Σε επανέκδοση ενός βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει πρώτη φορά το 1974, από το τουρκικό κράτος, στη γαλλική γλώσσα, με τίτλο “Ποιος Ευθύνεται; Το παρόν δεν μπορεί να διαχωριστεί από το παρελθόν”, σχετικά με το Κυπριακό ζήτημα, προχώρησε η τουρκική Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης.
Το βιβλίο, πλέον και σε ψηφιακή μορφή (εδώ), είναι τώρα δίγλωσσο, σε τουρκικά και αγγλικά, επιμελημένο προσεκτικά, και βέβαια παρουσιάζει την τουρκική ματιά, που μεταφέρει το σύνολο της ευθύνης στην Ελληνική/ελληνοκυπριακή πολιτική. Είναι σύντομο, μόλις 98 σελίδες, έχει χρονολόγιο, φωτογραφικό υλικό από βιαιότητες κατά Τουρκοκυπρίων, προσεκτικά επιλεγμένες φράσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που παρατίθενται ώστε να δικαιώνεται η τουρκική εισβολή, και πολλά ακόμη σε μια συνολικά καλογραμμένη προπαγάνδα που καλύπτει κάθε σημείο της αντιπαράθεσης, προτείνοντας μια ευνοϊκή για την Τουρκία εξήγηση.
Ακόμη, σε πρόλογο του στο βιβλίο, ο Ερντογάν, αναφέρει πως “η τουρκική επέμβαση του 1974 ήταν απαραίτητη λόγω του υπαρξιακού κινδύνου που αντιμετώπιζε η Τουρκοκυπριακή κοινότητα από τις ελληνοκυπριακές επιθέσεις, και τον στόχο της “Ένωσης”, ως μέρος ενός σχεδίου εθνοκάθαρσης”.
Εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως στον αδαή, ή στον επιπόλαιο μελετητή του Κυπριακού ζητήματος, το οποίο είναι μεγάλου χρονικού βάθους και αμέτρητων πτυχών, αυτή η τουρκική έκδοση εμφανίζεται “πειστική”. Όπως κάθε τέτοιο κείμενο δηλαδή που έχει δομηθεί με προσοχή ώστε να είναι μονοσήμαντο αλλά ταυτόχρονα να “ερεθίζει” τον αναγνώστη ώστε να καταλήξει σε ένα προδιαγεγραμμένο συμπέρασμα.
Η επανακυκλοφορία του βιβλίου τώρα, λίγες μέρες μετά την 50η θλιβερή επέτειο της εισβολής στην Κύπρο δεν είναι βέβαια τυχαία. Το ερώτημα όμως που μας αφορά είναι το εξής: Ποια είναι η ελληνική πολύγλωσση απάντηση σε αυτή την προπαγάνδα; Τι θα βρει ένας “ξένος” που θα προσπαθήσει στον κυκεώνα του διαδικτύου να μάθει για το Κυπριακό; Θα αρκεστεί στην Wikipedia; Και αν φθάσει στις δικές μας κρατικές πηγές, π.χ. στον ιστότοπο του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, τι θα αντικρίσει εκεί;
Στο παραπάνω ερώτημα θα δώσουμε εμείς την απάντηση: Για την εποχή και την διαδικτυακή κουλτούρα λίγα πράγματα. Υπάρχουν κείμενα στα αγγλικά με τις ελληνικές θέσεις, υπάρχει λίστα ντοκουμέντων, ενώ αντίστοιχα θα βρει κανείς στο site του υπουργείου Εξωτερικών της Κύπρου. Αλλά όλα είναι ακριβώς αυτής της απίστευτα βαρετής για το σήμερα μορφής, ατελειώτου κειμένου (wall of text, όπως αποκαλείται στην αργκό του ιντερνετ), χωρίς επισημάνσεις, χωρίς εύχρηστο φωτογραφικό υλικό, χωρίς βίντεο, χωρίς συνεχή διάδραση, χωρίς “έξυπνα” χρονολόγια και χάρτες και “παράθυρα” και πολυχρηστική ροή, χωρίς παράθεση πολλών links, χωρίς ένα σύντομο-σαφές-περιεκτικό μήνυμα σε πολλές γλώσσες.
