Το ενδιαφέρον των πολεμικών αεροπορικών βιομηχανιών ανά τον κόσμο για μια καινούρια εμβόλιμη κατηγορία, ώστε να καλυφθεί το αξιοπρόσεκτο κενό μεταξύ βαρέων μαχητικών και ελαφρών βομβαρδιστικών, είχε καταστεί πολύ έντονο κατά τις δεκαετίες του 1930 και 1940. Έτσι, επικεντρώθηκαν στο σχεδιασμό διθέσιων ή τριθέσιων δικινητήριων τα οποία θα μπορούσαν να εκτελέσουν επιπλέον αποστολές και ως αναχαιτιστικά, αναγνωριστικά, ή συνοδευτικά.
Οι Ιταλοί προσπάθησαν να κλείσουν αυτό το κενό αρχικώς με το μονοκινητήριο Βreda Ba.75 – όπου κατασκευάστηκε σε ένα πρωτότυπο – και κατόπιν με το σβέλτο δικινητήριο Βreda Ba.88. Οι ελπίδες τους κατέρρευσαν ολοσχερώς, όταν, μετά τις πρώτες ελπιδοφόρες δοκιμές, ακολούθησαν νέες με προσαρμοσμένο και τον οπλισμό του (τότε ήταν που φάνηκαν ξεκάθαρα οι σοβαρές αδυναμίες του). Αναπτερώθηκαν όμως εκ νέου με το Fiat CR.25 που είχε αναλάβει η σχεδιαστική ομάδα του Τσελεστίνο Ροσατέλι το 1937 και στόχευε στην αντικατάσταση του απογοητευτικού Breda Ba.88. Η παραγωγή όμως του πολλά υποσχόμενου CR.25 υπήρξε λίαν περιορισμένη, αφού οι Ιταλοί βασίστηκαν και επαναπαύτηκαν στην ισχύ αέρος που τους προσέφερε η συμμαχία τους με τους Γερμανούς πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η παρθενική πτήση του πρωτοτύπου πραγματοποιήθηκε από τον Βαλεντίνο Κους την 22η Ιουλίου του 1937, όπου κατέστη σαφές πως διέθετε όλες τις ικανότητες ώστε να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, ακόμη και επιβατικού. Τροφοδοτείτο από δύο δεκατετρακύλινδρους αστεροειδείς αερόψυκτους Fiat A.74 RC.38 (τους ιδίους κινητήρες έφεραν και το Fiat G.50 με το Macchi C.200) οι οποίοι περιέστρεφαν τρίφυλλη κλασική έλικα και είχαν απόδοση 840 ίππων έκαστος.
Η μέγιστη ταχύτητα του αεροπλάνου ήταν 304 μίλια την ώρα, ενώ μπορούσε να φτάσει σε εμβέλεια τα 920 μίλια και να ανέλθει σε υψόμετρο 26.250 ποδιών. Mολαταύτα, δεν κέρδισε το ενδιαφέρον των υψηλόβαθμων στελεχών της Βασιλικής Ιταλικής αεροπορίας, της Regia Aeronautica, όπου λανθασμένα θεώρησαν πως άξιζε να στρέψουν την προσοχή τους σε άλλα projects, σαν αυτό του βομβαρδιστικού και αναγνωριστικού Caproni Ca.311.
Το Fiat CR.25, εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από ελαφρύ κράμα μετάλλων, μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αρκετά σύγχρονο με αρμονική λεπτή άτρακτο η οποία προσέθετε στην αεροδυναμική του γραμμή και κατέληγε σε μονό κάθετο ουραίο. Ο υπερυψωμένος θάλαμος διακυβέρνησης προσέφερε εξαιρετική θέα και άμεση οπτική επαφή με τους κινητήρες τοποθετημένους στις βάσεις των πτερύγων που στηρίζονταν σε συμβατικό σύστημα προσγείωσης.
