Το βαρύ μαχητικό-αναχαιτιστικό οφείλει το προσωνύμιό του στον πειρατή Κlaus Störtebeker (1360-1400) από το Wismar της Βαλτικής, ο οποίος έμεινε γνωστός για τις μισθοφορικές υπηρεσίες του στο δανοσουηδικό πόλεμο, όπου χρησιμοποιήθηκε από τους Σουηδούς για τη μεταφορά προμηθειών στην πολιορκούμενη Στοκχόλμη.
Ju 388 J (βαρύ μαχητικό-αναχαιτιστικό)
Μετά τα δοκιμαστικά τεστ των πρωτοτύπων, το νέο αεροσκάφος παρήχθη, αν και περιορισμένα, σε τρεις εκδόσεις. Η πρώτη ήταν το αναχαιτιστικό Ju 388J με τους αερόψυκτους αστεροειδείς BMW 801-TJ, των 1.800 ίππων έκαστος. Η κατασκευή του J-1 επρόκειτο να ξεκινήσει τον Ιανουάριο του 1945, αλλά η αρνητική για τους Γερμανούς εξέλιξη του πολέμου επιβράδυνε τις διαδικασίες, καθυστερώντας σημαντικά την έναρξη της παραγωγής του. Το Μάρτιο του 1945 ήταν στα σχέδια το Ju 388J-2, το οποίο διέφερε από το J-1 μόνο στην τοποθέτηση ενός ουραίου πολυβόλου με περισκόπιο. Παράλληλα προγραμματίστηκε και η παραγωγή του J-3, τροφοδοτουμένου με τους υδρόψυκτους Jumo 213E-1 που διέθεταν σύστημα εκχύσεως μείγματος νερού-μεθανόλης. Στις πτέρυγες θα τοποθετούνταν δύο αποσπώμενες δεξαμενές 150 λίτρων, ενώ θα υπήρχε και μια ακόμη, αποσπώμενη, των 725 λίτρων.
Ο οπλισμός του περιελάμβανε τέσσερα πυροβόλα, εγκατεστημένα στο κάτω τμήμα της ατράκτου (δύο MG-151 των 20 χλστ. και δύο MK-108 των 30 χλστ.). Στο πίσω μέρος της ράχης της βρίσκονταν δύο ακόμη πυροβόλα MG-151, ιδίου διαμετρήματος, κινούμενα σε γωνία 70°. Ο τηλεχειριζόμενος ουραίος πυργίσκος διέθετε δύο πολυβόλα MG-131 των 13 χλστ. με δυνατότητα 600 βολών. Αυτός λειτουργούσε με περισκόπιο PVE 11 σε οριζόντια γωνία των 60° και κάθετη των 45°.
Η καθυστέρηση στην τελειοποίηση των συγκεκριμένων ρυθμίσεων είχε επίδραση στην όλη παραγωγή του Ju 388J. Ως αποτέλεσμα, ο πρώτος τύπος, το J-1, αποφασίστηκε να παραχθεί χωρίς αυτό. Το fug 220 Lichtenstein SN-2 αντικαταστάθηκε από ένα FuG 218 «Neptune», με τμήμα της κεραίας του τοποθετημένο σε ξύλινο κάλυμμα, ενώ διέθετε και πομπό για τα βρετανικά ραντάρς H2S – FuG 350 «Naxos». Ο εξοπλισμός συμπληρωνόταν με μια πρόσθετη κεραία στο τμήμα της ουράς, ασυρμάτους FuG 10 και FuG 16ZY, ραδιοϋψόμετρο FuG 101a, και ραδιοπυξίδα PeGe 6.
Τεχνικά χαρακτηριστικά (Ju 388J-1)
Πλήρωμα: 4 μέλη, Μήκος: 16,30 μέτρα, Ύψος: 4,35 μέτρα, Άνοιγμα πτερύγων: 22 μέτρα, Καθαρό βάρος: 10.400 κιλά, Μέγιστη ταχύτητα: 580 χιλιόμετρα/ώρα, Ταχύτητα πορείας: 535 χιλιόμετρα/ώρα, Ανώτατο υψόμετρο: 13.000 μέτρα, Αυτονομία πτήσεως: 4 ώρες και 45 λεπτά
Ju 388 K (βομβαρδιστικό)
Η συγκεκριμένη έκδοση προέκυψε από το πρωτότυπο Ju 388-V3 όπου βγήκε από το εργοστάσιο τον Ιανουάριο του 1944. Διέθετε ξύλινη κοιλιακή προεξοχή, όπως και το Ju 388L-1, για αύξηση της χωρητικότητας βομβών βάρους έως τριών τόνων, αλλά για περιορισμένες αποστάσεις. Οι κινητήρες του ήταν οι δεκατετρακύλινδροι αστεροειδείς BMW 801-TJ, που περιέστρεφαν τετράφυλλες έλικες VDM (Vereinigte Deutsche Metallwerke) διαμέτρου 3,70 μέτρων.
