Η Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 απαγόρευε ρητώς την κατασκευή ή αγορά αεροσκαφών ή κινητήρων ή ακόμη και τμημάτων τους σε ολόκληρη τη γερμανική επικράτεια, αλλά δεν ανέφερε απολύτως τίποτα για ανεμοπλάνα. Αυτό ήταν που εκμεταλλεύτηκαν καταλλήλως οι Γερμανοί, και ήδη από τη δεκαετία του 1920 άρχισαν την εκπαίδευση προσωπικού το οποίο αργότερα θα στελέχωνε τη Luftwaffe. Στο ινστιντούτο ερεύνης DFS, η μελέτη γύρω από τα ανεμόπτερα προχώρησε σημαντικά το 1933, όπου ξεκίνησε και ο ειδικός σχεδιασμός τους για συνθήκες μάχης, ενώ από το 1936 η Luftwaffe ξεκίνησε υπό άκρα μυστικότητα και την εκπαίδευση αλεξιπτωτιστών ειδικών αποστολών. Ένα βασικό μειονέκτημα των αλεξιπτώτων ήταν o αναπόφευκτος διασκορπισμός τους και η ευαλωτότητα των στρατιωτών στις ζώνες πτώσης τους. Τα επιθετικά ανεμοπλάνα έρχονταν να επιλύσουν αυτό το καίριο πρόβλημα.
Το DFS 230 σχεδιάστηκε αρχικά ως ένα χαμηλού κόστους ανεμόπτερο καιρού. Η παρουσίαση όμως του πρώτου πρωτοτύπου στον πτέραρχο Ernst Udet το 1937 καλλιέργησε την ιδέα ενός επιθετικού ανεμοπλάνου το οποίο θα μπορούσε να μεταφέρει μια πλήρως εξοπλισμένη ομάδα πεζικού κατευθείαν στο στόχο. Αυτό αποτέλεσε την έναρξη της αμέσου παραγγελίας παραγωγής του.
Τεχνικά χαρακτηριστικά: το συγκεκριμένο ανεμοπλάνο ήταν ένα αρκετά ελαφρύ ψηλοπτέρυγο με ατσάλινο σωληνωτό πλαίσιο ατράκτου για μεταφορά δέκα ατόμων: έναν πιλότο και εννέα άνδρες σε δέκα καθίσματα μονής σειράς (τα έξι στραμμένα προς τη φορά του αεροπλάνου ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα ανάποδα). Οι δε πτέρυγες ήταν από ξύλο. Στον πίνακα ελέγχου υπήρχαν μόνο τα απολύτως αναγκαία όργανα: δείκτες ταχύτητας αέρος και υψομέτρου, ταχύτητας ανόδου, στροφών και κλίσεων, βαριόμετρο και πυξίδα. Οι θυρίδες βρίσκονταν στα δύο άκρα για γρήγορη έξοδο, ενώ ο πιλότος, ως τυφεκιοφόρος, θα μπορούσε να καλύψει τους υπολοίπους μετά την προσγείωση. Επιπλέον φορτίο, αναλόγως της αποστολής, ήταν δυνατό να προστεθεί με την αφαίρεση των τεσσάρων τελευταίων καθισμάτων (το μέγιστο βάρος που μπορούσε να φέρει ήταν τα 2.040 κιλά). Οι τροχοί ρίπτονταν μετά την απογείωση, ενώ η ολίσθηση κατά την προσγείωση γινόταν με τη βοήθεια υποστάτου στην άτρακτο. Σε υψόμετρο περί των 5.000 ποδιών και απόσταση 2 έως 5 μιλίων μακρυά από το στόχο το ανεμοπλάνο απεσπάτο από τα Junkers Ju 52 που χρησιμοποιούνταν για τη ρυμούλκησή του. Το άνοιγμα πτερύγων ήταν 21,1 μέτρα, ενώ το μήκος του έφτανε τα 11,3.