Δεν υπάρχει κάν ένα σύγχρονο ελληνικό κρατικό site, ξενόγλωσσο, αποκλειστικά αφιερωμένο στο Κυπριακό, και ένα αντίστοιχο-παράλληλο, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τα οποία να ανανεώνονται συχνά, να είναι γεμάτα με το άπειρο εικαστικό/εποπτικό υλικό που υπάρχει, να παρέχουν μια ζωντανή-διαδραστική εμπειρία στον επισκέπτη τους, να είναι και ευανάγνωστα και ενδιαφέροντα και σημεία αναφοράς και γεμάτα ντοκουμέντα. Και να προσφέρουν και διάλογο με τον αναγνώστη, με σημεία (πρόσωπα και υπηρεσίες) επαφής κ.ο.κ. Όπου αν υπήρχαν τέτοιες οργανωμένες προσπάθειες ψηφιακής επικοινωνίας (π.χ. εκεί με άσκηση όλων των νέων διπλωματών μας, όπως και φοιτητών πολιτικών επιστημών και διεθνών σχέσεων), ακριβώς αυτές τις μέρες στην επέτειο των 50 ετών εισβολής, θα έπρεπε να έχουμε “πλημμυρίσει” το διαδίκτυο με νέες αναφορές, επισημάνσεις, αφηγήσεις, βίντεο, εκκλήσεις, προσκλήσεις και καμπάνιες κινητοποίησης κατά της συνεχιζόμενης κατοχής.
Παράλληλα, θα έπρεπε σε όλα τα παραπάνω που χρειαζόμαστε “χθες”, να δημιουργήσουμε και δικές μας πολύγλωσσες ψηφιακές εκδόσεις, και απλές νοηματικά, αλλά και πιο σύνθετες (για τους ιστορικούς και διπλωμάτες που θα χρειάζεται να ενημερωθούν).
Ακόμα που είναι π.χ. τα ειδικά κανάλια σε όλα τα social media όπου η Ελλάδα θα προβάλλει τις θέσεις της στις πιο διαδεδομένες ξένες γλώσσες; Και με κείμενα (και βίντεο και φωτό) απλά και μελετημένα επικοινωνιακά; Και όχι μόνο αναπαράγοντας τα στεγνά/δυσνόητα/έως και ακαταλαβίστικα διπλωματικά κείμενα;
Τι από όλα αυτά κάνουμε; Φοβόμαστε ελάχιστα. Κι όμως η βιβλιογραφία υπάρχει και είναι αχανής, τα επιχειρήματα μας είναι ισχυρά και δομημένα, ο πακτωλός των ντοκουμέντων είναι οργανωμένος, οι γνώστες και οι ειδικοί επίσης είναι αρκετοί. Αλλά όλα αυτά δεν μπορούμε ούτε να τα οργανώσουμε, ούτε να τα “πλασσάρουμε” και να τα επικοινωνήσουμε στο παγκόσμιο κοινό ως Ελληνική πολιτεία, με τρόπο εύχρηστο και κατανοητό και κυρίως προσαρμοσμένα στην ψηφιακή επικοινωνία.
Όχι πως η τουρκική πλευρά είναι πολύ καλύτερη, αλλά μια επίσκεψη στα δικά τους κρατικά site, δείχνει έστω ένα μεγαλύτερο όγκο κειμένων και ντοκουμέντων στα αγγλικά, ενώ η ψηφιακή αυτή έκδοση που αναφέρουμε είναι επίσης ένα βήμα επικοινωνίας.
Συμπέρασμα; Σε περίοδο όπου η διεθνής πολιτική, η επιρροή αλλά και τα δίκια κάθε χώρας επικοινωνούνται και εξαρτώνται πάρα πολύ από τα ψηφιακά κανάλια διαλόγου, έχουμε μείνει τραγικά πίσω, σε μια γενικευμένη ίσως αδιαφορία, ή “παράδοση στην αδράνεια”. Και αφήνουμε “χώρο” στην Άγκυρα να κάνει την δική της προπαγάνδα, έχοντας και σαφώς μεγαλύτερο προυπολογισμό επικοινωνίας και επιρροής, και μεγαλύτερο διπλωματικό πάτημα διεθνώς και κανένα ενδοιασμό στο να κατασκευάσει μια δική της “αλήθεια”.
Ακολουθήστε μας, στο Facebook, στο Twitter, στο YouTube και στο Viber!
