Η ιστορία του συγκεκριμένου καινοτόμου αεροσκάφους ξεκινάει από τον αρχηγό της Luftwaffe, Hermann Wilhelm Göring (επιτυχημένο πιλότο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου με 22 καταρρίψεις στο ενεργητικό του και τιμηθέντα με το μετάλλιο «Blauer Max»), όταν εξέδωσε το 1943 τις προδιαγραφές για ένα «3 x 1.000 project». Ζητώντας δηλαδή την κατασκευή κάποιου βομβαρδιστικού μακράς εμβελείας με δυνατότητα μεταφοράς οπλικού φορτίου 1.000 κιλών σε απόσταση 1.000 χλμ και δυνατότητα ταχύτητας που θα έφτανε τα 1.000 χλμ την ώρα.
Ο Göring πίστευε σθεναρά πως αυτό ήταν το project που θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα του πολέμου, στοχεύοντας στην αξιοποίησή του εναντίον των Βρετανών, αλλά κυρίως εναντίον των Αμερικανών, για την αναχαίτιση των συνεχιζομένων συμμαχικών αεροπορικών επιδρομών που κατέστρεφαν τη μία μετά την άλλη τις εργοστασιακές εγκαταστάσεις της Γερμανίας. Η εξαγγελία των προδιαγραφών υπήρξε αυστηρή, διότι το υπουργείο Αεροπορίας ήταν αποφασισμένο να αρνηθεί την υπογραφή οποιουδήποτε νέου προγράμματος, αν δεν ικανοποιούνταν στο έπακρο οι συγκεκριμένες. Λίγο αργότερα προσετέθη μία ακόμη, που αφορούσε την εγκατάσταση δύο πυροβόλων MK 108 των 30 χλστ. για την προσβολή εχθρικών μαχητικών, κάτι που απομάκρυνε τον αρχικό στόχο δημιουργίας του ως αμιγώς βομβαρδιστικό.
Οι αδελφοί Horten κατέθεσαν το μυστικό σχέδιό τους για το Ho ΙΧ, θεωρώντας πως το μοναδικό ζήτημα που θα εκκρεμούσε για την υπογραφή της συμβάσεως θα ήταν η επιλογή των καταλλήλων jet κινητήρων. Το Υπουργείο Αεροπορίας το έκανε δεκτό, δίνοντας εξάμηνη προθεσμία μέχρι την πρώτη δοκιμαστική πτήση. Το Ho ΙΧ αποτελούσε το αποκορύφωμα των προγενεστέρων προσπαθειών τους και ήταν αυτό που τους έφερνε πιο κοντά από κάθε άλλο στην υπογραφή επισήμου συμβάσεως για τη μαζική παραγωγή του.
Δομικά χαρακτηριστικά
Ο γενικός σχεδιασμός του είχε ξεκινήσει από το 1942 και βασιζόταν κι αυτός επάνω σε μια «ιπτάμενη πτέρυγα», με ενσωματωμένη άτρακτο η οποία περιελάμβανε το πιλοτήριο, τον οπλισμό και τους κινητήρες. Το κεντρικό τμήμα αποτελείτο από χαλύβδινους συγκολλημένους σωλήνες, ενώ οι πτέρυγες στηρίζονταν σε ξύλινες δοκούς που καλύπτονταν από δύο λεπτά φύλλα κόντρα πλακέ τα οποία επικολλούνταν με ειδικό μείγμα άνθρακος και πριονιδίου.
Η έκτασή τους ήταν 16,76 μέτρα, ενώ το μήκος του αεροσκάφους έφτανε τα 7,47 μέτρα και το ύψος του τα 2,80. Το σύστημα προσγειώσεως ήταν τρίκυκλο με το ριναίο τροχό να αναδιπλώνεται κάτω από το κόκπιτ και τους άλλους δύο μέσα στις βάσεις των πτερύγων. Στα δύο πρώτα πρωτότυπα εγκαταστάθηκε ως ριναίος τροχός ο ουραίος ενός Heinkel He 177 «Greif». Ο μονοθέσιος θάλαμος διακυβερνήσεως διέθετε εκτινασσόμενο κάθισμα και προσέφερε ικανοποιητική ορατότητα προς τα εμπρός, επάνω και γύρω από την επιφάνεια των πτερύγων. Ο δε πιλότος, ήταν εφοδιασμένος με ειδική στολή σχεδιασμένη εξ αρχής από την εταιρεία Dräger.
