Ήταν πριν ακόμη από την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, το 1938, όταν η Ιταλική Βασιλική Αεροπορία (Regia Aeronautica) φιλοδοξούσε να εντάξει στο στόλο της ένα καινούριο βαρύ μαχητικό πολλαπλών ρόλων και συγκεκριμένως συνοδευτικού βομβαρδιστικών, αναχαιτιστικού, ελαφρού βομβαρδιστικού και γρήγορου αναγνωριστικού. Ανταπόκριση υπήρξε μόνο από ιταλικές αεροναυτικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων και τη Savoia-Marchetti.
H πρόταση της τελευταίας αφορούσε ένα τριθέσιο αεροσκάφος με διπλή ουρά. Αυτό ήταν το SM.88, όπου θα τροφοδοτείτο από δύο γερμανικούς υδρόψυκτους Daimler-Benz DB 601 ανάστροφης διάταξης V12. Οι πρώτες δοκιμές είχε οριστεί για το επόμενο έτος, αλλά ούτε οι σύμμαχοι Γερμανοί ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν τους κινητήρες τους (τους οποίους χρειάζονταν για δικά τους τρέχοντα προγράμματα), ούτε οι Ιταλοί επιθυμούσαν να παρεκκλίνουν από τη δέσμευσή τους να χρησιμοποιούν τα αντίστοιχα του είδους, Messerschmitt Bf 110.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1941, η ιταλική φιλοδοξία επανήλθε στο θέμα με ανακοίνωση προδιαγραφών και επίσημη προκήρυξη διαγωνισμού. Οι ανάγκες όμως τώρα μεταβλήθηκαν, ζητώντας ένα δικινητήριο μαχητικό μακράς εμβελείας με βαρύ οπλισμό. Η Caproni Aeronautica Bergamasca ανταποκρίθηκε με το Ca-380 Corsaro, ενώ η Savoia-Marchetti με δύο projects, τα SM.91 και SM.92. Και τα δύο στηρίζονταν αρκετά στον αρχικό σχεδιασμό του SM.88, αλλά οι κινητήρες Fiat RA-1050 RC.58 Tifone προσαρμόστηκαν τώρα στις νέες απαιτήσεις (αυτοί αποτελούσαν την ιταλική έκδοση, κατόπιν γερμανικής αδείας, των δωδεκακύλινδρων Daimler-Benz DB 605Α, που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον μεταξύ του 1942 και 1945 για τα Messerschmitt Bf 109, Bf 110 και 210C). Το προσωπικό μειώθηκε κατά ένα μέλος, ενώ για τον οπλισμό είχαν προταθεί έξι ρυγχαία πυροβόλα MG151 των 20 χιλιοστών και ένα μονό οπίσθιο πολυβόλο.
Η εμβέλεια θα άγγιζε τα 1.000 μίλια (με χωρητικότητα 1.600 λίτρων καυσίμου και δυνατότητα επιπροσθέτων διακοσίων με δύο συμπληρωματικές δεξαμενές στις πτέρυγες), ενώ η ταχύτητα υπολογιζόταν να έφτανε τα 395 μίλια την ώρα.
Οι μηχανικοί της Savoia-Marchetti επέμειναν στον αρχικό σχεδιασμό με τα ατρακτίδια των κινητήρων να αποτελούν το μπροστινό τμήμα των δύο πλευρικών ατράκτων που κατέληγαν σε διπλό ουραίο και κοινό οριζόντιο σταθεροποιητή. Τα καθίσματα του πληρώματος ήταν με πλάτη το ένα προς το άλλο στη καμπίνα τοποθετημένη στο κέντρο της κοντής κεντρικής ατράκτου. Οι ευθείες πτέρυγες κατέληγαν σε στρογγυλεμένες άκρες και στηρίζονταν σε συμβατικό σύστημα προσγείωσης. Το αεροπλάνο ήταν εξ ολοκλήρου μεταλλικό για μέγιστες αποδόσεις ανεξαρτήτως κόστους.
Έφερε οπλισμό πέντε εμπρόσθιων γερμανικών πυροβόλων MG151 (τρία στο ρύγχος και από ένα κοντά στη βάση κάθε πτέρυγος) και ενός αμυντικού ιταλικού πολυβόλου Breda-SAFAT των 12,7 χιλιοστών. Είχε επίσης δυνατότητα μεταφοράς τεσσάρων βομβών, των 100 έως 160 κιλών εκάστη, ή μιας του μισού τόνου ή μιας τορπίλης. Οι υδρόψυκτοι Alfa Romeo των 1.475 ίππων προσέφεραν ταχύτητα των 363 μιλίων την ώρα και ανώτατο υψόμετρο τα 35.500 πόδια με ταχύτητα ανόδου τα 2.660 πόδια ανά λεπτό. Κάποια στιγμή οι Ιταλοί είχαν σκεφτεί και την τροφοδοσία του από τους Rolls-Royce Merlin της σειράς 620, που απέδιδαν 1.300 ίππους έκαστος, αλλά η πρόταση δεν κατέληξε πουθενά. Το αεροσκάφος είχε μήκος στα 13,25 ενώ το άνοιγμα πτερύγων έφτανε τα 19,7 μέτρα.
Πέταξε για πρώτη φορά στις 11 Μαρτίου του 1943 από το σμηναγό Aldo Moggi στο Vergiate της Βορείου Ιταλίας. Τα τεστς διήρκησαν περί τις 27 ώρες συνολικά κατά τους επόμενους μήνες. Οι επίσημες δοκιμές του όμως στην Guidonia, κοντά στη Ρώμη, δε ξεκίνησαν ποτέ, γιατί δεν είχαν ακόμη συμπληρωθεί τα προπαρασκευαστικά στάδια. Τα μοναδικά δύο πρωτότυπα έπεσαν στα χέρια των Γερμανών και εστάλησαν, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, στο κέντρο ερευνών της Luftwaffe. Του πρώτου οι τύχες αγνοούνται ολοσχερώς, αλλά οπωσδήποτε δεν επιβίωσε. Οι Γερμανοί ξεκίνησαν δοκιμές με το δεύτερο πρωτότυπο (το οποίο παρέλαβαν ημιτελές. Αυτό ήταν σχεδόν αντίγραφο του SM.88 με αρκετά περιορισμένες τροποποιήσεις), οι οποίες συνεχίστηκαν μέχρι τον Ιούλιο του 1944. Κατόπιν καταστράφηκε κατά τους βομβαρδισμούς της συμμαχικής αεροπορίας.
