soarer).
Η Northrop που επίσης είχε υποβάλλει πρόταση αλλά είχε απορριφθεί, είδε μία νέα ευκαιρία να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, έστω και πλαγίως. Ήδη είχε κερδίσει το διαγωνισμό για το νέο υπερηχητικό εκπαιδευτικό της Πολεμικής Αεροπορίας τον Οκτώβριο του 1956, που θα εξελισσόταν στο Τ-38 Talon. Έτσι στις 22 Μαΐου 1958, δύο μήνες μετά την επιλογή της USAF για το Dyna-Soar, η Northrop πρότεινε μία παραλλαγή του Talon ως “Aerospace Trainer”, με την επιχειρηματολογία ότι η Πολεμική Αεροπορία θα χρειαζόταν ένα αξιόπιστο, οικονομικό όχημα για την εκπαίδευση των πιλότων σε συνθήκες στα όρια του διαστήματος.
Με τον κωδικό N-205, το προτεινόμενο αεροσκάφος, απαιτούσε περίπου 25% τροποποίηση στη βασική δομή του T-38A για να εκτελέσει την αποστολή. Εφοδιασμένο με τρεις πυραυλοκινητήρες Rocketdyne AR-4 αντί των δύο τζετ General Electric J85-GE-5, θα είχε συνολικά 33.000 λίβρες ώθησης χρησιμοποιώντας ένα μείγμα από 90% υπεροξείδιο του υδρογόνου και 10% καύσιμο JP-5.
Σχεδιασμένο να εκτοξεύεται σχεδόν κατακόρυφα από πλατφόρμα με ράγα, το N-205 θα έφτανε τα 3,2 Mach σε μια πτήση 90 δευτερολέπτων με τους πυραυλοκινητήρες μέχρι τα 90.000 πόδια, ώστε να συνεχίσει σε βαλλιστική τροχιά και να φτάσει το απόγειο των 200.000 ποδιών, πριν επιστρέψει στο έδαφος. Η επανείσοδος στην ατμόσφαιρα θα γινόταν με ταχύτητα Mach 2,6. Υπήρχε επίσης η δυνατότητα για έναν επιπλέον βοηθητικό πυραυλοκινητήρα ώσης 1.000 λιβρών για εξτρά ασφάλεια κατά τη φάση της προσγείωσης.
Ωστόσο, η Πολεμική Αεροπορία δεν υιοθέτησε το σχέδιο. Το 1963, η εταιρεία επανέφερε το θέμα με την πρόταση “ST-38 Aerospace Trainer Study”, γνωστή και ως N-205B. Αυτή περιλάμβανε βελτιώσεις, όπως την αντικατάσταση της κατακόρυφης εκτόξευσης με συμβατική απογείωση.
Η εξέλιξη των διαστημικών προγραμμάτων και η αλλαγή στις προτεραιότητες σε συνδυασμό με την ακύρωση του X-20 το 1963, έθεσαν τέλος στις φιλοδοξίες της εταιρείας για το N-205. Οπότε το όραμα για ένα αεροσκάφος που θα μπορούσε να εκπαιδεύει πιλότους για εξωατμοσφαιρικές-διαστημικές αποστολές έμεινε ανεκπλήρωτο.
