Μετά τη συνάντηση του με το Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον Ιρανό Ραΐσι, στην Τεχεράνη, όπου συμφώνησαν μια διαδικασία διαχείρισης του Συριακού, ο Ερντογάν προχώρησε στην πιο ακραία δήλωση του για την περιοχή, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Anadolu. Ότι δηλαδή πρέπει οι ΗΠΑ να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από τα ανατολικά του Ευφράτη ποταμού, ώστε να διευκολύνουν την εφαρμογή του σχεδίου ειρήνευσης της «διαδικασίας της Αστάνα», την οποία υποτίθεται ότι συνεχίζει η Τουρκία με Ρωσία και Ιράν.
Μάλιστα ο ίδιος κατηγόρησε τις ΗΠΑ πως «συνεργάζονται με τρομοκράτες στη Συρία», εννοώντας την κουρδική οργάνωση YPG, που διατηρεί δεσμούς και με το εντός Τουρκίας PKK. O Ερντογάν εξήγησε πως οι Αμερικανοί παρέχουν και εκπαίδευση στους Κούρδους, που θέλουν να πλήξουν τις Τουρκικές δυνάμεις. Όσο για την αναγγελμένη τουρκική επιχείρηση στη Συρία, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε πως παραμένει στα σχέδια του.
Η πλήρης αυτή διάσταση ΗΠΑ-Τουρκίας και η ταύτιση Άγκυρας με την Μόσχα και την Τεχεράνη δεν είναι μια «έκρηξη της στιγμής». Οι 3 χώρες ουσιαστικά δηλώνουν πως αναλαμβάνουν τη διαχείριση των γεωπολιτικών ζητημάτων της Κεντρικής Ασίας και μέρους της Μέσης Ανατολής, ως ισχυροί επικυρίαρχοι, εκπροσωπώντας ο καθένας μια διαφορετική αντίληψη. Το Ιράν εκφράζει το Σιιτικό Ισλάμ, η Τουρκία το Σουνιτικό, η Ρωσία το χριστιανικό/σλαβικό στοιχείο και τις φιλικές της χώρες στην Κεντρική Ασία. Έτσι θεωρούν πως είναι ικανές να παρέχουν μια πολύ πιο αναλυτική προσέγγιση στα ζητήματα της περιφέρειας τους, στα οποία κακώς παρεμβαίνουν και με αποικιοκρατική λογική οι ΗΠΑ και γενικά οι δυτικές χώρες.
Τα παράδοξα βέβαια αυτής της «συμμαχίας» (τα εισαγωγικά τα βάζουμε γιατί δεν μπορεί να εκτιμηθεί ούτε η διάρκεια ούτε η σταθερότητας της) είναι πολλά. Οι 3 χώρες έχουν μεν μεγάλη συνεργασία, στρατιωτικά και ενεργειακά (η Ρωσία χτίζει πυρηνικούς σταθμούς σε Τουρκία και Ιράν) αλλά και έχουν και σημαντικά διαφορετικές ατζέντες, και βέβαια όχι την συναίνεση των γειτονικών τους χωρών. Για παράδειγμα η Συρία, ότι έχει απομείνει εκεί από το καθεστώς Άσαντ, δεν μπορεί να παρακολουθεί να διαμοιράζεται μεταξύ τουρκικής και ιρανικής επιρροής χωρίς αντίδραση.
Σε κάθε περίπτωση η εξέλιξη είναι σημαντική γιατί δείχνει μια Τουρκία να μη φοβάται να έρθει σε σύγκρουση -έστω φραστική- με τις ΗΠΑ, τις οποίες όμως ταυτόχρονα παρακαλά για εξαγωγές όπλων, ενώ αγκαλιάζει τον “άξονα του Κακού” κατά την αμερικανική θεώρηση, δηλαδή το Ιράν και πλέον τη Ρωσία, να στηρίζει την Ουκρανία αλλά και να προβάλλεται ως διαμεσολαβητής στον πόλεμο και ένα σωρό άλλες κινήσεις, χωρίς δεδομένο συντονισμό.
