Το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρούσαν πάντοτε την Τουρκία ως έναν κρίσιμο σύμμαχο, κυρίως εξαιτίας της γεωγραφική της θέσης. Αυτή η θεώρηση ωστόσο, έχει υποστεί σημαντικές ρωγμές, τόσο εξαιτίας ενός υπερφίαλου και φιλόδοξου ηγέτη (Ερντογάν) και ενός “πονηρού” και “διορατικού” Πούτιν, η εξωτερική/γεωπολιτική πολιτική του οποίου, έχει σημειώσει σημαντικά επιτεύγματα για τη Μόσχα.
Ας ξεκινήσουμε από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος, βάσισε την επιτυχία του σε ένα συνδυασμό λαϊκιστικής αντιδυτικής ρητορικής, με την παράλληλη υιοθέτηση αλυτρωτικών θέσεων. Οι Τούρκοι διακατέχονται από ένα αίσθημα κατωτερότητας, το οποίο φρόντισε να ικανοποιήσει ο Ερντογάν, μέσω των υποσχέσεων και φιλοδοξιών περί νεοθωμανικών μεγαλείων. Η “συνταγή” του πέτυχε και κατάφερε να βρίσκεται στην εξουσία από το 2003 (2003-2014 ως πρωθυπουργός, 2014-σήμερα ως πρόεδρος). Φυσικά η καταστολή κάθε αντίθετης φωνής, είναι εκ των ων ουκ άνευ για το καθεστώς.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ένας οξυδερκής πολιτικός, που θα πιάσει από τα μαλλιά, όποια ευκαιρία παρουσιαστεί και είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας. Παρότι Τουρκία και Ρωσία έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα στη Συρία, τη Λιβύη κτλ, βρίσκονται αρκετά κοντά σε άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα η κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Ακούγιου.
Επισφράγισμα αυτής της λυκοφιλίας, ήταν η αγορά των ρωσικών S-400 από την Τουρκία, διότι (επίσημα) η Άγκυρα δεν έκανε πίσω στις απαιτήσεις μεταφοράς τεχνολογίας, μέσω μιας δυνητικής αγοράς Patriot. Φυσικά υπάρχει και το θέμα της αμερικανικής υποστήριξης προς τους Κούρδους της Συρίας τους οποίους η Άγκυρα χαρακτηρίζει τρομοκράτες και παρακλάδι του PKK.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Καθότι ο Ερντογάν ποντάρει στον έντονο αντιαμερικανισμό που διακατέχει την τουρκική κοινή γνώμη, και θέλοντας να δείξει ότι δεν έχει ανάγκη τη Δύση για λόγους γοήτρου, αργά ή γρήγορα ήταν αναμενόμενο το “γάλα να ξινίσει”. Και επειδή ο Ερντογάν είναι υπερφίαλος, δε διστάζει να τραβήξει το σχοινί ακόμη περισσότερο.
Επιστρέφοντας στον οξυδερκή Πούτιν, δεν αποτελεί ούτε κατ’ ελάχιστο έκπληξη, πως θα έσπευδε να καλύψει το “κενό”. Ο σκοπός του προφανέστατος και εν πολλοίς επιτυχημένος: Να προκαλέσει ρήγμα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
1989 – Δρέσδη: Η άγνωστη δράση του Αντισυνταγματάρχη της KGB Βλ. Πούτιν και η “γέννηση” ενός ηγέτη
Πλέον έχουμε μια Τουρκία που είναι το λιγότερο το μαύρο πρόβατο της Συμμαχίας, το περισσότερο αγκάθι στα πλευρά του ΝΑΤΟ. Ουδείς πλέον την εμπιστεύεται για εκπληρώσει (αν χρειαστεί) τα καθήκοντά της που εκπορεύνται από τη συμμετοχή της στη Συμμαχία, ενώ πληθαίνουν οι φωνές, ακόμη και από σοβαρούς αναλυτές και αξιωματούχους, πως η Τουρκία θα πρέπει να εκδιωχθεί από αυτή. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο πως ο ρόλος της Ελλάδας, ως κόμβος διακίνησης των εκ περιτροπής συμμαχικών (και ειδικά αμερικανικών) στρατευμάτων προς τα Βαλκάνια και ειδικά την ανατολική Ευρώπη, έχει ενισχυθεί σημαντικά, ενώ παράλληλα οι ΗΠΑ επενδύουν σε στρατιωτικές υποδομές και συνεργασίες στη χώρα μας.
Εν κατακλείδι, το αγύριστο κεφάλι του Ερντογάν, σε συνδυασμό με την “πονηράδα” του Πούτιν, έχουν ήδη προκαλέσει προβλήματα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Το να επέλθει οριστική ρήξη μεταξύ Τουρκίας-Δύσης, είναι μάλλον απίθανο, ωστόσο αυτό δε παύει να ευνοεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ελλάδας.
