Η τελευταία έκδοση παραγωγής P-80C
Η παραγωγή του Shooting Star ολοκληρώθηκε με την έκδοση P-80C η οποία ήταν σαφώς η βαρύτερη και εφοδιασμένη με ισχυρότερο κινητήρα από την προγενέστερη P-80B. Σε αντίθεση σε τις προγενέστερες εκδόσεις –Α και –Β το P-80C κατασκευάσθηκε μεταπολεμικά κατά τα οικονομικά έτη 1947, 1948 και 1949 σύμφωνα με τα αντίστοιχα συμβόλαια που υπεγράφησαν μεταξύ της κατασκευάστριας εταιρείας και της USAF. Οι πρώτες 162 και 76 μονάδες των block P-80C-1-LO και P-80C-5-LO που εγκατέλειψαν τις γραμμές παραγωγής ήταν εφοδιασμένες με στροβιλοκινητήρα Allison J33-A-23 αποδιδόμενης ώσης 4.600 λιβρών.
P-80 Shooting Star: To πρώτο αεριωθούμενο μαχητικό της USAF, Μέρος Β’
Οι τελευταίες όμως 561 μονάδες που εγκατέλειψαν τις γραμμές παραγωγής από το block P-80C-10-LO και μετά έφεραν τους ισχυρότερους Allison J33-A-35 αποδιδόμενης ώσης 5.400 λιβρών.
Επίσης υπήρχε και ένα συμβόλαιο το οποίο αφορούσε την κατασκευή τεσσάρων αεροσκαφών για λογαριασμού του Περού τα οποία τελικά δόθηκαν στην USAF το 1951. Εξωτερικά η μόνη διαφορά ενός P-80C από ένα P-80B ήταν η τοποθέτηση του σωλήνα πιτό από την ουρά στο κάτω μέρος του ρύγχους. Όλα τα P-80C ήταν εφοδιασμένα με πτέρυγα εκπέτασματος 39 πόδων και 9 ιντσών ενώ το συνολικό τους μήκος έφθανε τα 34 πόδια και 5 ίντσες. Τον Ιούνιο του 1948 σύμφωνα με την νέα ονοματολογία της USAF, μετονομάσθηκαν από P-80C σε F-80C.
Tα F-80C έλαβαν το βάπτισμα του πυρός στον πόλεμο της Κορέας, ενώ τα παλαιότερα F-80A και –Β τοποθετήθηκαν στις αμερικανικές βάσεις στην Ευρώπη. Τα αεροσκάφη που έλαβαν μέρος κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στην Κορέα ήταν εφοδιασμένα με δύο επιπλέον σταθμούς ανάρτησης κάτω από την πτέρυγα όπου μεταφερόταν 16 ρουκέτες των 5 ιντσών. Επίσης υπήρχε η δυνατότητα μεταφοράς επιπλέον 265 γαλονιών καυσίμου σε εξωτερικές δεξαμενές εκατέρωθεν της πτέρυγα ή εναλλακτικά μίας στην κοιλιά της ατράκτου χωρητικότητας των 230 γαλονιών. Αργότερα όταν τοποθετήθηκαν δεξαμενές καυσίμου στα ακροπτερύγια το εκπέτασμα της πτέρυγας μειώθηκε στα 38 πόδια και 9 ίντσες.
Διαρκούντος του πολέμου της Κορέας ανεξακρίβωτος αριθμός μαχητικών F-80A και F-80C τροποποιήθηκαν σε φωτοαναγνωριστικά και έλαβαν το χαρακτηρισμό RF-80C. Η μόνη μετατροπή που πραγματοποιήθηκε ήταν στο εσωτερικό του ρύγχους όπου ο οπλισμός αντικαταστάθηκε με μία ή δύο φωτομηχανές K-14.
Μετά την λήξη του πολέμου 137 F-80A και RF-80A αναβαθμίσθηκαν σε επίπεδο F-80C από την Lockheed Air Services και επανασχεδιάσθηκαν ως F-80C-11-LO και RFC-11-LO. Στα RF-80C τοποθετήθηκε μια αναβαθμισμένη φωτομηχανή στο έμπροσθεν τμήμα του εσωτερικού του ρύγχους. Στο πλαίσιο του προγράμματος σε όλα τα αεροσκάφη τοποθετήθηκαν κινητήρες J33-A-35, στο εκτινασσόμενο κάθισμα καταπέλτης τύπου M-5 και σύστημα ενεργοποίησης Μ-3 καθώς και σύστημα επικοινωνιών UHF/VHF τύπου AN/ARC-27 της Collins. Ελάχιστα F-80C χρησιμοποιήθηκαν σε πειραματικά προγράμματα όπως το F-80C (49-429) στο οποίο τοποθετήθηκαν σκι στην θέση του συστήματος προσγείωσης και αξιοποιήθηκε σε δοκιμές στην Αλάσκα.