Στην αρχική του μορφή, έφερε τέσσερα σταθερά πολυβόλα Breda-SAFAT των 12,7 χιλ. για εμπρόσθιες βολές και διέθετε δυνατότητα μεταφοράς βομβών βάρους 661 λιβρών (300 κιλών). Το βασικό πλήρωμα αποτελείτο από δύο μέλη, όπου αυξάνονταν σε τρία στην έκδοση βομβαρδιστικού. Είχε μήκος 13,5 μέτρα, ύψος 3,3 και άνοιγμα πτερύγων 16.
Η πρώτη έκδοση του αναγνωριστικού – σε δύο πρωτότυπα – ονομάστηκε απλώς CR.25 και είχε δυνατότητα ευκόλου μετατροπής του σε ελαφρύ βομβαρδιστικό. Το βελτιωμένο CR.25bis ήταν κατά βάση αναγνωριστικό μακράς εμβελείας. Μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί και ως βομβαρδιστικό ή συνοδευτικό αποστολών. Δέκα πρωτότυπα κατασκευάστηκαν για δοκιμές με αυτούς τους πολλαπλούς ρόλους και οπλισμό δύο μόνο Breda-SAFAT. Το δέκατο πρωτότυπο, το CR.25D, διαμορφώθηκε ως μεταφορικό για προσωπικότητες και διπλωμάτες με δρομολόγια μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου. Ακολούθησε και το CR.25quater με μεγαλύτερες πτέρυγες και βαρύτερο οπλισμό. Πέταξε για πρώτη φορά το 1940, αλλά τίποτε περισσότερο δεν είναι γνωστό για τον συγκεκριμένο τύπο.
Παρά την αρχική παραγγελία για σαράντα CR.25, μόνο δώδεκα τελικά ετέθησαν σε υπηρεσία κατά τον πόλεμο. Έξι εξ αυτών εστάλησαν τον Ιούλιο του 1941 στην 173η Μοίρα Ricognizione Strategica Terrestre, με έδρα το Παλέρμο της Σικελίας, όπου οι πιλότοι του υποσμηναγού Ριντόνε σχημάτισαν τις καλύτερες εντυπώσεις από το χειρισμό και την απόδοση του αεροσκάφους.
Αξιοσημείωτο είναι πως κανένα από όσα παρήχθησαν δεν παρουσίασαν μηχανολογικής φύσεως προβλήματα, έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 400 ώρες πτήσεως ως συνοδευτικά αποστολών στη Λιβύη και ως αναγνωριστικά επάνω από τη Μάλτα. Τότε ήταν που σημείωσαν και κάποιες επιτυχίες εναντίον βρετανικών βομβαρδιστικών, και συγκεκριμένως των Bristol Beaufort· αλλά αερομαχίες έχουν επίσης καταγραφεί και με Bristol Blenheim. Το CR.25 παρέμεινε σε ενεργό δράση έως τις αρχές του 1943 (η τελευταία του πτήση έλαβε χώρα ακριβώς στα μέσα του Ιανουαρίου), όταν και αποσύρθηκε πλήρως από επιχειρήσεις πρώτης γραμμής. Όμως, ήδη από τον Οκτώβριο του 1942 είχε αρχίσει να αντικαθίσταται από το δικινητήριο Caproni Ca.314.
Μετά την παράδοση της Ιταλίας στους Συμμάχους, τα εναπομείναντα αεροπλάνα κατασχέθηκαν από τους Γερμανούς και μοιράστηκαν σε διάφορες μονάδες για αποκλειστικά εκπαιδευτικούς σκοπούς. Εν κατακλείδει, το CR.25 υπήρξε ένα ακόμη υποσχόμενο αεροσκάφος που δεν βρήκε άνωθεν σθεναρή και συγκροτημένη υποστήριξη ώστε να παραχθεί σε σημαντικούς αριθμούς και να τεθεί σε υπηρεσία προς ενίσχυση των πολεμικών εναερίων ιταλικών επιχειρήσεων.