Χρήση του σε ειδικές επιχειρήσεις: η πρώτη έλαβε χώρα κατά τη 10η Μαΐου του 1940, όταν εννέα ανεμοπλάνα 78 ανδρών της εβδόμου αερομεταφερόμενης μεραρχίας υπό το συνταγματάρχη Rudolf Witzig προσγειώθηκαν στην οροφή του βελγικού φρουρίου Eben-Emael. Η στρατηγική του σπουδαιότητα ήταν ότι ήλεγχε τα περάσματα από τις δύο γέφυρες Veldwezelt και Vroenhoven, εμποδίζοντας έτσι την προέλαση της Έκτης Στρατιάς του Χίτλερ προς τις Βρυξέλλες και την Αμβέρσα. Οπλισμένοι με φλογοβόλα και νέα εκρηκτικά υψηλής διατρητικότητας ενισχυμένου σκυροδέματος, οι κομάντος του Witzig εξουδετέρωσαν τα πυροβολεία, υποχρεώνοντας το φρούριο να παραδοθεί την επομένη ημέρα.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Μαΐου του 1941, 70 συνολικά DFS 230 έλαβαν μέρος μαζί με αλεξιπτωτιστές στην κατάληψη της Κρήτης κατά την επιχείρηση Merkur. Τα ανεμοπλάνα έφτασαν στα πέριξ του αεροδρομίου του Μάλεμε και σε παραλίες κοντά στα Χανιά, ενώ η μεγάλη ρήψη καπνογόνων κατά την προσγείωσή τους έσωσε μεγάλο αριθμό αλεξιπτωτιστών από τα εχθρικά πυρά. Ναι μεν η όλη επιχείρηση εστέφθη τελικώς με επιτυχία, αλλά οι απώλειες των επιλέκτων γερμανικών μονάδων ήταν τόσο σοβαρές, ώστε καμία καινούρια αναλόγου βελινεκούς αεροπορική επίθεση δεν πραγματοποιήθηκε έως το πέρας του πολέμου. Κατόπιν, τα DFS 230 χρησιμοποιήθηκαν κατά βάση για την επείγουσα τροφοδοσία των Afrika Korps στη Λιβύη.
Μία ακόμη αξιομνημόνευτη επιχείρηση, από τις τολμηρότερες του πολέμου, κατά την οποίαν πρωταγωνίστησαν τα DFS 230 ήταν η Eiche (Δρυς) στις 12 Σεπτεμβρίου του 1943. Μετά την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Σικελία τον Ιούλιο, ο Μπενίτο Μουσολίνι καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε στην κορυφή του βουνού Gran Sasso, σε ένα απομακρυσμένο ξενοδοχείο το οποίο ήταν προσβάσιμο μόνο με τελεφερίκ. Ο Χίτλερ ανέθεσε στο μαχιμότατο αντισυνταγματάρχη των Ες-Ες Όττο Σκορτσένυ την απελευθέρωση του δικτάτορα. Η αποστολή όμως δεν ήταν απρόσκοπτη. Δώδεκα ανεμόπτερα εστάλησαν επάνω από το βουνό όπου οι πιλότοι αντιμετώπισαν ισχυροτάτους αιφνιδίους ανέμους γύρω από την κορυφή του σε ύψος 9.500 ποδιών. Κατά το προκαθορισμένο πλάνο, είχαν να προσγειωθούν σε ένα μικρό τμήμα επιπέδου εδάφους δίπλα στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν περιτριγυρισμένο από απότομες πλαγιές. Ο αιφνιδιασμός πέτυχε στο έπακρο, ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε και εν συνεχεία απομακρύνθηκε με ασφάλεια με έναν «Πελαργό» Fieseler Fi 156.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατασκευάστηκαν περισσότερα από 1.500 DFS 230 διαφόρων τύπων. Άλλη περιελάμβανε διθέσιο θάλαμο διακυβερνήσεως, άλλη ρυγχαίες ρουκέτες μειώσεως ταχύτητας ή αλλαγής κατευθύνσεως, ενώ άλλη μεγαλύτερη άτρακτο για τη μεταφορά δεκαπέντε, αντί για δέκα, ανδρών. Αργότερα το DFS 230 αντικαταστάθηκε από πιο πολύχρηστα και ευμεγέθη ανεμόπτερα όπως το γιγάντιο Messerschmitt Μe 321 και το Gotha Go 242. Ένας τύπος του DFS 230 σώζεται στο Gatow, κοντά στο Βερολίνο, και εκτίθεται στο μουσείο της Luftwaffe. Ενδιαφέροντα είναι και τα πλαστικά μοντέλα του που παράγονται σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε αυτά της RS Models σε κλίματα 1/72, της Special Hobby στην 1/48 και το πλέον πρόσφατο, της Bronco στην 1/35.