Tα Shooting Star του USN
Την περίοδο 1947 – 48 το USN βρισκόταν εν αναμονή των παραδόσεων των νέων αεριωθούμενων μαχητικών Grumman F9F Panthers και McDonnell F2H Banshee τα οποία θα αξιοποιούσε επιχειρησιακά από τα αεροπλανοφόρα. Για την ασφαλή μετάβαση των χειριστών στους νέους τύπους των αεριωθούμενων αεροσκαφών παρέλαβε 50 P-80C τα οποία αξιοποίησε κυρίως για επιχειρησιακή εκπαίδευση. Τα αεροσκάφη ήταν εφοδιασμένα με κινητήρες Allison J33-A-23 αποδιδόμενης ισχύος 4.600 λιβρών και έλαβαν αρχικά τον χαρακτηρισμό TO-1 ενώ μετά το 1950 μετονομάσθηκαν σε TV-1. Tα TV-1 αξιοποιήθηκαν από δύο Μοίρες, την VF-52 του USN και την VMF-113 του Σώματος των Πεζοναυτών (Marine Corps) μόνο από τις βάσεις ξηράς του USN διότι δεν ήταν εφοδιασμένα με το ανάλογο εξοπλισμό ώστε να επιχειρούν από αεροπλανοφόρα. Με την παραλαβή των πρώτων F9F και F2H τα TV-1 δόθηκαν στις μονάδες της εφεδρείας ενώ λίγο αργότερα ξεκίνησε η σταδιακή τους απόσυρση.
F-80D
Μέσα στο 1948 αποφασίσθηκε η ανάπτυξη ενός αναβαθμισμένων επιχειρησιακών χαρακτηριστικών F-80 το οποίο θα έφερε το χαρακτηρισμό F-80D. Το όλο πρόγραμμα ήταν γνωστό στους κόλπους της Lockheed με το χαρακτηρισμό Model 680-33-07 και αφορούσε ουσιαστικά την εγκατάσταση του ισχυρότερου κινητήρα Allison J-33-A-29, νέων ηλεκτρονικών συστημάτων και επανασχεδιασμό του θαλάμου διακυβέρνησης ώστε να γίνει πιο εργονομικός. Τελικά όμως το πρόγραμμα τερματίσθηκε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην κατασκευασθεί ούτε μια μονάδα.
F-80E
To F-80E αφορούσε ένα Shooting Star εφοδιασμένο με οπισθοκλινή πτέρυγα και τροποποιημένη ουρά. Το όλο πρόγραμμα έλαβε το χαρακτηρισμό L-181 και για τις ανάγκες του προγράμματος χρησιμοποιήθηκε ένα F-80 από το οποίο διατηρήθηκαν το ρύγχος, το μεγαλύτερο τμήμα της ατράκτου και το κάθετο σταθερό. Το πίσω τμήμα της ατράκτου τροποποιήθηκε ώστε να εγκατασταθεί ο στροβιλοκινητήρας με μετακαυστήρα Allison J33-A-27, ενώ τοποθετήθηκε νέα πτέρυγα με οπισθόκλιση 35 μοιρών και ίδιας οπισθόκλισης οριζόντια ουραία πτερύγια. Κατά την διάρκεια των πτητικών δοκιμών το F-80E ανέπτυξε μέγιστη ταχύτητα πλεύσης 662 μ.α.ώ στο επίπεδο της θάλασσας αλλά εκείνη την εποχή η USAF είχε στραφεί προς το σαφώς ανωτέρων επιδόσεων F-86 Sabre με αποτέλεσμα το πρόγραμμα για το F-80E να ακυρωθεί.
Τα διθέσια TP-80C, TF-80C και Τ-33A
Μέσα στο 1947 η USAAF δεδομένου που μεγάλου αριθμού ατυχημάτων στο στάδιο της μετάβασης των χειριστών στο P-80 αποφάσισε την ανάπτυξη μιας διθέσιας εκπαιδευτικής έκδοσης του Shooting Star. Μέσα στο Αύγουστο του 1947 τροποποιήθηκε το P-80C με αριθμό σειράς 48-356 σε διθέσιο με το χαρακτηρισμό TP-80C. Η δεύτερη θέση στο θάλαμο διακυβέρνηση εκτεινόταν 38,6 ίντσες μπροστά από την πτέρυγα και 12 ίντσες προς τα πίσω και τοποθετήθηκε φυσικά στο εσωτερικό της ατράκτου.
Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα την μείωση του μεταφερόμενου καυσίμου στο εσωτερικό της από τα 207 γαλόνια στα 95. Για να αντισταθμιστεί η απώλεια του εσωτερικά μεταφερόμενου καυσίμου εγκαταστάθηκαν νέες δεξαμενές καυσίμου από καουτσούκ στην πτέρυγα στη θέση των αυτοσφραγιζόμενων που έφεραν όλες οι προγενέστερες εκδόσεις. Και πάλι όμως η χωρητικότητα μειώθηκε από τα 425 γαλόνια των P-80 στα 353 γαλόνια. Η διάταξη των χειριστών στο θάλαμο διακυβέρνησης ήταν τύπου tandem (ο ένας πίσω από τον άλλο) ενώ τοποθετήθηκαν εκτινασσόμενα καθίσματα και νέα μονοκόμματη καλύπτρα. Για την περαιτέρω μείωση του βάρους, από τον αρχικό οπλισμό διατηρήθηκαν μόνο δύο πολυβόλα των 0.50 ιντσών. Η παρθενική πτήση του TP-80C πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαρτίου του 1948 με χειριστή τον Tony Levier ενώ τον Ιούνιο του ίδιου έτους λόγω της νέας ονοματολογίας που καθιερώθηκε στην USAF έλαβε το χαρακτηρισμό TF-80C.
Μετά την κατασκευή 128 TF-80C ο χαρακτηρισμός άλλαξε για μια ακόμη φορά σε T-33A στις 5 Μαΐου του 1949. Το T-33 είναι ένα από τα δημοφιλέστερα μεταπολεμικά…
Η συνέχεια στο Military History