Ως οπλισμό έφερε δύο πυροβόλα MG-151 των 20 χλστ. και δύο πολυβόλα MG-131 των 13 χλστ. στον τηλεχειριζόμενο ουραίο πυργίσκο αλλά, λόγω των καθυστερήσεων βελτιώσεώς του, δεν τοποθετήθηκε σε κανένα από τα δέκα K-0 και πέντε K-1 που συναρμολογήθηκαν στο Dessau έως τον Ιούλιο του 1944, πριν την οριστική ακύρωση της παραγωγής.
Σημειωτέον πως υπήρξε πλάνο και για ένα Ju 388 Μ που θα βασιζόταν στο βομβαρδιστικό «Κ» για μεταφορά τορπιλών, αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να υλοποιηθεί.
Τεχνικά χαρακτηριστικά (Ju 388Κ-1)
Πλήρωμα: 3 μέλη, Μήκος: 15,20 μέτρα, Ύψος: 4,35 μέτρα, Άνοιγμα πτερύγων: 22 μέτρα, Επιφάνεια πτερύγων: 56 τετραγωνικά μέτρα, Μέγιστη ταχύτητα: 616 χιλιόμετρα/ώρα, Ταχύτητα πορείας: 540 χιλιόμετρα/ώρα, Ανώτατο υψόμετρο: 12.850-13.100 μέτρα, Αυτονομία πτήσεως: 2.250 χιλιόμετρα
Ju 388 L (αναγνωριστικό)
Από όλους τους πειραματικούς τύπους του Ju 388, προτεραιότητα δόθηκε σε αυτόν του αναγνωριστικού. Μόνο ο συγκεκριμένος βγήκε στην παραγωγή, αλλά στην πραγματικότητα κατασκευάστηκε σε λίγες μονάδες.
Στο βασικό σχέδιο, το Ju 388L έφερε τρίφυλλη ξύλινη έλικα, η οποία στο L-1 αντικαταστάθηκε από τη μεταλλική τετράφυλλη VDM. Για τον έλεγχο ξαφνικών επιθέσεων, εγκαταστάθηκε ένας εντοπιστής FuG-217 «Neptun» στο τμήμα της ουράς. Εν αντιθέσει με το βομβαρδιστικό Ju 388K, το L-1 διέθετε στη ξύλινη κοιλιακή του προεξοχή κάμερες και μια πρόσθετη δεξαμενή καυσίμων. Ο οπλισμός του αποτελείτο από δύο πολυβόλα MG-131 των 13 χλστ. στον τηλεχειριζόμενο ουραίο πυργίσκο.
Οι παραδόσεις του L-1 ξεκίνησαν στο Merseburg της κεντρικής Γερμανίας τον Οκτώβριο του 1944, αλλά η παραγωγή του, από τον επόμενο μήνα, συνεχίστηκε στη Βρέμη. Αν και μέχρι την παράδοση του L-1, σχεδόν όλα τα κύρια προβλήματα της λειτουργίας του ουραίου πυργίσκου είχαν επιλυθεί, οι δοκιμές έδειξαν ότι σε υψηλές ταχύτητες υπήρχε απόκλιση μεταξύ των καννών και του σκοπεύτρου PVE-11. Ως αποτέλεσμα, οι τεχνικοί τοποθέτησαν ένα τρίτο πολυβόλο MG-131 στο πίσω τμήμα του θαλάμου διακυβερνήσεως με ένα τέτατρο μέλος να προστίθεται στο πλήρωμα για το χειρισμό του.
Το L-3 διέφερε από το L-1 ως προς τους κινητήρες Jumo 213E-1 (με το σύστημα εκχύσεως μείγματος νερού-μεθανόλης) και τις ξύλινες τετράφυλλες έλικες VS-19. Μέχρι το τέλος του 1944, παραδώθηκαν 37 Ju 388L από το Merseburg (συμπεριλαμβανομένων και ενός ή δύο πειραματικών L-3, το Νοέμβριο του ιδίου έτους), ενώ δέκα ακόμη L-1 βγήκαν από το εργοστάσιο της Vesera (πέντε το Νοέμβριο και άλλα πέντε το Δεκέμβριο). Η απότομη όμως επιδείνωση των εχθροπραξιών επέφερε το αναγκαστικό τέλος της παραγωγής και στα δύο εργοστάσια. Στα τέλη του 1944, αρκετά Ju 388 παραδόθηκαν στην 3η Μοίρα της δοκιμαστικής μονάδας της Luftwaffe, αλλά δεν έφτασαν ποτέ σε μάχιμες μονάδες.
Τεχνικά χαρακτηριστικά (Ju 388L-1)
Πλήρωμα: 4 μέλη, Μήκος: 15,20 μέτρα, Ύψος: 4,35 μέτρα, Άνοιγμα πτερύγων: 22 μέτρα, Καθαρό βάρος: 14.700 κιλά, Μέγιστη ταχύτητα: 413 χιλιόμετρα/ώρα, Ταχύτητα πορείας: 560 χιλιόμετρα/ώρα, Ανώτατο υψόμετρο: 13.450 μέτρα, Ρυθμός ανόδου: 410 μέτρα/λεπτό, Εμβέλεια (με τη δεξαμενή 600 λίτρων): 3.460 χιλιόμετρα.