Οι κινητήρες που επιλέγησαν ήταν οι turbojet BMW 003A-1 για εγκατάσταση μέσα στην άτρακτο, αριστερά και δεξιά του θαλάμου διακυβερνήσεως. Επειδή όμως δεν είχαν ετοιμαστεί έως εκείνη τη στιγμή, προτιμήθηκαν ως εναλλακτική λύση οι Junkers Jumo 004.
To ξύλο ως υλικό για τις πτέρυγες ήταν περίπου μονόδρομος, καθότι υπήρχε σε διαθεσιμότητα σαφώς μεγαλύτερη από κάθε μέταλλο, ενώ απλοποιούσε και τη διαδικασία κατασκευής και συναρμολογήσεώς τους. Συν τοις άλλοις, κρίθηκε πως μπορούσαν να αντέξουν βολές πυροβόλου 20 χλστ χωρίς να διαλυθούν. Η επιλογή ενώσεώς τους με κόλλα μείγματος άνθρακος και πριονιδίου θεωρήθηκε ως η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας αεροσκάφους με δυνατότητα αποφυγής του εντοπισμού του, απορροφώντας τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα των αξιόπιστων βρετανικών ραντάρ εδάφους, τα οποία συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στη βρετανική κυριαρχία κατά τη μάχη της Αγγλίας.
Πρωτότυπα και δοκιμές
Το Ηο ΙΧ V1 ήταν το πρώτο που ολοκληρώθηκε με σκοπό να δεχθεί τους turbojet BMW 109-003-01. Mε την αλλαγή όμως της διαμέτρου των συγκεκριμένων κινητήρων, η εγκατάστασή τους υπήρξε αδύνατη, οπότε το πρωτότυπο παρέμεινε ως ανεμοπλάνο, πραγματοποιώντας την παρθενική του πτήση την 1η Μαρτίου του 1944. Ο χειρισμός του εντυπωσίασε εν γένει, με μοναδικό πρόβλημα κάποιες αναταράξεις που θα δυσκόλευαν οπωσδήποτε τη στόχευση, όταν θα προστίθεντο τα πυροβόλα. Το καλοκαίρι του ιδίου έτους, μεταφέρθηκε στο Oranienburg για περαιτέρω δοκιμές. Αυτό βρέθηκε κοντά στη Λειψία από την 9η Τεθωρακισμένη Μεραρχία του 3ου Σώματος Στρατού των Η.Π.Α. κατά τη 14η Απριλίου του 1945.
Το δεύτερο κατά σειρά πρωτότυπο, το Ηο ΙΧ V2, ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο του 1944 και υπήρξε κατ’ουσίαν το πρώτο, καθώς πέταξε με τους Jumo 109-004B-1. Το πρόβλημα με τους συγκεκριμένους κινητήρες ήταν πως ναι μεν εξασφάλιζαν την απαιτουμένη ταχύτητα, αλλά η κατανάλωση καυσίμου ήταν εξαιρετικά υψηλή, οπότε γεννώνταν ζητήματα με το μέγεθος και τον αριθμό των δεξαμενών.
Πριν καν δοκιμαστεί το V2, ο Göring προέβη σε παραγγελία 40 αεροσκαφών που μετονομάστηκαν σε Ho 229. H αξιολόγησή του έγινε στο Oranienburg και έβαινε ικανοποιητικώς, έως ότου συνετρίβη τη 18η Φεβρουαρίου του 1945 κατόπιν δυσλειτουργίας του ενός κινητήρος και αναγκαστικής προσγειώσεως μόνο με τον άλλον. Η αποτυχία δεν πτόησε το Υπουργείο Αεροπορίας, που ζήτησε τον επόμενο κιόλας μήνα την παραγωγή 20 ακόμη μονάδων.
Θα συνεχίσουμε την επομένη με την παραγωγή του Horten ως Gotha
