Η Ουκρανία έχει υποστεί μια αναίτια και παράνομη εισβολή από τη Ρωσία, αλλά αντιστέκεται σθεναρά. Η επίθεση έλαβε χώρα κατόπιν του αστείου προσχήματος περί αποναζιστικοποίησης της χώρας. Αρχικά, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, υπέστησαν σοβαρές απώλειες, ενώ οι γενικότερες κινήσεις τους, θύμιζαν περισσότερο σχολική εκδρομή, παρά έναν σύγχρονο τακτικό στρατό. Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι άλλοι παρέμεινα επιφυλακτικοί.
Η Ουκρανία αντιστέκεται σθεναρά, έχοντας πάρει το μάθημά της από τα γεγονότα του 2014 και με τη βοήθεια της Δύσης, σε οπλισμό και εκπαίδευση, κάνει τη ζωή δύσκολη για τους Ρώσους.
Ωστόσο, οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές, δεν μπορούν να συγκριθούν σε αριθμητικό επίπεδο, τόσο σε μέσα, όσο και σε έμψυχο υλικό. Αργά, αλλά κάπως σταθερά, φαίνεται πως η Ρωσία παγιώνει την παρουσία της σε εδάφη της Ουκρανίας. Σε καμία περίπτωση δεν έχει κερδίσει τον πόλεμο, ούτε πρόκειται να κατακτήσει ολόκληρη τη χώρα. Μπορεί ωστόσο να αποκομίσει σημαντικά κέρδη, κατακτώντας εδάφη που δεν πρόκειται να επιστρέψει, δημιουργώντας παράλληλα ένα επικίνδυνο προηγούμενο.
Με την πάροδο του χρόνου, Ευρωπαίοι ηγέτες, άρχισαν τις παλινωδίες για το θέμα της Ουκρανίας. Ενώ όλοι προσέφεραν αρχικά σθεναρή υποστήριξη, ή υποσχέσεις για υποστήριξη σε στρατιωτικό υλικό, φαίνεται πως εσχάτως ανέστρεψαν πορεία και λανσάρουν την ιδέα του συμβιβασμού, μέσω αμφιλεγόμενων δηλώσεων.
Μπορεί ο Πούτιν να έχει εγκαταλείψει την επιθυμία κατάκτησης του Κιέβου, ωστόσο φαίνεται πως ο στρατός του τα πάει αρκετά καλύτερα στις περιοχές του Λουγκάνσκ και του Ντονέσκ, που αποτελούν τη βιομηχανική “καρδιά” της Ουκρανίας.
Ένα σημαντικό θέμα της σημερινής διεθνούς ειδησεογραφίας, είναι η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, του Γερμανού καγκελάριο Όλαφ Σολτς και του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι στο Κίεβο.
Θέλουμε μια νίκη της Ουκρανίας επί της Ρωσίας, η οποία θα αποκαθιστά την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, περιλαμβανομένης της Κριμαίας που η Ρωσία κατέλαβε το 2014, δήλωσε η γαλλική διπλωματική πηγή στο Ρόιτερς. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο Ουκρανός πρόεδρος είναι εκείνος που θα καθορίσει ποια θα μπορούσε να είναι μια στρατιωτική νίκη.
Σύμφωνα με όσα μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το Ρόιτερς σημειώνει πως το Κίεβο έχει ασκήσει κριτική εις βάρος της Γαλλίας, της Γερμανίας και σε μικρότερο βαθμό της Ιταλίας για αδυναμία να ενεργήσουν υπέρ της Ουκρανίας και τις έχει κατηγορήσει ότι καθυστέρησαν τις παραδόσεις όπλων και ότι πρόταξαν την προσωπική τους ευημερία αντί της ελευθερίας και της ασφάλειας της Ουκρανίας.
Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Ο αρχικός ενθουσιασμός φαίνεται πως δίνει τη θέση του στην επιφυλακτικότητα και τις δεύτερες σκέψεις. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, έχουν λόγους για να αισθάνονται άβολα απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο.
Αρχικά υπάρχει φόβος για το μεταπολεμικό status quo της Ουκρανίας. Αν δεν υπάρξει κατάπαυση του πυρός άμεσα, κάτι που ζητούν με επιμονή οι ηγέτες τις ΕΕ, υπάρχει η πιθανότητα ο Πούτιν να φέρει τα σύνορα της Ρωσίας ακόμη πιο κοντά στην Ευρώπη.
Οι ευρωπαϊκές χώρες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το ρωσικό φυσικό αέριο. Αν κλείσει η στρόφιγγα, χώρες όπως η Γερμανία, θα αντιμετωπίσουν ενεργειακά προβλήματα. Μπορεί ο Nord Stream 2 να “καρατομήθηκε” λόγω της εισβολής, αλλά ήταν μια κίνηση περισσότερο συμβολική, παρά ουσιαστική. Αυτός είναι ένας λόγος που ουδείς διανοείται να επιβάλει εμπάργκο στο ρωσικό αέριο, ακόμη και αν αυτό γεμίζει τις τσέπες του Κρεμλίνου.
Υπάρχει και το θέμα της τροφοδοσίας με σιτηρά. Η Ουκρανία και η Ρωσία, παράγουν το 30% της συνολικής ποσότητας του συγκεκριμένου κρίσιμου αγαθού. Ο Πούτιν παίζει αυτό το “χαρτί” με χαρακτηριστική επιδεξιότητα. Στα τέλη Μαΐου, εκβίασε ουσιαστικά τους Μακρόν και Σολτς, λεγόντας πως ήταν “έτοιμος” να διευκολύνει τη μεταφορά σιτηρών που βρίσκονται εγκλωβισμένα σε ουκρανικά λιμάνια, αρκεί να αρθούν οι κυρώσεις. Δεν αναφερόταν μόνο σε ρωσικά σιτηρά, αλλά και ουκρανικά. Τους είπε εν ολίγοις, πως και τα ουκρανικά σιτηρά, ελέγχονται πλέον από τη Ρωσία, όποτε περνάει το μήνυμα, πως η Μόσχα θα ορίσει τι θα γίνει με αυτές τις τεράστιες ποσότητες, που είναι απαραίτητες για την κάλυψη των αναγκών σε διεθνές επίπεδο.
Ναι, όλα τα ανωτέρω είναι υπαρκτά προβλήματα που επηρεάζουν την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που θα έπρεπε να είχε φροντίσει προ πολλού να απεξαρτηθεί από τη Ρωσία, τουλάχιστον από ενεργειακής πλευράς, κάτι που φιλοδοξεί να γίνει κάποια στιγμή στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.
Η μεγαλύτερη απειλή όμως, είναι μια αναθεωρητική Ρωσία. Ο Πούτιν δεν κρύβει την όρεξή του να επεκταθεί προς Δυσμάς. Δεν θα δυσκολευτεί να βρει αφορμές. Ρωσικές μειονότητες υπάρχουν για παράδειγμα σε όλες τις χώρες της Βαλτικής, με περίπου ένα εκατομμύριο Ρώσους να ζουν στη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία. Μπορεί αυτές οι χώρες να βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μια “αυθόρμητη” λαϊκή εξέγερση του ρωσόφωνου στοιχείου, δεν μπορεί να οδηγήσει σε γενικότερη αποσταθεροποίηση.
Ποιος μπορεί να έχει σειρά στο πιο άμεσο μέλλον. Η νότια Οσετία και η Αμπχαζία; η Υπεδνειστερία; Κανείς δεν ξέρει. Για την ώρα, είναι χώρες που είναι υποτελείς του Κρεμλίνου και ενδεχομένως στο μέλλον να προσαρτηθούν. Η ουσία είναι πως εφόσον ο Πούτιν μείνει ανεξέλεγκτος, κάποια άλλη χώρα ή περιοχή, θα αποτελέσει στόχο του.
Για αυτούς τους λόγους, η ανοχή και τα “ναι μεν, αλλά” της Δύσης, θα είναι καταστροφικά στο μέλλον. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να επιλέξουν. Θα σταματήσουν σήμερα τον Πούτιν, ακόμη και αν το κόστος είναι σημαντικό, ή θα βρεθούν σε μια ιδιαιτέρως πιο δεινή θέση στο μέλλον; Οι επιλογές είναι δυο. Είτε θα βοηθήσουν με κάθε μέσο την Ουκρανία να ανακτήσει τα χαμένα της εδάφη, ή θα “διαπραγματευτούν” σε μια προσπάθεια να τον κατευνάσουν. Και όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, ο κατευνασμός πληρώθηκε με ποταμούς αίματος στο παρελθόν.
